Ο Αντώνης Σαμαράς και το σύνδρομο της αράχνης

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι ο πρώην πρωθυπουργός διακατέχεται από το σύνδρομο της αράχνης… Κάπως έτσι έφτιαξε το δίχτυ του εγκλωβισμού του. Είναι γνωστό το… πάθημα της αράχνης. Όταν υφαίνει τον ιστό της για τα έντομα, εκθέτει την παρουσία της στα αρπακτικά πουλιά.

Για χρόνια τροφοδοτείται παχυλώς ο Αντώνης Σαμαράς από την πολιτική της περιορισμένης ευθύνης. Της έλλειψης αυτοσυνειδησίας και αυτογνωσίας. Και στην πολιτική η αυτοσυνειδησία και η αυτογνωσία πρέπει να αποτελούν μια διαδικασία εσωτερικής πληρότητας. Και την κατέχουν οι ολίγιστοι της πολιτικής μόνο με την έννοια της αταλάντευτης προσπάθειας.

Και ο Αντώνης Σαμαράς δεν έχει καμία μα καμία σχέση με την αυτοσυνειδησία. Γιατί η αυτοσυνειδησία είναι μια “κοφτερή” επίγνωση έλλειψης ενός “ούπω οίδα” και ένα κριτήριο για την ποιότητα του ανθρώπινου είναι. Ο δε βαθμός της γνώσης μετρείται σε αναλογία με το βαθμό της αυτογνωσίας.

Και η άσκηση της πολιτικής είναι δυνατόν να ορισθεί και ως αυτοκριτική, στοιχείο ανύπαρκτο για την περίπτωση του πρώην πρωθυπουργού. Και ως αυτοστοχασμός, παράμετρος άγνωστη για τον “απορούντα” με την εκλογική πανωλεθρία της ΝΔ Αντώνη Σαμαρά. Και ως αυτοέλεγχος, έννοια ασυμβίβαστη με την κυνική του λαιμαργία για εξουσία. Και ως κοπιώδης και καταπονούσα αποστολή, που για τον προσωρινό “ένοικο” των γραφείων της ΝΔ στη Συγγρού, εντοπίζεται απλώς στη χαλκίδευση της αλήθειας από τον ίδιο και τον εσμό των ανερμάτιστων συμβούλων του…

Δεν κατάλαβε ο Αντώνης Σαμαράς, όσα χρόνια ήταν πρωθυπουργός του… σωλήνα, απολαμβάνοντας τα προνόμια της εξουσίας λόγω της εκτρωματικής σύζευξής του με τον έτερο της κυβερνητικής συμφοράς, πως ό,τι του χρειαζόταν εξόν από την αυταπάτη της σταθερότητας ήταν και η συναίσθηση της ευθύνης ή έστω ένας καινούργιος μύθος, ο μύθος του ελεύθερου ανθρώπου, ο μύθος της πολιτικής αξιοπρέπειας.

Η έννοια του “ελεύθερου ανθρώπου” επί πρωθυπουργίας Σαμαρά είχε ξεφτίσει και είχε παραχωρήσει τη θέση της στο μύθο του δούλου. Η πολιτική αξιοπρέπεια υποχώρησε στην αναπόδραστη ανάγκη της υποτέλειας…

Επί δύο και πλέον χρόνια “δούλευε” και ασώτευε πολύτιμες δυνάμεις, για να ενδυναμώνει τον στείρο ατομικισμό, έχοντας σχεδόν ολότελα αποξενωθεί από το αίσθημα της κοινωνικής του ευθύνης.

Ο πόνος της ολότητας τον άφηνε αδιάφορο κι ας έβλεπε μπροστά του τα κοινωνικά γκρεμίσματα. Και κατάντησε κατάκοπος οδοιπόρος να περιτρέχει με τα μάτια δεμένα τον επαναλαμβανόμενο κύκλο μιας αδιέξοδης πορείας…

Οι πραγματικοί πολιτικοί γίνονται ηγέτες όταν κατέβουν στην πλατωσιά του δρόμου και όταν σμίξουν το χνώτο τους με το χνώτο των δεινοπαθούντων πολιτών.

Τότε έχουν και το δικαίωμα να προπορευτούν. Ο Αντώνης Σαμαράς συμπορεύτηκε με τα συμφέροντα, ξένα και εγχώρια. Και τώρα; Και τώρα, όπως η αράχνη, είναι εκτεθειμένος στους “άρπαγες” εσωκομματικούς του αντιπάλους. Αυτούς που κατά καιρούς εξεβιάζε με πολιτικά διλήμματα ή τους έθετε υποτίθεται ενώπιον των ευθυνών τους, ώστε να αποδεχθούν τις κατευθυνόμενες πολιτικές του αποφάσεις…

Η πορεία του Αντώνη Σαμαρά είναι πλέον προδιαγεγραμμένη, όσο κι αν οι αβέλτεροι συνεργάτες του προσπαθούν να επιμηκύνουν τον χρόνο της αρχηγίας του στη ΝΔ, διασπείροντας κατά τη συνήθη πρακτική τους σενάρια για αριστερή παρένθεση και άλλες πολιτικές πομφόλυγες. Το μόνο που εξασφαλίζουν έτσι, είναι η αδράνεια της σκέψης του “ευτελισμένου” πρώην πρωθυπουργού.

Είναι καιρός να αντιληφθεί ο Αντώνης Σαμαράς πως όταν ένας πολιτικός δεν κλείνει στην ατομική του συνείδηση και τη συνείδηση του πλήθους, είναι πλέον στοιχείο νεκρό πολιτικά.

Και ένας πολιτικά νεκρός “αρχηγός” είναι άχρηστος για μια παράταξη, που πρέπει να βρει το βηματισμό της και να ασκήσει με ευθύνη το αντιπολιτευτικό της καθήκον, ιδιαίτερα σε μια ρευστή πολιτική περίοδο, ανεξάρτητα των όποιων επιτυχιών ή μη της νεοπαγούς συγκυβέρνησης…

Εσήμανε η ώρα της αποπομπής Σαμαρά. Ολα τα άλλα είναι ανάξια λόγου. Πολύφωνες οι μαρτυρίες, οι έντιμες εσωκομματικές μαρτυρίες στη ΝΔ, ενορχηστρώνουν ένα πελώριο ΟΧΙ στην αποσύνθεση μιας παράταξης. Γιατί όσο παραμένει ένας πολιτικά νεκρός Αντώνης Σαμαράς στην αρχηγία της, το κόμμα θα όζει πτωμαίνης!..