Αλήθεια τι θα το κάνουμε…

Το 2014 ανήκει πια αμετάκλητα στο παρελθόν και μαζί του η άποψη σύμφωνα με την οποία ως πολίτες δεν έχουμε τη δυνατότητα να αντιδράσουμε ή να εκφράσουμε τη βούλησή μας, για όσα βιώνουμε τα τελευταία χρόνια ως λαός σε τούτη τη χώρα, στην εσχατιά της Ευρώπης.

Προσεκτική και στατική θέα των μεγάλων στιγμών της ιστορίας και των εκδηλώσεων της ελληνικής συνείδησης πληροφορεί και πείθει πως στα έγκατα της δημιουργικής φοράς αγρυπνεί ένα αδήριτο, απροσδιόριστο ενίοτε, αλλά πραγματικό στοιχείο, το οποίο φανερώνει το λόγο της ελληνικής παρουσίας μας στο διεθνές γίγνεσθαι, των συναισθημάτων μας και απογυμνώνει τις εσώτερες αφετηρίες του πάθος και της ελληνικής ψυχής.

Αυτό το “στοιχείο” αποτελεί την πεμπτουσία του Ελληνισμού. Καθιστά δυνατή την άμεση σύλληψη της εξωτερικότητας με αρχή τη χωρική ομογένεια. Και στα ερεβώδη βάθη της δοκιμασμένης ελληνικής συνείδησης, εκεί όπου όλα τα συμβατικά προσωπεία της καθημερινότητας τρέπονται σε άτακτη φυγή, τούτο το “στοιχείο” γίνεται ο ρυθμιστής της ζωής μας, ο δάσκαλος, ο θεραπευτής. Και προσδιορίζει την πορεία μας.

Ας ελπίσουμε, διατρέχοντας ήδη το 2015 και ενόψει των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου, ότι το “στοιχείο” αυτό θα φέρει το εύδιο χαμόγελο της αυτάρκειας και της βεβαιότητας ως αποτέλεσμα της βούλησής μας να ανακτήσουμε την αξιοπρέπειά μας ως πολίτες, ατομική και εθνική!

Με την ανασφάλεια και τη φοβία μας, με το Μυθριδατισμό μας μέχρι σήμερα συμβάλλαμε στο εκτρωματικό πρόσωπο της πολιτικής και στη συντήρηση πολιτικών προσώπων, που έχουν εθιστεί να εκφράζονται χθόνια, να παράγουν αποκλειστικά πολιτικές που εξυπηρετούν μωροφιλοδοξίες και κομματικές σκοπιμότητες. Έχουμε “ενισχύσει” πεπερασμένα σχήματα και μεγέθη. Και η πολιτική μυθοπλασία έγινε η τροφή μας,

Λησμονήσαμε για χρόνια ότι ο λόγος, ο ιστορικός λόγος, ο ορθός λόγος, είναι τέκνο της αμεσότητας και της εξωτερικότητας. Της ισορροπημένης σχέσης της κοινωνίας και πολιτικής, που είναι η απώτερη θέα της δημοκρατίας. Για χρόνια ζούμε στις “σκιές”, μακριά από το πλήρωμα της λογικότητας, της ιστορικότητας των συνειδησιακών μας καταστάσεων.

Ετσι το φάσκειν παραπέμπει στο αποφάσκειν. Το λέγειν στο σιωπάν. Και οι λέξεις έχουν αποβάλλει το ιστορικό τους βάρος. Ο κόσμος, η κοινωνία που οι τελευταίες παραπέμπουν, αποδιαστέλλονται στην ανέκφραστη πραγματικότητα της αμεσότητας. Και το υποκείμενο πεθαίνει ιστορικά και γνωστικά ή στην καλύτερη περίπτωση σμίγει με το δράμα…

Καταφεύγουμε αναπόφευκτα στην άπειρη συνέχεια των προβλημάτων μας ως λαός, ως κοινωνία και ως πολίτες, στον ιστορικό χρόνο και λόγο. Και ξεκινάμε την πορεία προς την Ουτοπία, τη σύγχρονη, όπου περιπλανόμαστε άλλοτε φλύαροι και άλλοτε σιωπηλοί. Με τους πολιτικούς της αθλιότητας να εμφανίζονται ως σταυροφόροι της “σωτηρίας” μας με τριμένα λάβαρα και συνθήματα.

Οι επερχόμενες εκλογές είναι μια θαυμάσια ευκαιρία να διαμορφώσουμε κοινωνική συνείδηση. Και να πάρει σχήμα η βαθύτατη δυσπιστία της κοινωνίας απένατι ενός πολιτικού κόσμου, που δημιούργησε την κοινωνική σαθρότητα και προσπάθησε να πετύχει τη συντήρηση μιας ομοιόμορφης ψυχολογίας στο λαό, ενός ομοιόμορφου πνεύματος υποταγής και υποτέλειας, ώστε να μπορεί να επιβάλλει τις πολιτικές που εξυπηρετούν τη συγκυρία.

Και όλες αυτές οι πολιτικές μεθοδεύσεις έχουν καθεστωτικό χαρακτήρα. Ανάγονται σε αυταρχικά πολιτικά σχήματα. Αποτελούν καταπάτηση των στοιχειωδών ατομικών διακιωμάτων και ελευθεριών. Τώρα μας χρειάζεται η η αποκρυστάλλωση μιας ομοιόμορφης συνείδησης ως πολίτες, που παρ’ όλες ίσως τις εσωτερικές αντιθέσεις της, εφόσον υπόκειται σε διάφορες εθιστικές επιρροές, μπορεί να παρουσιαστεί σαν ενιαία και αράγιστη. Και να χαράξει μια πρώτη βαθύτατη τομή στην επιφάνεια της ιστορίας.

Αυτή είναι η πρόκληση της επερχόμενης εκλογικής αναμέτρησης. Η πρόκληση αυτή πρέπει να πειθαρχήσει στην ιστορική αναγκαιότητα. Η ιστορική αναγκαιότητα υφίσταται. Το ελληνικό “στοιχείο” πρέπει να αφυπνιστεί και ο ιστορικός νόμος μπορεί να λειτουργήσει…