Η σιωπή των αμνών τους οδήγησε στο πολιτικό νεκροτομείο!

Χωρίς περίσκεψη, χωρίς αιδώ, με διάχυτη αλαζονεία και προκλητική ανικανότητα, αφού είχαν εισπράξει με πολιτικά φληναφήματα και ψευδείς υποσχέσεις το μερίδιο των ψήφων στις προηγούμενες διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις, έχοντας ενδυθεί το ρόλο του “σωτήρα” της χώρας και έχοντας εξαντλήσει τα όρια του πολιτικού παιχνιδιού, οδήγησαν την Ελλάδα στην αναξιοπρέπεια και την κοινωνία στην εξαθλίωση.

Στη διάλεκτο της ιστορίας ωστόσο, όλες οι πολιτικές πράξεις, όταν μάλιστα δεν διεκδικούν μια διακεκριμένη θέση στην κίνηση των ιδεών του τόπου και δεν “αγκαλιάζουν” με βαθιά στόχαση και εσωτερική σαφήνεια τα προβλήματα της κοινωνίας, αλλά βυθίζουν το λαό στη σύγχυση και στη φοβία, τους πολίτες στην αμηχανία και διαμορφώνουν μια κοινωνία με πληγές ολάνοιχτες και με τα ερείπια των ανερμάτιστων πολιτικών να καπνίζουν ασταμάτητα, τότε προσκρούουν στη δεινή δοκιμασία της κοινωνικής συνείδησης.

Προσκρούουν στη σιωπή των αμνών, των πολιτών που τους αφαίρεσαν για χρόνια τα ερείσματα, τους σκότωσαν τις ελπίδες, ακόμα και τις ιδέες που τους έθρεφαν και τους έριξαν μέσα σ’ ένα χάος.

Η παραζάλη αυτού του κενού, μετά τις μνημονιακές πολιτικές, η κοινωνική οδύνη, η αναζήτηση μιας διεξόδου, που όλα μαζί συναρθρώνονται στην εθνική, κοινωνική και προσωπική περηφάνια του ατόμου-πολίτη, μετατρέπουν τη σιωπή των αμνών σε “νεκροπομπό” κάθε πολιτικής αυθαιρεσίας, κάθε πολιτικής φιγούρας, που στη τραγικότητα των λαθών της δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι η προσωπική της μοίρα δεν μπορεί να είναι αποκομμένη από τη μοίρα της ολότητας…

Η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, ανεξάρτητα της όποιας πολιτικής του πορείας και της όποιας κυβερνητικής του επάρκειας, που θα κριθεί στο άμεσο μέλλον και μάλιστα με την αυστηρότητα της μη ανοχής, οφείλεται στη μετωπική πρόσκρουση της “σιωπής των αμνών”, με τον πολιτικό παραλογισμό και την πολιτική αυθαιρεσία.

Αυτός ο τρόπος απόκρισης ενός παραζαλισμένου λαού, σιωπηλού και ευαπάτητου για πολλά χρόνια, εθισμένου εν πολλοίς στην πολιτική ανικανότητα και στα εκβιαστικά πολιτικά διλήμματα, φανερώνει ταυτόχρονα την ανάγκη του πολίτη για αντίδραση και συνειδητή βίωση της ελευθερίας και υπό την ατομική και υπό την κοινωνική μορφή.

Και όταν η κοινωνική συνείδηση υψώνεται τόσο, ώστε να κατορθώνει να υπαγορεύει στη ιστορία τις κατευθύνσεις της, στο έθνος τους στόχους της επιβίωσής του, ακόμα και στους εμμένοντες στις αγκυλώσεις τους το χρέος τους, τότε αρχίζει η ανάκαμψη του τόπου. Αρχίζει να οριοθετείται η έκφραση της αγωνίας της εποχής και να διαγράφεται στον ορίζοντα, έστω η σκιά της ελπίδας.

Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα κριθεί αναμφίβολα. Και θα κριθεί σε βραχύ χρονικό διάστημα. Προς το παρόν όμως εκφράζει αυτή την ισχνή ελπίδα της …σιωπής των αμνών.

Ολων αυτών που είχαν κάνει τη σιωπή τους “ποίηση” και την ποίηση την είχαν αναγάγει στον απέραντο χρόνο. Ολοι θύματα της βαρβαρότητας των καιρών. Αλλοι απογοητευμένα όντα, διαφόρων ειδών, που η σιωπή τους για χρόνια ανατέμνει την κοινωνική ελλαδική πραγματικότητα, έχοντας νιώσει την πολιτική κτηνωδία στο πετσί τους.

