Οι πολιτικοί της λεξιλαγνείας στην Ελλάδα των ψευδαισθήσεων

Σε τούτη τη χώρα των ψευδαισθήσεων και της πολιτικής “μπουρδολογίας” υπηρετούνται με ευλάβεια ευαισθητικές αυταπάτες και επιστρατεύεται η πολιτική “λεξιλαγνεία”, για να καλυφθούν πολιτικά ανομήματα και να δικαιολογηθούν πολιτικές αποφάσεις και πράξεις…

Ελάχιστοι οι πολιτικοί που διαφυλάττουν τις παρακαταθήκες του μείζονος και ελάσσονος Ελληνισμού.

Πολιτικοί, οι οποίοι με τον πολιτικό τους λόγο να είναι αποστασιοποιημένοι από καθετί ουδέτερο και επίπεδο.

Πολιτικός λόγος που να είναι έτσι συντεταγμένος και εκπεφρασμένος, ώστε ούτε να οιωνοσκοπεί, ούτε να προφητολογεί. Και να συμφιλιώνεται με τη συμβολιστική μεθοδολογία, μακριά από κάθε είδους κατεστημένη σημασιολογία.

Οι περισσότεροι “πρωταγωνιστές” της πολιτικής σκηνής αποτελούν μια γκρίζα πραγματικότητα.

Σημεία των καιρών η ανακολουθία, η συνθηκολόγηση με τη συνείδηση και η αποβορβόρωση των αξιών. Σημεία των καιρών η ψευδής παράσταση ανύπαρκτης κατάστασης. Και το επίχριστο. Και ο θεατρινισμός.

Θεατρινισμός είτε ο πολιτικός ρόλος και η πολιτική συγκυρία απαιτούν καλοσιδερωμένο κουστούμι με μεταξωτή γραβάτα και μανικετόκουμπα, είτε “αγραβάτωτη” εμφάνιση και “επιμελώς” ατιμέλητη εικόνα με το πουκάμισο έξω από το παντελόνι…

Μέρος μήπως μιας ανυπέρβλητης και αδυσώπητης διαδικασίας; Μήπως η τόλμη να ειπωθούν τα πράγματα όπως ακριβώς έχουν και να θιγούν καταστάσεις, πρόσωπα και συμφέροντα, κομματικά ή μη, θεωρείται υβρεολόγιο; Από ποιους όμως; Α

πό τους τεχνίτες των “στοχαστικών προσαρμογών” και τους συγκροτούντες απόψεις με τις επιταγές της συγκυρίας ή της πραγματικότητας, ώστε να αρέσουν σ’ όλους;

Αυτές οι δόσεις νοθείας στις απόψεις και στις πολιτικές αποφάσεις, αλλοιώνουν και αποσυνθέτουν τον συνολικό κοινωνικό και πολιτικό βίο, που, όπως διαμορφώνεται πλέον μπορεί να γίνει “τροφοδότης” μιας σύγχρονης Ροΐδειας σατιρικής φαντασίας…

Ολα έχουν τη δική τους αφήγηση… Η λέξη “αφήγηση” είναι εσχάτως εξαιρετικά προσφιλής στους πολιτικούς της λεξιλαγνείας. Την ακούει η κυρία Ελένη στα Πετράλωνα ή ο κύριος Γιώργος στα Καμίνια και νιώθει ότι κάτι “σπουδαίο” λέγεται από τα πολιτικά χείλη. Κι ας έγινε η Ελλάδα ρεζίλι του… διεθνούς σκυλοτροφείου, ιδιαίτερα τα τελευταία τέσσερα χρόνια.

Σε κάθε αφήγηση ωστόσο, μια και μας “βομβαρδίζουν” οι πολιτικοί των θαυμάτων και των θαυματοποιών με τούτη την εύηχη κατά τα άλλα λέξη, διακρίνουμε το αφηγηματικό περιεχόμενο, δηλαδή τα γεγονότα και τις πράξεις που συνιστούν μια ιστορία, όπως και την αφηγηματική πράξη. Τον τρόπο δηλαδή με τον οποίο παρουσιάζονται τα γεγονότα από τους…πολιτικούς αφηγητές εν προκειμένω…

