Λέω ΟΧΙ σε μνημόνιο που δεν συνοδεύεται από αναπτυξιακά μέτρα και ρύθμιση χρέους

Η χώρα είναι διασωληνωμένη στην εντατική και οι “γιατροί” δηλώνουν ότι “κουράστηκαν” και μάλλον θα την αποσυνδέσουν.

“Γιατροί” που δεν τιμούν την επιστήμη τους και τον όρκο του Ιπποκράτη.

Κουράστηκαν γιατί αντί να προσαρμόσουν το σχήμα της θεραπείας στις αντοχές του ασθενή, επιμένουν ότι αυτός που φταίει είναι ο ασθενής που “δεν ανταποκρίνεται”.

Κάτι φταίει, κάποιοι φταίνε που η χώρα κατέληξε στην εντατική και μάλιστα σε αυτή την “κλινική”.

Η “Κλινική” ξεκίνησε τις εργασίες της πριν πάρα πολλά χρόνια και λειτουργούσε σαν συνεταιριστική επιχείρηση, δηλαδή οι γιατροί ήταν και μέτοχοι.

Στην αρχή τα πράγματα πήγαιναν καλά, αλλά σιγά σιγά κάποιοι γιατροί με το πρόσχημα ότι αυτοί έκαναν μεγαλύτερο τζίρο απαίτησαν μεγαλύτερο μερίδιο στα κέρδη και το πήραν χωρίς όμως να αλλάξει το καταστατικό που μίλαγε για ισότιμη συμμετοχή.

Με τον καιρό οι άλλοι γιατροί κατάλαβαν ότι κάτι δεν πάει καλά.

Ο τζίρος δεν ανέβαινε, κέρδη δεν βλέπανε και έπρεπε να συντηρούν τον συνεταιρισμό από την τσέπη τους.

Το έκαναν απρόθυμα γιατί η άλλη λύση θα ήτανε να αποχωρήσουν και να ξεκινήσουν δικό τους ιατρείο από την αρχή, κάτι που απαιτούσε επένδυση που δεν διέθεταν, άσε που διαισθάνονται ότι τους έλλειπε η επιμόρφωση και δεν θα τα κατάφερναν με τις νέες ασθένειες και τα νέα φάρμακα που είχαν εμφανιστεί στην αγορά.

Η κατάσταση ισορρόπησε για λίγο με την εφαρμογή επιδοτήσεων που λειτούργησαν κάπως σαν προκαταβολή έναντι μελλοντικών κερδών. Δίνεις την συμμετοχή σου παίρνεις την επιδότησης σου και περιμένεις τα κέρδη που θα προκύψουν κάποτε στο μέλλον.

Τα κέρδη δεν εμφανίστηκαν ποτέ αφού η μοιρασιά γινότανε κάτω από το τραπέζι ανάμεσα στους μεγαλομετόχους γιατρούς και για να διορθώσουν τα χάλια του συνεταιρισμού πάρθηκαν δύο μεγάλες αποφάσεις.

Πρώτα άνοιξαν τις πύλες του συνεταιρισμού σε νέους μετόχους “γιατρούς” παρότι γνώριζαν ότι αυτοί ήταν πρώην μέλη σε αντίπαλο συνεταιρισμό που πήγε κατά διαόλου.

Η κατάσταση χειροτέρευε, λύση δεν φαίνονταν στον ορίζοντα και σαν να μην έφταναν όλα αυτά άρχισαν να αρρωσταίνουν και οι μέτοχοι “γιατροί” που έπρεπε σύμφωνα με το καταστατικό να νοσηλευτούν δωρεάν.

Η νέα λύση που δόθηκε φάνηκε στην αρχή σαν ο από μηχανής θεός.

Αποφάσισαν να ιδιωτικοποιήσουν μέρος του συνεταιρισμού, κάτι σαν ΣΔΙΤ- σύμπραξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα..

Πούλησαν μέρος των μετόχων σε έναν ανταγωνιστή, που, παρά το ότι η φήμη του για τις θεραπευτικές του επιδόσεις ήταν πολύ κακή και οι στατιστικές θανάτου των ασθενών που έλαβαν τις υπηρεσίες τους πολύ υψηλές, αυτός πήγαινε πολύ καλά στα οικονομικά του λες και ο κάθε ασθενής που πέθαινε τον έχριζε κληρονόμο του.

(κάτι σαν την εταιρία δολοφόνων που απασχόλησε την κοινωνία μας πριν κάποια χρόνια, αλλά αυτό είναι από άλλη ιστορία).

