Η συγκίνηση του πρωθυπουργού, το χαμόγελο της Ελλάδας!

Δύο εικόνες, δύο διαφορετικοί κόσμοι…

Από τη μια, η χτεσινή “εικόνα” του πρωθυπουργού, κατά την ανάγνωση των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης, επιδεικνύοντας το “κοινωνικό πρόσωπο” της, αλλά και την αποφασιστικότητα του να τηρήσει τις προεκλογικές του δεσμεύσεις, διαμηνύοντας στους Ευρωπαίους εταίρους ότι δεν πρόκειται να υποχωρήσει στις υπερφίαλες αξιώσεις τους.

Και ως επιστέγασμα της ομιλίας του Αλέξη Τσίπρα η συγκίνησή του, καθώς δήλωνε “βουρκωμένος” ότι “δεν διαπραγματευόμαστε την ιστορία μας, την αξιοπρέπεια του λαού και την εθνική μας υπερηφάνεια”. Ενα νέο ήθος βίου δημόσιου, ίσως να εγκαινιάζεται. Ενα νέο ύφος γραμμής πολιτικής, ίσως να καθιερώνεται. Ετσι τουλάχιστον φαίνεται…

Από την άλλη, η σχετική με την αναλγησία και τον πολιτικό ωχαδερφισμό επαναλαμβανόμενη τα τελευταία δύο και πλέον χρόνια “εικόνα” του Αντώνη Σαμαρά στο πρωθυπουργικό έδρανο της Βουλής, να περιστοιχίζεται από τον εσμό των ανερμάτιστων συμβούλων του και των αβούλευτων βουλευτών της ΝΔ, να τον “συγχαίρουν” με χαμόγελα και ενίοτε ηχηρά γέλια, για την υπερψήφιση των μνημονιακών πολιτικών και την “καταβύθιση”της κοινωνίας στη μιζέρια, στην απαξίωση του ανθρώπου-πολίτη και στην εθνική αναξιοπρέπεια.

Ενα άλλο ήθος χωρίς Ηθική, χωρίς συναίσθηση του κοινωνικού πόνου.

Δύο εικόνες, που αναδεικνύουν δύο διαφορετικούς πολιτικούς…

Από τη μια, ότι ο λαός μπορεί ακόμη να επενδύσει στα όνειρά του… Με τον πρωθυπουργό να δηλώνει αποφασισμένος, έστω κι αν καλείται να διανύσει τη διαδρομή από τη Γεθσημανή προς τον Γολγοθά του, προσμένοντας με τρόπο έστω μεταφυσικό την Ανάσταση…

Από την άλλη, ότι η δόξα συνοδεύεται πάντοτε από το ψέμα της φύσης της… Με τον Αντώνη Σαμαρά, στα έδρανα της αντιπολίτευσης, με το πρόσωπο αυλακωμένο παράξενα από το άροτρο του μη αργυρώνητου χρόνου.

Απαξιωμένος και φανερά εκνευρισμένος, υπό το πέτρινο βλέμμα ενός ακαταμάχητου και πολυδύναμου δεινόσαυρου της πολιτικής και πρώην “ευεργέτη” του, που εν μια νυχτί τον πρόδωσε, του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.

Ενας Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος ούτε στο παρελθόν αντιλήφθηκε ότι το πνεύμα μιας ανάπηρης υπεροψίας επισκιάζει τους όποιους πανηγυρισμούς και ότι κάθε δόξα είναι μια μεταθετή ματαιότητα. Ούτε βέβαια στο παρόν αντιλαμβάνεται ότι “Η υπεροψία των αρχόντων είναι ύβρις που δεν τη συγχωρούν ακόμα και οι θεοί…”.

Δεν γνωρίζω αν ο Αλέξης Τσίπρας είναι ένας ρομαντικός διαδρομιστής της ουτοπίας, ένας νέος λαοπλάνος πολιτικός ή ένας νεοσσός της πολιτικής, ο οποίος δεν έχει καμία σχέση με τους πολύπλαγκτους και πολύπειρους της πολιτικής, που άφησαν να χαράξουν στο πρόσωπό τους τα τσακίσμτα των καιρών και των ανέμων.

Δεν γνωρίζω αν έχει αφουγκραστεί επαρκώς τα μηνύματα των καιρών ή αν ο ετεροφωτισμός του λειτούργησε για τους ομοιδεάτες του ως λυδία λίθος που αχρήστευε ή βράβευε τα μέταλλα των ιδεών τους τους και των προσανατολισμών τους.

Δεν γνωρίζω αν μπόρεσε πράγματι μαζί με άλλους συνοδοιπόρους του να προσπεράσει το σκουριασμένο αραμπά, τον βαρύφορτο με τις αγκυλώσεις της Αριστεράς. Και αν στις εκρήξεις των δυτικών Βεζουβίων θέλει να βλέπει απλώς καπιταλιστικές “αναλαμπές”. Αν το δόγμα πως οι καπιταλιστικοί μετασχηματισμοί επιταχύνουν το τέλος της Δύσης, λειτούργησε στα μάτια του ως ήλιος εκτυφλωτικός, που δεν του επιτρέπει να δει τη μακροβιότητα ενός συστήματος χωρίς σύστημα.

