Η στιγμή του Αλέξη Τσίπρα στην ευρωπαϊκή ιστορία

Πάμε για εκλογές με δυο κεντρικά συνθήματα τα οποία υποτίθεται συνοψίζουν τις λύσεις στα προβλήματα και στις απαιτήσεις του Ελληνικού Λαού.

Από την μια μεριά είναι τα συνθήματα της ΝΔ, των δυο ΠΑΣΟΚ, της ΔΗΜΑΡ και του νεόκοπου Ποταμιού, κόμμα του βαθέως κατεστημένου και της εσχάτης συντήρησης, που αξιώνουν στην ουσία την συνέχιση των μνημονίων και την δικαίωση του ευρώ.

Από την άλλη είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, που δεν αμφισβητούν μεν το ευρώ προς το παρόν, αλλά απαιτούν τον τερματισμό των μνημονίων με βάση την αναθεώρηση των δανειακών συμβάσεων.

Με άλλα λόγια τα επαχθή προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας θα επιλυθούν είτε με την συνέχιση των μνημονίων με οποιαδήποτε μορφή, με ευρώ ή από την αναθεώρηση των δανειακών συμβάσεων με ευρώ επίσης.

Με άλλα λόγια πάση θυσία λύσεις εντός ευρώ.

Αυτή είναι όλη η πολιτική στην Ελλάδα. Πολύ απλή και σαφέστατη.

Σύμφωνα με το ΔΝΤ, την ΕΚΤ και την ΕΕ, γραμμή που ακολουθούν με θρησκευτική ευλάβεια ΝΔ, τα ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, ΔΗΜΑΡ, η Ελλάδα βρίσκεται σε βαθειά κρίση και καταχρεωμένη επειδή στην αγορά αγαθών και υπηρεσιών, στην αγορά εργασίας, στην αγορά χρήματος οι τιμές, μισθοί επιτόκια δεν είναι εύκαμπτα, η δε λειτουργία του κράτους είναι καταστροφική αφού τα ελλείμματα οδηγούν σε περαιτέρω φορολογία που αποστερεί τον ιδιωτικό τομέα από κεφάλαια για επενδύσεις.

Αυτή είναι η πεμπτουσία της ερμηνείας της κρίσης σύμφωνα ‘με τα νεοφιλελεύθερα οικονομικά του ευρώ’ που οδηγούν στην εφαρμοσμένη οικονομική πολιτική που ονομάζεται ‘λιτότητα’ με την παρακάτω λογική.

Οι πηγές του ευρώ, ως ιδιωτικό νόμισμα, είναι οι εξαγωγές, ο δανεισμός και οι ξένες επενδύσεις. Η εξίσωση ως προς τις δαπάνες και έσοδα του δημοσίου τομέα, του ιδιωτικού τομέα και του εξωτερικού εμπορίου κάθε χώρας είναι αμείλικτη, ασχέτως οικονομικής θεωρίας και καθεστώτος:

Δημόσιος Τομέας + Ιδιωτικός Τομέας + Εξωτερικό Εμπόριο = 0.

Αυτό σημαίνει, με την κοινή λογική, ότι το πλεόνασμα του ενός τομέα είναι έλλειμμα τουλάχιστον του ενός από τους άλλους δυο τομείς. Εφ όσον η ΕΕ επιθυμεί ο δημόσιος τομέας να έχει πλεόνασμα, ή να είναι εξισωμένος στο ελάχιστο δυνατόν, αντιλαμβάνεται κάποιος πόσο θα πρέπει να ματώσουν νοικοκυριά και επιχειρήσεις για να έχει πλεόνασμα ο εξωτερικός τομέας για να βρίσκουν τα κράτη ευρώ και να αποπληρώνουν τα χρέη τους.

Από την άλλη επειδή η πραγματική αξία του ευρώ δεν μπορεί να στηριχτεί στην δαπάνη του για να παράγει πλούτο, αλλά στον αποθησαυρισμό του, η αξία του ευρώ είναι αντίστροφη του επιπέδου απασχόλησης. Έτσι η χρήση του ευρώ απαιτεί διαρκή λιτότητα και υψηλή ανεργία.

