Το ΠΑΣΟΚ δεν πέθανε λόγω μνημονίων, ήταν ήδη νεκρό από πριν – Και η ευκαιρία Τσίπρα

Εάν κάποιοι μέσα στο ΠΑΣΟΚ νομίζουν ότι ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ, η δημοκρατική κοινωνική πλειοψηφία, έφυγε από το ΠΑΣΟΚ μόνο εξαιτίας των μνημονίων, τους πληροφορώ ότι κάνουν τεράστιο λάθος.

Τα μνημόνια ήταν απλώς η αφορμή. Το ΠΑΣΟΚ από το 1996 και μετά μεταλλάχτηκε από σοσιαλιστικό και πατριωτικό παλλαϊκό Κίνημα σε ένα άψυχο και ξενέρωτο κεντρώο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, για να καταντήσει, από τον Γιώργο Παπανδρέου και μετά, στο σημερινό νεοφιλελεύθερο -ή μάλλον σοσιαλφιλελεύθερο- δίχως ταυτότητα απόκομμα της θλίψης και της παρακμής.

Υπενθυμίζω ότι από το 2008 ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ είχε εκφράσει ισχυρή τάση να το εγκαταλείψει, τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ έπιανε για πρώτη φορά 17% στις δημοσκοπήσεις, και εάν δεν είχαν συμβεί τα Δεκεμβριανά, που γύρισαν τους ψηφοφόρους πίσω στο “μαντρί”, το ΠΑΣΟΚ θα είχε πεθάνει από τότε.

Πέρα όμως από την ιδεολογική μετάλλαξη, μεγάλη μερίδα του κόσμου του ΠΑΣΟΚ είχε σιχαθεί και τα κομματόσκυλα.

Και όταν αναφέρομαι σε κομματόσκυλα δεν εννοώ τα μέλη της οργανωμένης βάσης, αλλά τους παρατρεχάμενους του κάθε βουλευτάκου και του κάθε παραγονταραίου, που αντιμετώπιζαν τον λαό της δημοκρατικής παράταξης ως δουλοπάροικους των πολιτικών τους φέουδων, τάζοντας διορισμούς και άλλα ρουσφέτια, ασχολούμενοι αποκλειστικά με την μικροπολιτική και τη διαχείριση της πελατειακής μιζέριας.

Πράγματι, η δεύτερη καταστροφή ήταν η διάλυση της οργανωμένης βάσης από τον δεξιό σοσιαλδημοκράτη Κώστα Σημίτη και η σταδιακή αλλαγή του δυναμικού ανδρεοπαπανδρεϊκού παλλαϊκού κινήματος σε ένα “κόμμα στελεχών”, δηλαδή παραγονταραίων, γραφειοκρατών και μικρονοϊκών γεννημάτων του κομματικού σωλήνα.

Τα μνημόνια απλώς ήταν η ταφόπλακα του πολιτικού ζόμπι ΠΑΣΟΚ.

Σήμερα στο ΠΑΣΟΚ έχουν απομείνει δύο κατηγορίες ανθρώπων. Κάποιοι ελάχιστοι ρομαντικοί, δεμένοι περισσότερο συναισθηματικά (παρά λογικά) με την ιστορική πορεία του κινήματος και πολλοί άχρηστοι τενεκέδες.

Η δημοκρατική παράταξη, δηλαδή η κοινωνική πλειοψηφία που συνιστά τη δημοκρατική παράταξη, παραμένει άστεγη.

Ίσως το ΠΑΣΟΚ να είχε καταφέρει να ανακάμψει εάν έπραττε όπως το σοσιαλιστικό κόμμα Ισπανίας. Δηλαδή, με έναν νέο ηγέτη, με “κάθαρση” από τα μνημόνια και από την εκσυχρονιστική του περίοδο και συμπαράταξη με τη φυσιολογική (και όχι έξαλλη) Αριστερά.

Εάν ήταν ένα κόμμα “ζωντανό”, συνδεδεμένο με την κοινωνική του βάση, που το ενδιέφερε ο σοσιαλισμός, ο λαός και ο τόπος, θα είχε κάνει την αυτοκριτική του, θα είχε ξαναβρεί τον εαυτό του και θα είχε αποκαταστήσει τις σχέσεις του με τους ψηφοφόρους του.

Στο ΠΑΣΟΚ όμως -ακόμα και τώρα- έχουν τα δικά τους “μεγάλα” θέματα να λύσουν, βυθισμένοι στην κινούμενη άμμο της εσωστρέφειας.

Εξέλεξαν για αρχηγό μια ταλαίπωρη και περιορισμένων δυνατοτήτων Φώφη, με μοναδικό της προσόν ότι είναι “καλό παιδί”, και παλεύουν να ισορροπήσουν ανάμεσα σε δύο μνημονιακούς σωτήρες, πρώην Προέδρους, τον Γιωργάκη και τον Βαγγέλη, που το μόνο που τους νοιάζει είναι η μνημονιακή τους δικαίωση και αποκατάσταση, αντί να πάνε σπίτια τους και να αφήσουν τον λαό στην ησυχία του.

