Και στο τέλος χάνουν οι Γερμανοί

Η οικονομική καταστροφή της Ευρωζώνης με υπεύθυνη την πολιτική ακραίας λιτότητας σε συνδυασμό με το ακριβό ευρώ που έχει επιβάλλει το Βερολίνο, είναι πλέον ορατή δια γυμνού οφθαλμού.

Η Ευρωζώνη είναι η μόνη ευρύτερη περιοχή κρατών με αναιμική ή αρνητική οικονομική πορεία, όπως μαρτυρούν όλα τα έγκυρα στατιστικά στοιχεία.

Η κρίση που έπληξε τη διεθνή οικονομία το 2009, έχει σήμερα ξεπεραστεί από τις περισσότερες χώρες διεθνώς, με εξαίρεση την Ευρωζώνη, με ακραίες εκφάνσεις, αυτές των χωρών του νότου.

Περιστασιακές οικονομικές κρίσεις όπως αυτή της Κίνας, συνδέονται με την κρίση της Ευρωζώνης και είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα ξεπεραστούν από τη μεγάλη τίγρη της Ανατολής.

Όσοι δε βλέπουν την απτή πραγματικότητα της χολερικής οικονομικής πορείας της Ευρωζώνης στρουθοκαμιλίζουν.

Γεγονός είναι ότι, η οικονομική καχεξία της Ευρωζώνης, εκτός από τις χώρες του νότου τις οποίες έχει γονατίσει, επεκτείνεται ραγδαία και στην κεντρική και βόρεια Ευρώπη.

Η δεύτερη μεγαλύτερη ευρωπαϊκή οικονομία, η Γαλλία, παραπαίει οικονομικά και το ίδιο συμβαίνει με την Ιταλία, όπως και με την Ισπανία.

Όμως, εκείνο που ανατρέπει το μεγαλοϊδεατισμό των Μέρκελ και Σόϊμπλε είναι το γεγονός ότι, και η οικονομία της κραταιάς Γερμανίας δεν εμφανίζει ικανοποιητικούς ρυθμούς ανάπτυξης.

Αυτό δικαιώνει το πολυσυλλεκτικό κόμμα Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD), που επιμένει και πολύ σωστά ότι, ο ιός της οικονομικής ασθένειας του νότου είναι αναμενόμενο να μεταδοθεί και στο βορρά.

Ως συνέπεια όλων αυτών, έρχεται η σοβαρή ανάπτυξη και εκλογικής αποδοχή των αντί-ευρώ κομμάτων κυρίως στις μεγάλες χώρες.

Το AfD σημειώνει σοβαρή παρουσία στις εκλογές στη Γερμανία και το ίδιο συμβαίνει με τον Μπέπε Γκριλο στην Ιταλία, τη Μαρί Λεπέν στη Γαλλία και ευρωσκεπτικιστικά κόμματα στις περισσότερες άλλες χώρες.

Μόνο στις χώρες υπό βελούδινη γερμανική κατοχή του αδύναμου νότου, Ελλάδα, Κύπρο, Ισπανία, Πορτογαλία, που έχουν πληγεί περισσότερο από το σκληρό ευρώ, παρ΄όλα τα διάχειτα αντι-ευρώ συναισθήματα, η φωνή του ευρωσκεπτικισμού παραμένει αναιμική, όσον αφορά την επίσημη κομματική της εκπροσώπηση.

Αυτό οφείλεται κατά κύριο λόγο στο γεγονός ότι η καθεστηκυία τάξη με αιχμή του δόρατος τα καθυποταγμένα κεντρικά ΜΜΕ, ακολουθούν μια ανενδοίαστη γερμανόπληκτη δημοσιογραφική γραμμή.

Όμως, κοντός ψαλμός αλληλούια. Όσο η ευρωπαϊκή αριστερά αργοκοιμάται, η κεντροδεξιά και όχι ακροδεξιά πλέον Μαρί Λεπέν στη Γαλλία που βρίσκεται μπροστά στις δημοσκοπήσεις, έχει ξεκαθαρίσει την απόλυτη αντίθεσή προς το ευρώ, δηλώνοντας ότι, εφ’ όσον κερδίσει τις εθνικές εκλογές, θα επαναφέρει το γαλλικό φράγκο.

Στη Μεγάλη Βρετανία, το σύνολο σχεδόν του πολιτικού κόσμου, προετοιμάζει τη χώρα για να αποχαιρετίσει την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η Πολωνία και η Ουγγαρία έχουν δηλώσει την αποστροφή τους για την ένταξη στην Ευρωζώνη, όπως κάνουν με μεγαλύτερη ή μικρότερη ένταση και άλλες χώρες.

Στην Ιταλία, ο Μπέπε Γκριλο του κόμματος των Πέντε Αστέρων, συγκεντρώνει υπογραφές για τη διενέργεια δημοψηφίσματος για την έξοδο της Ιταλίας από το ευρώ, ενώ παρόμοια άποψη στο θέμα αυτό έχει και ο Σύλβιο Μπερλουσκόνι και το κόμμα του. Μικρές αριστερές κινήσεις και ομάδες σε όλες τις χώρες, από άλλη πολιτική γωνία, συναντώνται στο ευρωσκεπιτικιστικό μέτωπο.

Είναι πολύ πιθανό πως τελικά, οι μεγάλες χώρες Γαλλία, Βρετανία, Ιταλία, θα αποκαθηλώσουν το γερμανικό νεο-ιμπεριαλισμό στο προσεχές μέλλον. Ακόμα και μετά την καθυπόταξη της μικρής Ελλάδας όπως και των άλλων μικρών της περιφέρειας, στο τέλος και αυτή τη φορά θα χάσουν οι Γερμανοί.