Κατά συνέπεια οι μισθοί πείνας είναι δεδομένοι. Και αυτό ισχύει για όλη την Ευρώπη. Γιατί κάθε μέλος της ευρωζώνης προσπαθώντας να βρει ευρώ, προσελκύει επενδύσεις με χαμηλούς μισθούς -Κίνα- και με βάση αυτούς προσπαθεί να αυξήσει τις εξαγωγές του, στις χώρες της ΕΕ και στον υπόλοιπο κόσμο, και έτσι να γίνει παραγωγός χαμηλού κόστους.

Αλλά δεν μπορούν όλα τα κράτη στην ευρωζώνη και στον κόσμο όλο να είναι πλεονασματικά. Το έλλειμμα του ενός θα είναι πλεόνασμα του άλλου και αντιστρόφως, εδώ στη Γη, εδώ στην Ευρώπη. Δεν πουλάμε στον πλανήτη Άρη. Δηλαδή το όλον οικοδόμημα της ΕΕ είναι φτιαγμένο έτσι που το ένα κράτος να κάνει το άλλο ζητιάνο. Σκέτος παραλογισμός.

Οι φωστήρες-ελίτ οικονομολόγοι της ΕΕ έχουν ξεχάσει την απλή γνώση ότι το ελεύθερο εμπόριο είναι επωφελές για όλους όταν πριν και μετά το εμπόριο στις χώρες έχει επικρατήσει πλήρης απασχόληση στα συναλλασσόμενα κράτη.

Έτσι λοιπόν αν από την αγορά απομακρυνθεί το κράτος, οι αποταμιεύσεις θα μετατραπούν σε επενδύσεις επειδή το επιτόκιο θα πέσει. Αν στην αγορά εργασίας οι μισθοί μειωθούν δραστικά, ακόμα πιο πολύ, τότε η προσφορά των εργατικών χεριών θα δημιουργήσει την δική της ζήτηση.

Αν στην αγορά αποκατασταθεί ο πλήρης ανταγωνισμός, τότε ικανοποιούνται όλες οι προϋποθέσεις της οικονομικής ανάπτυξης. Η ανάπτυξη θα κάνει την εμφάνιση της. Σπέρνεις φτώχεια, παίρνεις πλούτο! Ιστορικά αυτό ποτέ δεν έγινε, επιστημονικά απλά δεν στέκει.

Τι κατάφεραν; Να φέρουν τον κανόνα χρυσού στον 21ο αιώνα και να βάλουν τους Λαούς σε φτώχεια και σε κινδύνους πολέμου.

Συνοψίζοντας η ΝΔ, τα ΠΑΣΟΚ, Το Ποτάμι και η ΔΗΜΑΡ δεν έχουν να μας προσφέρουν τίποτα εκτός από ανεργία, θλίψη, αγνωσία, υποδούλωση στις Τράπεζες και στη Γερμανία και να βλέπουμε τα αντιαισθητικά τους πρόσωπα, που εκπροσωπούν 50 οικογένειες, να μας κυβερνούν.

Αυτή η θρασύτητα διανοητική στάση και πράξη που συνεχίζεται 5 χρόνια τώρα και έχει διαλύσει την χώρα, συνιστά πολιτικό παραλογισμό και πρέπει να καταπολεμηθεί. Ως εδώ, φτάνει, σπίτια σας. Αυτή δεν είναι Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) αλλά Ευρωπαϊκή Εχθρική Ένωση Ετοιμοπόλεμων Εθνών(ΕΕΕΕΕ).

Τα παραπάνω ισχύουν και για τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ αφού έχουν αποδεχτεί το ευρώ. Κατά συνέπεια ας μην περιμένουμε δραματικές αλλαγές από την νέα διακυβέρνηση. Είμαστε στο ευρώ, οι πηγές του ευρώ είναι δεδομένες, οι πολιτικές που καθορίζει το ευρώ είναι και αυτές δεδομένες. Προς το παρόν δεν αλλάζουν.

