Στην εθνική οδό…

Το τελευταίο διάστημα έχουμε ακούσει μόνο γενικολογίες και ευχολόγια για το ρόλο που μπορεί να παίξει η χώρα μας -λόγω και της προεδρίας της στην ΕΕ- για την χάραξη μιας αναπτυξιακής πολιτικής στην Ευρώπη, η οποία βέβαια δεν θα παρεκκλίνει από τις ευρωπαϊκές αξίες και πρωτίστως δεν θα διαρρηγνύει ακόμη περισσότερο την κοινωνική συνοχή.

Δυστυχώς όπως όλα δείχνουν η Ελλάδα θα χάσει ακόμη μια ευκαιρία να βγει από τη κρίση, αφού το πολιτικό της προσωπικό εξακολουθεί να μην μπορεί να παράξει πολιτικές που να δίνουν λύση στα οξυμένα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα. Αν μελετήσει κανείς τις προτεραιότητες της ελληνικής προεδρίας στην ΕΕ, -όπως αυτές εκφράζονται από τις πολιτικές ηγεσίας των αρμοδίων υπουργείων-, σε μείζονος σημασίας τομείς όπως η ανάπτυξη και η απασχόληση, θα διαπιστώσει ότι επί της ουσίας δεν υπάρχουν προτεραιότητες και απλά επιχειρείται να γίνει μια διαχείριση των όσων ήδη έχουν δρομολογηθεί από τις ηγεμονικές δυνάμεις στην ΕΕ.

Στο δημοσιονομικό τομέα εξακολουθεί να επικρατεί η φιλοσοφία της σκληρής λιτότητας, στον τομέα της ανάπτυξης ο αποκλεισμός των μικρομεσαίων αλλά ακόμη και των μεγάλων ελληνικών επιχειρήσεων και η περαιτέρω ενδυνάμωση των πολυεθνικών, στην απασχόληση η διανομή ελεημοσύνης στους ανέργους αντί η γενναία επιδότηση της εργασίας και της παραγωγικής διαδικασίας. Και βεβαίως έχουν στοχοποιηθεί ακόμη το θεμιτό κέρδος των επιχειρηματιών και οι υψηλές –αλλά ανταποδοτικές- αμοιβές των εργαζομένων, δημιουργώντας στην κοινωνία μια κομμουνιστική αντίληψη που σταδιακά αλλά σταθερά αφανίζει την επιχειρηματικότητα και το στελεχιακό και επιστημονικό προσωπικό της χώρας.

Το σκηνικό που έχει στηθεί σήμερα στη χώρα, από τους εταίρους και δανειστές μας, έχει σαν αποτέλεσμα τον αφελληνισμό της αγοράς, τον αφανισμό της μεσαίας τάξης και την πλήρη ισοπέδωση της παραγωγικής τάξης.

Η φιλοσοφία της σκληρής λιτότητας που πρεσβεύει το γερμανικό μοντέλο, αποδεδειγμένα δεν οδηγεί στην έξοδο του σκοτεινού τούνελ της ύφεσης. Η έξοδος από τη κρίση δεν μπορεί να επιτευχθεί παρά μόνο με ενίσχυση των παραγωγικών διαδικασιών και βεβαίως των εισοδημάτων των πολιτών, με την ενδυνάμωση της μεσαίας τάξης.

Δεν αρκούν οι ελάχιστοι κεφαλαιοκράτες και μάλιστα οι ξένοι. Φερέγγυες δυνάμεις για την παραγωγή πλούτου στην Ελλάδα, οι Έλληνες επιχειρηματίες –εξαιρουμένων βεβαίως των απατεώνων, μιζαδόρων και κρατικοδίαιτων-, το επιστημονικό προσωπικό και οι καλά αμειβόμενοι εξειδικευμένοι εργάτες.

