Τι περιμένουμε άραγε; Τον ογκόλιθο σε ελεύθερη πτώση;

Το μέλλον της χώρας; Πολλοί διερωτώνται που πάμε… Βολεμένοι και μη δεν έχουν αντιληφθεί ότι όλες οι ρόδες του οχήματος που μεταφέρουν το μέλλον τούτου του τόπου τρίζουν, όπως “γρυλίζουν” οι ράγες του ΜΕΤΡΟ της Αθήνας, που λόγω κακοσυντήρησης τους οι επιβάτες υφίστανται έναν θόρυβο ανατριχιαστικό.

Μόνο οι εσχατολογίες ισχυρίζονται ότι ξέρουν κάτι οριστικό για το μέλλον. Οι μυθικές απ’ αυτές έχουν μόνο παρελθόν. Τι χρειαζόμαστε άλλωστε μια σύγχρονη Σίβυλλα ή Κασάνδρα; Οι πολιτικοί μας, προεξάρχοντος του πρωθυπουργού, αποδεικνύουν καθημερινά ότι οι προβλέψεις τους υπερβαίνουν αυτές των μάγων, των αστρολόγων, των μελλοντολόγων και των οραματιστών. Σαν “Μεσσίες” προσπαθούν να ακουστούν μέσα στον ορυμαγδό των εξελίξεων, αλλά και της σωρευμένης πολιτικής βλακείας. Φροντίζουν να πλασάρουν βεβαιότητες, ανησυχίες, εσχατολογίες, ουτοπίες, ακόμη και επίπλαστα λόγια “ειλικρίνειας” και “μετριοπάθειας”.

Οι κυβερνώντες κυρίως. Είναι αυτοί που συμβιώνουν με τις αλχημικές μίξεις των οικονομικών αριθμών και μεγεθών, στήνουν μύθους για “sucsess story” και ως “κινδυνάνθρωποι” κινδυνολογούν γενικώς και ειδικώς, αναλόγως των περιστάσεων, ενσπείροντας φόβο και πανικό στην κοινωνία και κερδίζοντας έτσι πολιτικό χρόνο. Στην πραγματικότητα όλα είναι διαφορετικά. Ο δήθεν πληροφορημένος πολίτης είναι απληροφόρητος ουσιαστικά. Τα όργανα της πληροφόρησης είναι “στρατευμένα” στην κυβερνητική προπαγάνδα με κάποια “αίσθηση” ελευθερίας. Αυτό επιβάλλει, άλλωστε, το “πάρε-δώσε” των υπερχρεωμένων καναλαρχών και της κυβέρνησης. Αυτό επιβάλλει η διαπλοκή των εγχώριων επιχειρηματικών συμφερόντων, χωρίς να τηρούνται ενίοτε ούτε τα προσχήματα, για τους καλά γνωρίζοντες.

Τα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα συμπλέοντα εν πολλοίς με αυτά των δανειστών της χώρας κυριαρχούν στις αποφάσεις και στις επιλογές της ενημέρωσης, με οποιαδήποτε δημοκρατική επίφαση. Εξαγοράζονται συνειδήσεις και το “έγκλημα” της αποπληροφόρησης των πολιτών δεν “τρομάζει” πλέον τους “εκπαιδευμένους” στην παραχάραξη της αλήθειας δημοσιογράφους. Κι όσοι επιλέγουν από αξιοπρέπεια να επιζητούν την αλήθεια πίσω από τις κυβερνητικές δηλώσεις και ανακοινώσεις, αλλά και των αντιδράσεων της αξιωματικής αντιπολίτευσης, χαρακτηρίζονται ως “γραφικοί” ή και “ψώνια”. Και είτε θυμίζουν “μικρούς ήρωες”, είτε εξοβελίζονται από το σύστημα των ΜΜΕ ως παρείσακτοι και αμετανόητα “απροσάρμοστοι” και “αμύητοι” στην τωρινή άθλια πραγματικότητα του πολιτικοδημοσιογραφικού πεδίου.

Τώρα βρισκόμαστε και πάλι ενώπιον νέων εκβιαστικών διλημμάτων σχετικά με τη ψήφιση του πολυνομοσχεδίου, με “αιχμές” τις αντιδράσεις για το…γάλα, τα φαρμακεία και τις Μεταφορές. Και άλλες βέβαια “ρυθμίσεις” με τον μανδύα πάντα των “μεταρυθμίσεων”, που αγνοούμε… Συζητήσεις επί των συζητήσεων. Άγονες συζητήσεις και διαμόρφωση ενός σκηνικού με κύριο χαρακτηριστικό του στοιχείο τις σιβυλλικές προβλέψεις μέχρι τις “μπουρδολογίες”, για το μέλλον της κυβέρνησης. Και ταυτόχρονα παρατηρούμε παράπλευρες πολιτικές ενέργειες, πρωτίστως μεθοδευμένες από τον κυβερνητικό συνασπισμό, για διάλυση και αποφλοίωση του στελεχιακού δυναμικού μικρότερων αντιμνημονιακών υποτίθεται κομμάτων. Και εν προκειμένω των Ανεξάρτητων Ελλήνων.

Ως ανεύθυνοι και αδαείς είναι άσχετοι με τις χρονολογικές συμμετρίες της ιστορίας. Πως να αντιληφθούν ότι η ιστορία έχει τη δική της ορμή και ανελέητα κτυπάει εκεί που δεν την περιμένεις… Τα “γεγονότα” που συνιστούν το περιεχόμενο της ιστορίας, έχουν το δικό τους πρωτόκολλο, άλλο χαβά από τον κυβερνητικό. Άλλωστε, τα γεγονότα για να γίνουν γεγονότα σιγοβράζουν σε χαμηλή φωτιά πριν εκτιναχθούν και σαν τον κομήτη Χάλεϊ συνθλίψουν πολιτική βλακεία και αστοιχείωτες προβλέψεις των μελλοντολόγων της κυβέρνησης.

Στην κατάσταση που βρίσκεται η χώρα, τα “σενάρια” του μέλλοντος εκπονούνται στο γόνατο, αλλά πάντα με την ίδια προϋπόθεση: Να μην κινδυνέψει το πολιτικό σύστημα, τα υπάρχοντα δομημένα συμφέροντα. Οσο ωστόσο η πολιτική περιχαρακωμένη σε κομματικές και δογματικές αγκυλώσεις αρνείται να λάβει σοβαρά υπόψη της ότι τα γεγονότα μπορεί να τη συνθλίψουν, όσο οι πολιτικοί επιμένουν στη μονοπωλιακή αντίληψη της αλήθειας και συνεχίζουν να θέλουν να χειραγωγούν το λογισμό των πολιτών με την επαγγελία ενός “μετά”, τόσο αυτό το “μετά” στερεώνει την πολιτική φαυλότητα και μετατρέπεται σε κοινωνική πανούκλα.

Αυτό το “μετά” αποβλέπει στην απάθεια της κοινωνίας. Συμβάλλει στα δεινά των πολιτών. Και όχι στην ισορρόπηση του εσωτερικού δυναμισμού, που μόνο η δημοκρατική μορφή του πολιτεύματος κατορθώνει να περιλάβει και να γονιμοποιήσει, για την κατάκτηση ενός νέου αναβαθμού. Και όσο ως κοινωνία με απάθεια θα περιμένουμε αυτό το “μετά”, τόσο θα νιώθουμε τη βοή του ογκόλιθου σε ελεύθερη πτώση πάνω στα κεφάλια μας…