Ο Γιούνκερ – Χομεϊνί θέλει να κάνει την Ευρώπη Ιράν και τις Βρυξέλλες Τεχεράνη

Να πυροδοτήσει εκ νέου το κλίμα στο κατώφλι του κρίσιμου Eurogroup της Δευτέρας επιχειρεί ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ που σε δηλώσεις του τόνισε ότι δεν γίνεται να αλλάζουν οι κανόνες και οι ευρωπαϊκές Συνθήκες κάθε φορά που γίνονται εκλογές.

Συγκεκριμένα ο πρόεδρος της Κομισιόν, με το βλέμμα στις διαπραγματεύσεις της Δευτέρας έβαλε το κοστούμι του «κακού μπάτσου» αυτή τη φορά και σημείωσε ότι «αν σήμερα κάναμε ό,τι ζητάει η ελληνική κυβέρνηση, με κάθε λεπτομέρεια εννοώ, και αν αύριο οι Φινλανδοί που ψηφίζουν σε λίγο καιρό και οι Ισπανοί που ψηφίζουν το φθινόπωρο… πρέπει να αλλάζουμε πολιτική, κάθε φορά που γίνονται εκλογές; Πρέπει να θεωρήσουμε ότι οι Συνθήκες δεν είναι πια Συνθήκες και ότι οι κανόνες δεν είναι πια κανόνες, επειδή έγιναν εκλογές;».

«Συνεπώς, αυτό που λέω είναι ότι δεν μπορούμε να αλλάζουμε κανόνες ή Συνθήκες κάθε φορά που γίνονται εκλογές. Αλλά πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη το εκλογικό αποτέλεσμα» συμπλήρωσε.

Με αυτόν τον τρόπο ο Γιούνκερ επισημοποίησε αυτό που εδώ και καιρό λέγεται, ότι δηλαδή ο μεγάλος φόβος των Ευρωπαίων δεν είναι τόσο η Ελλάδα, όσο ότι τυχόν υποχωρήσεις στις ελληνικές θέσεις θα αποτελέσουν «δεδικασμένο» και για τις άλλες χώρες που μαστίζονται από την κρίση χρέους και τελούν σε μνημόνιο.

Επίσης με τη ρήση του αυτή η Γιούνκερ αποδέχθηκε αυτομάτως ότι η Ευρώπη γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων της την έννοια «λαϊκή κυριαρχία», που αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της Δημοκρατίας.

Με λίγα λόγια ο Γιούνκερ μας γνωστοποιεί ότι οι κανόνες της Ευρώπης, έτσι όπως την έχουν διαμορφώσει οι ίδιοι αποτελούν θέσφατο, δεν αλλάζουν, δεν κάμπτονται και δεν αναιρούνται ανάλογα με τις ιστορικές συγκυρίες της εκάστοτε εποχής. Όπως αντιλαμβάνεται και ένα νήπιο, με τη φράση του αυτή η Γιούνκερ, ενδεχομένως και εκ παραδρομής κατάφερε να μετατρέψει την Ευρώπη εν ριπή οφθαλμού σε ένα θεοκρατικό καθεστώς, του οποίου οι νόμοι και κανόνες δεν μπορούν να αλλάξουν, διότι έχουν κάποιο θεϊκό επίχρισμα, το οποίο οι κοινοί άνθρωποι δεν δικαιούνται να αγγίξουν.

Οι Ευρώπη ωστόσο δεν είναι Ιράν, οι Βρυξέλλες δεν είναι Τεχεράνη και ο Γιούνκερ σίγουρα δεν είναι ο Αγιατολάχ Χομεϊνί. Αυτό τουλάχιστον διατείνονται όσοι ευρωπαίοι κραδαίνουν τα δημοκρατικά ιδεώδη τους και επικαλούνται τις πανευρωπαϊκές αξίες του Ζαν Μονέ σε κάθε αποστροφή του λόγου τους. Στις δημοκρατίες σε αντίθεση με τα θεοκρατικά καθεστώτα, οι νόμοι και οι κανόνες αλλάζουν, ανάλογα με τις συνθήκες που διαμορφώνονται, ώστε να διασφαλιστεί η επιβίωση και η ευημερία της κοινωνίας, δαλαδή του συνόλου των πολιτών.

Ο Γιούνκερ έθεσε ένα ερώτημα με έντονη δόση… αυτοαναφορικότητας που θα πρέπει να απασχολήσει τους ίδιους τους Ευρωπαίους. Η Ευρώπη έρχεται στη δεινή θέση να λάβει αποφάσεις μπροστά σε ένα μεγάλο δίλημμα που είχε τεθεί πριν από χρόνια και στην Ελλάδα. Ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε. Η Ευρώπη ή θα αλλάξει ή θα διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη. Το μήνυμα καθίσταται ανάγλυφο και σαφές από την ραγδαία άνοδο του ευρωσκεπτικισμού, των εθνικιστικών αποσχιστικών κινημάτων και της ακροδεξιάς σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο.

Ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ το έχουν καταστήσει σαφές αυτό το δίλημμα στην Ευρώπη, όχι υπό τη μορφή απειλής, όπως πολλοί προσπαθούν να περάσουν για να τρομοκρατήσουν και να πυροδοτήσουν σενάρια για κρυφή ατζέντα, αλλά ως επιτακτική ανάγκη για τη βιωσιμότητα του ευρωπαϊκού οικοδομήματος και την επαναφορά στην ευημερία.

Ωστόσο, υπάρχει και μία πτυχή που παρέβλεψε ο κ. Γιούνκερ. Στην Ελλάδα από την πρώτη ημέρα εφαρμογής των μνημονίων, κάθε τρεις μήνες που έρχονταν οι υπαλληλίσκοι της τρόικας οι μέχρι τώρα κυβερνήσεις δέχονταν ανερυθρίαστα όσα μέτρα του επιβάλλονταν, αγνοώντας σε πολλές περιπτώσεις την κείμενη εθνική νομοθεσία. Υπάρχει κάτι που στην Ελλάδα λέγεται Σύνταγμα και το οποίο έχει καταντήσει εδώ και χρόνια χαρτί υγείας από αυτά που φοβόταν ότι θα έχουμε έλλειψη η κ. Βούλτεψη.

Έχει γίνει κουρελόχαρτο με τις δεκάδες Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, με αλλεπάλληλα μέτρα τα οποία έχουν επιβληθεί από τις πρόθυμες κυβερνήσεις και εκ των υστέρων κρίθηκαν αντισυνταγματικά.

Η Ελλάδα δηλαδή θα πρέπει κάθε τρεις μήνες να αλλάζει το Σύνταγμά της;