Πολιτική γελοιότητα: Της εποχής μας το ανάγνωσμα!

Μπορεί κάποιες πεισιθανάτιες ή μη πολιτικές φιγούρες και οι αντιδράσεις τους να προκαλούν τη θυμηδία ή τον γέλωτα στους σκεπτόμενους πολίτες, αλλά επί της ουσίας συνιστούν μια “φασιστοειδή” απόφυση του πολιτικού συστήματος, που επηρεάζουν την ψυχική μας δεκτικότητα και την πνευματική μας ευαισθησία σε συνδυασμό πάντα με την πολιτική μας ακρισία…

Και η πλέον προκλητική εκδήλωση της πολιτικής γελοιότητας είναι ότι διεκδικεί την κατάφασή μας. Και είναι η πολιτική γελοιότητα πάντα προσωποποιημένη και πάντα εναγκαλισμένη με την πονηρία της ανικανότητας, που διαθέτει πολύ φλέγμα και πολλή απάθεια για να εκδηλώνεται χωρίς να φλογίζεται, καθώς ακουμπά το πύρινο πρόσωπο της κοινωνίας σήμερα.

Και η πολιτική γελοιότητα αναπτύσσεται και διακλαδώνεται, όσο ως πολίτες είτε ξεχνάμε με το πέρασμα του χρόνου τις εκδηλώσεις της, είτε αρνούμαστε να παραμερίσουμε την επικαιροποιημένη πολιτική γελοιότητα και εκ των πραγμάτων τη δημοσιογραφική γελοιότητα, για χάρη της ώριμης εποπτείας των γεγονότων.

Το αληθινό δράμα της πολιτικοκοινωνικής ζωής του τόπου διαθέτει έτσι και τη δική μας “σκηνογραφική” υπογραφή.

Και καθώς η σκέψη μας περπατάει με βήμα πολύ νωθρό και οι ανάγκες μας υπό το κράτος μάλιστα του φόβου μας περιχαρακώνουν ακόμη περισσότερο στο μικρόκοσμό μας, η πολιτική γελοιότητα επιταχύνει το ρυθμό της πορείας της προς το “πουθενά” σ’ ό,τι αφορά την κοινωνία, σε μια εποχή που μύριοι παράγοντες επιβάλλουν την επιτάχυνση του ρυθμού της διαλεκτικής πορείας των συνόλων και των ατόμων.

Η προεκλογική περίοδος αναδεικνύει την… πολυχρωμία της πολιτικής γελοιότητας και τις ανάρμοστες συμπεριφορές της. Έχουμε πολιτικούς – πρωταθλητές στο “ευγενές” άθλημα της πολιτικής γελοιότητας.

Από τον Αντώνη Σαμαρά στην απεγνωσμένη προσπάθειά του να καταπείσει, ενδυναμώνοντας τον κοινωνικό φόβο, για τις ανερμάτιστες και αλλοπρόσαλλες πολιτικές του μέχρι τις παρυφές του ΣΥΡΙΖΑ, που συνεχίζει να πορεύεται χωρίς πυξίδα, μόλις τρεις εβδομάδες πριν την εκλογική αναμέτρηση, ανεξαρτήτως της διαφαινόμενης νίκης του, ως αποτέλεσμα της οργής των δεινοπαθούντων της κοινωνίας.

Και ανάμεσα στους δύο κυρίαρχους προς το παρόν πολιτικούς πόλους, η πολιτική γελοιότητα με τη “φυσιογνωμία” της ανακολουθίας και της ασυνέπειας, της ανήθικης όψης της πολιτικής, της έλλειψης αισθήματος ενοχής, της λιποψυχίας και της υποτέλειας, της μωροφιλοδοξίας και της πονηρίας, βρίσκει τους εκφραστές της σε πρόσωπα απ’ όλους τους κομματικούς χώρους.

Οι περιπτώσεις της Γκερέκου και του Οικονόμου και η συστράτευσή τους με την ΝΔ, για να μην αναφερθώ σε δεκάδες άλλους προβεβλημένους από την αθλιότητα των ΜΜΕ, δεν αποτελούν τα μόνα παραδείγματα της πολιτικής ηθικής χωρίς Ηθική, με πολλά στοιχεία γκροτέσκο.

Η “χαμένη τιμή” των πολιτικών της γελοιότητας. Η μόνιμη ιστορία των Γραμματέων και των Φαρισαίων ταυτόχρονα. Και βέβαια το μόνιμο “στρίμωγμα” των πολιτών στο ασφυκτικό πλαίσιο των δηλώσεων και των ομιλιών της πομφόλυγας, των όποιων κενόλογων καταγγελιών. Και η πολιτική γελοιότητα καλά κρατεί. Και καταφέρνει να μεταθέτει καταστάσεις ελπίδων και να συμβάλει στην επικράτηση ευκαιριακών σκοπιμοτήτων.

Πολιτική γελοιότητα με θύμα τη λογική των πολιτών. Γελοίοι πολιτικοί όλων των αποχρώσεων που στερούν ελαφρά τη καρδία την αξιοπρέπεια μιας δοκιμαζόμενης κοινωνίας. Με αντιδράσεις ενίοτε που “εκλογικεύουν” τα πάθη και τους εξασφαλίζουν και ήσυχη συνείδηση… Και κάποιοι εξ’ αυτών δοξολογούν τω Θεώ με όλη την επισημότητα, όπως λέει ο Βολταίρος στον “Μικρομέγα”, που τους…. βοήθησε να είναι γελοίοι!..