Ανάλυση ARUTZ SHEVA: Ο Τραμπ πρέπει να εμπιστευτεί το ένστικτό του και να αγνοήσει τους «ειδικούς» περί Συρίας

Δεν πέρασε πολύς καιρός μετά την ταχεία πτώση του καθεστώτος Άσαντ στη Συρία για τα μέλη του κατεστημένου της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ να μιλήσουν υπέρ της προεπιλεγμένης θέσης τους, σχεδόν για κάθε μακρινή σύγκρουση: υποστήριξη για διάφορα είδη αμερικανικής επέμβασης και γενναιόδωρη παροχή βοήθειας για τη διόρθωση των αδικιών του κόσμου.

Μαζί με αυτή την αντανακλαστική επιθυμία να ανακατευτούν σε μακρινές, περίπλοκες και συγκεχυμένες διαμάχες, οι υποτιθέμενοι έξυπνοι άνθρωποι εξέφρασαν εξίσου περιφρόνηση για την εξίσου προβλέψιμη απάντηση του εκλεγμένου προέδρου Ντόναλντ Τραμπ στις εξελίξεις στη Συρία.

Η άμεση αντίδραση του Τραμπ ήταν να γράψει στην πλατφόρμα Truth Social ότι, μεταξύ άλλων, η απάντηση της Αμερικής θα πρέπει να είναι (με όλα τα γράμματα κεφαλαία για έμφαση) ότι, η Αμερική «ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΑΥΤΟ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΜΑΣ. ΑΦΗΣΤΕ ΤΟ ΝΑ ΠΑΙΞΕΙ. ΜΗΝ εμπλακείτε!».

Λοιπόν, ποιον θα εμπιστευτείτε; Τις διαπιστευμένες ελίτ, που έχουν περάσει τις ζωές τους μελετώντας και εκφράζοντας απόψεις για τη Μέση Ανατολή και καθοδηγούν την Αμερική από καταστροφή σε καταστροφή, ή έναν μεγιστάνα ακινήτων/σταρ του ριάλιτι που έγινε λαϊκιστής πολιτικός;

Παρά την υποτιθέμενη μεγάλη γνώση της τάξης των «ειδικών» και όλες τις ελλείψεις του Τραμπ, ο εισερχόμενος πρόεδρος είναι αυτός που είναι σωστός εδώ.

Αν και θα ήταν αδύνατο για τις Ηνωμένες Πολιτείες να αποσυνδεθούν εντελώς από τα γεγονότα στη Συρία, τα ένστικτά του εδώ είναι και σοφά και βασίζονται στην καλύτερη κατανόηση των γεγονότων του τελευταίου τέταρτου αιώνα της ιστορίας από ό,τι οι περισσότεροι από αυτούς που συμβουλεύουν τους Αμερικανούς ηγέτες άλλοτε.

Πώς έπεσε ο Άσαντ

Η εκπληκτική κατάρρευση της βίαιης αυταρχικής κυβέρνησης της Συρίας είναι το άμεσο αποτέλεσμα της νίκης του Ισραήλ έναντι στον κύριο συμμάχου της φυλής Άσαντ, του Ιράν.

Η Τεχεράνη θεώρησε ότι ο πόλεμος των επτά μετώπων που ξεκίνησε εναντίον του εβραϊκού κράτους με τους τρομοκράτες πληρεξούσιους της στις 7 Οκτωβρίου 2023, θα άλλαζε θεμελιωδώς την ισορροπία δυνάμεων στην περιοχή.

Αλλά οι αποτυχίες της Χαμάς στη Γάζα -και στη συνέχει της Χεζμπολάχ στο Λίβανο τους τελευταίους μήνες- πέτυχαν το αποτέλεσμα, αλλά όχι με τον τρόπο που σκόπευε το ιρανικό καθεστώς.

Ο Μπασάρ Άσαντ και το μειοψηφικό του καθεστώς των Αλαουιτών επέζησαν 13 ετών εμφυλίου πολέμου, επειδή οι Ιρανοί και Ρώσοι σύμμαχοί του μπόρεσαν να χρησιμοποιήσουν τη σημαντική στρατιωτική τους ισχύ για να νικήσουν τους Σουνίτες Άραβες αντιπάλους του και να σφαγιάσουν μεγάλο αριθμό αμάχων.

Ο πόλεμος που έκαναν στοίχισε τη ζωή σε περισσότερους από 500.000 ανθρώπους και εκτόπισε το μισό πληθυσμό της χώρας με περίπου 6,7 εκατομμύρια πρόσφυγες που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους.

