Το τέλος του παιχνιδιού…

Εδώ και δύο εβδομάδες που ανακοινώθηκε το δημοψήφισμα, έπεσα με τα μούτρα να ενημερώνω τον τοίχο μου στο Facebook μ’ ό,τι έβρισκα ενδιαφέρον.

Αυτή η περίοδος είχε πολλά ενδιαφέροντα ακόμη και για μένα που ζω σαν κοσμοκαλόγερος σε ένα κολλέγιο της Οξφόρδης (τα κολλέγια εδώ ήταν μοναστήρια και κατ’ ουσία παραμένουν τέτοια).

Αν βρίσκεσαι στην ίδια χώρα πολλά χρόνια (είμαι συνολικά, αν και διακεκομμένα, στην Αγγλία δεκατρία χρόνια) δεν αισθάνεσαι πλέον μετανάστης αλλά Έλληνας της διασποράς…

Αυτό σημαίνει ότι βλέπεις τα πράγματα από μια κάποια απόσταση, ίσως γιατί ξέρεις ότι ποτέ δεν θα ξαναγυρίσεις πίσω.

Ετσι λοιπόν σου δημιουργούνται διάφορες φαντσιώσεις π.χ. το ότι περιμένεις ότι δεδομένης της κρίσης που αντιμετωπίζει ο τόπος οι Έλληνες θα έχουν μάθει πια το μάθημά τους και θα μονιάσουν, θα πάψουν να βάζουν τρικλοποδιές ο ένας στον άλλον, θα έχουν χειραγωγήσει την φιλοπρωτία τους κλπ. Και απογοητεύεσαι φυσικά από αυτά που διαβάζεις – βλέπεις. Το παράδειγμα του δημοψηφίσματος δεν αποτελούσε εξαίρεση:

Το πιο ενδιαφέρον αρχικά ήταν ότι πολλοί – οι περισσότεροι μην πω όλοι- φιλελεύθεροι (δηλ. άνθρωποι της δημιουργίας και της πρόοδου) φίλοι μου ήταν κατά του δημοψηφίσματος!

Αυτό μου φάνηκε όχι απλά ενδιαφέρον αλλά κι ιδιαίτερα περίεργο κι έτσι έγραφα διάφορα περί αμεσό-δημοκρατικότητας, περί των κοινών μεταξύ των δημοψηφισμάτων Αγγλίας και Ελλάδας δηλ. γιατί εσείς “φίλοι της Ευρώπης” θεωρείτε οι Βρετανοί είναι ώριμοι να ψηφίσουν ενώ οι Έλληνες δεν είναι. Τελικά το δημοψήφισμα προχώρησε…

Κατά τη διάρκεια του δημοψηφίσματος έβλεπα πολλά και διάφορα ευτράπελα.

1. Πολλοί σύλλογοι και ενώσεις επιχειρήσεων από τη μια ήθελαν να μείνει η Ελλάδα στην Ευρωζώνη από την άλλη όμως όταν βρέθηκε το «προβληματάκι» του 10% επί των περσινών κερδών των επιχειρήσεων –για να γλυτώσουν τις επιβαρύνσεις οι συνταξιούχοι (ε και να μην καεί και ο Σύριζα που δεν πρόλαβε να αναλάβει την εξουσία)- δεν τους είδαμε να βάζουν πλάτη, να πουν “βρε αδελφέ, ε στην εθνική προσπάθεια να, ορίστε, συμφωνούμε κι εμείς να πληρώσουμε αυτό το 10% (1500 επιχειρήσεις ήταν όλες κι όλες, για κέρδη μιλάμε – δηλ. εκ του περισσού) να σώσουμε την παρτίδα και την πατρίδα”.

Κατάφεραν όμως και συντόνισαν τη διαδήλωση “Μένουμε Ευρώπη” – με κόστος πάνω από 50 δισ. για τους Ευρωπαίους. Φυσικά αυτό δεν έγινε τυχαία γιατί απ’ όσα βγαίνουν στο φως της δημοσιότητας φαίνεται ότι άλλα είχαν στο νου τους αυτοί οι φορείς.