Γι αυτό οι οικονομολόγοι του Σύριζα ας καταστήσουν προσεκτικούς τους πολιτικούς τους στο τι λένε και τι υπόσχονται και να μην παίζουν με την φορολογία ως πανάκεια.

Αλλά αυτά περί καταστροφής της Ελλάδας, αν έλθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, βεβαίως είναι φαιδρά. Έχει μεριμνήσει τόσο καλά η καθεστηκυία τάξη της Ελλάδος για την καταστροφή της χώρας και της μεσαίας τάξης, όταν μας έβαζε στο ευρώ, που δεν χρειάζεται τον ΣΥΡΙΖΑ για να καταστραφεί.

Η ελπίδα όμως έρχεται από αλλού. Όλος ο πλανήτης ασχολείται με την Ελλάδα. Ο Αλέξης Τσίπρας είπε ότι θα θέσει ερωτήματα, κεϋνσιανής έμπνευσης και κριτικής, και χωρίς να κάνει ακόμα τίποτα, η ανησυχία αμέσως ζωγραφίστηκε στους τραπεζίτες της Ευρώπης, στους πολιτικούς του ευρώ και στους νεοφιλελεύθερους κύκλους. Στην Ευρώπη επικρατεί ταραχή για το μέλλον του ευρώ.

Επιτέλους ο Αλέξης Τσίπρας, ως Πρωθυπουργός Χώρας της Ευρωζώνης, πρώτα ο Θεός, θα είναι ο πρώτος ηγέτης ευρωπαϊκής χώρας που θα εγείρει ερωτήματα χρέους, σε επίπεδο αρχηγών κρατών, πράγμα που ποτέ δεν έχει γίνει, που θα πρέπει επισήμως να απαντηθούν και το περιεχόμενο τους θα πρέπει να είναι επαρκώς τεκμηριωμένο.

Όταν επίσημα λοιπόν θα τεθεί το θέμα του χρέους, δηλαδή πως οι χώρες του νότου βρεθήκαν χρεωμένες, και όταν τεθεί το ερώτημα αν οι πολιτικές λιτότητας οδηγούν στην ανάκαμψη και στην αποπληρωμή των χρεών μετά από 5 χρόνια σκληρής λιτότητας χωρίς καμία ελπίδα, ουσιαστικά ανοίγεται μια νέα σελίδα στην ιστορία της ευρωπαϊκής ενοποίησης.

Τα ερωτήματα αυτά θα έπρεπε να είχαν τεθεί και απαντηθεί από το 2008 όταν κατέρρευσε επί της ουσίας το οικοδόμημα της ΕΕ, όταν γκρεμιστήκαν οι τρεις πυλώνες της ΕΕ. Ο πρώτος που μας έλεγε ότι το σύστημα αυτόματα προσαρμόζει στην πλήρη απασχόληση όλους τους πόρους της οικονομίας, ο δεύτερος που μας διαβεβαίωνε ότι είναι αδιανόητο να υπάρξει χρέος νοικοκυριών και χωρών αφού οι αγορές-τράπεζες τιμολογούν έχοντας υπόψη κάθε κίνδυνο, και ο τρίτος ότι το χρήμα επανέρχεται πάντα στην παραγωγή καίτοι ουδέτερο.

Η πραγματικότητα τους διέψευσε. Το 2008 κατέρρευσαν οι τράπεζες εις πείσμα των παραπάνω νεοφιλελεύθερων απόψεων και οι χώρες της ΕΕ βρέθηκαν στη δεινή θέση να πληρώσουν, χωρίς να φταίνε, το μεγαλύτερο ποσό ιδιωτικού χρέους στην ιστορία της ανθρωπότητας που μετατράπηκε, εν μια νυκτί, σε δημόσιο.

