“Ντροπιασμένες εποχές” με ορνιθόμυαλους της πολιτικής…

Τον μοναδικό “νικητή” που ανέδειξε το debate της Τετάρτης των πολιτικών αρχηγών, καθώς οι πεισιθανάτιες πολιτικές φιγούρες με αυτάρεσκο τρόπο προσπαθούσαν να υποστηρίξουν τον “πολιτικό μηδενισμό” τους, ήταν το ελληνικό δράμα.

Το δράμα της ελληνικής κοινωνίας να εκπροσωπείται από πολιτικούς κενούς σε περιεχόμενο, χωρίς έρμα ευθύνης, χωρίς κριτική δύναμη και ηθική τόλμη να παραδεχθούν τα σφάλματά τους.

Στο debate της Τετάρτης, με έναν συντονιστή αμήχανο και με μια φωνή που προκαλούσε υπνηλία, που περισσότερο θύμιζε “νεκροπομπό” της πολιτικής αθλιότητας που εκπροσωπούσαν οι επτά αρχηγοί των ισάριθμων κομμάτων, φάνηκε καθαρά ότι με τέτοιο πολιτικό δυναμικό η ατραπός ενός ολέθρου μας είναι ανοικτή και σύντομη.

Πολιτικοί εγκλωβισμένοι στο μικρόκοσμό τους, επιρρεπείς στη στρέβλωση της αλήθειας και στην υποταγή τους σ’ ένα σύστημα ζωής χωρίς δυνατότητα επιλογής.

Εμμένοντες στην ασκεψία ή στην “ετοιματζίδικη” και δανεική σκέψη, αρκούμενοι σε “αναμασήματα” των κομματικών τους “μαγειρείων”.

Και επί τρεις ώρες, εκτός της κακοποίησης της ελληνικής γλώσσας, επιδίδοντο σε αθροίσματα μωρίας και “εξυπναδίστικων” αντιδράσεων αλληλοαμφισβήτησής τους, μεταφράζοντας με μηδενιστική ξεγνιασιά τα αδιέξοδα που αντιμεωπίζει η κοινωνία και το έθνος…

Η χθεσινή εμφάνιση των πολιτικών αρχηγών, αλλά και το αλγεινό θέαμα των δημοσιογράφων με μια-δυο εξαιρέσεις, σε συνδυασμό με την νατουραλιστική απεικόνιση της κοινωνίας πάνω σ’ ένα τεντωμένο σκοινί, με το βάθος το απροσμέτρητο από κάτω, να προσπαθεί και εξισορροπήσει φόβο, αγωνία, ανασφάλεια και προσδοκία, με τα γκρεμίσματα γύρω της από ανερμάτιστες πολιτικές, καταδείχνει την αδιέξοδη πραγματικότητα.

Κανείς δεν είναι αμέτοχος κάποιας ευθύνης και ενοχής, που ωστόσο έχασαν τον προσωπικό τους χαρακτήρα και απέκτησαν την κοινωνική τους διάσταση.

Με την πολιτική των ορνιθόμυαλων να μην στέκεται στο ανθρώπινο, με τα πρόσωπα και τις καταστάσεις να παίρνουν θέσεις στην όπερα του πόνου της κοινωνίας, για να υμνολογήσουν το “θάνατο του κύκνου”, που συμβολίζει την καθαρότητα των ιδεών και των απόψεων…

Μια κοινωνία μετατράπηκε σε όπερα. Με το δραματικό στοιχείο των “αποδεκατισμένων” θεσμών, με υποτείνουσα τη “σταύρωση” του κοινωνικού δικαίου και το “θάνατο” της κοινωνικής αξιοπρέπειας.

Με το σαρκασμό ή και αυτοσαρκασμό των σκεπτόμενων πολιτών, τη σαδιστική ειρωνεία των εξουσιολάγνων και τη σάπια καρδιά των παντός είδους ιερουργών της πολιτικής απληστίας και της πλεονεξίας..

Η αισθητική που αναδεικνύεται μέσα από τη σύζευξη της κοινωνικής αγωνίας και φοβίας, της πολιτικής ανικανότητας και μωρίας, του ρεαλισμού του παρόντος και της πεισιθάνατης προοπτικής, είναι τελικά η αισθητική του ρεαλιστικού μηδενισμού.

Είναι η αισθητική που δένει δυνατά με τη θεώρηση της κοινωνικής πραγματικότητας, με την οδύνη της κοινωνίας.

Και η σωρεία των λέξεων που την περιγράφουν, δεν μπορούν να έχουν την κομψή ευαισθησία του απαλού συναισθήματος.

Εχουν συχνά την “αγριάδα” που αναλογεί στα γεγονότα και στη διάσταση της ανατρεπτικής ιδέας.

Τα δε πρόσωπα αφομοιώνονται μέσα στα γεγονότα, που πλαταίνουν και δημιουργούν τις καταστάσεις-πλαίσια. Και μας κρατούν το πέρασμα στη καθολική στάση της ζωής μέσα στις βιωμένες πραγματικότητες.

Κι αυτές οι βιωμένες πραγματικότητες, με τη πολλότητα του νοήματός τους, όπως προβάλλει από διαπλασμένες καταστάσεις, δεν μας απαλλάσσουν ως κοινωνία από τη δουλικότητα της προσαρμογής σε συγκεκριμένη θεώρηση. Και είναι “πραγματικότητες” ασυγκόλλητες, γεμάτες ρωγμές, που στάζουν αγανάκτηση, απογοήτευση, κοινωνικό ιδρώτα και πόνο, βλασθήμια, θάνατο, ρουφιανιά και πουτανιά, ψέμα και δόλο, πολιτική καβαλλίνα και ραγισμένες ελπίδες μπλεγμένες σε πεθαμένες ιδέες.

Το χθεσινό debate ανέδειξε το ραγιάδικο, “μάγκικο” και ντερβίσικο συνάμα στοιχείο σε ασφυκτικό εναγκαλισμό. Τις απογυμνωμένες αβρότητες με έλλειψη στοιχειώδους χιούμορ.

Τις χρεοκοπημένες ηθικές στα πρόσωπα πολιτικών και δημοσιογράφων.

Τη λατρεία της υποκρισίας, την επιχειρούμενη κοινωνική πλάνη, που θυμίζει “ντροπιασμένες εποχές” στον τροπικό του Τίποτα, από όπου προβάλλει το μηδέν με τη μελωδία των εραστών των μεγάλων λόγων και σχημάτων!..