2. Μετά είχαμε τις δημοσκοπήσεις. Για τους φίλους που δεν γνωρίζουν, στις παρυφές της ερευνάς μου, πειραματίζομαι με την ανάλυση μεταδεδομένων (Big metadata και όχι τόσο Big metadata) και σ’ αυτό το πλαίσιο έπαιζα με μοντέλα για τις δημοσκοπήσεις.

Πέρσι στις σκωτσέζικες εκλογές (για ενδεχόμενη απόσχιση) πρόβλεψα το αποτέλεσμα με ακρίβεια 0.6% (οι καλύτερες εκτιμήσεις ήταν 4% εκτός).

Στις δε Βρετανικές εκλογές προέβλεψα την αυτοδυναμία του Συντηρητικού Κόμματος και το ποσοστό του με απόκλιση 0.4% (οι καλύτερες εκτιμήσεις ήταν πάνω από 4% ενώ ουδείς είχε προβλέψει αυτοδυναμία), με έχουν καλέσει στη Βουλή των Λόρδων να παρουσιάσω την τεχνική μου κλπ.

Έβλεπα φίλους να μεταφέρουν διάφορα ποσοστά ότι είναι τσίμα – τσίμα και επέμενα ότι η διαφορά θα είναι πάνω από 20% – η αρχική μου πρόβλεψη (τη Δευτέρα) ήταν 59% κατ’ ελάχιστον και την Παρασκευή ήταν 63% (παρά τα ΑΤΜ).

Αυτό το μοιραζόμουν με φίλους. Μα να μην ακούνε με τίποτα! Ρε παιδιά, μα έχουμε επιτυχία, μα εδώ Οξφόρδη, Μαθηματικά, καλό Πανεπιστήμιο κλπ… τίποτα…

3. Μετά είχαμε πιο θεωρητικές αναλύσεις για την ιστορία της ΕΟΚ, της Γερμανίας κλπ.

Εφτασα στο σημείο να εξηγώ σε φίλους το πώς η σημερινή ΕΕ είναι αποτέλεσμα πολύ αγώνα, αίματος, δακρύων και ιδρώτα για να καταστραφεί από τα λάθη είτε των δικών μας είτε των Γερμανών.

Σίγουρα πάντως δύο λάθη δεν κάνουν ένα καλό. Εν πάσει περιπτώσει το επιχείρημα μου ήταν να σταθούμε όλοι στις επιλογές της κυβέρνησής μας που μας αντιπροσωπεύει… δηλαδή όπως κάνει κάθε πολίτης σε κάθε σοβαρό κράτος (που ιδιαίτερα δε οι «Ευρωπαίοι» Έλληνες θαυμάζουν και θεωρούν και τους εαυτούς τους άξιους του Ευρώ και μόνο Ευρώ και όλα αυτά τα τραγελαφικά που διαβάζαμε).

Ακόμη κι από τύπους και τύπισσες που δεν έχουν πατήσει το πόδι τους στην Ευρώπη για κανέναν άλλο λόγο πέρα από τουρισμό και σόπιγνκ ή που για αυτούς η Ευρώπη είναι τα πακέτα Ντελόρ και τα ΕΣΠΑ ή μέσα από τις πολυεθνικές που εργάζονται (συνήθως κατόπιν φοίτησης για ένα εννεάμηνο για Μάστερ στην Ευρώπη) στην Ελλάδα όπου με το περιτύλιγμα των διαδικασιών- “ευρωπαϊκό μάρκετινγκ” κάναν και κάνουν τα στραβά μάτια και προσαρμόζονται μια χαρά στη διαφθορά, το πελατειακό κράτος κλπ.

