Προσμένοντας την ανατολή της Τέταρτης Ελληνικής Δημοκρατίας

Επί σχεδόν τέσσερις δεκαετίες το πολιτικό σύστημα που γεννήθηκε το 1974 είχε κάθε ευκαιρία να οικοδομήσει μια σύγχρονη και ισχυρή χώρα. Διέθετε πρωτοφανή δημοκρατική νομιμοποίηση, χωρίς προηγούμενο οικονομικά μέσα. Σήμερα όλοι ξέρουμε πού οδήγησε.

Το χειρότερο -που ελάχιστοι δυστυχώς συνειδητοποιούν- είναι ότι γέννησε ένα νέο τύπο ανθρώπου, τον μεταπολιτευτικό μαζάνθρωπο που δοξάστηκε είτε ως έμμισθος των κομματικών στρατών είτε ως ακόρεστος καταναλωτής αγαθών και ανθρώπων.

Τώρα, με τη χρεωκοπία, ο μαζάνθρωπος αυτός είναι επιζήμιος για το καθεστώς που πετάει σαν έρμα τους ανθρώπους για να μην πέσει το αερόστατο στο οποίο επιβαίνουν οι τελευταίοι προνομιούχοι της μεταπολίτευσης.

Τα μέσα ενημέρωσης εκστρατεύουν εναντίον του – αν και χωρίς αυτόν τον μαζάνθρωπο δεν θα υπήρχαν. Όμως κανείς δεν είναι διατεθειμένος να θυσιαστεί χωρίς ένα όραμα που να υπερβαίνει την ατομική του ύπαρξη. Εξ ου και ο «εμφύλιος» ανάμεσα στις κάστες του μεταπολιτευτικού καθεστώτος.

Σε αυτό τον άτυπο (προσώρας) εμφύλιο μας καλούν τα δύο στρατόπεδα. Θα ήταν ωστόσο η εσχάτη και ασφαλώς χείρων της πρώτης πλάνη να αναμιχθούμε στη διαμάχη αυτή αφού ούτε η μετάνοια του ενός κόσμου μάς εμπνέει ούτε ο ηρωισμός του άλλου μάς πείθει.

Τα δύο στρατόπεδα είναι εξίσου ανυπόφορα – ιδεολογικά, πολιτικά, αισθητικά.

Διότι «όλοι μαζί τα φάγανε».

Κι όλοι μαζί θεωρούσαν, μέχρι χτες, φυσικό το σύστημα της κρατικοδίαιτης δάνειας καλοπέρασης, χωρίς να στοχάζονται για τις συνέπειες.

Είναι αυτοί που οργάνωσαν την αθλιότητα που έπνιξε ό, τι αξιόλογο γέννησε ο τόπος τις τελευταίες δεκαετίες.

Είναι αυτοί που εκτοπίζουν στο περιθώριο ή στην ξενιτιά τα πιο λαμπρά μυαλά της γης μας.

Είναι αυτοί που ακόμη και τώρα δρουν κοινωνικά και επαγγελματικά με βάση την ιδιοτέλεια – την ατομική ή της παρέας τους περιγελώντας κάθε πραγματική ευαισθησία. Αυτοί έχουν το θράσος σήμερα να μας καλούν σε συστράτευση.

Ματαίως. Δεν θα βαδίσουμε το δρόμο της εκτροπής, ούτε το δρόμο του λαϊκισμού που οδηγεί στην εθνική καταστροφή αλλά ούτε και το δρόμο του δοσιλογισμού που οδηγεί στην ηθική εξαχρείωση.

Θα περιμένουμε υπομονετικά και θα δουλεύουμε στην ερημιά ανοίγοντας τον δρόμο σε αυτόν που θα συντρίψει και τα δύο στρατόπεδα για να θεμελιώσει την τέταρτη ελληνική δημοκρατία.