Και όμως στην Ελλάδα οι επιχειρήσεις όχι μόνο δεν ενισχύονται αλλά βρίσκονται στο στόχαστρο της κυβέρνησης. Αδυνατούν να δανειοδοτηθούν από το τραπεζικό σύστημα λόγω λανθασμένων κυβερνητικών επιλογών, αποκλείονται από τα κοινοτικά προγράμματα, υπερφορολογούνται σε βαθμό κακουργήματος, ακόμη- ακόμη αποκλείονται και από δράσεις όπως η ενίσχυση τους με εργατικό δυναμικό από προγράμματα καταπολέμησης της ανεργίας.

Το επιστημονικό προσωπικό της χώρας κατηγορείται ως συντεχνία και διώκεται εκτός συνόρων, αναζητώντας εργασία στο εξωτερικό. Η κυβέρνηση έχει ποινικοποιήσεις τις αμοιβές και όποιος επιστήμονας επιδιώκει αξιοπρεπή αμοιβή κατηγορείται ως golden boy, φοροφυγάς, εκμεταλλευτής.

Οι εργαζόμενοι πληρώνουν πιο σκληρά απ’ όλους την πολιτική της λιτότητας, «απολαμβάνουν» πενιχρά επιδόματα που οι κυβερνώντες βαπτίζουν μισθούς.

Αυτό που πρέπει επιτέλους να κατανοήσει η κυβέρνηση σήμερα, είναι ότι θέσεις εργασίας και παραγωγή πλούτου στη χώρα δεν θα φέρουν οι πολυεθνικές εταιρίες, αλλά οι ελληνικές επιχειρήσεις, στελεχωμένες από το εξαιρετικό επιστημονικό και εργατικό δυναμικό της χώρας. Οι πολυεθνικές μπορούν να συμβάλουν αναμφίβολα σε μια αναπτυξιακή πορεία, και να δώσουν το τόνο στις επενδύσεις, αλλά δεν θα παίξουν και τον καθοριστικό ρόλο, ούτε στον τομέα της απασχόλησης, ούτε στη δημιουργία κοιτίδων έρευνας και τεχνολογίας. Οι «υγιείς» Έλληνες επιχειρηματίες, όμως, μπορούν και το έχουν αποδείξει διαχρονικά, να στηρίξουν την οικονομία της χώρας και να συμβάλουν στην καταπολέμηση της ανεργίας. Όπως άλλωστε και οι Έλληνες επιστήμονες, έχουν αποδείξει την αξία τους και μάλιστα εκτός συνόρων. Και σ αυτούς πρέπει να δοθούν γενναία κίνητρα.

Σε αυτούς πρέπει να κατευθυνθούν χρηματοδοτικά κεφάλαια από το τραπεζικό σύστημα. Γι αυτούς πρέπει να γίνουν αναπτυξιακές αλλαγές στο φορολογικό σύστημα, ώστε να μπορέσουν να ανταγωνιστούν τους ξένους επιχειρηματικούς ομίλους. Στις ελληνικές μικρομεσαίες και μεγάλες επιχειρήσεις θα πρέπει να κατευθυνθούν στο σύνολο τους τα κονδύλια για την καταπολέμηση της ανεργίας, ώστε να μετατραπούν σε κονδύλια αύξησης της απασχόλησης. Και στους Έλληνες επιστήμονες τα κονδύλια για την έρευνα και την τεχνολογία.

Όσο και αν ακούγεται τετριμμένο οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, αλλά και το εξαιρετικό επιστημονικό προσωπικό της χώρας, ήταν και εξακολουθούν να είναι η ραχοκοκαλιά της εθνικής μας οικονομίας και οι στυλοβάτες της ανάπτυξης. Αυτή τη ραχοκοκαλιά δεν πρέπει να την τσακίσει η κυβέρνηση και οι επιλογές των εταίρων μας. Γιατί καμιά χώρα, καμιά οικονομία δεν μπορέσει να επιβιώσει χωρίς εθνική ταυτότητα και χωρίς ικανούς μικρούς και μεσαίους επιχειρηματίες, επιστημονικό προσωπικό και εξειδικευμένο αλλά καλά αμειβόμενο εργατικό δυναμικό.