Κόμματα και πολίτες οφείλουμε να απαντήσουμε “ποια τοπική αυτοδιοίκηση θέλουμε”!

Στην αντιπαράθεση κομμάτων και παρατάξεων για τις αυτοδιοικητικές εκλογές τίθεται το ερώτημα:

“Τι θα κάνετε στον «δεύτερο γύρο» εκλογών; Αν δεν είστε εσείς; Ποιο συνδυασμό και γιατί θα στηρίξετε;”

Πρόκειται για ένα ερώτημα με πολλές αναγνώσεις αφού με αυτό τον τρόπο επιχειρείται να οδηγηθεί ο κάθε συνδυασμός, η παράταξη ή το κόμμα, σε μειονεκτική θέση και ο πολίτης σε κομματική περιχαράκωση – φανατισμό!

Είναι όμως και ένα υπαρκτό ερώτημα που ζητά καθαρή απάντηση όταν τίθεται καλοπροαίρετα!

Και αυτό γιατί ο ρόλος και η αποστολή της αυτοδιοίκησης, για τη συνοχή, την ανάπτυξη, την πρόσβαση στα δημόσια αγαθά, τη δημοκρατία στα κέντρα αποφάσεων με διαφάνεια, έλεγχο και αποτελεσματικότητα, είναι καθοριστικός.

Είναι ο πιο κοντινός στον πολίτη θεσμός εξουσίας, διαβούλευσης και ελέγχου! Θεσμός για τον οποίο ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ, οι δυνάμεις της αριστεράς και του κέντρου.

Αν λοιπόν η ζητούμενη απάντηση έχει σχέση με την προηγούμενη περιγραφή του ρόλου της αυτοδιοίκησης, τότε γίνεται προφανές ότι τόσο οι συνεργασίες της πρώτης όσο και της δεύτερης Κυριακής δεν μπορεί παρά να προσανατολίζουν κόμματα και πολίτες με το ερώτημα:

“Τι χαρακτήρα αυτοδιοίκησης επιδιώκουν;”

Γιατί έχει γίνει φανερό στην πράξη, ότι οι αυτοδιοικητικές παρατάξεις και οι πολιτικοί σχηματισμοί δεν σκοπεύουν στο ίδιο μοντέλο, για την οργάνωση του κράτους, την αποκέντρωση πόρων και το ρόλο της αυτοδιοίκησης στην ανάπτυξη των τοπικών κοινωνιών, την κοινωνική προστασία, τη δημοκρατία.

Οι λεγόμενες «μεταρρυθμίσεις» στον χώρο της αυτοδιοίκησης δεν προσφέρουν την ίδια διαχείριση των επιπτώσεων και ευκαιριών στους πολίτες.

Την τελευταία περίοδο η «κεντρική πολιτική», στο όνομα της αντιμετώπισης της κρίσης, αφαίρεσε αρμοδιότητες από τους αποκεντρωμένους αυτοδιοικητικούς θεσμούς, που αφορούν τον πολίτη, τις υποδομές, την παροχή υπηρεσιών, τα δίκτυα πρόσβασης στα δημόσια αγαθά κτλ.

Η ενίσχυση του «αναγκαίου» ανταγωνισμού που θα μείωνε το κόστος και θα αύξανε την ποιότητα υπηρεσιών, στην καθαριότητα, τη στάθμευση, την υγεία, την παιδεία κτλ, μετατράπηκε σε «ευκαιρία» εκχώρησης πλεονεκτημάτων στην κερδοσκοπική αγορά.

Το όραμα του Α. Παπανδρέου, του Γ. Γεννηματά κι άλλων για ένα επιτελικό κράτος με αποκεντρωμένους και “ελεγχόμενους” πόρους και αρμοδιότητες που θα αξιοποιούν τα τοπικά συγκριτικά πλεονεκτήματα, εμπορευματοποιείται.

Η αποκέντρωση με παροχή υπηρεσιών μιας στάσης, για πρόσβαση στα επαγγέλματα και τη στήριξη παραγωγικών δραστηριοτήτων, χάθηκε στη γραφειοκρατία, η την “ιδιωτικοποίηση” των οργάνων έγκρισης.

Τα τοπικά σχέδια ανάπτυξης βαλτώνουν στην έλλειψη πόρων και τις εγγυήσεις… ανακεφαλαιοποίησης.

Τα προηγούμενα είναι ενδεικτικά παραδείγματα που επιβεβαιώνουν ότι η αυτοδιοίκηση σε αντίθεση με την πορεία της σε ολόκληρη την Ευρώπη εκτρέπεται σε ετεροδιοίκηση!

Προφανώς λοιπόν και «η πρώτη και η δεύτερη Κυριακή» της αυτοδιοικητικής ψήφου εμπεριέχουν μήνυμα για τα προηγούμενα! Και στις παρατάξεις και στα κόμματα.

Μήνυμα του πολίτη, που αφού «άκουσε» και είδε, αναλαμβάνει την ευθύνη να δείξει τι «κράτος», τι «δημοκρατία» θέλει!

Με αποκέντρωση, συμμετοχή, έλεγχο, ή εξουσιοδοτισμό στην “επικοινωνιακή” δημοκρατία των “επαϊόντων”;

Σε κάθε περίπτωση η επιλογή, αν η αποκέντρωση είναι εργαλείο ανάπτυξης και δημοκρατίας, δείχνει και τη συμμαχία και της πρώτης και της δεύτερης Κυριακής των εκλογών.

Δείχνει ότι το μέτωπο αντιπαράθεσης, διεκδίκησης, ή στήριξης, δεν μπορεί να είναι μια μικροκομματική «βεντέτα» όμορων ιδεολογικά και πολιτικά χώρων.

Δείχνει, αν τα κόμματα, οι συνδυασμοί και τελικά οι πολίτες, θέλουν την αυτοδιοίκηση σε ένα ρόλο οργάνου καταστολής, μακρύ χέρι του κεντρικού κράτους και της αγοράς ή ένα εργαλείο αλληλεγγύης, ανάπτυξης, συμμετοχής και κοινωνικού έλεγχου.

Και σε αυτή την περίπτωση η απάντηση είναι μονομέτωπη:

Συμπαράταξη με τις δυνάμεις της αποκέντρωσης και όχι του συγκεντρωτισμού!