Επιστροφή από την ουτοπία στην πραγματικότητα…

Συνέπεια της παραποίησης της πολιτικής αλήθειας είναι και η παραποίηση του ιστορικού νοήματος. Ποιο είναι το ιστορικό νόημα; Η κατανόηση του παρελθόντος, η βίωση του μέλλοντος ή η εξ’ ανάγκης ερμηνεία του Παρόντος;

Και εφόσον το εκάστοτε παρόν είναι προϊόν του Γίγνεσθαι, αναμφισβήτητα προέρχεται από την εμπειρία του παρελθόντος. Αυτό σημαίνει ότι η πολιτική πράξη, και κατ’ επέκταση η συγγραφή της ιστορίας, φέρουν κατ’ ανάγκην, τη σφραγίδα του παρόντος, το αποτύπωμα της πολιτικής βούλησης.

Υπάρχει μια “μύχια βούληση”, που επιδρά και καθοδηγεί στο μέλλον, από το παρόν δια του παρελθόντος και η οποία πραγματώνεται σε μια άλλη κατάσταση, εκτός του παρόντος, του παρελθόντος και του μέλλοντος, στην πραγματικότητα. Και όπως η ανάμνηση χωρίς την ελπίδα είναι τυφλή, και η ελπίδα χωρίς την ανάμνηση είναι κενή, έτσι και η πραγματικότητα χωρίς την αμοιβαιότητα μεταξύ ανάμνησης και ελπίδας, που αποτελούν την ουσία του παρόντος, είναι νεκρή.

Αυτό σημαίνει ότι βασικότερο στοιχείο της πολιτικής, και σε σχέση με το ιστορικό νόημα, είναι η προβολή του παρόντος δια των διδαγμάτων του παρελθόντος και την εξασφάλιση του μέλλοντος στην πραγματικότητα, που είναι το σημείο διασταύρωσής τους με τον ρεαλισμό…

Για πολλά χρόνια βιώνουμε την αποθέωση του πολιτικού παραλογισμού, σ’ όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής πραγματικότητας. Κι αυτό, γιατί ο λαός που καλείται πάντα να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της εθνικής του ζωής, αποψιλώνει πολλές προοπτικές που θα μπορούσε να έχει, όταν κορυφαίες στιγμές του είναι τα πανηγύρια και τα μνημόσυνα. Και σ’ αυτές ακόμη δεν καταφέρνει να φτάσει σε συνεργασία. Με την εθνική ομοψυχία να αποτελεί συχνά λεκτικό σχήμα των δημαγωγών της πολιτικής.

Αυτό, σε συνδυασμό με το κύριο χαρακτηριστικό της ενδημούσης κρίσης, πέραν της οικονομικής, που είναι η απάθεια και η ευπιστία, διαμορφώνεται ο πολιτικός και κοινωνικός τραγέλαφος.

Τι σχέση έχει, βέβαια, η ζέουσα πολιτική επικαιρότητα και το απτό γεγονός με τούτη τη θεωρητική προσέγγιση; Μια δεύτερη προσεκτική ανάγνωση ίσως καταπείσει τον σπεύδοντα αναγνώστη να απορρίψει τη συγκομιδή των παραπάνω σκέψεων, όντως έκθαμβος μπροστά στον…ανεμοστρόβιλο των γεγονότων, ότι έχουν απόλυτη σχέση με το τραγικό “Γιατι;” και το “Πως;”.

Με την πρωτοφανή ανευθυνότητα στα κοινά, με την εθνική ανυποληψία και αναξιοπιστία, με την “άνιση” ισότητα και οικονομική καχεξία, με τη βαθύτατη κρίση που διέρχεται ο τόπος…

Τα γεγονότα άλλωστε αποτελούν τον αψευδή μάρτυρα της “τραγικής”, εν λόγω, εικόνας των ελληνικών πραγμάτων…

Η χθεσινή, ωστόσο, εικόνα της άτυπης συνάντησης των επτά ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τον Αλέξη Τσίπρα, στο πολύωρο δείπνο εργασίας, στο περιθώριο της Συνόδου Κορυφής στις Βρυξέλλες, είναι μια “ευχάριστη” εικόνα, μια “ανάσα” εθνικής αξιοπρέπειας, ανεξάρτητα αν καταγράφει την επιστροφή στην πραγματικότητα και στον πολιτικό ρεαλισμό, όπως επιβάλλεται από τους “θεσμούς” της Ευρωπαϊκής Ενωσης…

Με τον πρωθυπουργό να εμφανίζεται “αισιόδοξος”, δηλώνοντας οτι “ξαναβάλαμε στις ράγες τη διαδικασία…”, την Μέρκελ να επαναλαμβάνει την αναγκαιότητα ολοκληρωμένης λίστας μεταρρυθμίσεων εκ μέρους της ελληνικής κυβέρνησης και τον Ολάντ να επιμένει ότι οι προτεινόμενες μεταρρυθμίσεις πρέπει να συνάδουν με τις υπάρχουσες δεσμεύσεις της χώρας μας προς τους δανειστές, από την κοινή ανακοίνωση των οκτώ ηγετών προκύπτει μεν η διάθεση συνεργασίας, με γνώμονα την αμοιβαία εμπιστοσύνη, αλλά κυρίως η “συμφωνία” ότι η τελική απόφαση παραπέμπεται στο Eurogroup, που θα αξιολογήσει τον κατάλογο των μεταρρυθμίσεων, που καλείται να καταθέσει η ελληνική κυβέρνηση.