Όμως, με τη Ρωσία να έχει αποσπαστεί από τον πόλεμο στην Ουκρανία και τη Χεζμπολάχ αποδυναμωμένη από το Ισραήλ σε σημείο που έχασε την ικανότητά της να υπερασπίζεται τα ιρανικά συμφέροντα, οι Σύροι αντάρτες [τζιχαντιστές] μπόρεσαν να ανατρέψουν το ρεύμα ενός πολέμου που ο περισσότερος κόσμος πίστευε ότι είχε τελειώσει πριν από χρόνια.

Με τη σημαντική βοήθεια της ισλαμιστικής κυβέρνησης της Τουρκίας, η οποία ανακατεύεται στη Συρία εδώ και χρόνια, οι τζιχαντιστικές δυνάμεις που αντιτίθενται στον Άσαντ ξεκίνησαν μια επίθεση που ο στρατός του πρώην δικτάτορα δεν μπόρεσε να σταματήσει.

Το Ιράν μείωσε τις απώλειές του και αποχώρησε από τη Συρία, και το αποτέλεσμα είναι ότι ένας συνασπισμός ανταρτών [τζιχαντιστών] είναι τώρα επικεφαλής στη Δαμασκό.

Αυτή είναι μια ξεκάθαρη ήττα τόσο για το Ιράν όσο και για τη Ρωσία —και αυτό είναι κάτι που πρέπει να επευφημούν οι Αμερικανοί. Αλλά αυτό που ακολουθεί είναι ασαφές.

Η κύρια οργάνωση ανταρτών [τζιχαντιστών], η Χαγιάτ Ταχρίρ αλ Σαμ, ή HTS, αποτελείται σε μεγάλο βαθμό από πρώην τρομοκράτες που κάποτε συνδέονταν με το ISIS και την Αλ Κάιντα.

Σε μια προσπάθεια για ξένη βοήθεια, τα τελευταία αρκετά χρόνια, προσπαθούν να πείσουν τα δυτικά έθνη ότι έχουν γυρίσει ένα νέο φύλλο και δεν είναι πλέον ισλαμιστές εξτρεμιστές.

Αυτό είναι πολύ αμφίβολο και οι προθέσεις τους προς τις κουρδικές δυνάμεις στη Βόρεια Συρία παραμένουν ασαφείς.

Οι Κούρδοι συμμάχησαν με τη Δύση κατά τη διάρκεια του αγώνα κατά του ISIS και μια μικρή δύναμη αμερικανικών στρατευμάτων εξακολουθεί να εδρεύει εκεί.

Το Ισραήλ κατέλαβε το συριακό έδαφος γύρω από τα Υψίπεδα του Γκολάν (συμπεριλαμβανομένης της κορυφής του όρους Ερμών) και χτυπά στρατιωτικούς στόχους για να αποτρέψει κάθε προσπάθεια Σύρων τζιχαντιστών να επιτεθούν στο εβραϊκό κράτος.

Και όταν αναλογιστεί κανείς ότι τα ανταγωνιστικά συμφέροντα της Τουρκίας, του Ιράν και οποιωνδήποτε ρωσικών δυνάμεων που έχουν απομείνει στη χώρα εξακολουθούν να είναι αναμεμειγμένα, το σημερινό αδιέξοδο δημιουργεί μια ασταθή και δυνητικά επικίνδυνη κατάσταση.

Ειδικότερα, το πώς αντιδρά το Ιράν σε μια νέα πραγματικότητα όπου έχει ξεκάθαρα χάσει την προσπάθειά του για περιφερειακή ηγεμονία θα πρέπει να ανησυχήσει ολόκληρο τον κόσμο.

Μπορεί το Ιράν να αποφασίσει να επιταχύνει το πυρηνικό του πρόγραμμα και να επιδιώξει να αυτοανακηρυχθεί πυρηνική δύναμη για να «σώσει το πρόσωπό του» μετά τις καταστροφές στο Λίβανο και τη Συρία, καθώς και να αποτρέψει κάθε προσπάθεια για την ανατροπή της ισλαμιστικής τυραννίας που κυβερνά το Ιράν από το 1979.

Θεωρητικά, αυτό θα μπορούσε να είναι μια ευκαιρία για τη Συρία να απαλλαγεί όχι μόνο από μια μειονοτική δικτατορία, αλλά να γίνει μια λιγότερο καταπιεστική χώρα όπου οι άνθρωποι δεν φοβούνται πλέον για τη ζωή τους.