Δεν γνωρίζω πόσο συνεπής είναι της Αριστεράς και αν διαθέτει δογματικό ρομαντισμό, αθεράπευτα χιμαιρικό και πλαστικοποιημένο…

Ο χρόνος θα το καταδείξει!..

Γνωρίζω όμως ότι μολονότι το παιχνίδι για την ελληνική Αριστερά είχε χαθεί τελεσίδικα, κατόρθωσε εκμεταλλευόμενος και την πολιτική συγκυρία, την πολιτική βλακεία και την πολύχρονη αδυναμία των αντιπάλων του, να σχηματίσει κυβέρνηση. Και να αποδείξει ότι ο δυναμισμός είναι ο αρχέτυπος έρωτας κάθε νεανικής ψυχής.

Γνωρίζω ότι τις τελευταίες δύο εβδομάδες κατόρθωσε να ανυψώσει το ηθικό των ταπεινών και των καταφρονημένων, υψώνοντας το ανάστημά του για να σκεπάσει με τον ίσκιο του τις πληγές τους.

Γνωρίζω, ο κάθε καλοπροαίρετος Ελληνας πολίτης το γνωρίζει, ότι η Ελλάδα βρέθηκε και πάλι στο διεθνές προσκήνιο με την αξιοπρέπεια που της αξίζει.

Οι πολιτικοί του αντίπαλοι προεξοφλούν, με προεξάρχοντα τον οσφυοκάμπτη στους δανειστές και την προσωποποίηση των αθλίων μνημονιακών πολιτικών, τον Αντώνη Σαμαρά, ότι θα αποτύχει παταγωγώς ή θα αποδειχθεί εκφραστής της ασυνέπειας μεταξύ λόγων και έργων.

Και το ΚΚΕ, ως ξόανα του ιδεαλισμού και λάτρεις της άλλοτε μούμιας του Κρεμλίνου, που εξακολουθούν να οδηγούν τους λιγοστούς κουρασμένους στρατοκόπους με το “ομπρός της γης οι κολασμένοι”, αντιμετώπιζουν τον Αλέξη Τσίπρα ως…φορέα της ανταγωνιστικής καπιταλιστικής αντίληψης.

Τον Αλέξη Τσίπρα δεν τον περιβάλλει κανένα φωτοστέφανο πολιτικής αγιοσύνης. Και προφανώς δεν μπορεί να χαρίσει στους δεινοπαθούντες το φως, γιατί δεν είναι θαυματουργός. Αποδεικνύεται ωστόσο ότι μπορεί να τους εμψυχώνει. Μπορεί να τους δωρίζει κάποια φίλτρα που τους κρατάνε σε κατάσταση εγρήγορσης. Μπορεί να τους μπολιάζει, έστω και με ψευδώνυμα οράματα που θα πραγματοποιηθούν στο μέλλον.

Κατόρθωσε ο Αλέξης Τσίπρας, σε βραχύ χρονικό διάστημα, κι αυτό δεν περνά απαρατήρητο από τους δανειστές και τα κέντρα αποφάσεων στην Ευρωπαική Ενωση, να γίνει ο έσχατος και ο πρώτος της πλειοψηφίας των Ελλήνων. Και φαίνεται να καταπείθει ή και να παραπείθει πως αρνείται το..νεκροκουβάλημα μιας χώρας σε ζωντανούς καιρούς!

Ποιος είναι τελικά ο Αλέξης Τσίπρας; Είναι ο Βελεροφόντης που κυνηγάει τη Χίμαιρα, για να τη θανατώσει και προσπαθεί να πιάσει το φτερωτό Πήγασο και να τον “παλοκουδέσει” στο στάβλο των μουλαριών;

Μήπως είναι ένας “δραματικός” πολιτικός με ενστικτώδη παρορμητισμό, ο οποίος μπορεί να παγιδευτεί με ευκολία από άλλους παμπόνηρους της πολιτικής εξουσίας και να εγκλωβιστεί για τα καλά στις απαιτήσεις των δανειστών;

Μήπως θα αναγκαστεί να περάσει τα Καυδιανά δίκρανα; Προσπαθεί να περάσει τις Συμπληγάδες; Και πως να τις περάσει χωρίς “Αργώ”;

Είναι νωρίς για όποια τεκμηριωμένη άποψη, ανεξάρτητα των οικονομικών δεδομένων και των πολυποίκιλων απογοητευτικών απόψεων, του όποιου σκεπτικισμού ή και του “κινδύνου” της πολιτικής του πρακτικής. Δεν είναι νωρίς όμως για μια πρώτη εκτίμηση, έστω επιφανειακή, για τη μέχρι τώρα πολιτική του αντίδραση. Με μια απλή, αλλά ρωμαλέα αντίδραση, έκανε το άθλιο χτες κουρέλια!

Είναι το πρόσωπο που κοιτάζουν σήμερα στα μάτια εκατομμύρια ζεύγη ρωμέικων οφθαλμών και προσδοκούν από τη δυναμική κυβερνητική του παρουσία και την πολιτική του αντιπαράθεση με τους νόμιμους “επιβήτορες” της εθνικής μας αξιοπρέπειας.