Όταν ήλθε η σειρά της χώρας μας να νοσηλευθεί, όλοι αυτοί οι “γιατροί” σε σύσκεψη διέγνωσαν την ασθένεια και την απαιτούμενη θεραπεία.

Μόνο που η χώρα μου μπήκε στην κλινική περπατώντας και τώρα βρίσκεται διασωληνωμένη στο κρεβάτι της εντατικής.

Οι γιατροί τώρα “νίπτουν τας χείρας των” και σηκώνουν τα χέρια ψηλά για να δούμε όλοι πόσο καθαρά είναι.

Γιατί αυτό μετράει. Να επικεντρώσουμε στα καθαρά χέρια και όχι στα “βρώμικα” μυαλά.

Μόνο που όταν οι “γιατροί” σηκώνουν τα χέρια ψηλά είναι σαν να στέλνουν τον ασθενή στον Θεό ακολουθώντας την ιεραρχία “ο Θεός , ο Γιατρός και από κάτω όλοι οι άλλοι”.

Οι συγγενείς ενημερώθηκαν και είναι διχασμένοι.

Όσοι νομίζουν ότι περιλαμβάνονται στην διαθήκη και έχουν κάτι να κληρονομήσουν συντάσσονται με τους “Γιατρούς”.

Όσοι την αγαπάνε την θέλουν ζωντανή, έστω και διασωληνωμένη ελπίζοντας ότι με αλλαγή θεραπείας θα τα καταφέρει.

Για αλλαγή κλινικής ούτε λόγος.

Πρώτον γιατί δεν υπάρχει “γιατρός” που δεν ανήκει σε κερδοσκοπικό συνεταιρισμό.

Δεύτερον γιατί όλοι είναι πεπεισμένοι ότι ο ασθενής στην κατάσταση που τον φέρανε δεν θα αντέξει στην μεταφορά.

Τρίτον γιατί η χώρα μου πάσχει από “αυτοάνοσο νόσημα” που μόνοι μας το “γεννήσαμε” και μόνοι μας θα το “θεραπεύσουμε”.

Από όσα ξέρω δεν υπάρχει θεραπεία για αυτοάνοσα νοσήματα.

Αυτό που χρειαζόμαστε λοιπόν ειναι να αποσυνδέσουν κάθε σωλήνα που διοχετεύει τοξικές θεραπείες και να αφήσουν μόνο τον σωλήνα του οξυγόνου.

Θα το κάνουν;

Σύμφωνα με τα παραπάνω το ΝΑΙ της Κυριακής σημαίνει “Δεν μπορεί να μετακινηθεί ο ασθενής γιατί στην κατάσταση που βρίσκεται, κάθε μετακίνηση ισοδυναμεί με θάνατο”.

Το ΟΧΙ σημαίνει “Όχι άλλη τοξική θεραπεία. Δώστε στον ασθενή την δυνατότητα να συνέλθει”.

Νομίζετε ότι τα παραπάνω περιλαμβάνονται στο “ερώτημα” του δημοψηφίσματος; Εγώ όχι.

Το δικό μου ΟΧΙ περιλαμβάνει πολύ περισσότερες αρνήσεις που δεν περιλαμβάνονται στο ένα και μοναδικό ερώτημα του γιαλαντζί δημοψηφίσματος της Κυριακής.

ΟΧΙ δεν θέλω άλλους ερασιτεχνισμούς από την ντόπια πολιτική ηγεσία και κυρίως από την κυβέρνηση που δεν ήταν έτοιμη να κυβερνήσει.

ΟΧΙ δεν θέλω άλλα ψέμματα και Οβιδιακές μεταμορφώσεις του τύπου “Λεφτά υπάρχουν να γίνεται Μνημόνιο Α”, το “Ζάππειο 1,2,3 να γίνεται λάθος μου και μνημόνιο Β”, το “Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης και το σκίσιμο και η κατάργηση των μνημονίων να γίνεται Μνημόνιο Γ ή κίνδυνος αποχώρησης από την Ε.Ε”.

ΟΧΙ δεν θέλω να μετακινηθεί η χώρα μου στην κατάσταση που είναι.

Το ταξίδι στο άγνωστο γίνεται συναρπαστικό και εξάπτει την Φαντασία αλλά χρειάζεται μεγάλο και γερό σκάφος, πολλά εφόδια και όπλα, για να αντιμετωπιστούν οι αντιξοότητες που θα συναντήσουμε, ικανό πλήρωμα και πεπειραμένο καπετάνιο και δεν έχουμε τίποτα από όλα αυτά. Κανείς δεν μπορεί να μας διαβεβαιώσει τι θα γίνει όταν συναντήσουμε την Χάρυβδη γιατί την Σκύλλα που τρώει τις σάρκες μας την ζούμε καθημερινά πέντε χρόνια.