Ακόμη και όταν τέθηκε το ερώτημα Ευρώ ή Δραχμή είπα να κάνουμε εμείς ό,τι πει η κυβέρνηση… (ευτυχώς οι φίλοι μου ξέρουν ότι είμαι άπορος, ζω με τη βοήθεια του Κολλεγίου μου, οπότε δεν μου καταλόγισαν ότι ανήκω στο λόμπι της δραχμής για να κονομίσω, σας αγοράσω φθηνά κλπ).

4. Μετά είχαμε το θέμα της ταλαιπωρίας με τα ΑΤΜ. Εδώ πολλοί φίλοι μου έχουν μπερδέψει το συμφέρον με το βολικό.

Σε αυτούς του φίλους να υπενθυμίσω ότι ο Γερμανικός Λαός που όλοι θαυμάζουμε για την ευταξία και την οργάνωσή τους έχει πληρώσει βαρύτατο τίμημα για τη συνέπεια στις επιλογές του – όποιες και να είναι αυτές.

Το ότι σας είχαν ικανούς με μερικές μέρες ταλαιπωρίας να ψηφίσετε ΝΑΙ κάτι πρέπει να λέει για τους οπαδούς του ΝΑΙ, ενώ επίσης πρέπει να λέει και για την έκπληξή τους για το πώς το ΟΧΙ το μεταφράσαν κάποιοι σε ΝΑΙ (επειδή απ ό,τι φαίνεται ήταν αντικείμενα – έρμαια εσωτερικών, πολιτικών (ή και άλλων) εκβιασμών) και την άρνησή τους να λάβουν την όψιμη – βολική μετάφραση στα σοβαρά.

5. Τη Γερμανία τη γνωρίζω μόνο μέσα από εκλεκτούς φίλους που ανήκουν στο λεγόμενο γερμανικό πυρήνα-κατεστημένο (δηλαδή ξέρουν την ιστορία τους και έχουν επίγνωση το ποιοι είναι από που έρχονται και που πάνε).

Έλεγα σε ορισμένους στενούς μου φίλους για τον καλύτερο μου φίλο εδώ που είναι Γερμανός (γεννημένος στη Χαϊδελβέργη και σπουδαγμένος και στη Λειψία πριν έρθει εδώ) και η αγάπη που έχουμε ο ένας για τον άλλον βασίζεται στην σταθερότητα των θεσεών μας και την εμπιστοσύνη που έχουμε μέσα από την ευθύτητα και τη λογική.

Ο καθένας την αλήθεια του και η καλύτερη αλήθεια κερδίζει για να το πω απλά.

Ο φίλος μου που λέτε ήταν υπέρ του δημοψηφίσματος (ενώ οι «Ευρωπαίοι» Έλληνες γνωστοί μου δεν θέλαν οι καημένοι – βλέπετε είναι πιο Ευρωπαίοι από τον… Ευρωπαίο).

Προφανώς είχαν τον λόγο τους… και αυτό φάνηκε από το αποτέλεσμα (το οποίο, σύμφωνα με το μοντέλο μου, αν οι εκλογές γίνονταν μια εβδομάδα πιο μετά το ποσοστό του ΟΧΙ θα είχε ανέλθει στο… 72% !!!).

Εν πάσει περιπτώσει στον φίλο μου άρεσε πολύ ο Τσίπρας (σημ. ο φίλος μου, όπως και εγώ, είναι “Συντηρητικός”) για το ότι εμφανίστηκε, για μια φορά, ένας Έλληνας πολιτικός που τιμάει τις υποσχέσεις του (άσχετα αν μου είπε ότι η Μέρκελ απλά δεν δίνει υποσχέσεις στις προεκλογική της εκστρατεία).

Μάλιστα του είχε κάνει εντύπωση πως τέτοιοι πολιτικοί δεν τα πήγαν καλά με τον Σόιμπλε! Ελπίζω να πήρατε μια εικόνα.

Αυτά είναι τα κύρια σημεία. Δεν ξέρω αν ο Τσίπρας ή ο Βαρουφάκης τα έχουν πάρει, αν σας πούλησαν κλπ.

