Αετοί και μέλισσες…

Μια ξαφνική παρέκκλιση απ΄το πρόγραμμα, μια αιφνίδια έμπνευση και να που ένας μικρός περίπατος στους πρόποδες του Υμηττού αποδείχτηκε πως μπορεί να γεμίσει το ρεζερβουάρ των ελπίδων για αρκετά ακόμα πετρωμένα χιλιόμετρα ζωής…

Είκοσι μέτρα από τον πολιτισμό, μέσα σε κάτι υπόλοιπα από σχίνα και άρρωστα πεύκα, σε κάτι υποτυπώδη πλατώματα πρασινισμένα άτολμα από ασθενικές πόες, καμιά δεκαριά μελίσσια, διάσπαρτα εδώ κι εκεί, από κάποιον αισιόδοξο άνθρωπο που αποφάσισε να μη το βάλει κάτω. Και να επιτεθεί στην πίκρα με μέλι.

Το ανακάλυψα όταν μια μέλισσα με υποδέχτηκε με κάτι σαν επίθεση που δεν έκρυβε όμως ίχνος απειλής, διακόπτοντας με βουητά τις βροντώδεις σκέψεις μου. Είχα μόλις εισχωρήσει στην περιοχή της.

Κοίταξα αυτόματα προς την κατεύθυνση ενός ακόμα πιο πληθωρικού βόμβου που ερχόταν απ΄τα μελίσσια και έφερνε στην καρδιά μου κάτι ευτυχισμένο, ένα ανέμελο παρελθόν από μαθητικές εκδρομές, μπάλες, κούνιες, μυρωδιά από κεφτέδες και δαγκωμένα μήλα.

Ή ακόμα καλύτερα, την ανάμνηση από ένα τσίμπημα μέλισσας κάποια καθαρά Δεύτερα.

Και το γνωστό αντίδοτο (από τη “φυσική πηγή”) σε κατάπλασμα με λάσπη, να πλάθεται με το ένα χέρι και να απλώνεται στο πρησμένο γόνατο, καθώς το άλλο κρατάει γερά την καλούμπα κι ο χαρταετός μου σηκώνεται περήφανα στα σύννεφα…

Και ως δια μαγείας ξαναγίνομαι ένα αγοροκόριτσο, κρεμασμένο απ΄ την ουρά του αετού, που μόνη μου έφτιαξα από εφημερίδες με ψεύτικες ειδήσεις, και χάνομαι εκεί, στο αληθινό σύμπαν και η αλάνα μικραίνει πίσω μου, μαζί με το ψέμα του “matrix” κόσμου.

Και φεύγω.
Παρέα με τη μέλισσα που με ξύπνησε απ΄ τον εφιάλτη.

Και μ΄ όλο το μελίσσι της ομορφιάς μιας ακλόνητης Αλήθειας που, όπως είπε και ο Φιοντόρ, θα σώσει επί τέλους τον κόσμο…

ΚΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ!