Πετύχαμε να πτωχεύσουμε τα όνειρά μας…

Στην Ελλάδα όλα ή σχεδόν όλα φέρονται “επί πτερύγων ανέμων”.

Οι λέξεις “σοβαρότητα”, “υπευθυνότητα” και “ικανότητα πολιτική” έχουν χάσει το εννοιολογικό τους περιεχόμενο.

Όλοι επιζητούν άμεσα λύσεις, όλοι απαιτούν από τους άλλους προτάσεις και όλοι ταυτόχρονα περιχαρακωμένοι από τον μικρόκοσμό τους και την εκάστοτε κυβερνητική προπαγανδιστική αντίληψη, που συνήθως συνοδεύεται από εκβιαστικά διλήμματα, μιλάνε με ύφος συχνά απαιτητικό για το “δια ταύτα”.

Χωρίς όμως να συνδέουν αυτό το “δια ταύτα” με την παραγωγή σκέψης, την κριτική σκέψη και στάση, με το στοχασμό.

Έτσι, η ατραπός ενός ολέθρου μας είναι ανοικτή και σύντομη.

Γιατί, ακόμη κι όσοι διαθέτουν την νοητική υποδομή, δεν μπαίνουν στη διαδικασία να ακονίσουν την κριτική τους δύναμη και την ηθική τους τόλμη.

Και εμμένοντες στην ασκεψία, αρκούνται στα “αναμασήματα” των κομματικών και κυβερνητικών “μαγειρείων”, ενώ επιδίδονται σε αθροίσματα μωρίας και “εξυπναδίστικων” αντιδράσεων αμφισβήτησης όσων εκτρέπονται από τη δική τους εθιστική λογική στο “τίποτα”.

Αλλοι πάλι επαφίενται στη μεταφυσική ελπίδα ως σφοδρή ορμή προς το υπέρτατο Αγαθό και ως “νοερώς εφάψασθαι του θείου”.

Με αφομοιωμένο μάλιστα τον απελπισμό μας είτε μεταφράζουμε σε μηδενιστική ξεγνοισιά τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζουμε, είτε αποφεύγοντας τα βάσανο της σκέψης και προσβλέποντας στην “ετοιματζίδικη” και δανεική σκέψη, στην αντίδραση του διπλανού μας, για να μη διακυβεύσουμε τα όποια κεκτημένα, βρίσκουμε καταφυγή με “δόξα και τιμή” στην άμορφη μάζα.

Η λέξη “μάζα” και μαζοποιημένος πολίτης , ωστόσο, μας ενοχλεί και προτιμούμε να θριαμβολογούμε αμφισβητώντας φωνές αντίδρασης, για να καλύψουμε την ερημιά των σκέψεών μας, όπως το μικρά παιδιά τραγουδάνε στο σκοτάδι…

Και με το σαθρό διερώτημα “τι μπορώ να κάνω εγώ;”, δικαιολογούμε τη στάση μας και αρνούμαστε την αυτοκριτική.

Και χειραφετημένοι από μύθους, απόβλητοι της λογικής, εξευτελισμένοι στα ιδανικά μας, ναυαγοί στο κεφάλαιο της ηθικής αυτοτέλειας και αυτοσυνειδησίας, γυρεύουμε αγωνιωδώς στηρίγματα και λύσεις γύρω μας. Και είμαστε ευάλωτοι σε κάθε είδους ερεθίσματα και εγχειρήματα πολιτικής απάτης.

Τι πετύχαμε μ’ αυτή την παγιωμένη “στάση” μας; Το σίγουρο είναι ότι ακόμα και όλοι οι Αγγελοι της Ελλάδας συναθροισμένοι εκ περάτων, αρνούνται να δεχθούν την αδράνεια της σκέψης μας.
Πετύχαμε να πτωχεύσουμε τα όνειρά μας και τα όνειρα των παιδιών μας!..

Πετύχαμε από φιλήδονοι εραστές των μεγάλων ιδεών και των ωραίων πραγμάτων, με την Ελλάδα να ασωτεύει την ομορφιά της και να εκπέμπει φως μ’ένα μπουκέτο έγχρωμους αιώνες στα χέρια της, “πετύχαμε” να καταντήσουμε “ζήτουλες” της Ευρώπης, με τους πολιτικούς μας σε ρόλο “γελωτοποιών” και “αρλεκίνων”.

Με τα μάτια και τη γλώσσα μας να αθροίζουν ομοιώματα φωτός στη χώρα του απόλυτου φωτός!..