Εχω βαρεθεί να ακούω διάφορα…

Αλλοι λένε, να προσέχω και να μην εκδηλώνομαι υπέρ τους, γιατί ο μεν τα έχει πάρει, ο δε ότι ενδιαφέρεται να κονομήσει μέσα από τα βιβλία του κλπ. και ότι υποστηρίζω καμμένες υποθέσεις… (αυτά άρχισα να τα ακούω από τότε που έγραψα το άρθρο μου στο Protagon για το παιχνίδι με την Θεωρία Παιγνίων του Βαρουφάκη που τον στήριζα με τον τρόπο μου).

Σαφέστατα δεν έχουν καταλάβει ότι εγώ δεν στηρίζω τον Τσίπρα ως αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ αλλά ως Πρωθυπουργό της Ελλάδας ως Έλληνας της διασποράς.

Δεν ξέρω, άλλοι στη θέση μου, έτσι καλοί πατριώτες, μπορεί να λένε τι μαλάκα πρωθυπουργό και χάλια κυβέρνηση έχουν.

Φαντάζομαι ήταν αυτοί οι ίδιοι που τα τελευταία πέντε χρόνια κάναν τσιμουδιά (όταν ο κόσμος αυτοκτονούσε και ο ίδιος αυτός κόσμος καταψήφισε με 62% το υφεσιακό μνημόνιο).

Εγώ φίλοι μου δεν μπορώ. Αυτούς επιλέξατε αυτούς οφείλουμε να στηρίζουμε και όχι να υπονομεύουμε.

Αυτή είναι η δημοκρατία. Δημοκρατία σίγουρα δεν είναι… από την μια «δεν γουστάρω δημοψήφισμα», αλλά «άμα γίνει, δεν θα σεβαστώ το αποτέλεσμα ή θα το παραποιήσω».

Όλα αυτά είναι μια ωραιότατη εισαγωγή για το τι βλέπω να γίνεται… ξέρετε μιλούσα αυτές τις μέρες με φίλους και κάτι τα ποσοστά που ήταν ακριβή κάτι αναλύσεις που βλέπουν να πέφτω μέσα με ρωτάνε για τις σκέψεις μου.

Είπα λοιπόν να απαντήσω σε όλους μ’ αυτό εδώ. Όχι ότι θα το λάβουν υπόψη τους. Αλλοίμονο. Πρώτα και κύρια για τον εαυτό μου το γράφω – έτσι για την ιστορία.

Εδώ είχα φίλο που του είχα κάνει ανάλυση δια ζώσης την προηγούμενη Τρίτη, γιατί είναι καλό να γίνει το δημοψήφισμα (ακόμη παιζότανε αν ο Τσίπρας θα υπέκυπτε σε πιέσεις και θα το ακύρωνε, ποια η σκοπιμότητα, γιατί πρέπει να ψηφίσει ΟΧΙ, τι ποσοστό προέβλεπα κλπ) και την επομένη πάει στον τοίχο του και γράφει κατά του δημοψηφίσματος! Και καλά αυτό… τη Δευτέρα ήθελε να του κάνω και ανάλυση για το πώς βλέπω τα πράγματα απ’ εδώ και πέρα!

Ε, σε αυτόν και όλους εσάς έχω να πω τα εξής:

1. Υπάρχει ένα ζητηματάκι με το θέμα “αξιοπιστία”. Κοιτάξτε να δείτε, δεν μπορείς να είσαι ο ΥΠΟΙΚ, να αντιμετωπίζεις τους Γερμανούς ως εχθρούς, να ξέρεις ότι σε έχουν για Grexit (όπως έχεις το θράσος να το γράφεις στα άρθρα σου όπως το χτεσινό στον Γκάρντιαν), να μου λες ότι είσαι ειδικός στην θεωρία παιγνίων και να μην έχεις προετοιμαστεί γι’ αυτό που, κατ’ ομολογίαν σου, είναι ο στόχος του… “αντιπάλου” σου.

