Πώς η κρίση χρέους μετατράπηκε σε πολιτική κρίση

Σε αντίθεση με τα προηγούμενα μνημόνια για τα οποία οι ευθύνες ήταν πολλαπλές και έχουν αναλυθεί επαρκώς, το τρίτο μνημόνιο που φέρει την υπογραφή της «πρώτης φοράς Αριστερά» και του μοιραίου πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, οφείλεται αποκλειστικά ή σχεδόν αποκλειστικά στο καταστροφικό εξάμηνο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Σήμερα η χώρα οδηγείται σε ένα τρίτο μνημόνιο τη στιγμή που η ευρωπαϊκή οικονομία βγαίνει από την ύφεση εμφανίζοντας ικανοποιητικούς ρυθμούς ανάπτυξης.

Δυστυχώς όμως η κρίση στην Ελλάδα κλιμακώνεται.

Μετά την πλήρη αποτυχία των διαπραγματεύσεων και το ακατανόητο δημοψήφισμα που εκ του αποτελέσματος δυσχέρανε τη θέση της χώρας, οι πιστωτές με επικεφαλής τη Γερμανία ανάγκασαν την ελληνική κυβέρνηση να «συνθηκολογήσει» και τα υπογράψει το πιο σκληρό μνημόνιο, που περιλαμβάνει δραστικά μέτρα λιτότητας με αντάλλαγμα ένα νέο πακέτο οικονομικής βοήθειας 86 δισεκατομμυρίων ευρώ.

Τι συμβαίνει τώρα όμως και ποιο είναι το πρόβλημα.

Το ΔΝΤ μαζί με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, και την Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) συγχρηματοδοτούν πέντε χρόνια τώρα τη διάσωση της Ελλάδας υπό την προϋπόθεση ότι η Αθήνα τηρεί τις υποχρεώσεις της.

Με τεράστιες δυσκολίες και θυσίες του λαού τον Ιανουάριο που μας περασε άρχιζαν να αχνοφαίνονται καποια σημάδια ανάκαμψης.

Αργά αλλά σταθερά η χώρα είχε μπει σε μια πορεία ανάπτυξης που όμως ανέκοψε βίαια με επιπόλαιους χειρισμούς η τωρινή κυβέρνηση που φαινεται να ενδιαφέρεται περισσότερο για τα τεκταινόμενα στο κόμμα των συνιστωσών της παρά για την Ελλάδα ανεξαρτήτως της δημαγωγικής ρητορικής; που βρίθει ψεμμάτων και μετάθεσης ευθυνών ακόμα και τώρα.

Η χώρα δυστυχώς μπήκε ξανά σε βαθιά ύφεση και οι κόποι τόσων χρόνων “χάθηκαν στη σκόνη”.

Το Εκτελεστικό Συμβούλιο του ΔΝΤ κάποιες μέρες πριν, σύμφωνα με έγγραφα που διέρρευσαν στους Financial Times, δήλωσε ότι στο νέο πακέτο διάσωσης της Ελλάδας θα συμμετάσχει μόνον υπό την προϋπόθεση απομείωσης του χρέους.

Το κύριο εμπόδιο για την ελάφρυνση του χρέους είναι το Βερολίνο, που αρνείται κάθε τέτοιο ενδεχόμενο.

Μετά τα τραγικά λάθη του κυρίου Τσιπρα είναι πολύ πιθανό το ΔΝΤ να έχει δίκιο και η Ελλάδα να αδυνατεί να αποπληρώσει τα τεράστια χρέη.

Εξάλλου ο εσωτερικός κανονισμός του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) δεν επιτρέπει δάνεια σε χώρες ανίκανες να τα αποπληρώσουν διότι αυτό θα σήμαινε ότι θα έριχναν χρήματα σε ένα βαρέλι χωρίς πάτο.

Τις τελευταίες δεκαετίες όπου το ΔΝΤ πρόσφερε τη βοήθεια του επιτυχώς, πολλές φορές άρχιζε με διαγραφή χρεών.

Επιπλέον στην περίπτωση της Ελλάδας υπάρχουν αρκετές ενστάσεις από τα 187 μέλη του ΔΝΤ και ιδιαίτερα από χώρες λιγότερο ανεπτυγμένες από την Ελλάδα που με τις εισφορές τους συμμετέχουν στην παραλογή κατ’ αυτές διάσωση της χώρας μας, μόνο και μόνο επειδή μια αμετανόητη Γερμανία απορρίπτει πεισματικά κάθε ενδεχόμενο διαγραφής μέρους του χρέους.

Το Βερολίνο επιθυμεί το ΔΝΤ να συνεχίσει να σώζει την Ελλάδα, μαζί με την Ευρώπη.

Κι αυτό γιατί αν το ΔΝΤ αποχωρήσει, το οικονομικό βάρος πέφτει αποκλειστικά στην ΕΕ, ή στη Γερμανία.

Επιπλέον, η συμφωνία του Ιουλίου μεταξύ των δανειστών και της Ελλάδας, χωρίς το ΔΝΤ θα έχανε τον διεθνή χαρακτήρα της και θα περιορίζονταν σε ένα ευρωπαϊκό πρόγραμμα με ο,τι αυτό συνεπάγεται και για τη Γερμανία που ενδεχομένως οδηγούνταν στην απομόνωση.

Από την άλλη όσο κι αν οι ευσεβείς πόθοι του κυρίου Σόιμπλε για έξοδο της χώρας από τη ζώνη του Ευρώ δεν πραγματοποιήθηκαν παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της κυβέρνησης και του επι έξι μήνες υπουργού οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη, ούτε η Μέρκελ επιθυμεί ένα GREXIT γιατί θα συνιστούσε αποτυχία τόσο δική της οσο και Ευρωπαϊκή ενώ θα σήμανε μια παρατεταμένη κρίση τόσο της Ε.Ε. αλλά και της νομισματικής ένωσης των 19 κρατών μελών.

Με τη συμφωνία του Ιουλίου για την Ελλάδα, προφανώς, τίποτα δεν λύθηκε.

Απλώς αποφύγαμε τα χειρότερα.

Συμβιβαστήκαμε με το μη χείρον βέλτιστο του κυρίου Τσίπρα και της επιπόλαιης και επικίνδυνης κυβέρνησης του.

Είναι παράλογο ότι ο Έλληνας Πρωθυπουργός ζήτησε και έλαβε την υποστήριξη του ευρωπαϊκών κοινοβουλίων αλλά και του δικού μας για μια συμφωνία στην οποία, όπως είπε, «δεν πιστεύει».

Ως εκ τούτου οι καχυποψία με τους πιστωτές θα συνεχιστεί.

Η κρίση χρέους μετατράπηκε σε πολιτική κρίση και χρέος όλων των υγιών δημοκρατικών πολιτικών δυνάμεων είναι να βγάλουν την Ελλάδα από το αδιέξοδο που την οδήγησε ένας μοιραίος, επιπόλαιος, δημαγωγός πολιτικός που μπροστά στη προσωπική του επιβίωση δεν υπολογίζει τίποτα και κανέναν.