Το ΟΧΙ στην Σκύλλα ΕΕ σημαίνει “χόρτασε επιτέλους κωλόσκυλο και άσε μας να επιβιώσουμε”. Μόνο που αυτή η Σκύλλα δεν τρώει μόνο σάρκες.

Τρώει υποδομές, έτοιμους κερδοφόρους οργανισμούς, κοιτάσματα ενεργειακά και πρώτων υλών που έχουμε άφθονα και είναι αυτά που θα μας κάνουν να συνέλθουμε αν αντιμετωπίσουμε τον εαυτό μας με τα τόσα αυτοάνοσα νοσήματα που γεννά κάθε τόσο.

Το ΟΧΙ που χρειάζεται η ΕΕ δεν μπορούμε να το επιβάλλουμε εμείς, μόνοι μας.

Η Ευρώπη αναπτύχθηκε, απομυζώντας τις αποικίες, η Γερμανία συνήλθε από την καταστροφή που προκάλεσε και υπέστη, από την μεγαθυμία και τον αλτρουισμό που επέδειξαν οι λαοί που υπέστησαν τις καταστροφές, κάτω από την πίεση των ΗΠΑ που προσέβλεπαν στην εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της (σιδηρομετάλλευμα και άνθρακας) και την αποκτημένη τεχνογνωσία των Γερμανών.

Τώρα που η εποχή των αποικιών τελείωσε και οι ανάγκες αναπτύχθηκαν και υπάρχει ζήτηση για πολλά, διάφορα και σπάνια μεταλλεύματα, η Ευρώπη άρχισε να τρώει τις σάρκες της, γιατί αυτό έχει μάθει – να απομυζά τις αποικίες.

Δεν είναι τυχαίο που πρώτα σε μετατρέπουν σε αποικία με την βοήθεια της παγκοσμιοποίησης και μετά σε εκμεταλλεύονται. Αυτό μόνο οι λαοί μπορούν να το σταματήσουν.

Μετά από τα παραπάνω αν νομίζετε ότι ξέρετε τι θα ψηφίσω πείτε μου και εμένα, γιατί εγώ ΟΧΙ δεν ξέρω ακόμη.

Υ.Γ.

-Πριν κάποιους μήνες αντιμετώπισα και εγώ μια επιπλοκή υγείας που με κατέληξε διασωληνωμένο στην εντατική. Σώθηκα γιατί δίπλα μου στάθηκε για 24 ώρες ένας γιατρός που πάσχιζε ακούραστα να με σώσει γιατί : πρώτον ήταν άριστος Γιατρός και δεύτερον και κυριότερο ήταν Άνθρωπος. Το όνομά του δεν το αποκαλύπτω σεβόμενος την σεμνότητά του.

Ένας τέτοιος γιατρός δεν “κουράζεται” αλλά “πεθαίνει” για σένα.

-Η λέξη γιατρός στο κείμενο μπαίνει σε εισαγωγικά γιατί δεν αφορά Γιατρούς. Αφορά κομπογιαννίτες που με μνημόνια βδέλλες σου πίνουν το αίμα για να βρεθείς οριζοντιομένος και διασωληνωμένος στην εντατική.

-Η σύμπραξη (ΣΔΙΤ ) γνωρίζεται ποίους αφορά. Χρειάστηκε για να γίνουν οι περικοπές και οι αφαιμάξεις χωρίς να ανοίξει ρουθούνι αφού αυτό συστήνουν οι ειδικοί.
Έτσι γίνεται και στις πολυεθνικές. Όταν αποφασίσουν περικοπές εξόδων και προσωπικού καλούνται εξωτερικοί συνεργάτες- εταιρείες συμβούλων που θα τις εφαρμόσουν.

Μόνο που στα κράτη δεν έχει εφαρμογή αυτός ο κανόνας. Όποιον απολύει για λόγους μείωσης δαπανών, του επιστρέφει σαν άνεργος που πρέπει να τον φροντίσει ή σαν συνταξιούχος. Κάπως έτσι τους ξέφυγαν οι πολλαπλασιαστές. Αλλά οι “Γιατροί” δεν κάνουν Λάθη και αν γίνει κάποιο το θάβουν.

Αυτά όμως θα μας απασχολήσουν στο άμεσο μέλλον. Ελπίζω όχι σαν πορίσματα της νεκροψίας.