Αντώνης Σαμαράς και Βαγγέλης Βενιζέλος, όζουν ήδη πολιτικής πτωμαίνης, γιατί μόνη τους προοπτική ήταν το…αδιέξοδο!

Για χρόνια τους έθρεφε η …σιωπή των αμνών,που την εξασφάλιζαν με τη φοβία και τα πολιτικά διλήμματα.

Δεν υπολόγισαν ωστόσο ότι η σιωπή του λαού είναι ευλογία και κατάρα. Θέση και άρνηση ταυτόχρονα. Κραυγή και αδιαφορία ενίοτε. Δηλωτικό ζωής, μοίρας και αντίδρασης κάποιες φορές. Το καθοριστικό του μέγιστου και του ελάχιστου. Εκφραση που αυτοπεριορίζεται στην επιμέρους ερμηνεία με την αυτή συνέπεια παλμού, συγκίνησης και ενέργειας…

Οι δύο τραγικές πολιτικές φιγούρες βρέθηκαν ενώπιον της σιωπής των αμνών. Και μπορεί αυτή η σιωπή να μην προσφέρεται σαν γενικότητα επεξηγηματικής συλλογιστικής, εντούτοις δημιουργεί μυστηριακά και κατασκευάζει ανθρώπινα τη διαλεκτική της αντίδρασης, ακόμα και του κωμικού, του τραγικού, του γελοίου και του σαρκαστικού.

Και διαμετρικά αντίθετη σε κάθε φωνήεν , δεν παύει να είναι η αρχή και το τέλος μέσα στην ίδια αυτή περίπτωση έκφρασης, όταν ιδίως το δεδομένο επιχειρεί να μεγιστοποιηθεί ή να ελαχιστοποιηθεί. Η σιωπή των αμνών δηλώνει τη σιγή της υπόκωφης αντίδρασης και το δέος του απρόσμενου. Ετσι, συχνά στις κοινωνίες, αντί να γίνεται πεπραγμένο τυποποίησης, διαφοροποιείται σε πρόκληση συμμμετοχής και ανατροπής…

Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα κριθεί. Θα βρεθεί ενώπιον καταιγιστικών εξελίξεων το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα. Και έχει να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της “εθνικής κατάντιας”.

Σίγουρα δεν θα συναντήσει την άκριτη αποδοχή της σιωπής των αμνών, των όσων λέγονται υπέρ του λαού και μάλιστα “εν ονόματι” του.

Σίγουρα δεν μπορεί να επαναπαυθεί στη ρευστοποίηση του μυαλού και του συναισθήματος του λαού. Εχουν πέσει όλα τα αντερείσματα και ο λαός έχει περάσει από τον κύκλο της σιωπής στον κύκλο της κατάπτωσής του, ξεκομμένος από κάθε εσωτερικό κράτημα.

Αυτό σημαίνει ότι η νέα κυβέρνηση δεν μπορεί να “επενδύσει” πλέον στη σιωπή των αμνών, στην ανοχή των πολιτών που θα παρακολουθούν τα πολιτικά δρώμενα από τον καναπέ του σαλονιού τους τρώγοντας δύο πίτσες στη τιμή της μιας!..

Η δαιμονική ηδονή της πρόσδεσης σε ιδεοληψίες του παρελθόντος, έκαναν πολίτες και πολιτικούς, να μιλάνε με τη σκιά τους και να ακούνε απλώς τον απόηχο των λόγων τους…

Τα “πολιτικά πτώματα” Σαμαρά και Βενιζέλου βρίσκονται στο πολιτικό νεκροτομείο και προσφέρουν οικεία τη γνώση στον Αλέξη Τσίπρα να αναμετρηθεί με τούτη την πολιτική πραγματικότητα. Οι αποφάσεις της κυβέρνησης του να αποτελέσουν σταθμό, αλλά και αφετηρία για την ανακούφιση της κοινωνίας.

Στην αντίθετη περίπτωση, αν δεν λάβει υπόψη του ότι στην ανθρώπινη οριοθέτηση θα πρέπει να υπάρχει πάντα και να προηγείται η κατάφαση και η λογιστικοποίηση από το γνήσιο, το αληθινό αλλά και του κάποιου εμβόλιμου συναισθήατος, τότε η “επένδυση” στη συσιφιακή σιωπή του λαού, σαν πολιτικό δεδομένο ισορροπίας και εξασφάλισης πολιτικού χρόνου, θα διαπιστώσει σύντομα, πολύ σύντομα μάλιστα, πως ο πόνος, η οδύνη και ο ποικιλότροπος βασανισμός της κοινωνίας μέσα από τη σιωπή θα οριοθετήσουν τη μέγιστη επικοινωνία της διαμαρτυρίας…