Να ετοιμαζόσουν για Grexit, να ξεκίναγες τις διαδικασίες να τυπώνεις δραχμούλες (αχρείαστες να ήταν) κάτι… έτσι, αν μη τι άλλο, θα έπειθες τους Γερμανούς ότι you mean business…

Το ότι δεν το έκανες φίλε Γιάνη είναι έγκλημα λεβεντιά μου, και αν υπήρχαν δικαστές που κάτι ξέραν από θεωρία παιγνίων θα έπρεπε να ήσουν στις φυλακές τις Αίγινας.. όχι στις παραλίες της.

Ομοίως και με άλλα θέματα. Πάει ο Τσίπρας να πουλήσει το “νέο” και καταλήγει να ακούει μάθημα από τον Φερχοφσταντ με επιχειρήματα που πρόλαβε και του έδωσε (π.χ. τους 13 συμβούλους στο Υπ. Παιδείας… ).

Βάλτε με το νου σας αν ο Φερχοφταντ γνωρίζει αυτό, τι άλλο γνωρίζει…

2. Το τέλος της μεταπολίτευσης. Ολοι το λένε, όλο έρχεται και ποτέ δεν φτάνει.

Τελικά τι είναι αυτό το τέλος της μεταπολίτευσης και πως μπορεί να έρθει; Νέα πρόσωπα αρκούν; Προφανώς όχι.

Το είδαμε και με τον Τσίπρα. Βλέπετε ένα σύστημα το οποίο τον ανέδειξε, καλό παιδί, με προοπτικές πολιτικού -ξέρει κι από δουλειές (κλείσιμο ματιού εδώ)- εργατικός κλπ. και όταν έφτασε να κάνει ορισμένα καλά πράγματα είτε δεν στηρίχτηκε είτε υπονομεύτηκε.

Ημουν στην Ελλάδα όταν μπήκε στην φυλακή ο πρώτος απόστρατος αξιωματικός για (γερμανικές) μίζες στα εξοπλιστικά.

Είναι σαφές ότι δεν θα είσαι το αγαπημένο παιδί των Γερμανών. Όμως μήπως και τελικά θα είσαι; Μήπως αν είχες συνεπείς κι όχι επιλεκτικές πολιτικές οι Γερμανοί να σε εκτιμούσαν (γιατί δεν πιστεύω ότι κι αυτοί θέλουν να συνεχίσουν να λαδώνουν και να διαφθείρονται και τα στελέχη των δικών τους εταιριών);

Η δική μου η εμπειρία με τους Γερμανούς φίλους μου εδώ αυτό μου λέει. Βέβαια άλλο το να το λες και άλλο το να το κάνεις.

Ας πάρουμε για παράδειγμα το ΠαΣοΚ: Ξεκίνησε ως Αμερικανό-Γερμανικό Joint-Venture (με συμμετοχή Ιταλών λοχαγών και Γάλλων ιντελεκτουαλς) και μετά από μερικά χρόνια, να ναι καλά οι προμήθειες του δημοσίου και τα ευρωπαϊκά κονδύλια που χειρίζονταν οι Γερμανοί, ελέγχθηκε απολύτως από τους Γερμανούς (Σημίτης, Ακης κλπ).

Σε βαθμό τέτοιο μάλιστα που οι Αμερικάνοι να μην έχουν ψήφο ακόμη και στις ίδιες τους τις επενδύσεις.

Για ρωτήστε την Αριάννα Χάφινγκτον, που από την μια διαβάζαμε αυτές τις μέρες ότι η ίδια, καπου στην Νέα Υόρκη, στήριζε το ΟΧΙ του Τσίπρα (δηλαδή του Έλληνα πρωθυπουργού) και από την άλλη η υπάλληλος της στην Αθήνα η κ. Παπαιωάννου (που -σύμφωνα με το wikileaks- ήταν το το αγαπημένο παιδί της Αμερικάνικης Πρεσβείας) έβαζε χέρι στους συντάκτες της γιατί δεν είναι “φιλο-ευρωπαίοι”, “ΝΑΙ” αρκετά κλπ. Το είδαμε κι αυτό αυτές τις μέρες.

