Να το πάρει ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ; Πολιτική παρέμβαση με… ολίγον απ΄ όλα δεν γίνεται!

Μια πολιτική παρέμβαση μπορεί να χαρακτηρισθεί νέα και να έχει κοινωνικό, παραγωγικό και οικονομικό ενδιαφέρον, όταν επιχειρεί να στηρίξει, συμπληρώσει ή να αλλάξει το περιεχόμενο των ασκούμενων πολιτικών! Όταν δηλαδή δεν δημιουργεί συνθήκες κοινωνικής σύγχυσης στα διλήμματα πολιτικής και αναπτυξιακής διεξόδου!

Αλλιώς… δεν τη σώζουν οι 58 “μάστορες – κατασκευαστές” με τελική κατάληξη να την παίρνει το… “ποτάμι” των πραματευτάδων του εντυπωσιασμού.

Πολιτική παρέμβαση με… “ολίγον απ΄ όλα” δεν λέγεται “καινούργια” κι αν δεν είναι υποκριτική, είναι τουλάχιστον αδιάφορη, γιατί:

Αν δημιουργείται για να στηρίξει τη σημερινή «πολιτική σταθερότητα» μέσα από τη διαιώνιση μιας πολυκερματισμένης κοινωνικής ρευστότητας, ώστε να μην εξελιχθεί σε εναλλακτικό πολιτικό ριζοσπαστισμό, τότε αυτό παράγει κοινωνική και παραγωγική αστάθεια! Αλλά πώς μπορεί να υπάρξει πολιτική σταθερότητα με κοινωνική αστάθεια;

Όμως, σ΄ αυτή την περίπτωση, όταν δηλαδή διαχωρίζεται η κοινωνία από την πολιτική, μπορεί αυτή η “παρέμβαση” να ονομάζεται νέα, κεντρώα, ή αριστερή;

Και στο τέλος, γιατί χρειάζεται μια «δοτή» κεντροαριστερά αν το ζητούμενο είναι ένας ανταγωνισμός που στοχεύει σε μια καλλίτερη η χειρότερη διαχείριση της νεοφιλελεύθερης επέλασης, στο όνομα ενός “μονόδρομου” εξόδου από την κρίση.

Αλλά και σ΄ αυτή την εκδοχή γιατί να μην ερμηνευθεί ότι τα «νέα πρόσωπα και σχήματα» δεν είναι τίποτα άλλο παρά πίστωση πολιτικού χρόνου για την συνέχιση των ιδίων πολιτικών;

Αν γίνεται πάλι, προκειμένου να συμβάλουν στη διαμόρφωση μιας άλλης προοδευτικής κυβερνητικής πλειοψηφίας, προκειμένου το σχέδιο εξόδου από την κρίση να συγκλίνει με το ευρωπαϊκό κοινωνικό και οικονομικό μοντέλο, με δικαιοσύνη και αλληλεγγύη, τότε οι εμπνευστές οφείλουν καθαρά να διατυπώσουν ότι βούλησή τους είναι να κλείσει ο κύκλος του συντηρητικού συμβιβασμού γιατί είναι αδιέξοδος!

Επειδή, λοιπόν, οι πολιτικές και κοινωνικές διεργασίες κορυφώνονται, με συσσώρευση της κοινωνικής αμφισβήτησης, και επειδή το πολιτικό – οικονομικό αδιέξοδο καταγράφεται και εσωτερικά και διεθνώς, παρεμβάσεις περί κέντρου ή αριστεράς για να γίνουν πιστευτές πρέπει να ταυτιστούν όχι με την «κορυφή» αλλά την κοινωνική διεργασία!

Να εξηγήσουν δηλαδή πώς συμβάλλουν και με ποιους στην ενδυνάμωση μιας νέας εναλλακτικής κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας!

Να πείσουν ότι ο ανταγωνιστικός πολιτικός λόγος και δράση, έχει ένα μέτωπο, τον επιζήμιο παραγωγικά και κοινωνικά νεοφιλελευθερισμό! Και ότι το εναλλακτικό εγχείρημα έχει σαφή στρατηγική συνεργασιών, χωρίς αποκλεισμούς και προοδευτικό πρόσημο!

Αλλιώς, εύλογα, θα περισσέψουν οι ερμηνείες που θα καταλογίζουν στα “παραποτάμια” εγχειρήματα, με ή χωρίς τους “κατασκευαστές” τους, την πρόθεση μιας ύστατης προσπάθειας διατήρησης του πολιτικού status με το συμπληρωματικό εφεύρημα… «ολίγον… κέντρον και ολίγον… αριστεράν»!

Αλλά τότε τι χρειάζονται οι πατημασιές… της αρκούδας.. και όχι η ίδια που έχει και ονοματεπώνυμο και διεύθυνση;