Τελικά ο στόχος είναι η Ελλάδα, η αριστερά ή μήπως το ευρώ;

Την Δευτέρα 22 Ιουνίου συνέρχεται η έκτακτη Σύνοδος Κορυφής για την Ελλάδα. Στη Σύνοδο αυτή, οι Ευρωπαίοι ηγέτες καλούνται να αποδείξουν ότι θέλουν πρωτίστως την Ευρώπη και να αποτρέψουν έτσι μια ελληνική χρεοκοπία και έξοδο από το ευρώ.

Και σ αυτή την προσπάθεια πρέπει να συμβάλει και η ελληνική κυβέρνηση, που άλλωστε αυτοπροσδιορίζεται ως «Ευρωπαϊκή Αριστερά».

Όλοι οι πολικοί ηγέτες γνωρίζουν καλά ότι αυτά που τους χωρίζουν είναι ελάχιστα σε σχέση με αυτά που θα έπρεπε να τους ενώνουν, αν βέβαια δρουν με γνώμονα το καλό των λαών τους.

Και αυτό είναι ένα μεγάλο ερώτημα.

Οι πολιτικοί μπορούν να σταθούν υπεράνω των οικονομικών συμφερόντων;

Η απάντηση δύσκολη, αλλά τα γεγονότα αδιάψευστα.

Τα δραματικά για την Ελλάδα τελευταία 6 χρόνια, που έχουν καταστρέψει την ελληνική οικονομία και έχουν εξαρθρώσει την κοινωνική συνοχή, όπως αρχίζει να διαφαίνεται δεν είναι η επίπτωση μόνο λανθασμένων επιλογών, είτε των ελληνικών κυβερνήσεων είτε των διεθνών πιστωτών, αλλά και το αποτέλεσμα ενός ακήρυχτου οικονομικού πολέμου μεταξύ των κολοσσών της παγκοσμιοποιημένης αγοράς.

Και αυτό αρχίζει να ξεκαθαρίζει όσο περνούν οι μήνες και τα χρόνια, καθώς όποια σκληρά μέτρα επινόησης των πιστωτών και αν επιβλήθηκαν δεν έφεραν το επιθυμητό αποτέλεσμα, ενώ παράλληλα όσα μέτρα και αν αποδέχεται η Ελλάδα, πάντα της ζητείται και κάτι παραπάνω έξω πλέον από τα όρια της λογικής.

Η κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου που οδήγησε την χώρα στα μνημόνια έπεσε, όταν οι ισχυροί της Ευρώπης αντιλήφθηκαν ότι ο τότε πρωθυπουργός σκόπευε να προσφύγει στην λαϊκή ετυμηγορία.

Η κυβέρνηση των Αντώνη Σαμαρά και Ευάγγελου Βενιζέλου, παρότι υποτάχθηκε πλήρως στις απαιτήσεις των πιστωτών , δεν στηρίχθηκε απ αυτούς, το αντίθετο, μάλλον προδόθηκε και στην συνέχεια ηττήθηκε, όπως ήταν φυσικό , στις εκλογές.

Και σήμερα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, βάλλεται πανταχόθεν είτε αυτά που προτείνει είναι φιλολαϊκά μέτρα αριστερών αποχρώσεων, είτε μεταρρυθμίσεις καπιταλιστικής υφής.

Όλα αυτά αποτελούν, αν μη τι άλλο, ενδείξεις ότι οι πιστωτές και όποιοι βρίσκονται πίσω από αυτούς δεν έχουν στοχεύσει κάποια ιδεολογία.

Γιατί και το ΠΑΣΟΚ των σοσιαλιστών αφάνισαν και την Νέα Δημοκρατία των νεοφιλελεύθερων οδήγησαν στην συντριπτική εκλογική ήττα και τον ΣΥΡΙΖΑ των αριστερών πολεμούν μανιωδώς.

Χτυπούν λοιπόν την Ελλάδα; Ούτε αυτό μπορεί κάποιος να το ισχυριστεί με αποδείξεις. Γιατί στα μνημόνια και στην λιτότητα δεν οδήγησαν –όποιοι την οδήγησαν- μόνο την Ελλάδα, αλλά και την Πορτογαλία και την Ιρλανδία και την Κύπρο , ακόμη ακόμη και την ισχυρότερη Ισπανία.

Η στόχευση λοιπόν κάποιων χωρών, για πολιτικούς λόγους, μάλλον αποπροσανατολίζει από την πραγματικότητα.

Γιατί στην Ελλάδα, όπως προαναφέρθηκε στο στόχαστρο των πιστωτών μπήκαν όλες οι πολιτικές δυνάμεις ανεξαιρέτως ιδεολογικού προσανατολισμού.

Αλλά και στην Ευρώπη στο στόχαστρο μπήκαν πολλές χώρες, επίσης ανεξαιρέτως των πολιτικοοικονομικών θεωριών που ασπάζονταν τα κυβερνώντα κόμματα.

Στο στόχαστρο δεν μπήκαν μόνο αριστερές ή σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις, αλλά και νεοφιλελεύθερες, όπως της Ιρλανδία και της Κύπρου.

Η παράμετρος αυτή δεν πρέπει να αγνοηθεί, καθώς μπορεί να συμβάλει στην εξαγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων για το τι μπορεί να συμβαίνει στην Ελλάδα, στην Ευρωζώνη, αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο.

Δεν θα πρέπει να εκλαμβάνεται ως θεωρία συνομωσίας , μια εκτίμηση ότι όλα αυτά συμβαίνουν στα πλαίσια ενός οικονομικού πολέμου μεταξύ των ισχυρών της υφηλίου, που ξεκίνησε εδώ και χρόνια και οι πρώτες μάχες του δίνονται στο νομισματικό πεδίο.

Γιατί ότι συμβαίνει στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, βέβαια, αν έχει τελικώς αρνητική έκβαση θα αποτελέσει το πρώτο δυνατό ρήγμα στο ενιαίο νόμισμα , στο ευρώ.

Ένα Grexit , θα ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου και κανείς δεν θα μπορεί μετά βεβαιότητας, να αποκλείσει νέες αποχωρήσεις κρατών μελών τη Ευρωζώνης, από το ενιαίο νόμισμα.

Το ποιος απεργάζεται και εφαρμόζει τέτοια σενάρια είναι δύσκολο να αποκαλυφθεί. Κανείς δεν μπορεί να αποδώσει ευθύνες, με απλοϊκές σκέψεις, στις υπερατλαντικές δυνάμεις. Μπορεί και μέσα στον Ευρωπαϊκό χώρο κάποιοι να είναι πολέμιοι του ενιαίου νομίσματος ή ακόμη περισσότερο και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ένα ακόμη δείγμα γραφής των πολιτικών ταγών της Ευρώπης θα έχουμε στην Σύνοδο Κορυφής της Δευτέρας. Οψόμεθα.