“Πιστεύεις ότι σπρώχνεις, αλλά σε σπρώχνουν”

Μπορεί ο Έλληνας πρωθυπουργός να είναι ένας νεοσσός της πολιτικής, αλλά δεν είναι απαλλαγμένος από τη “σκουριά” της παλαιοκομματικής αντίληψης, που καλλιεργείται στους κόλπους της εθνικής ψυχολογίας, με επακόλουθο να αχρηστεύει και να αμαυρώνει την ίδια την ιδέα της σοβαρότητας και της πολιτικής ηθικής.

Μπορεί ο 40χρονος Αλέξης Τσίπρας, στο ανερεύνητο βάθος της συνείδησής του να επιθυμεί τον επαναπροσδιορισμό της παρουσίας του στο πολιτικό γίγνεσθαι, με την αδυναμία της προσαρμογής του ψυχικού του κόσμου στον τραχύ κόσμο των πολιτικών παραγμάτων, ωστόσο συμπεριφέρεται ως εάν φέρει… φωτοστέφανον δημοκρατικότητας “λίαν αριστεριζούσης”. Κι αυτή είναι η ασθένεια του πολιτικού “οπορτουνισμού”, ένα “κόμπλεξ” με επάλληλα συμπτώματα “αυτοκαταστροφής”.

Η συνταγή είναι, εξάλλου, γνωστή: Κρύψου πίσω από την επίφαση του αριστερίζοντος δημοκράτιδου, θώπευσε ολίγον και το “πατριωτικό φιλότιμο” του επιρρεπούς στον πολιτικό βερμπαλισμό και στην πολιτική μυθοπλασία του επανειλημμένως ευαπάτητου νεοέλληνα, συμπεριέλαβε στο κομματικό σου “στράτευμα” τους σοσιαλμαρξιστές και τις “λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις”, υιοθέτησε ένα θρασύ πολιτικό ύφος συνοδευόμενο από έλλειψη αισθητικής στην πολιτική, με μια δήθεν ελευθεριάζουσα εμφάνιση της “παραμορφωμένης προοδευτικότητας”, και βρίσκεσαι μέσα στο ρεύμα των περιστάσεων.

Οπότε ως πολιτικός πρώτης γραμμής οδηγείς τον εαυτό σου προοδευτικά στην “πολιτική απομώρανσιν”, από την οποία ωστόσο εμποτίζεται και ένα ευρύ φάσμα των κοινωνικών ομάδων, ιδίως της νεολαίας, η οποία με ένα “γουστάρω” επικροτεί ολέθριες πολιτικές πρακτικές και αναγάγει την πολιτική βλακεία και ό,τι πιο αντιαισθητικό έχει να προβάλλει η πολιτική θρασύτητα, σε πράξη πολιτική και σε ελπίδα. Μόνο που μια τέτοια ελπίδα δεν έχει μέλλον!..

Για τον Αλέξη Τσίπρα των επιχρυσωμένων λόγων και της ατομικής ανευθυνότητας σε σχέση με την ευθύνη των συνόλων, ως γνήσιος συνεχιστής των απαράδεκτων πρακτικών των προκατόχων του, των αρλεκίνων της πολιτικής και εκφραστών της εγχώριας πολιτικής ανικανότητας, η προσφυγή στην αδυσώπητη πραγματικότητα απεδείχθη μονόδρομος, χωρίς μάλιστα επιστροφή.

Η ζωή του πολιτικού ονείρου, η ζωή της εσώτερης όρασης, της ενόρασης, σε οποιαδήποτε από τις μορφές της, απεδείχθη επίσης ότι δεν αποτελεί απόδραση από την πραγματικότητα για τον ήδη πολιτικά “γερασμένο” πρωθυπουργό.

Για έναν νέο πολιτικό που σε τόσο βραχύ χρονικό διάστημα αθροίζει ανακολουθίες, επιπολαιότητα και πολιτική ανωριμότητα, με την πολιτική του να συγκροτείται από αθροίσματα αλλοπρόσαλλων ενεργειών συγκεκριμένων συνεργατών του, ανίκανων να αποκρυσταλλώσουν την ενιαία συνείδηση της ιστορικότητας των στιγμών, η αποτυχία είναι ο αμείλικτος πολιτικός θάνατος, ιδιαίτερα σε περίοδο εθνικής κρίσης.

Παρακολουθώντας κάποιος ουδέτερος παρατηρητής τη μεταμεσονύκτια ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στη Βουλή, κάποιος τέλος πάντων που δεν εναντιώνεται στο αριστερό “προσωπείο” του πρωθυπουργού ή δεν θέλει να παραδεχθεί το εύρος της ανοχής και της ενοχής του, που τον υπερψήφισε στις τελευταίες εκλογές και με την “προβατοποιημένη λογική” συντάχθηκε μαζί του σ’ ένα ΟΧΙ που οδήγησε στον παραλογισμό του ΝΑΙ σ’ όλα, δεν μπορεί παρά να καταλήξει στο αβίαστο συμπέρασμα ότι ο μέχρι πρότινος εν εκστάσει ευρισκόμενος “αναστενάρης” Αλέξης, δεν ντρέπεται.

Χρειάζεται υπόβαθρο ψυχικό η ντροπή. Δεν ντρέπεται κανείς επειδή κάνει ντροπής πράγματα, αλλά επειδή έχει μέσα του την αρετή της ντροπής. Από ποιους πολιτικούς όμως ζητούμε ντροπή, που αποτελεί μάλιστα έννοια ταυτόσημη με την ευαισθησία;

Αυτοί οι πολιτικοί ευρισκόμενοι στους κόλπους όλων των κομμάτων, οι πολιτικοί της ανευθυνότητας και της αδιαντροπιάς, πέρασαν και περνούν από όλες τις αποξηραντικές μηχανές ευαισθησιών και… χειρουργήθηκαν συναισθηματικά και ψυχικά. Και προϊόντος του χρόνου μεταλλάσσονται σ’ έναν εσμό ντόμπερμαν, που σε κάποιο σφύριγμα υπερήχων αλληλοσπαράσσονται, ενώ σε νορμάλ κατάσταση είναι “προγραμματισμένα” να μας ταλαιπωρούν…