Η Ευρώπη χρειάζεται αλλαγή, αλλιώς αυτή η Ευρώπη θα διαλυθεί

Πριν μερικές μέρες ο Ιταλός πρωθυπουργός Ματέο Ρέντσι δήλωσε, μιλώντας σε τοπική τηλεόραση της Τοσκάνης, ότι «ο άνεμος της Ελλάδας, ο άνεμος της Ισπανίας και ο άνεμος της Πολωνίας δεν φυσούν προς την ίδια κατεύθυνση. Φυσούν, αντιθέτως, προς αντίθετες κατευθύνσεις, αλλά όλοι αυτοί οι άνεμοι δείχνουν ότι η Ευρώπη πρέπει να αλλάξει και εγώ ελπίζω η Ιταλία να φέρει, να στηρίξει δυνατά τη φωνή αυτή, υπέρ της αλλαγής της Ευρώπης τις επόμενες εβδομάδες και τους επόμενους μήνες».

Συμφωνώ απολύτως.

Τα αποτελέσματα των εκλογών τόσο στην Πολωνία όσο και στην Ισπανία και παρά το γεγονός ότι στην Πολωνία έχουμε να κάνουμε με ένα λαϊκίστικο υπερσυντηρητικό δεξιό κόμμα και στην Ισπανία με ένα άκρα αριστερό, καταδεικνύουν την ανάγκη για άμεση αλλαγή μοντέλου στην Ευρώπη.

Αυτό λόγος που ενώνει τα δυο αποτελέσματα στις παραπάνω χώρες είναι ο ίδιος που έδωσε ώθηση στον ΣΥΡΙΖΑ όσον αφορά την Ελλάδα, το SNP Σκωτία, το FN στη Γαλλία και αλλού.

Οι Ευρωπαίοι πολίτες διψούν για αλλαγή και δεν εμπιστεύονται πλέον τα παραδοσιακά κόμματα ούτε αυτό που εκπροσωπεί η Ευρώπη σήμερα, ενώ πιστεύουν στην ύπαρξη ενός διαφορετικού μοντέλου από εκείνο που προτείνεται από τις μέχρι τώρα κυβερνήσεις τους και τα θεσμικά όργανα της Ε.Ε.

Αυτό που ζητάνε σήμερα απελπισμένα οι πολίτες, αν και με λάθος τρόπο, είναι μια εναλλακτική λύση.

Η εμμονικός εναγκαλισμός σε ένα συγκεκριμένο μοντέλο πολιτικής τόσο από την πολιτική ελίτ όσο και από μια μερίδα μέσων μαζικής ενημέρωσης, με μοναδική πρόταση την υιοθέτηση ενός άκρατου νεοφιλελεύθερου οικονομικού μοντέλου, δεν μπορεί να συνεχιστεί.

Κι αν συνεχιστεί το αποτέλεσμα θα είναι καταστροφικό διότι η άνοδος των λαϊκίστικων κομμάτων θα οδηγήσει με τη σειρά της σε πλήρη διάλυση της Ευρώπης με τις ευλογίες των παραδοσιακών κομμάτων και θεσμών.

Εδώ κι αν βρίσκεται η απόλυτη σχιζοφρένεια!

Άρα χρέος των παραδοσιακών κομμάτων είναι να υιοθετήσουν πριν να είναι αργά διαφορετικές πολιτικές.

Απαιτούνται μεταρρυθμίσεις τόσο στον τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας, στο κοινωνικό κράτος, στις περιβαλλοντικές προκλήσεις, στην καταπολέμηση της ανεργίας και των ανισοτήτων, στο μεταναστευτικό, σε ζητήματα κοινωνικού αποκλεισμού.

Δεν είναι ούτε απλό ούτε εύκολο, είναι όμως σίγουρα απαραίτητο.