Πράγματι, η κατανοητή ευτυχία για την πτώση του Άσαντ έχει οδηγήσει ορισμένους, όπως ο ειδικός της Washington Post, Τζος Ρόγκιν, να διακηρύξουν ότι «η Συρία είναι ελεύθερη. Τώρα ήρθε η ώρα να βοηθήσουμε».

Η συντακτική επιτροπή της Post υποστήριξε αυτή τη θέση με ένα κομμάτι που εξηγεί:

«Γιατί οι ΗΠΑ πρέπει να βοηθήσουν στην οικοδόμηση μιας νέας Συρίας».

Και οι δύο αυτές θέσεις ήταν μια σαφής επίπληξη στον Τραμπ και στη νοοτροπία του «Πρώτα η Αμερική».

Το ίδιο, επίσης, ήταν και η απάντηση του αρθρογράφου των New York Times και επί χρόνια αυτοαποκαλούμενου «ειδικού» της Μέσης Ανατολής Τόμας Φρίντμαν.

Ο φανταχτερός ισραηλινός μπασέρ περιφρόνησε τη θέση του Τραμπ ότι η Αμερική πρέπει να μείνει μακριά από τη Μέση Ανατολή.

Σύμφωνα με τον Φρίντμαν, ο Τραμπ είναι υποχρεωμένος να αποτρέψει ένα πυρηνικό Ιράν επιχειρώντας μια προσέγγιση με την Τεχεράνη και να το κατευνάσει με τον ίδιο σχεδόν τρόπο όπως η επικίνδυνη πυρηνική συμφωνία του πρώην προέδρου Μπαράκ Ομπάμα το 2015.

Ούτε ήταν μόνο φιλελεύθερα Μέσα που επέκριναν τον Τραμπ.

Στον ιστότοπό του The Editors, ο Ira Stoll έγραψε: «Ο Τραμπ αντιμετωπίζει την πρώτη ξένη κρίση ως εκλεγμένος πρόεδρος».

Ανέφερε τον γερουσιαστή Lindsey Graham, ο οποίος υποστήριξε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν υποχρεωμένες να παραμείνουν στη Συρία για να πολεμήσουν το ISIS, για να διασφαλίσουν ότι τα χημικά όπλα του Άσαντ δεν θα πέσουν σε λάθος χέρια και για να στηρίξουν τους Κούρδους ενάντια σε οποιοδήποτε πιθανή επίθεση εναντίον τους από καθεστώς HTS στη Δαμασκό.

Υποθέτοντας ότι ο Τραμπ σκόπευε να ακολουθήσει την πολιτική της κυβέρνησης Μπάιντεν, να αφήσει τους τρομοκράτες Χούτι του Ιράν να εμποδίζουν τη διεθνή ναυτιλία στην Ερυθρά Θάλασσα και στο Κέρας της Αφρικής, καθώς και να εμποδίσει το Ισραήλ να υπερασπιστεί τα συμφέροντά του στην περιοχή, ο Stoll φαίνεται να πιστεύει ότι η νέα διοίκηση θα είναι εντελώς απομονωτική.

Για να ντροπιάσει τον Τραμπ, παρέθεσε ακόμη και την εναρκτήρια ομιλία του Προέδρου Τζον Φ. Κένεντι στην οποία ο JFK διατύπωσε τη δέσμευση της Αμερικής για τον Ψυχρό Πόλεμο:

«Ας γνωρίζει κάθε έθνος, είτε μας θέλει καλά είτε άρρωστα, ότι θα πληρώσουμε οποιοδήποτε τίμημα, θα σηκώσουμε οποιοδήποτε βάρος, θα ανταποκριθούμε κακουχίες, θα υποστηρίξουμε οποιονδήποτε φίλο, θα εναντιωθούμε σε κάθε εχθρό για να εξασφαλίσουμε την επιβίωση και την επιτυχία της ελευθερίας».

Το πρόβλημα με αυτές τις θέσεις δεν είναι μόνο ότι κακοχαρακτηρίζουν τις προθέσεις και την πιθανή πορεία δράσης του Τραμπ.

Αντικατοπτρίζουν επίσης μια ανόητη αδυναμία να μάθουμε ένα βασικό μάθημα από τις ατυχίες της Αμερικής στο Αφγανιστάν και το Ιράκ -για να μην αναφέρουμε τα λάθη του Ψυχρού Πολέμου όπως το Βιετνάμ που ακολούθησαν την υπόσχεση του JFK «να φέρουν οποιοδήποτε βάρος» – ότι ο εκλεγμένος πρόεδρος έχει απορροφήσει, ωστόσο, εξυπνότερους ανθρώπους που τον επικρίνουν. φαίνεται ανίκανος να καταλάβει.