Κι αν η αξιολόγηση είναι θετική, τότε θα επιταχυνθεί η διαδικασία της εκταμίευσης περαιτέρω οικονομικής βοήθειας προς την Ελλάδα…

Και είναι αλήθεια, επίσης, ότι επήλθε “συμφωνία” το όλον πρόγραμμα να επεκταθεί για τέσσερις μήνες μ’ όλες τις νομικές συνέπειες, με τις μεταρρυθμίσεις που θα εξεταστούν βασικά σε επίπεδο δημοσιονομικό, άρα και τον 5ο έλεγχο που εκκρεμεί, όσο κι αν ο πρωθυπουργός σπεύδει να τονίσει ότι δεν “πρόκειται για τον 5ο έλεγχο, αλλά για μέτρα τεμπνεύσεως της ελληνικής κυβέρνησης”.

Και βέβαια συμφωνήθηκε ότι τα τεχνικά κλιμάκια στην Αθήνα, θα δώσουν λεπτομερή κατάλογο με ό,τι χρειάζονται για τη διευκόλυνση του έργου τους…

Το συμπέρασμα: Ναι μεν η κυβέρνηση εξασφάλισε επικοινωνιακά τουλάχιστον την εντύπωση ότι “δεν καταπίνουμε αμάσητο ό,τι μας σερβίρουν οι δανειστές”, αλλά επί της ουσίας “φλερτάροντας με τη ρήξη”, επέλεξε τη… θαλπωρή της “αγκαλιάς” πραγματικότητας, έχοντας χάσει πολύτιμο χρόνο με πομφολυγώδεις έως ανόητες δηλώσεις, με “ακραίες” ενδυματολογικές εμφανίσεις του υπουργού των Οικονομικών και με τη λεξιλαγνεία του περί “δημιουργικής ασάφειας”, απευθυνόμενος μάλιστα σε μια συντηρητική Ευρωκρατία…

Μια εβδομάδα, άντε 10 μέρες “επικοινωνιακής επίθεσης” ήταν αρκετό χρονικό διάστημα, για να καταδειχθεί το “άδικον” του ελληνικού δράματος, για να προβληθεί το νέο “πρόσωπο” της κυβέρνησης, τόσο διαφορετικό από εκείνο των οσφυοκαμπτών της συγκυβερνησης Σαμαρά – Βενιζέλου.

Οπως η σημερινή κυβέρνηση, ιδίως τον τελευταίο χρόνο στα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, είχε πολύ χρόνο για να προετοιμαστεί για όλα τα ενδεχόμενα και να μην εμφανίζεται ότι πορεύεται χωρίς πυξίδα, χωρίς συγκεκριμένο σχέδιο δράσης, με μόνο της “οπλοστάσιο” επικοινωνιακά τεχνάσματα, που μπορεί να έχουν απήχηση, αλλά είναι και περιορισμένης εμβέλειας και δεν αντέχουν στον πετροκαταλύτη πολιτικό χρόνο…

Ηταν μια ωραία “εικόνα” η χθεσινή. Οπως ωραία “εικόνα”, με συμβολικό πάντα χαρακτήρα, με πολλούς αποδέκτες στο πολιτικό σύστημα των προνομίων και της απληστίας, ήταν εκείνη της παρουσίας του Αλέξη Τσίπρα στην οικονομική θέση της πτήσης από Αθήνα προς Βρυξέλλες.

Μπορεί να είναι επικοινωνιακά “πιασάρικη” εικόνα. Δεν έχει σημασία καμία. Σημασία έχει πως καταδείχνει άλλο πολιτικό ήθος, όταν σχεδόν μονίμως τοπολιτικό ήθος εμφανίζεται χωρίς Ηθική!..

Και δεν τίθεται καμία αμφιβολία πως ο πρωθυπουργός, ανεξάρτητα των προθέσεών του, με τις όποιες αγκυλώσεις και τις ιδεοληψίες του, επέστρεψε στην πραγματικότητα, στον “έντιμο συμβιβασμό”, όπως για μέρες διοχετευόνταν από το κυβερνητικό επιτελείο, για την προετοιμασία της κοινής γνώμης, τουλάχιστον μέρος της που προσδοκούσε στη “ρήξη” με τίς όποιες οδυνηρές συνέπειες…

Το μόνο που εξασφάλισε χθες ο Αλέξης Τσίπρας, κατά τη διάρκεια της οκταμερούς συνάντησης, μεταξύ εδεσμάτων και εκλεκτού κρασιού υποθέτω, είναι η δέσμευση ότι δεν θα υπάρξει Grexit, όσο κι αν αυτό παραμένει επισφαλές, καθώς η ρευστότητα της χώρας συνδέθηκε με τις μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν…

Αυτό αποτελεί για τον πρωθυπουργό την ουσία της πολιτικής συνταγής.Το καθολικό κριτήριο των αποφάσεών του. Τον ορισμό της πολιτικής του ευελιξίας, χωρίς η “αγραβάτωτη πολιτική” να αποτελεί πλέον αιχμή της όλης του πολιτικής δράσης προς άγραν εντυπώσεων. Οπότε και μπορεί να εμφανιστεί πια με γραβάτα, απαλλαγμένος από προκαταλήψεις και στο πλαίσιο, που η αδήριτη πραγματικότητα του θεσμικού του ρόλου απαιτεί.

Το ταξίδι στην ουτοπία τελείωσε. Με αξιοπρέπεια μεν, αλλά τελείωσε! Παλιά εμβλήματα και τριμμένα λάβαρα μιας Αριστεράς, που ήδη αλληθωρίζει προς την πραγματικότητα, άρχισαν να σωρεύονται στην αποθήκη της Κουμουνδούρου…