Δημοσιογραφίσκοι σε σεμινάρια του ΔΝΤ; Υποκριτική γελοιότητα!..

Η κύρια νόσος της εποχής μας και κατ’ επέκτασιν της σύγχρονης δημοκρατίας είναι η έλλειψη σοβαρότητας.

Και στις λεγόμενες “σταθερές δημοκρατίες”, το όποιο “έλλειμμα” σοβαρότητας μπορεί να αντιμετωπιστεί και να εξισορροπηθεί από άλλους κανόνες αποδοτικότητας της κοινωνίας και της πολιτικής.

Στην Ελλάδα, η έλλειψη σοβαρότητας είναι νόσος και συγχρόνως θρυαλλίς.

Το μεγάλο δράμα της ελληνικής κοινωνίας δεν “συγκροτείται” μόνο από την οικονομική δυσπραγία και την εξαθλίωση των λαϊκών στρωμάτων ή την προϊούσα “εξαφάνιση” της μεσαίας τάξης και την “γκετοποίηση” των προσδοκιών των Ελλήνων, αλλά διανθίζεται και από την υποκριτική γελοιότητα πολιτικών και παραγόντων, δημοσιογράφων και ανθρώπων του χώρου της επικοινωνίας και της “εξαγορασμένης” διανόησης, που συχνά προσλαμβάνει διαστάσεις χιονοστιβάδας, ακόμη και εν μέσω θέρους!..

Μας προέκυψε αίφνης, κατόπιν ομιχλωδών καταγγελιών του πρώην εκπροσώπου της Ελλάδας στο ΔΝΤ Παναγιώτη Ρουμελιώτη στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής, ότι Ελληνες δημοσιογράφοι παρακολούθησαν “σεμινάρια” προώθησης των μνημονιακών πολιτικών, τα οποία οργάνωσε το ΔΝΤ.

Και σάλος πολύς προκλήθηκε από τους συναδέλφους δημοσιογράφους. Και ντόρος άλλος τόσος από συνδικαλιστικούς φορείς των δημοσιογράφρων.

Και βέβαια προσέτρεξαν πολιτικοί και δημοσιογράφοι να “ξεκαθαρίσουν” το… θολό τοπίο των καταγγελιών Ρουμελιώτη, απαιτώντας να κατονομάσει τους συγκεκριμένους πρόθυμους δημοσιογράφους, οι οποίοι “καταπονήθηκαν” με την μνημονιακή τους εκπαίδευση από το ΔΝΤ.

Η σοβαρότητα σε τούτη τη χώρα εξαντλείται στα λόγια και “λιπόθυμη” σωριάζεται από τη διάχυτη και “υποδειγματική” υποκρισία, από το φαρασαισμό και τον ταρτουφισμό…

Αμέτρητοι οι τσαρλατάνοι της πολιτικής και δημοσιογραφικής ντεκατέντσιας του τόπου, έτοιμοι να ξιφουλκήσουν υπέρ της “αλήθειας” και της “αξιοπρέπειας” τους, ενωμένοι συνήθως επί θεμάτων κοινού συμφέροντος, εξαιτίας της αρρωστημένης αλληλεξάρτησης τους, της επιβεβλημένης από την εκάστοτε πολιτική συγκυρία, αν και κατά περιόδους με έκδηλα τα στοιχεία της λυκοφιλίας τους…

Πρόκειται περί υποκριτικής γελοιότητας! Χρειάζονταν άραγε τα εκπαιδευτικά “σεμινάρια” του ΔΝΤ, για να προωθηθούν οι μνημονιακές πολιτικές;

Και χρειάζονται τα ονόματα κάποιων “τρίτης διαλογής” δημοσιογράφων που παρακολούθησαν το συγκεκριμένο κύκλο εκπαίδευσης;

Και η αποθέωση της υποκρισίας είναι ότι οι “πρώτης γραμμής δημοσιογράφοι”, γνωστοί και μη εξαιρετέοι, συντονιστές των “παραθύρων” της τηλεοπτικής αθλιότητας, οι οποίοι με την νοοτροπία του υπηκόου, του αμοραλιστή και του επαγγελματία τυχοδιώκτη, υπηρέτησαν και εξακολουθούν απαρέγκλιτα να υπηρετούν τις μνημονιακές πολιτικές και να ενσπείρουν την τρομοκρατία στην κοινωνία, απαιτούν από τον “αθυρόγλωσσο” Παναγιώτη Ρουμελιώτη να αποκαλύψει τα ονόματα των δημοσιογραφίσκων…

Ο συνδυασμός υποκριτικής ευλάβειας και θράσους απύθμενου των “παπαγάλων” της παραπληροφόρησης.

Ολων αυτών των παχυλώς αμειβόμενων τηλεοπτικών “αστέρων” και “αστερίσκων” της απαιδευσίας και της αγλωσσίας, των οποίων ωστόσο η γλώσσα διαποτίζεται με άφθονη ποσότητα παραγωγής σιέλου, για να γλείφουν γονυκλινώς και χαμερπώς, τους “ερυθρόκωλους” της πολιτικής και τους διαπλεκόμενους εργοδότες τους…

Ναι, αυτοί δεν παρακολούθησαν τα συγκεκριμένα σεμινάρια. Τα παρακολούθησαν προφανώς, έτσι γίνεται συνήθως, νεαροί δημοσιογράφοι με διαπιστευτήρια ευπείθειας προς τα “αφεντικά” τους, διαπλεκόμενους καναλάρχες και εκδότες, αποδεκτοί ως εν δυνάμει φερέφωνα ενός άθλιου κομματικού συστήματος, που έχει “εμπειρία” στην εξαγορά συνείδησεων.

Οι ακατανόμαστοι δημοσιογραφίσκοι είναι απλώς “θύματα” της μωροφιλοδοξίας τους και της δουλοπρέπειας τους, για εύκολη αναρρίχηση στο “λοφίσκο” της δημοσιογραφικής τηλετύφλωσης.

Άλλωστε, είχαν ως εύγλωττα παραδείγματα της ηθικής χρεοκοπίας του δημοσιογραφικού επαγγέλματος και της εξουθένωσης της δημοσιογραφικής σοβαρότητας, όλους αυτούς που σήμερα “απαιτούν” την αποκάλυψη των ονομάτων τους για την “πρόθυμη” συμμετοχή τους στα εκπαιδευτικά μνημονιακά σεμινάρια του ΔΝΤ.

Μήπως όμως οι σημερινοί κήνσορες και δια τυρρηνικής σάλπιγγος υπερασπιστές της ηθικής στη δημοσιογραφία και στην πολιτική, δεν “κάθησαν στο θρανίο”, σε άλλες χρονικές περιόδους, για παρόμοια εκπαιδευτική διαδικασία;

Ηταν άλλες εποχές, στις δεκαετίες του 80 και του 90. Πριν οι τότε αυλοκόλακες και σημερινοί “μαχητές” της δημοσιογραφικής αξιοπρέπειας, που ωστόσο την ευτέλισαν με την επιδρομική μανία των κανίβαλων, μετατραπούν σε “μεταξοσκώληκες” της δημοσιογραφίας ή πριν και κατόπιν επανειλημμένων διολισθήσεων τους στην κολακεία προς το κομματικό κατεστημένο, μεταπηδήσουν στην πολιτική, για να αποδειχθούν εκ των υστέρων ότι ήταν απλώς πεφυσημένοι ασκοί ή κοινώς τενεκέδες ξεγάνωτοι!

Να αναμοχλεύσω λοιπόν τη μνήμη των “καλών” συναδέλφων της διαπλεκόμενης μίξης και της ροπής τους στη κατασυκοφάντιση προσώπων ή αμαύρωσης συνειδήσεων, που κατά την εκτίμησή τους κινούνται προς την αντίθετη κατεύθυνση των συμφερόντων που οι ίδιοι υπηρετούν, ότι πολλοί εξ’ αυτών παρακολούθησαν είτε στην Αθήνα, είτε στο Βερολίνο, με αξιοπρόσεκτη προσοχή και αποδοτικότητα τα σεμινάρια του Ιδρύματος Αντενάουερ, που ανήκει στο κόμμα CDU της Γερμανίδας καγκελαρίου, το οποίο ακόμη και σήμερα διοργανώνει “σεμινάρια πολιτικής κατήχησης”.

Και επειδή γνωριζόμαστε καλά στον τόπο τούτο, κάποιοι “καλοί” και πασίγνωστοι σήμερα συνάδελφοι, ανεξαρτήτως πολιτικής απόχρωσης και εξέλιξής τους, άγνωστοι τότε και με την αγωνία του τρωκτικού να εξασφαλίσουν την πρόσβαση τους στο “σύστημα”, διαγκωνιζόταν στα γραφεία του Ινστιτούτου Κοινωνικών Ερευνών και Μελετών (ΙΚΕΜ) ή του Κέντρου Πολιτικής Ερευνας (ΚΠΕ), στο δεύτερο μάλιστα πρόεδρος διετέλεσε ο Φαίδωνας Στράτος, πεθερός του σημερινού υπουργού των Οικονομικών, για να εξασφαλίσουν μια θέση στα σεμινάρια που χρηματοδοτούσε το Ιδρυμα Αντενάουερ…

Πάντα διερωτώμαι, κάθε φορά που η υποκρισία ορθώνεται μπροστά μου, αλλά και μπροστά πολλών πραγματικά καλών συναδέλφων και ολίγιστων πολιτικών, που κατά καιρούς συλλαμβάνουν εαυτούς να μονομαχούν με τις χίμαιρες και να χλευάζουν τα σπασμένα τους δάκτυλα, που λιώσανε κτυπώντας τον αμετακίνητο μεσότοιχο, πάντα διερωτώμαι αν “This is the last straw on camel’ s back”, όπως λένε οι Αγγλοι.

Αν, δηλαδή, φτάσαμε και ξεπεράσαμε τα όρια… Και κάθε φορά διαπιστώνω ότι τα όρια όλο και εκτείνονται, όλο και αποδεικνύονται απροσδιόριστα σε σχέση με τη διάψευση των προσδοκιών.

Και μόνιμα οι δικτάτορες των αριθμών και της παραγωγής γελοιότητας, με αρπακτική διάθεση, χλευάζουν τη διαμαρτυρία του σκεπτικισμού που απελπίζει το μέλλον.

Και πανηγυρίζουν στις αίθουσες των τροπαίων της υποκρισίας την αναπηρία τους, ενώ ο αυλός των σοβαρών και των σκεπτόμενων του τόπου τούτου, αναπαύεται θεοσεβής σε πικραμένα χείλη, μελωδώντας την υποστολή της ουτοπίας και κάθε έννοιας προοπτικής…