Πολιτική είναι να διεκδικείς τα δίκαια του λαού που σε εξέλεξε

Συνηθίζεται, να ορίζεται η πολιτική, ως η τέχνη του εφικτού. Αυτή η θεώρηση πρέπει να αλλάξει.

Πολιτική είναι η τέχνη του να διεκδικείς, ως εκλεγμένος αντιπρόσωπος ενός λαού τα νόμιμα και δίκαια για τον λαό σου και να εργάζεσαι συνολικά προς αυτήν την κατεύθυνση.

Το εφικτό, φιλοσοφικά, έχει αφηρημένο χαρακτήρα και σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να συνδυάζεται εννοιολογικά με δράσεις, που στηρίζονται σε συγκεκριμένο αξιακό άξονα, ο οποίος έχει θεσμοθετηθεί από τα συντάγματα των λαών.

Γιατί το δίκαιο και θεσμοθετημένο πολλές φορές δεν είναι εφικτό στην υλοποίησή του. Και τούτο σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει, ότι θα πρέπει να είναι και μη διεκδικήσιμο.

Εφικτό χαρακτήρα μπορεί να έχει μια εξουσία της πολιτικής, η εκτελεστική, ή αλλιώς διοικητική, καθώς η επιτυχία της καθορίζεται από την υλοποίηση νομοθετημένων δοκιμίων.

Και εκεί όμως, όταν δεν ασκούνται οι κατάλληλες λειτουργίες ελέγχου, διεύθυνσης, εποπτείας και διαχείρισης, δεν παράγεται ούτε το εφικτό. Για αυτό και όταν σε μία χώρα ξεσπάει πολιτική κρίση, μειώνεται η κοινοβουλευτική δράση και αναπτύσσεται η εκτελεστική εξουσία.

Η νομοθετική εξουσία της πολιτικής, που αποτελεί και την πιο σημαντική λειτουργία της, δεν στηρίζεται στο εφικτό, αλλά στο όραμα που έχεις δημιουργήσει για την χώρα σου, σε όλους τους τομείς ανάπτυξης της.

Η νομοθετική εξουσία αφορά όλο το κοινοβουλευτικό σώμα, το οποίο καλείται να σχεδιάσει και να ψηφίσει τα σύνορα της διεκδίκησης στον εσωτερικό ή εξωτερικό στίβο.

Απώτερο στόχο αποτελεί η ποσοτική και ποιοτική εξέλιξη όλων των δεικτών της χώρας, συμπεριλαμβανομένων και των κοινωνικών, ενώ απαραίτητες προϋποθέσεις είναι η πατριδοφιλία και η ανθρωποφιλία.

Διαφορετική μεταχείριση της νομοθετικής εξουσίας, ως αποκύημα ενδοτικής σχέσης σε ξένα συμφέροντα, που λυμαίνονται τη χώρα και τους ανθρώπους της, αποτελεί όχι μόνο βλαπτική πράξη, αλλά και πράξη εθνικής προδοσίας.

Πολλές φορές τα όρια ενός νομοθετήματος μπορεί να αγγίζουν τα όρια του τυπικά, αλλά όχι και ουσιαστικά ανέφικτου, ειδικά όταν πρόκειται για την συμμετοχή της χώρας σε σχήματα, που δεν της εξασφαλίζουν την ισότιμη ευημερία για τον λαό της.

Ένα τέτοιο σχήμα αποτελεί και η σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση. Ως εγγυητής της νομισματικής και κοινωνικής ισότητας και κατ’ επέκταση ενότητας, θα έπρεπε να αποκαθιστά χειρουργικά την όποια δυσλειτουργία στην αναπτυξιακή πορεία όλων τα λαών, που συμμετέχουν και όχι να ακρωτηριάζει σαν χασάπης το χέρι, επειδή πόνεσε το δάχτυλο.

Η τρέχουσα κατάσταση συνιστά μια σύγχρονη μορφή αποικιοκρατίας, που χρησιμοποιεί ως όπλο επίταξης το ευρώ, αποδομώντας κάθε εθνικό σύνορο αξιοπρέπειας.

Σ’ αυτή τη περίπτωση οφείλει η πολιτική να είναι έξτρα διεκδικητική, απέναντι στις παροχές που τυπικά πιστώθηκε, προκειμένου να υπογράψει αυτό το «σύμφωνο νομισματικής αλληλεγγύης», κυρίαρχα υπηρετώντας το λαό που της έδωσε τη σκυτάλη.

Οφείλει επίσης, η πολιτική να έχει μαζικά αποδέκτες, σε όλο το κοινοβουλευτικό σώμα. Φράξιες με τα εξωγενή συμφέροντα αποτελούν «εφικτές» πράξεις πραξικοπηματικού χαρακτήρα, πράξεις δηλαδή, ενάντια στη θέληση του ίδιου του λαού.

Για αυτό λοιπόν η πολιτική δεν είναι η τέχνη του εφικτού , αλλά η τέχνη του να σχεδιάζεις ένα όραμα, που θα συστεγάζει τον δικό σου λαό και τους άλλους, που αποτελούν τους συνιδιοκτήτες του ίδιου σύμπαντος, ισότιμα.

Και ετούτη η ανθρωπότητα εξελίχθηκε σε βάσεις, που ποτέ δεν αποτελούσαν την εφικτή πραγματικότητα του ανθρώπου, όπως την όριζε το εκάστοτε σύστημα, αλλά αποτελούσαν την τόλμη που διακατείχε χαρισματικούς αφανείς ή εμφανείς ηγέτες ή ηγετικές ομάδες, να έρχονται σε σύγκρουση με το παρασιτικό πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο.