Ο κάθε λαός αναλαμβάνει τις ευθύνες του…

Μια από της ερωτήσεις που εγείρονται επίμονα το τελευταίο καιρό, είναι γιατί αυτή η επιμονή του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και της ΕΕ να καταστρέψει τις οποίες κατακτήσεις των εργαζομένων, να διαλύσει όλο το σύστημα της ιεραρχίας των μισθών και των ημερομισθίων, και μαζί με αυτά να απαλείψει και τα συνταξιοδοτικά δικαιώματα.

Θα πρέπει εδώ να πούμε ότι όλα αυτά δόθηκαν στους εργαζόμενους, και ταυτόχρονα, σχετικώς κατακτήθηκαν από αυτούς, μέσα στο πλαίσιο του Δυτικού Κεϋνσιανού Κράτους που αναπτύχτηκε στη Δύση μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, πράγμα που είχε ως αιτία επίσης, την διεύρυνση της Δημοκρατίας με την σύσταση του κοινωνικού κράτους.

Αλλά αυτό, παρά είχε ενοχλήσει τις ανά τον κόσμο ελίτ και άρχισε το ξήλωμα του Κράτους Πρόνοιας, που συνεχίζεται. Προεξάρχει στην προσπάθεια αυτή η Πολιτισμένη Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η θεμελιώδης αιτία λοιπόν αυτής της επιμονής της Τρόικας, στηρίζεται στην προσπάθεια να εγγυηθεί την αξία του ευρώ ως νομίσματος αποθεματικού, είναι ο σύγχρονος ‘χρυσός’, και κατά συνέπεια στην διατηρήσει της πολίτικης επικυριαρχίας του Τραπεζικού Κεφαλαίου στην ΕΕ, που εκφράζεται με τους πολιτικούς του σε κάθε χώρα, και στον περιορισμό της Δημοκρατίας, που συνεπάγεται λαούς σε άγνοια, απαιδευσία και φόβο.

Ας το δούμε αναλυτικότερα το θέμα. Το ευρώ από την κατασκευή του είναι περιορισμένο, δηλαδή η ποσότητα του είναι δεδομένη. Υποτίθεται ότι η προσφορά του ελέγχεται από την ΕΚΤ.

Αν κάποιος λοιπόν συντελεστής της παραγωγής αυξηθεί, σε κάποιο κλάδο της οικονομίας, θα αυξηθεί και η τιμή του τελικού προϊόντος αυτού του κλάδου.

Δεδομένου όμως ότι η ποσότητα του χρήματος είναι σταθερή, κατ’ ανάγκη σε κάποιο άλλο κλάδο της οικονομίας, η τιμή κάποιου αλλού προϊόντος, θα πρέπει να πέσει.

Αυτό συνεπάγεται σταθερότητα της αξίας του ευρώ, ένα κόσμο χωρίς πληθωρισμό. Αυτή είναι η ονομαστική πλευρά της οικονομίας, όπου καθορίζονται οι τιμές και το επίπεδο των μισθών μέσω της ελεγχομένης προσφοράς χρήματος.

Αυτό όμως απαιτεί από την πλευρά της πραγματικής οικονομίας την ανάγκη οι μισθοί να είναι ευέλικτοι, με άλλα λόγια να καθορίζονται από την ελεύθερη αγορά, χωρίς καμία παρέμβαση του κράτους, χωρίς εμπόδια της νομοθεσίας, μακριά από κεκτημένα δικαιώματα.

Γιατί αυτό;

Οι νεοφιλελεύθεροι φωστήρες της ΕΕ, ισχυρίζονται ότι η ζήτηση της εργασίας εξαρτάται από το επίπεδο της γνώσης και της τεχνολογίας που είναι ενσωματωμένη στην παραγωγή, ενώ η προσφορά εργασίας εξαρτάται από την επιθυμία των εργαζομένων να μην εργαστούν κάτω από ένα επίπεδο μισθού.

Ο πραγματικός μισθός λοιπόν είναι η τιμή που πουλάει ο εργαζόμενος τον ελεύθερο χρόνο του.

Κατά συνέπεια είναι αδύνατον να υπάρχει ανεργία, και αν υπάρχει επιμένουσα ανεργία, υφίσταται επειδή ακριβώς οι πραγματικοί μισθοί δεν είναι εύκαμπτοι και προστατεύονται από το κράτος, από τα συνδικάτα, από νομοθεσίες.

Οι πραγματικές μεταβλητές της οικονομίας που είναι οι πραγματικοί μισθοί, η απασχόληση, το πραγματικό ΑΕΠ και το επιτόκιο δεν μπορούν να ισορροπήσουν στο καλύτερο δυνατό σημείο για την οικονομία, επειδή ακριβώς οι μισθοί δεν είναι εύκαμπτοι.

Αν οι μισθοί αφεθούν ελεύθεροι να προσδιοριστούν στην ελεύθερη αγορά τότε θα έχουμε και αύξηση του ΑΕΠ, και αύξηση της απασχόλησης.

Όσο και αν σας φαίνεται παράξενο, οι εύκαμπτοι μισθοί αποτελούν τον θεμέλιο λίθο της ΕΕ, και για αυτό έχουν λυσσάξει να καταργήσουν κάθε εργατικό δικαίωμα και δικαιώματα για ευπρεπείς συντάξεις.

Και όσο και αν σας φαίνεται παράξενο, το ξήλωμα του Ελληνικού Κράτους θα τελειώσει, όταν η Κυβέρνηση θα μπορεί να διαβεβαιώσει τους εταίρους μας ότι πράγματα μπορεί να επιβάλει στην αγορά εργασίας τους εύκαμπτους μισθούς και η Τράπεζα της Ελλάδος να διαβεβαιώσει, ότι η ροη χρήματος δεν είναι υπερβολική. Τ

ότε μπορεί να γίνει και ένα κούρεμα γενναίο του χρέους. Τα παραπάνω έχουν αποδεδειχθεί επιστημονικά ή ιστορικά; Ποτέ, αντίθετα η εφαρμογή αυτών των ιδεών υπήρξε καταστροφική στον 19ο αιώνα και στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα. Παραμένει να διαφωτίσουμε τον γρίφο πως η ΕΕ στηρίχτηκε, για την οικοδόμηση της, σε τέτοιες βαρβαρικές αρχές.

Το γεγονός ότι οι τιμές και οι μισθοί καθορίζονται από την προσφορά με βάση το κόστος της παραγωγής, ενώ η ενεργός ζήτηση καθορίζει το ύψος της απασχόλησης και το ΑΕΠ μέσω της ενεργού ζήτησης, είναι κάτι που είναι μακριά από την σκέψη των νεοφιλελευθέρων της ΕΕ και της ελληνικής μνημονιακής ελίτ.

Με άλλα λόγια είναι μακριά από την σκέψη τους, είναι ανύπαρκτο το γεγονός. ότι είναι δυνατόν να ζητάνε δουλειά Ελληνόπουλα και Ελληνίδες με μισθό εξευτελιστικό και να μην βρίσκουν.

Εκείνο που μένει να δούμε είναι κατά πόσο οι κόκκινες γραμμές της Κυβέρνησης θα αντέξουν στην επίθεση των θεμελιωδών αρχών της ΕΕ. Φυσικά δεν θα αντέξουν, αφού ο Ελληνικός Λαός θέλει το ευρώ, ανεργία και οπισθοδρόμηση.

Ο κάθε Λαός αναλαμβάνει και τις ευθύνες του.