Μισό και σε παίρνω!

Έχω εξοικειωθεί πλέον με τις πρώτες πρωινές μου σκέψεις.

Όχι, μην πάει εκεί το μυαλό σας!

Μιλάω γι αυτά τα ασυνάρτητα που σκέφτεσαι στα όνειρα, που βλέπεις και που σε ακολουθούν για λίγο όταν έχεις ανοίξει το μάτι σου…

Ούτε ξέρεις πώς σου ‘ρθε, ούτε γιατί στα καλά καθούμενα είδες παρέα το Ναπολέοντα ή ήσουν στα ανάκτορα του Μπάκιγχαμ ή όπως ένας φίλος μου που έπινε ουίσκι με τον Πολ Τόμσεν…

Δεν είναι να τα πολυαναλύσεις, άστα!

Να όπως σήμερα το πρωί, σηκώθηκα με τη φράση «μισό, κλείσε και σε παίρνω»… Συχνά ακολουθείται από την λέξη και σε παίρνω «αμέσως»…

Περιμένεις εσύ, λες θα πάρει στο σταθερό, μην φύγω.

Λες «θα πάρει στο κινητό, δεν πιάνει στο πάρκινγκ»…

Μένεις εκεί και ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι είναι καλύτερα να κάνεις τις δουλειές σου…

Και τηλεφώνημα δεν σου κάνει. Άλλες φορές παίρνεις και ρωτάς «τι έγινε φιλαράκι;» άλλες φορές όμως λες, «ε, δεν πας στο διά…λο!».

Το τελευταίο μάλιστα, γίνεται και πιο σοφιστικέ προς φιλελέ, κάπως γαλλική επανάσταση:
«Δικαίωμά του/της είναι να πάρει και να μην πάρει, εγώ δεν τον/την ενοχλώ!»

Εσύ βέβαια, βαριόσουν να τον/την ακούσεις, το ξέχασες, ήσουν με άλλον ή άλλην…. Πολλά μπορεί να συνέβαιναν…

Δεν πήρες και το κράτησες για καιρό…

Ε, μετά θέλει πολλά κότσια να πάρεις να πεις:
«Τι κάνεις, γιατί δεν παίρνεις κανένα τηλέφωνο;»

Ναι, όχι, θράσος υπάρχει… Μεγάλο μάλιστα!

Για παράδειγμα έχω έναν γνωστό που όποτε εξαφανίζεται δηλώνει ότι τον «είχε πάρει ο ύπνος». Αιωνίως ένα με τον καναπέ!

Μια άλλη φίλη μου λέει «ξέρεις τώρα, αρρώστησαν τα παιδιά, έπεσε το ταβάνι, σείστηκε το πάτωμα» και τέτοια…

Κάθε τόσο τραγικά πράγματα συμβαίνουν στη ζωή της, ιδιαίτερα όταν θέλει να βρει τρόπο να ξαναπροσεγγίσει.

Όχι πως δεν υπάρχουν εξαιρέσεις. Υπάρχουν…

Δεν μπορεί όμως να συμβαίνουν όλα σε σένα, ταυτόχρονα!

Τώρα που το θυμάμαι, ένας άλλο φίλος έμπαινε για μπάνιο…

Έχουν περάσει περίπου 20 χρόνια, ακόμα στο μπάνιο είναι!

Υπάρχουν βέβαια και οι σοβαρές αποστάσεις! Αυτές του «σημερινού» καιρού, όταν δεν συνδέονται με unfriend…
Είναι και αυτό το fb που σε καρφώνει…

Εκεί που βλέπεις πως ένας παλιός φίλος έχει γίνει «ένα με το σύστημα»… σνομπάρει τους αριστερούς που δεν έχουν αισθητική… και ανεβάζει όλο «τρία πουλάκια κάθονται»!

Ο κόσμος καίγεται, πέφτουν ταβάνια και εκείνος το χαβά του…

Δεν πολυκαταλαβαίνεις βέβαια αυτά που ανεβάζει γιατί είναι λίγο «φλου».

Εξάλλου όλα τα κουλτουρέ είναι φλου και μίνιμαλ… Να καταλαβαίνεις «α» εσύ και «ω» ο διπλανός…

Παντός καιρού, σαν ανακοίνωση της ΔΗΜΑΡ!

Ίσως λοιπόν ο φίλος και να ελπίζει σε κάποια θεσούλα….
Ίσως και να νομίζει πως ζει αλλού…
Ίσως να μην θέλει να δει την πραγματικότητα…

Σου έρχεται η ειδοποίηση: Ο τάδε ή η τάδε like το τάδε….

Και να σου, να σε ενημερώνει ο σπιούνος….
Μα πώς;
Τόση αγάπη αυτός ή αυτή σε όλα αυτά τα σκουπίδια;

Και τότε λες: Εμ, προτιμότερο είναι να μην μιλήσω μαζί του!

Αυτό σκεφτόμουν πρωί-πρωί και είπα να το γράψω και να μην ασχοληθώ σήμερα με την Ουκρανία, τον Πούτιν ή τον Σταύρο που του ‘κανε χθες αντίπραξη… Ταυτόχρονα συνέντευξη με τον Πούτιν! Που πας παλικάρι μου;

Εξάλλου μερικές φορές εμείς οι δημοσιογράφοι και που τα γράφουμε και που δεν τα γράφουμε έχουμε την αίσθηση πως είναι το ίδιο και το αυτό…

Ξέρεις ότι σε δουλεύουν, λένε ψέματα, χαλιναγωγούν τον κόσμο, αν χρειάζεται βέβαια χαλιναγώγηση…

Μερικές φορές σκέφτομαι πως μας έχουν γραμμένους όπως στην υπόθεση της ελληνικής «ρεματιάς», είτε λέγεται «58» είτε λέγεται «ποτάμι», είτε λέγεται «ελιά»…

Η τραγική γελοιότητα. Η δική μας, όχι η δικής τους:

«Ξύπνησα πρωί-πρωί και είπα να σώσω τη χώρα με κάτι φίλους»!!!

Δεν ξέρω ακόμα, θα δω, ελάτε ρε μαζί… και θα τα βρούμε…

Όλα καλά τα κάνανε, αλλά και δεν τα κάνανε (!!!)

Κάτι σαν Αγία Αθανασία του Αιγάλεω στην πολιτική…

Γι αυτό σου λέω, σήμερα ήθελα να σου γράψω για τα όνειρα. Αύριο θα σου γράψω για τον μεγάλο μου έρωτα…

Για πολιτικούς πλασιέδες, δεν σου γράφω και μην με πάρεις τηλέφωνο, μπορώ να ζήσω και χωρίς αυτό!

Αυτή τη φορά σου κλείνω εγώ το τηλέφωνο!