Έρημος τόπος η χώρα μου!

Τόσο που δεν είναι παράξενο ότι δεν φυτρώνει τίποτα! Καμία ιδέα, κανένα σχέδιο, καμία συνταγή σωτηρίας!

Και εμείς οι άλλοι, οι πολλοί, την βλέπουμε να αργοπεθαίνει, χωρίς να κάνουμε τίποτα, γιατί και εμείς αργοπεθαίνουμε μαζί της.

Απίστευτο αλλά νάτο που συμβαίνει. Εμείς που είμαστε η δύναμη της ανατροπής και της σωτηρίας, καθόμαστε διαλυμένοι και ζαλισμένοι από τα μέτρα σωτηρίας που μας βομβαρδίζουν τόσα χρόνια και κοιτάμε καχύποπτα γύρω μας, για να ανακαλύψουμε το εχθρό.

Γιατί ξέρουμε ότι έχουμε πόλεμο. Βλέπουμε ότι σε κάθε επίθεση χάνουμε και κάτι και δεν μπορούμε να αντισταθούμε, γιατί ο εχθρός ειναι αόρατος, είναι παντού, είναι ανάμεσά μας.

Ξέρουμε και ότι έχουμε κυβέρνηση “κατοχής”, που ρόλος της είναι να συγκεντρώνει και να στέλνει στους “κατακτητές” τον φόρο υποτέλειας, ενώ γύρω μας συνάνθρωποί μας πεθαίνουν από φτώχεια και εξαθλίωση.

Αργοπεθαίνουμε σαν χώρα από την πείνα, και είμαστε τόσο εξαντημένοι που δεν θα αντισταθούμε ούτε όταν μας βγάλουν και από τα σπίτια μας – τις φωλιές μας.

Τα χρειάζονται γιατί τους λείπει ο ήλιος, η θάλασσα, το κλίμα και η ομορφιά της φύσης και έρχεται η ώρα που θα τα πάρουν και αυτά. Οι ντόπιοι μαυραγορίτες έχουν στήσει την μηχανή και τρίβουν τα χέρια τους για τις χρυσές δουλειές που έρχονται.

Στην αναμπουμπούλα της μάχης για να σώσουμε τις φωλιές μας, δεν θα καταλάβουμε πως έβαλαν χέρι και σε ότι άλλους πολύτιμους πόρους έχει ο τόπος μας.

Γιατί αυτή είναι η μοίρα αυτού που υποχωρεί. Να παραχωρεί και, όσο προσφέρει, τόσο να του ζητάνε περισσότερα.

Η Ελληνική Δημοκρατία της μεταπολίτευσης διαλύεται με τρόπο όμοιο με την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Το πλιάτσικο που ακολουθεί την διάλυση, είναι παρόμοιο, επίσης. Όπως τότε, έτσι και τώρα, η ζωή προχωράει, χωρίς να δίνονται πειστικές απαντήσεις στο “τι μας έφερε ως εδώ”, το “γιατί”, αλλά και “πως να το διορθώσουμε”.

Έτσι! Για να μένει ανοχύρωτη η Δημοκρατία και να αλώνεται εύκολα από συντεχνιακά και ευκαιριακά συμφέροντα κάθε μορφής.

Τι χρειάζεται; Να εντοπιστούν όλες οι δυσλειτουργίες του κράτους σε κάθε έκφρασή του και οι αιτίες που τις δημιουργούν.

Εύκολο; Καθόλου! Η διαπλοκή και η διαφθορά έχουν στήσει χορό, χρόνια τώρα. Η κάστα των Επικυρίαρχων έχει απλώσει πολλαπλά δεσμά στο κράτος, τόσα και τέτοια, που θα είναι άθλος να κοπούν. Οι υπηρέτες ντόπιων και ξένων συμφερόντων, πήραν σαν ανταμοιβή θέσεις εξουσίας που είναι αδύνατο να τις εγκαταλείψουν χωρίς αντίσταση.

Αυτό σημαίνει ότι αυτό που εσύ βλέπεις σαν δυσλειτουργία, άλλοι το βλέπουν σαν θετικό γιατί τους εξυπηρετεί.

Αδιέξοδο λοιπόν; Ναι! Αν δεν μπούν πρώτα οι κανόνες της ανάλυσης, ο καθένας θα βλέπει τα πράγματα από την δική του σκοπιά.

Κατά την άποψή μου, δύο ειναι οι απαραίτητοι κανόνες:

1. “Η χρησιμότητα του Κράτους είναι να καλύπτει τις κοινές ανάγκες των πολιτών του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο”.

2. “Οι ανάγκες γεννιώνται μέσα στην κοινωνία και οι λύσεις που προκρίνονται πρέπει να έχουν την αποδοχή της”.

Με τους δύο αυτούς κανόνες πρέπει να ελέγχεται κάθε μορφής οργάνωσης των λειτουργιών του κράτους που εξυπακούεται ότι πρέπει να είναι αποκεντρωμένες και κοντά στον πολίτη, εκεί που βρίσκονται οι ανάγκες.

Μπορεί να αλλάξει κάτι;

Ναι! Καμία “κατοχή” δεν μένει χωρίς “αντίσταση”.

Αληθινή “αντίσταση” δεν υπάρχει χωρίς “όραμα”, “στόχους”, “σχέδιο” και “μέθοδο”….

…Και, κυρίως, χωρίς “ασφαλιστικές δικλείδες” που θα αποτρέπουν την “εκ των έσω άλωση”.

Από τον Εφιάλτη και την Τροία μέχρι την μετάλλαξη του ΠΑΣΟΚ, οι αγώνες του λαού ειναι γεμάτοι προδοσίες.

Χρειάζεται μια “ορκισμένη αδελφότητα” και μια διακήρυξη με “όραμα”, “στόχους”, “σχέδιο” και “μέθοδο”…. και τότε θα δούμε το αγκάλιασμα από το λαό και την δύναμη αντίστασης να γιγαντώνεται. Όλοι παραταγμένοι για μάχη, σαν στρατιώτες, χωρίς αρχηγικές βλέψεις, γιατί ο αγώνας δεν θέλει αρχηγούς που εύκολα αλλοτριώνονται από τους αντιπάλους. Θέλει αυτοθυσία.

Ότι έχει παρουσιαστεί μέχρι τώρα σαν νέο σχήμα, είναι η προσπάθεια του παλιού να διακτινιστεί στο μέλλον, αλλά το μέλλον δεν φαίνεται φωτεινό χωρίς ριζικές αλλαγές.

Κάτι Ελιές που πάνε να φυτρώσουν και κάτι Ποτάμια να κυλήσουν, δεν ταιριάζουν με την έρημη χώρα μας. Το ίδιο και οι “ομάδες” των “30-35”, των “50-60” , των “70-100” και βάλε, που μαζεύονται και σκορπάνε, γιατί σε όλους λείπει το όραμα και οι στόχοι και δεν “αγγίζουν” το λαό.

Η ιστορία δεν περιμένει! Ελπίζω να μην συμβεί κάτι συνταρακτικό για να ταράξει τα νερά και να αφυπνίσει τις συνειδήσεις, γιατί, δεδομένων των συνθηκών, θα είναι σε βάρος της χώρας μας.