Αυτά τα βλέπει και τα γνωρίζει ο δημοκρατικός λαός, η κοινωνική πλειοψηφία, και έχει κρίνει εδώ και καιρό το ΠΑΣΟΚ όχι μόνο για τα μνημόνια, αλλά επειδή αυτό το πράγμα ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΣΟΚ εδώ και πάρα πολλά χρόνια.

Ακόμα, ας μην νομίζουν στη Χαριλάτου Τρικούπη ότι ξεγελούν κανέναν, η δημοκρατική κοινωνική πλειοψηφική βάση γνωρίζει καλά ότι αυτοί που έχουν απομείνει στο κόμμα -στη συντριπτική τους πλειονότητα πέρα των ελαχίστων που ανέφερα και πριν- δεν είναι ΠΑΣΟΚ.

Μην “παραμυθιάζονται” λοιπόν στο ΠΑΣΟΚ ότι επειδή ο Τσίπρας υπέγραψε μνημόνιο θα ανακάμψουν δικαιωμένοι. Το ΠΑΣΟΚ δεν καταστράφηκε λόγω μνημονίων, αλλά λόγω προηγούμενης μετάλλαξης.

Μετάλλαξης που φέρει και μεγάλη ευθύνη για το πώς φθάσαμε στα μνημόνια.

Το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να πείσει, ώστε να δικαιωθεί όπως ελπίζει, όχι μόνο για την αναγκαιότητα των μνημονίων (αφού άλλο ήταν το 2010 και άλλο το 2015), αλλά ούτε και για τις καλές του προθέσεις ώστε να “βασιλεύσουν” από εδώ και πέρα η Δικαιοσύνη και η Ισονομία στον τόπο.

Το μεταλλαγμένο ΠΑΣΟΚ, από το 1996 και μετά, το ΠΑΣΟΚ του μεγάλου εκσυγχρονιστικού “πάρτι”, δεν έχει καταλάβει ούτε τώρα ότι ο ελληνικός λαός στο σύνολό του απαιτεί Δικαιοσύνη και Ισονομία.

Το ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να είχε επιβιώσει και με τα μνημόνια εάν μετά το 2009 είχε τσακίσει τους νταβατζήδες, τους ολιγάρχες, τα κάθε λογής κρατικοδίαιτα παράσιτα, εάν είχε τιμωρήσει όσους ευθύνονται για την καταστροφή που ονομάστηκε “κρίση”.

Εάν ο λαός έβλεπε Δικαιοσύνη και Ισονομία δεν θα είχε εγκαταλείψει το ΠΑΣΟΚ. Θα έσφιγγε το ζωνάρι και θα υπέμενε τη λιτότητα, αισθανόμενος όμως δικαιωμένος.

Το ΠΑΣΟΚ, αντιθέτως, όχι μόνο δεν ικανοποίησε το κοινό περί δικαίου αίσθημα το 2009, αλλά για μια ακόμη φορά έβαλε τον λαό να πληρώσει τον λογαριασμό και μάλιστα φρόντισε να δικαιολογήσει αυτή την αλητεία με τραμπούκικες δηλώσεις όπως “μαζί τα φάγαμε”.

Για αυτό και ο λαός τιμώρησε και συρρίκνωσε το ΠΑΣΟΚ.

Το μνημόνιο ήταν απλώς η αφορμή…

Τώρα, από ό,τι φαίνεται, ο κλήρος πέφτει στον Αλέξη Τσίπρα να ηγηθεί της δημοκρατικής παράταξης, έχοντας ήδη υπογράψει το Τρίτο Μνημόνιο.

Ας έχει υπόψιν του ότι εάν δεν πράξει όσα υποσχέθηκε για απόδοση Δικαιοσύνης και Ισονομία θα ακολουθήσει και αυτός, και μάλιστα τάχιστα, την ίδια θλιβερή μοίρα των ΠΑΣΟΚων.

Ο Αλέξης Τσίπρας έχει τη χρυσή ευκαιρία να στήσει πάλι στα πόδια της τη δημοκρατική παράταξη, ειδικά τώρα που “αποχωρούν” οι γραφικοί αριστεριστές, και να οδηγήσει την Ελλάδα στο μεγαλείο εάν ανταποκριθεί με ευφυΐα και ταχύτητα στις γεωπολιτικές ανακατατάξεις.

Δεν είναι άραγε κρίμα, ενώ έχει ολόγυρά του τις συγκυρίες και μπορεί να μείνει στην ιστορία του τόπου ως μεγάλος ηγέτης, να καταστραφεί επειδή δεν απέδωσε δικαιοσύνη αντιμετωπίζοντας πέντε άχρηστες και τελειωμένες οικογένειες, που έτσι κι αλλιώς “φθίνουν” και στα επόμενα (το πολύ) 20 χρόνια δεν θα υπάρχουν;

Γιατί το μεγαλύτερο δράμα των Ελλήνων ολιγαρχών δεν είναι άλλο από αυτό που γνωρίζουν καλύτερα οι ίδιοι μέσα στα σπίτια τους, ότι δηλαδή δεν έχουν συνέχεια…

Ο Αλέξης, όμως, έχει συνέχεια… Η Ελλάδα έχει συνέχεια… Η δημοκρατική παράταξη έχει συνέχεια…

Τόσο απλά. Και τόσο λογικά. Δίχως φόβο και δίχως πάθος.