Όποιος πιστεύει ότι ο Τραμπ θα αφήσει τους ισλαμιστές στη Συρία να τρέμουν στην περιοχή όπως έκαναν οι σύμμαχοι του Ιράν στο παρελθόν, δεν έδωσε σημασία κατά την πρώτη του θητεία.

Ενώ ο Ομπάμα ενδιαφερόταν πολύ να κατευνάσει το Ιράν για να αποτρέψει το ISIS από την εγκαθίδρυση του «χαλιφάτου» του σε μεγάλο μέρος της Συρίας και του Ιράκ, ήταν ο Τραμπ που εξαπέλυσε τον αμερικανικό στρατό στους τρομοκράτες και έκανε σχετικά γρήγορη δουλειά για να τους νικήσει.

Ομοίως, υποστήριξε τις προσπάθειες του Ισραήλ να αμυνθεί (συμπεριλαμβανομένης της αναγνώρισης της προσάρτησης του Γκολάν) και «έσφιξε τις βίδες» στο Ιράν με σκληρές κυρώσεις και στοχοποιώντας τους τρομοκράτες του.

Οι γκάφες του Μπους, του Ομπάμα και του Μπάιντεν

Το να μείνεις έξω από τη Συρία δεν σημαίνει ότι την αγνοείς, και ο Τραμπ είναι ξεκάθαρα πρόθυμος και ικανός να υπερασπιστεί τα αμερικανικά συμφέροντα και τους συμμάχους όταν απειλούνται με τρόπο που δεν ήταν η άτακτη κυβέρνηση Μπάιντεν.

Ωστόσο, σε αντίθεση με το κατεστημένο της εξωτερικής πολιτικής, που περιλαμβάνει τόσο τη φιλελεύθερη πτέρυγά του όσο και το παλιό καθεστώς των Ρεπουμπλικανών που εξακολουθούν να είναι κολλημένοι στη νοοτροπία της αποτυχημένης διακυβέρνησης του προέδρου Τζορτζ Μπους, ο Τραμπ δεν έχει αυταπάτες ότι η Δαμασκός που κυβερνάται από τους τζιχάντ είναι τώρα «ελεύθερη» ή την άνοδο μιας «νέας» Συρίας που θα γίνει εταίρος της δημοκρατικής Δύσης.

Η Αμερική δεν μπορεί να διορθώσει τη Συρία ή να την ξαναφτιάξει με τη δική της εικόνα όπως θα μπορούσε να κάνει το ίδιο στο Αφγανιστάν ή το Ιράκ.

Ούτε ένα αμερικανικό στρατιωτικό εκστρατευτικό σώμα ούτε ένας στρατός κοινωνικών λειτουργών και δασκάλων είναι πιθανό να το μετατρέψουν σε μια «δημοκρατία του Τζέφερσον» ή οτιδήποτε άλλο εκτός από ένα ακόμα αραβικό/μουσουλμανικό κράτος με πολύ διαφορετικές αξίες και στόχους από αυτούς της Δύσης.

Το καλύτερο που μπορούμε να ελπίζουμε είναι ένα αυταρχικό καθεστώς που δεν είναι αφιερωμένο στον πόλεμο με το Ισραήλ και τη Δύση ή έχει στόχο τη διάδοση του ιού των τζιχαντιστών σε άλλα έθνη στην περιοχή, ειδικά σε εκείνα με σχετικά μετριοπαθείς κυβερνήσεις που φοβούνται το Ιράν και θέλουν ειρήνη ή τουλάχιστον καμία σύγκρουση με το εβραϊκό κράτος ή τη Δύση.

Είναι πολύ απίθανο η Ουάσιγκτον να δωροδοκήσει την HTS για να συμπεριφερθεί [ειρηνικά].

Ωστόσο, οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορούν να την περιορίσουν και, όπως συμβαίνει πάντα με τον Τραμπ, να είναι έτοιμες να απειλήσουν τους ηγέτες της να περιορίσουν τις δραστηριότητές τους στα δικά τους σύνορα.

Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι η νέα διοίκηση θα ήταν αδιάφορη αν απειλούνταν οι Κούρδοι.

