Ποτέ δεν επιβίωσαν κόμματα “θολά”

Ανεξάρτητα από την σκοπιμότητα «των δημοσκοπικών ερμηνειών», είναι εύκολο να διακρίνει κανείς, ότι η κοινωνική διεργασία προσδιορίζεται πάνω σε μια κυρίαρχη αντίθεση. Ότι αναμετρούνται:

α) οι δυνάμεις που θεωρούν ότι οι πολιτικές που ασκούνται είναι ένας «αναγκαίος μονόδρομος συμβιβασμών»
και β) αυτές που εκτιμούν πως ο κύκλος του «συντηρητικού συμβιβασμού πρέπει να κλείσει ως ατελέσφορος» γιατί είναι αντιπαραγωγικός, αντικοινωνικός και αντιευρωπαϊκός!

Για αυτό το λόγο, εγείρεται -κυρίως από τον προοδευτικό χώρο-, το ζήτημα τόσο ενός νέου πολιτικού σχεδίου ανασυγκρότησης όσο και των κοινωνικών και πολιτικών συσχετισμών – συμμαχιών που θα συγκροτήσουν την εναλλακτική πορεία!

Καταγράφεται, ως επίμονος κοινωνικός προσανατολισμός, η αξιολόγηση όλων των κομμάτων να γίνεται πάνω στην αντίθεση που εκφράζεται :

1. Ως «συνέχιση της ασκούμενης πολιτικής» (συντηρητική)
2. Ως πορεία επανατοποθέτησης του παραγωγικού και κοινωνικού σχεδίου (προοδευτική)!

Στη πρώτη, κατά το πλείστον συσπειρώνονται αλλά και ανταγωνίζονται δυνάμεις της χρηματιστηριακής, κερδοσκοπικής αγοράς, του νεοφιλελευθερισμού και της “γερμανικής” Ευρώπης, και στην άλλη προοδευτικές, αριστερές, σοσιαλιστικές και οικολογικές δυνάμεις που τα βασικά ζητούμενα αφορούν την παραγωγή και την εργασία! Αυτών που διεκδικούν μια ευρωπαϊκή πορεία ανάπτυξης με αλληλεγγύη!

Το εύρημα δεν είναι καινούργιο.

Διαχρονικά αναγκάζονται όλα τα κόμματα να προσδιορίζουν την πολιτική τους στάση με βάση τους δυο πόλους! Αυτό είναι ένα καθαρό μάθημα της πολιτικής ιστορίας!

Ότι δηλαδή ποτέ δεν επιβίωσαν κόμματα θολά, εξαντλώντας την πολιτικοκοινωνική τους παρουσία σε ένα «διμέτωπο» αγώνα αντιπαράθεσης που βάζει στο ίδιο τσουβάλι τη νεοφιλελεύθερη επέλαση με την παραγωγική και κοινωνική ανασυγκρότηση!

Έχοντας υπ΄ όψιν την ιστορία του προοδευτικού χώρου, ο Ανδρέας Παπανδρέου φρόντισε στα πρώτα ιδρυτικά βήματα του ΠΑΣΟΚ να οριοθετήσει σταθερά και δεσμευτικά ότι ο αγώνας της προοδευτικής παράταξης είναι μονομέτωπος! Είναι σύγκρουση με τη νεοφιλελεύθερη επέλαση.

Και αυτή η «γραμμή» του δεν νοθεύτηκε και όταν ακόμη δεχόταν επιθέσεις προσωπικής συκοφάντησης από δυνάμεις της «προοδευτικής όχθης», στην περίοδο του 89. Επέβαλε με κοινωνικούς όρους τότε την συνεργασία με τον Συνασπισμό, ΚΚΕ, Κινήσεις ΚΑΙ πέτυχε!

Η περίοδος που διανύουμε επαναφέρει επίκαιρα την ιστορική αυτή εμπειρία.

Το κοινωνικό δίλημμα προσδιορίζεται με βάση το διακύβευμα της στήριξης ή της αλλαγής της ακολουθουμένης πολιτικής και του συσχετισμού που την στηρίζουν!

Ιστορικά στο παρελθόν, κόμματα «ενδιάμεσα», όπως π.χ. το ΚοΔηΣο, που «επέλεξαν την «διμέτωπη» αντιπαράθεση και αρνήθηκαν να τοποθετηθούν ευκρινώς με την όχθη της προόδου, συρρικνώθηκαν σε «υποστηρικτικά παρακολουθήματα» του συντηρητισμού και εξαφανίστηκαν!

Με αυτή την έννοια είναι άλλο η μονομέτωπη αντιπαράθεση για να αλλάξει η νεοφιλελεύθερη οικονομική και κοινωνική επέλαση (ΝΔ) και άλλο ο ανταγωνισμός, εκλογικός και πολιτικός, που πρέπει να έχουν μεταξύ τους οι δυνάμεις της προοδευτικής όχθης προκειμένου να διαμορφωθούν οι συμμαχίες αλλαγής!

Αυτή την παρακαταθήκη άφηνε στον προοδευτικό χώρο ο Ανδρέας, όταν προειδοποιούσε πως η κομματική περιχαράκωση – φανατισμός ανάμεσα στις δυνάμεις της ιδίας όχθης, είναι «βούτυρο στο ψωμί» του συντηρητισμού για να διατηρεί την πολιτική ηγεμονία!

Με τα προηγούμενα δεν επιχειρείται να παραγνωριστούν διαπιστώσεις, όπως ότι στις δυνάμεις του προοδευτικού φάσματος είναι ανολοκλήρωτος ο προγραμματικός λόγος, η στρατηγική συμμαχιών, η κοινωνική αντιπροσώπευση κ.τ.λ.

Αλλά αυτό είναι ίσως και η πρόκληση ενός «εγγενούς» κοινωνικού και πολιτικού ανταγωνισμού που θα έπρεπε να υπάρχει, ώστε να διαμορφώνεται δημοκρατικά το πλεονέκτημα της κοινωνικής προτίμησης για την «κατάταξη» των προοδευτικών κομμάτων σε μια προγραμματική προοδευτική διακυβέρνηση.

Όμως είναι άλλο η αντιπαράθεση με τις δυνάμεις του συντηρητισμού που έχουν ως κορμό τη ΝΔ και άλλο ο «διμέτωπος»!