Γενικά η δική μου ανάλυση είναι ότι είμαστε σε μια φάση που όλοι αναρωτιούνται:

“Αυτή τη χώρα ποιος θα την τρέξει”;

Εδώ υπάρχουν τα εξής σενάρια:

Α. Να πάμε σε “Δραχμή” και Grexit – έστω και προσωρινά. Ωραίο. Ωραιότατο.

Εκεί θα την τρέξουν – ωφεληθούν μάλλον αυτοί οι Έλληνες που έχουν σε Ευρωπαϊκές Τράπεζες πάνω από 1 τρισ. ευρώ.

Αλλά θα τα επενδύσουν στην Ελλάδα οι μπαγάσηδες ή θα κάνουν τα ίδια κόλπα, πρέπει να τους τα επιβάλλουμε-πάρουμε (θα σκέφτεται ο «κακός ξένος» – όχι μόνο ο Σόιμπλε).

Πάντως είδαμε ότι η κυβέρνηση έδωσε το κίνητρο του φόρου 21% έναντι καταθέσεων που έχει κάποιος έξω (ακόμη και από εμπόριο ναρκωτικών, οπλων, trafficking κλπ) για να τα επαναπατρίσει, και δεν είδαμε να υποδέχτηκαν αυτό το μέτρο με ενθουσιασμό οι απανταχού Έλληνες λαθρέποροι, έμποροι όπλων, νταβατζήδες κλπ.

Δηλαδή ας δώσουμε κι ένα δίκιο στους Ευρωπαίους… εδώ δεν εμπιστευόμαστε εμείς τον εαυτό μας, θα μας εμπιστευθούν άλλοι;

Β. Μένουμε Ευρώ. Εδώ υπάρχει ένα θεματάκι. Ευρώ και λιτότητα σε αυτή τη φάση πάνε πακέτο.

Δεν μπορείς να έχεις ευρώ και να μην έχεις λιτότητα. Το ζήτημα είναι βέβαια μήπως ήρθε η ώρα να πληρώσουν και οι έχοντες που λέει κι ο Αλέξης.

Αυτό το 10% που μόλις την προηγούμενη εβδομάδα κατάλαβε ότι είμαστε σε κρίση, επειδή έψαχνε να βρει ATM ή δεν μπορούσε να κατεβάζει τραγούδια και εφαρμογές από το Apple Store (μια προσωρινή ταλαιπωρία για όσους είχαν λογαριασμούς στο εξωτερικό αλλά όπως και να το κάνεις ξεβολεύεσαι). Αυτό πράγματι έχει ενδιαφέρον.

Όμως φαίνεται εδώ ότι οι ξένοι – Ευρωπαίοι, θέλουν συγκυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με όλα αυτά τα κόμματα-πρόσωπα που συγκυβερνούσαν τα προηγούμενα πέντε χρόνια και δεν είχαν κάνει τίποτα για αυτά τα ζητήματα.

Για πιο λόγο δεν γνωρίζω – για την ακρίβεια το βρίσκω παράλογο! Ελπίζω να μην έχει να κάνει με τις καταθέσεις των Ελλήνων στις ευρωπαϊκές τράπεζες (της περίπτωσης Α).

Κι επειδή δεν γνωρίζω δεν μπορώ να έχω και άποψη. Απλά, μόλις καταλάβατε ότι όλοι μας είμαστε μπερδεμένοι.

Και κάτι μου λέει ότι θα πάρει αρκετό χρόνο μέχρι να ξεμπερδευτούμε.

Θα βοηθούσε πάντως αντί να ψάχνετε να μάθετε θεωρία παιγνίων να φρεσκάρετε την Ιστορία π.χ. να ρωτήσετε αν στα Καλάβρυτα λόγου χάρη οι Γερμανοί εκτελούσαν μόνο αυτούς που είχαν συμφωνήσει με το ΟΧΙ του Μεταξά (ή του Λαού ή των Αγγλων τέλος πάντων – μην τα χαλάσουμε εκεί) κι αν όσοι είχαν διαφωνήσει την γλίτωναν.