Αλλά η ιδέα ότι η Αμερική είναι υποχρεωμένη να στείλει περισσότερα στρατεύματα ή να δεσμευτεί να συμμετάσχει σε έναν νέο γύρο εμφυλίου πολέμου εκεί, που πιθανότατα θα παρουσιαζόταν στο κοινό ως αποστολή διάσωσης, είναι εξίσου εσφαλμένη.

Το πρόβλημα με τις προηγούμενες αμερικανικές πολιτικές έναντι της Συρίας δεν ήταν η αποτυχία παρέμβασης στον εμφύλιο πόλεμο.

Ήταν ότι ο Ομπάμα δεν διατύπωσε τα αμερικανικά συμφέροντα με τρόπο που θα τα οριοθετούσε και [θα προνοούσε] την πλημμύρα των προσφύγων από τη σύγκρουση, πολλοί από τους οποίους έφτασαν στην Ευρώπη (δημιουργώντας νέα προβλήματα σε αυτήν την ήπειρο).

Δηλώνοντας ότι εάν ο Άσαντ χρησιμοποιήσει χημικά όπλα στους δικούς του ανθρώπους αυτό ήταν μια «κόκκινη γραμμή» και, στη συνέχεια, αρνούμενος να την επιβάλει όταν ξεπεράστηκε αυτή η γραμμή, ο Ομπάμα έθεσε το πρότυπο για την αμερικανική ταπείνωση στην περιοχή.

Αυτό επιδεινώθηκε από την αδιαφορία του για τις ρωσικές και ιρανικές παρεμβάσεις εκεί που ακολούθησαν το φιάσκο της «κόκκινης γραμμής».

Αυτά είναι λάθη που ο Τραμπ δεν σκοπεύει να επαναλάβει.

Η ιδέα ότι μπορεί να λύσει τα προβλήματα της περιοχής με έναν νέο γύρο κατευνασμού του Ιράν ή πιέζοντας το Ισραήλ να κάνει παραχωρήσεις στους Παλαιστίνιους Άραβες ή σε οποιονδήποτε από τους άλλους εχθρούς του, δεν θα είναι επίσης μια αρχή σε μια κυβέρνηση γεμάτη φίλους του εβραϊκού κράτους.

Η κυβέρνηση Τραμπ κατανοεί επίσης ότι η εμπλοκή των Ηνωμένων Πολιτειών σε ένα νέο τέλμα της Μέσης Ανατολής, όπως αυτό που συνέταξε ο Τζορτζ Μπους, είναι επίσης εκτός συζήτησης.

Το να μείνεις έξω από τη Συρία δεν είναι απομονωτισμός. Είναι κοινή λογική.

Το ίδιο ισχύει για την απροθυμία να εμπλακούν σε μάταιες προσπάθειες για συγκρότηση έθνους-κράτους σε ένα μέρος όπου οι ηγετικές φατρίες -και ο περισσότερος λαός- δεν συμμερίζονται τις δυτικές αξίες.

Ο Τραμπ έχει αποδείξει ότι είναι ικανός να κατανοήσει ότι η αμερικανική εξωτερική πολιτική θα πρέπει να συνδυάζει τη δύναμη και την προθυμία να χτυπήσει τους εχθρούς, με έναν λογικό φόβο μήπως παρασυρθεί σε απαράδεκτες συγκρούσεις και προγράμματα βοήθειας που είναι καταδικασμένα σε αποτυχία.

Όπως έδειξε όταν αγνόησε τους ειδικούς που τον προειδοποίησαν να μην μεταφέρει την πρεσβεία των ΗΠΑ από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ, ο Τραμπ θα πρέπει να καθοδηγείται από την αλλεργία του στις συμβουλές από στελέχη του κατεστημένου που έκαναν λάθος για τα πάντα εδώ και μια γενιά.

Αντί να κοροϊδεύουν ή να επιδοκιμάζουν τη στάση του στη Συρία, οι λογικοί παρατηρητές θα πρέπει να την επευφημούν.

Πηγή ARUTZ SHEVA: Ο Jonathan S. Tobin είναι ο αρχισυντάκτης του Jewish News Syndicate, ανώτερος συνεργάτης του The Federalist, αρθρογράφος του Newsweek και συνεργάτης πολλών άλλων εκδόσεων. Προηγουμένως, ήταν αρχικά εκτελεστικός συντάκτης και στη συνέχεια ανώτερος διαδικτυακός συντάκτης και επικεφαλής πολιτικός blogger για το περιοδικό Commentary. Έχει κερδίσει περισσότερα από 60 βραβεία σχολιασμού, καλλιτεχνικής κριτικής και άλλων κειμένων.