Η ζωή μας (φαύλους) κύκλους κάνει

Το παιχνίδι είναι στημένο, από την αρχή. Κάποιοι παίχτες νομίζουν ότι μπορούν να αλλάζουν στη μέση του παιχνιδιού τους κανόνες και να γλυτώσουν την πίσσα και τα πούπουλα.

Ο καφετζής με τη σειρά του, όταν βλέπει να λιγοστεύουν τα λεφτά πάνω στο τραπέζι, ανεβάζει το βιδάνιο.

Όλα ξεκίνησαν στην αρχή με την “Φορολογία Εισοδήματος” που ήταν ένας “άμεσος” φόρος, έμπαινε δηλαδή πάνω στο καθαρό εισόδημα των πολιτών, για να καλυφθούν οι κοινές δαπάνες και η ύπαρξη και η λειτουργία του κράτους.

Όταν το κράτος γιγάντωνε και οι φόροι δεν φτάνανε για τις διαπλοκές, τα αλισβερίσια, τις μαυρίλες και τις διαπλοκές, έπρεπε φυσιολογικά να αυξάνονται τα ποσοστά του φόρου. Αλλά τότε θα γινότανε φανερό το πόσα πληρώνονται για το κράτος και θα ξεσηκώνονταν και οι πέτρες, που λέει ο λαός.

Έτσι άρχισε το πανηγύρι με τα Δάνεια. Αλλά και πάλι τα λεφτά δεν φτάνανε. Βλέπεις όταν αρχίζει το “τζάμπα φαΐ” όλοι θέλουν να φάνε.

Έπειτα άρχισε να δοκιμάζεται η πατέντα των “έμμεσων” φόρων, που επιβάλλονται και αυτοί στο εισόδημά σου όχι άμεσα, αλλά “έμμεσα”, δηλαδή στα προϊόντα που αγοράζεις ή τις υπηρεσίες που χρησιμοποιείς.

Η πατέντα βγήκε πετυχημένη, γι αυτό και επεκτάθηκε τόσο, ώστε, σήμερα πληρώνεις φόρους σε κάθε τι που χρησιμοποιείς, αλλά τους δίνουν διάφορα ονόματα και τους καλύπτουν με διάφορες δικαιολογίες.

Κάπως έτσι προέκυψαν ο ΦΠΑ, ο περιβαλλοντολογικός, ο Οινοπνεύματος, ο Ενεργειακός, ο Ζύθου, ο ΟΓΑ, ο ΦΑΠ, ο ΕΤΑΚ, οι Υπέρ τρίτων, ο Αλληλεγγύης και μια σειρά άλλοι φόροι και τέλη -για να μην ξεχνάμε τα Τέλη κυκλοφορίας και τα Διόδια-, που αν τα μαζέψεις όλα μαζί και συνειδητοποιήσεις τι πληρώνεις για το κράτος μαζί και με την άμεση φορολογία εισοδήματος, ή στο τρελοκομείο θα μπεις ή θα ξεσηκωθείς να σπάσεις κανένα κεφάλι, από αυτά που γεννούν τέτοιες φορολογικές ιδέες.

Η γενική κατάληξη είναι ότι φόρο θα πληρώσεις θες δεν θες, σε όλο το εισόδημα που αποκτάς…

Το κράτος βρήκε και εκεί άλλη πατέντα. Ανακάλυψε τα “τεκμαρτά εισοδήματα” και τα “αντικειμενικά κριτήρια” για να μην του ξεφύγεις από πουθενά.

Το κράτος πλέον δεν νοιάζεται να σου μένει καθαρό εισόδημα για να το φορολογήσει, αλλά προτιμάει να το καταναλώσεις όλο, γιατί τότε εισπράττει περισσότερα.

Επίσης, δεν το νοιάζει η ντόπια παραγωγή αλλά η μόνο η κατανάλωση προϊόντων από οπουδήποτε κι αν προέρχονται.

Το πρόβλημα τελικά είναι ότι δεν είναι εύκολο να υπολογίσεις πόσα συνολικά πληρώνεις από το εισόδημά σου.

Θα καταλάβεις, μόνο αν δεις το φορολογικό πλέγμα που έχει στήσει το Κράτος -με μια πληθώρα Νόμων, Διατάξεων, Παραδιατάξεων και Υποσημειώσεων- σαν ένα Δίχτυ με πολλές μα πάρα πολλές μικρές και μεγάλες τρύπες.

Μικρές για να πιάνονται τα μικρά ψάρια και Μεγάλες για να ξεφεύγουν τα Μεγάλα.

Εμείς οι μικροί βλέπουμε τις μικρές, και οι Μεγάλοι τις Μεγάλες.

Οι μεγάλες είναι το πλήθος των διατάξεων που περιέχουν τις φοροαπαλλαγές και τα αναπτυξιακά κίνητρα.

Πιο είναι το πρόσχημα γι αυτές τις μεγάλες τρύπες; Μα το νεοφιλελεύθερο δόγμα, που σε κάνει να πιστεύεις ότι: “Οι επενδύσεις που θα κάνουν οι Μεγάλοι θα φέρουν την ανάκαμψη της οικονομίας και νέες θέσεις εργασίας”.

Το πώς αυτοί οι μεγάλοι που δεν είναι κορόιδα, θα επενδύσουν σε μια αγορά που φθίνει και βρίσκεται σε κρίση, δεν μας το λέει το δόγμα που είναι όπως πρέπει, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τους για να μην τους αγγίζει κανείς.

Το δόγμα δεν λέει ότι με τις φοροαπαλλαγές δίνουμε κεφάλαια στους “Μεγάλους”, για να μπορούν να συμμετέχουν στο πλιάτσικο της κρατικής περιουσίας που επιβάλλουν οι τροϊκανοί για να εξασφαλίσουν την δόση τους.

Αντίθετα, μιλάει για ιδιωτικοποίηση και ελεύθερο ανταγωνισμό, σε ένα κράτος που έχει στηθεί για να στραγγαλίζει την ατομική πρωτοβουλία και να στραγγίζει τους μικρούς, παίρνοντας από τους πολλούς και δίνοντας στους λίγους.

Αυτούς τους λίγους, τους Μεγάλους που όταν βρεθούν στην Τσιμπίδα της δικαιοσύνης για φοροδιαφυγές και λαθρεμπόρια, όλο και κάποια τροπολογία θα βρεθεί να ψηφιστεί από την Βουλή των Ελλήνων για να τους απαλλάξει.

Γιατί το είπαμε: “Τα Μεγάλα Ψάρια χρειάζονται Μεγάλες Τρύπες”.

Εδώ μπαίνει το ζήτημα της σκαστής παράβασης του Συντάγματος και του Δικαίου, το οποίο δεν επιτρέπει την διπλή φορολόγηση του ιδίου εισοδήματος, ούτε και την επιλεκτική φορολόγηση.

Δυστυχώς και το Σύνταγμα είναι απροστάτευτο όπως και εμείς, αλλά αυτό θα το αναλύσουμε μια άλλη φορά.

Έτσι ξεκινάει ο φαύλος κύκλος της ζωής μας και της οικονομίας που δεν πρόκειται να κλείσει ποτέ, γιατί Εμείς οι πολλοί και μικροί, είμαστε πιασμένοι στο Δίχτυ.