Αν είσαστε όμως πραγματικοί εραστές της Ιστορίας και πιστεύετε ότι είμαστε απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων κλπ., να θυμηθείτε ότι και οι Γερμανοί είχαν πολλά πάρε – δώσε με τους Ρωμαίους, σε βαθμό τέτοιο που να θεωρούν ότι είναι οι συνεχιστές της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Εκεί λοιπόν να ψάξετε την ιστορία με την Καρχηδόνα – τις συμβάσεις ειρήνης (μιας και διαπραγματευόμαστε μνημόνια). Κι επειδή μπορεί να ζοριστείτε λίγο θα σας την απλοποιήσω την ιστορία… την έχω και φρέσκια, άλλωστε μόλις σήμερα το απόγευμα μου την αφηγήθηκε ο Γερμανός φίλος μου:

Οι Ρωμαίοι που λέτε, τραβάγαν ένα ζόρι με τους Καρχηδόνιους, ήταν λίγο “κάπως” τα πράγματα, έλλειψη εμπιστοσύνης, φοβούνταν ότι κάποτε θα τους την κάνουν κλπ.

Τους ζόριζουν, τους στριμώχνουν τους Καρχηδόνιους και είπανε στο τέλος “ρε παιδιά εντάξει δεν θα κάνουμε ντου… θα κάνουμε ειρήνη…” (παραμύθι ειρήνη γιατί ήθελαν να κάνουν ντου αλλά δεν ξέραν πώς να το φέρουν, βλέπε ρωμαϊκό δίκαιο και τα τοιαύτα).

Ε αρχίσαν τις διαπραγματεύσεις, ζητούσαν το ένα – συμφωνούσαν οι Καρχηδόνιοι, ζητούσαν το άλλο (πιο παράλογο) – πάλι συμφωνούσαν οι Καρχηδόνιοι, ζητούσαν το τρίτο (ακόμη πιο παράλογο)… μα σε όλα μέσα αυτοί οι Καρχιηόνιοι… ρε γαμώτο, λένε οι Γερμανοί (ε συγνώμη οι Ρωμαίοι ήθελα να γράψω), τι θα γίνει με δαύτους, τους τα έχουμε ζητήσει όλα και σε όλα λένε ναι, κάτι κακό έχουν στο νού τους…

Στο τέλος πάει ένας καλός διαπραγματευτής και τους λέει παιδιά καλή η Καρχηδόνα, αλλά εχει ένα θεματάκι, είναι πολύ κοντά στη θάλασσα κι αυτή είναι η αιτία της ατυχίας σας… πάρτε την πόλη (τους πολίτες δηλαδή), και ξαναχτίστε την στην έρημο. Ε, σ’ αυτό δεν μπόρεσαν να συμφωνήσουν οι Καρχηδόνιοι, κι έτσι οι Ρωμαίοι έκαναν το πολυπόθυτο ντου, μετά από πολιτισμένες και ουσιαστικές διαπραγματεύσεις.

Οποιαδήποτε σχέση της παραπάνω ιστορίας με τις διαπραγματεύσεις της Ελλάδας με τους θεσμούς… είναι απολύτως συμπτωματική.

Με αυτό το τεράστιο ποστ. κλείνω τις παρεμβάσεις μου για τις εξελίξεις στην Ελλάδα. Μπορεί να μην σας φώτισα, αλλά εύχομαι κάτι ενδιαφέρον να μάθατε και, κυρίως, να γελάσατε και λιγάκι.

Συγχωρέστε με για τα λάθη και τη φλυαρία… άλλωστε το έγραψα όπως θα έγραφα σε μειλ στους φίλους μου και δεν είχα χρόνο να είμαι περιεκτικός.