Τι έγινε; Απλά οι αποταμιεύσεις, από την αρπακτικότητα των τραπεζών, ήσαν μεγαλύτερες από τις επενδύσεις και ως εκ τούτου η κρίση επηλθε. Το οικοδόμημα του ευρώ καταβαραθρώθηκε. Τελεία.

Η δικαιολογία ότι η κρίση του 2008, που ακόμα συνεχίζεται, ήταν αποτέλεσμα της ανήθικης συμπεριφοράς του νότου, που όλοι οι ηγέτες της ΕΕ αποδέχτηκαν αδιαμαρτύρητα, προσκυνημένοι της Γερμανίας και των τραπεζιτών και οι φοβισμένοι λαοί, ήταν ανεπίτρεπτη πολιτικά και επιστημονικά απαράδεκτη .

Επίσης η επί πέντε χρόνια θεραπεία, η λιτότητα, κατέδειξε ότι η ελεύθερη αγορά της ΕΕ δεν μπορεί να εξασφαλίσει πλήρη απασχόληση σε αυτούς που επιθυμούν να εργαστούν, η δε διανομή του εισοδήματος γίνεται αυθαιρέτως και άνισα και άρα είναι πηγή υπονόμευσης των επενδύσεων.

Αποτέλεσμα είναι η ανεργία να συνεχίζεται και η ηθική εξαθλίωση λόγω αδυναμίας αποπληρωμής χρεών πολιτων και κρατων.

Έτσι θα ανοίξει επιτέλους, ελπίζουμε, ένας διάλογος για το πώς θα πρέπει να πορευτεί η Ευρώπη των Λαών και όχι των Τραπεζιτών από εδώ και μπρος.

Οι λαοί της Ευρώπης πρέπει να μάθουν υπό ποιους οικονομικούς όρους ζουν και ποίων τα συμφέροντα αυτοί οι όροι ικανοποιούν. Πρέπει να μάθουν ότι το ευρώ υπήρξε διανοητική αποτυχία, επανέφερε τον βαρβαρισμό του χρυσού στον 21ο αιώνα ενάντια στα συμφέροντα των λαών, ενάντια στην παιδεία και τον πολιτισμό των Ευρωπαϊκών Εθνών

Ο στόχος είναι ένας, ασχέτως τι μορφή θα πάρει μια μελλοντική Ευρώπη.

Θέλουμε ένα νέο ευρώ, μια αφηρημένη αξία, που θα το εκδίδει μια αρχή που θα εκπροσωπεί τους Ευρωπαϊκούς Λαούς, που η αξία του θα καθορίζεται από την δυνατότητα που έχει να απαιτεί δικαιώματα κάποιος επί της μελλοντικής παραγωγής, που η παραγωγή θα πραγματοποιείται ακριβώς επειδή το χρήμα θα έχει αυτή την εξωτερική αξία και που αξία του χρήματος θα είναι τόσο πιο μεγάλη όσο η απασχόληση θα τείνει προς την πλήρη απασχόληση.

Χωρίς ένα τέτοιο νόμισμα η Ευρώπη είναι αδύνατον να ενοποιηθεί, τα Κράτη της Ευρώπης να αναπτυχτούν και η Ελλάδα να προχωρήσει.

Με βάση τα παραπάνω ο Αλέξης Τσίπας αυτή την στιγμή για την Ελλάδα και την Ευρώπη είναι ο εκλεκτός της Ιστορίας. Αν την παραπάνω λογική αποφασιστικά την πάει στην έσχατη συνέπεια της, θα έχει προσφέρει. Αν τίποτα δεν αλλάξει και πάλι θα έχει προσφέρει στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, αφού θα την επαναφέρει κατ ανάγκη στο εθνικό νόμισμα και στην ανάπτυξη, και ίσως τότε η προσφορά του στην Ευρώπη να εκτιμηθεί ακόμα πιο πολύ.

Ο Λαός ας τον στηρίζει και ο Θεός ας τον φωτίζει.