Το FB έχει εξελιχτεί σε ένα ολότελα «τοξικό» Μέσο.
Η τοξικότητά του «πλαταίνει» κι από τους πολλούς «ψυχολόγους» ή «συμβούλους σχέσεων» που με βιντεάκια δίνουν «συμβουλές» προς άγρα πελατών.
Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με την εικονική πραγματικότητα που «δημιουργούν», οδηγούν τους ανθρώπους στην παράνοια, στον παραλογισμό.
«Έδωσαν δικαίωμα λόγου σε λόχους ηλιθίων οι οποίοι προηγουμένως δεν μιλούσαν παρά σε μπαρ, μετά από ένα ποτήρι κρασί. Τότε δεν έκαναν κακό στους υπόλοιπους. Εκεί κάποιος τους έκοβε την κουβέντα ενώ τώρα έχουν το ίδιο δικαίωμα να μιλούν όσο και ένα βραβείο Νόμπελ», είχε πει το 2015 ο Ουμπέρτο Έκο.
Δυστυχώς, λόγω της εργασίας μου, είμαι υποχρεωμένος να διατηρώ την παρουσία μου σε αυτή τη χαβούζα.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν καταλαβαίνω ή ότι εγκρίνω.
Κι αυτό επίσης σημαίνει ότι στην πρώτη ευκαιρία θα την «κάνω».
Η κατάσταση ήταν εξ αρχής χειριστική και προβληματική. Από τις καραντίνες και μετά «ξέφυγε».
Δίχως επίγνωση «μοιραστήκαμε» όλοι την προσωπική μας ζωή στην αρένα.
Φωτογραφίες, που σε άλλη εποχή θα ήταν σε κάποιο άλμπουμ για να τις βλέπουμε εμείς ή οι φίλοι μας, εκτέθηκαν ΔΗΜΟΣΙΑ κι έτσι «νομιμοποιήσαμε» τους «ματάκηδες». Γίναμε κι εμείς «ματάκηδες».
Τα προσωπικά μας έγιναν αναρτήσεις.
Αντίθετα όλα στη σοφή συμβουλή «τα εν οίκω μη εν δήμω».
Κι ένα τελευταίο. Υπάρχουν άνθρωποι με δημόσιο λόγο, λειτούργημα ή έργο που η ζωή τους ήταν «εκτεθειμένη» κι από τα παλιά χρόνια στα έντυπα Μέσα.
Άνθρωποι που «εκτίθενται» γιατί είναι μέρος της εργασίας τους ή της πολιτικής τους. Είτε γιατί είναι δημόσια πρόσωπα, είτε γιατί έχουν δημόσιο λόγο [με όλες τις συνέπειες του νόμου].
Όλοι οι άλλοι που κρεμιούνται στα διαδικτυακά μανταλάκια είναι απλά «πουθενάδες» και ψώνια.
Απαντώ δημόσια με αφορμή όσους με ρωτάνε γιατί έχω «αραιώσει»· για να μην «πιάνω κουβέντες» όλη την ώρα με τον καθένα ξεχωριστά.
Για αυτό και προχθές αυθόρμητα είπα: «Είμαι σοσιαλιστής γιατί είναι το δίκαιο, όχι γιατί [ο σοσιαλισμός] τους αξίζει».
Το μέλλον προβλέπεται ακόμα πιο ηλίθιο.