Και τι διαπιστώνουμε τελικά; Διαπιστώνουμε ότι μπορούμε να έχουμε δύο ή και περισσότερες αφηγήσεις με κοινό αφηγηματικό περιεχόμενο, στις οποίες τα γεγονότα παρουσιάζονται με διαφορετικό τρόπο, ανάλογα με τον επιδιωκόμενο σκοπό. Ετσι, η Τρόικα μετατρέπεται σε Θεσμούς, το Μνημόνιο σε Συμφωνία και οι Δανειστες σε Εταίρους, όπως δήλωσε ο Μανώλης Γλέζος, ζητώντας “συγγνώμη” που συνήργησε στις ψευδαισθήσεις υποστηρίζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ…

Θα μπορούσε να υποστηριχθεί πως όζει υπερβολής η προαναφερόμενη άποψη του Μανώλη Γλέζου, δεδομένου ότι δεν μπορεί ακόμη να απαξιωθεί η διαπραγματευτική προσπάθεια της κυβέρνησης.

Οπως δεν μπορεί να αγνοηθεί πως το ελληνικό “δράμα” προσέλαβε διεθνείς διαστάσεις, με τη βοήθεια και των όποιων επικοινωνιακών πρακτικών της κυβέρνησης, ιδίως με την ασυνήθιστη “εικόνα” της “αγραβάτωτης” και μιας φαινομενικά “θρασείας” επιθετικής πολιτικής έναντι του “συντηρητισμού” των δανειστών…

Σημασία βέβαια έχει και ποιος αφηγείται, αλλά και η οπτική γωνία στην αφήγηση…

Η συναρμολόγηση των παραπάνω σκέψεων δεν αποσκοπεί στην όποια κριτική της νεοπαγούς κυβέρνησης, όσο κι αν μέρα με τη μέρα δείχνει να απομακρύνεται από τις προεκλογικές της δεσμεύσεις, ερχόμενη αντιμέτωπη με την πραγματικότητα μιας συγκροτημένης και σκληρούς πολιτικής των δανειστών έναντι των ελληνικών αξιώσεων. Ούτε συγκρίνει την αθλιότητα των προηγούμενων κυβερνήσεων, ιδιαίτερα της οσφυοκαμψίας της κυβέρνησης Σαμαρά, με τη διαδρομή που φαίνεται να ακολουθεί η σημερινή κυβέρνηση…

Οι διάσπαρτες τούτες σκέψεις αποσκοπούν, δειλές ακόμη ως προς την εκδήλωσή τους, να καταδείξουν πως οι Ελληνες σπάνια στεκόμαστε στο μυαλό μας, έχοντας μια άγρια τάση στα θαύματα. Γι’ αυτό στον τόπο μας έχουν πέραση οι θαυματοποιοί, με γραβάτα ή όχι, μια και μας λείπουν χρόνια τώρα οι θαυματουργοί.

Οι τσιρκολάγνοι και οι λεξιλάγνοι της πολιτικής ήταν πάντα γόητες για την ελληνική κοινωνία, γιατί δημιουργήσαν την Ελλάδα των ψευδαισθήσεων.

Δημιουργούσαν στο κοινό τους το φαντασμαγορικό κόσμο, που θεράπευε “πάσαν νόσον”, όσο βέβαια κρατούσε η παράσταση. Το θαύμα είναι πράξη. Ο θαυματουργός είναι πρακτικός. Και δεν κρίνεται αν φοράει γραβάτα ή όχι, αν έχει το πουκάμισό του μέσα στο παντελόνι ή το αφήνει επιδεικτικά να προκαλεί ριγμένο έξω από το παντελόνι…

Ο τόπος γέμει από πολιτικούς που δεν φροντίζουν την πράξη, αλλά την παράσταση. Και επειδή καλά γνωρίζουν πως αν μπορούν να “παριστάνουν” μια ζωή, μια ζωή θα κυβερνούν λαούς σαν τους Ελληνες, ας το έχουμε υπόψη μας. Για να μην βρεθούμε με τον… πρόωρο ενθουσιασμό μας, για μια ακόμη, “παγιδευμένοι” σε πολιτικό και κοινωνικό αδιέξοδο. Σ’ ένα σκηνικό πρόδηλα αρνητικό…

Κυρίως όμως “παγιδευμένοι” στα όνειρά μας ως αποτέλεσμα μιας νέας πολιτικής “αφήγησης”, ως απότοκο της πολιτικής λεξιλαγνείας και της Ελλάδας των ψευδαισθήσεων…

Καλή Σαρακοστή, για όσους ακολουθούν τη θρησκευτική τους παράδοση!..