Η φύση του σκορπιού

«Ο Καραμανλής ήταν πάντοτε αποφασισμένος να γίνει πρόεδρος της Δημοκρατίας […] «Ο Καραμανλής δεν μπορούσε να γίνει πρόεδρος της Δημοκρατίας χωρίς τη δική μου βοήθεια. […] Και με κάλεσε για να τον κάνω πρόεδρο της Δημοκρατίας διότι αλλιώς δεν θα γινόταν ποτέ πρόεδρος.» Α. Παπαχελάς, «Ο Κ. Μητσοτάκης με τα δικά του λόγια», εκδόσεις Παπαδόπουλος.

Όταν οι πρωταγωνιστές των γεγονότων είχαν αφήσει τον μάταιο τούτο κόσμο αποφάσισε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης να εκθέσει το δικό του «αφήγημα» για την ιστορία.

Για να αποκαταστήσει την υστεροφημία του ή έχοντας και άλλους, ανομολόγητους, στόχους;

Οι επιθέσεις εναντίον του Κωνσταντίνου Καραμανλή είναι εκδήλωση απωθημένων ή στοχεύουν στην αλλοίωση της «ψυχής» της κεντροδεξιάς η οποία ήταν ταυτισμένη με τον Καραμανλή;

Είναι γεγονός πάντως ότι εκτός από «το πάθος και η ένταση που χαρακτηρίζουν τις αναφορές του στον Κωνσταντίνο Καραμανλή», σύμφωνα με τον Α. Παπαχελά, ο Μητσοτάκης, διακριτικά μεν ευδιάκριτα δε, δίνει την εντύπωση ότι «ρίχνει γέφυρες» προς τους βασιλικούς (»Δεν μπορούσα να δεχτώ το γεγονός ότι γίνεται ένα δημοψήφισμα και δεν του επιτρέπεις να γυρίσει πίσω. Δεν είναι σωστό, δεν μπορούσα να δεχτώ ότι του τρως την περιουσία του, που είναι δική του».) και τους Απριλιανούς (Ήθελε να τους αποφυλακίσει αλλά:

«Ο Καραμανλής […] μου είπε: “Εγώ δεν το κάνω” Και με εξέθεσε δεινώς, διότι εγώ εν τω μεταξύ το είχα αναγγείλει και είχα προχωρήσει στις διαδικασίες»).

Ένας από τους «μύθους» του αφηγήματος είναι ο αστείος ισχυρισμός ότι ο Καραμανλής «ήταν πάντοτε αποφασισμένος να γίνει πρόεδρος της Δημοκρατίας» και τον πήρε στην Ν.Δ. τον Μάιο του 78 για να τον κάνει Πρόεδρο της Δημοκρατίας «διότι αλλιώς δεν θα γινόταν ποτέ πρόεδρος».

Δεν τον κάλεσε όμως μόνο γι’ αυτό αλλά «Είχε βέβαια και μια άλλη υστεροβουλία γιατί από παλιά έλεγε “Εγώ από την Ένωση Κέντρου τον Μητσοτάκη θέλω, αν έλθει αυτός δεν μου χρειάζονται οι άλλοι”.

»Αλλά φυσικά δεν πήγαινα. Ήμουν και έμεινα κεντρώος».

Όπως δηλώνει, με σεμνότητα, υπήρξε ο ανεκπλήρωτος διαχρονικός πόθος του Καραμανλή αλλά δεν του «καθόταν» γιατί ήταν ακλόνητος «κεντρώος».

Σύμφωνα με τον Μητσοτάκη το Σύνταγμα «ενώ δημιούργησε την εντύπωση ότι έδινε στον πρόεδρο της Δημοκρατίας εξουσίες, στην ουσία δεν το έκα¬νε» και ακόμα χειρότερα «από την ώρα που βάζεις τον πλέον ανώδυνο -για να χρησι¬μοποιήσω την πιο ανώδυνη λέξη- δεν διαλέγεις τον καλύτερο».

Είχε όντως ο Καραμανλής, από την αρχή, στόχο την Προεδρία; «Ονειρευόταν» να γίνει διακοσμητικός σε ρόλο παρακατιανού; Και τα «καλαμπούρια» έχουν όρια.

Για να βάλουμε τα πράγματα στην θέση τους το Σύνταγμα ψηφίστηκε την Άνοιξη του ’75 από την Βουλή.

Στις εκλογές της 17ης Νοεμβρίου του ’74 η ΝΔ με ποσοστό 54,37% είχε εκλέξει 220 βουλευτές. Η Ε.Κ.-Ν.Δ. είχε λάβει 20,42% το ΠΑΣΟΚ 13,58% η Ε.Α. 9,47%.

Τρία χρόνια μετά, στις εκλογές της 20ης/11ου/1977 η ΝΔ έλαβε 41,84% το ΠΑΣΟΚ 25,34% η ΕΔΗΚ 11,95% το ΚΚΕ 9,36% η ΕΠ 6,82% η Συμμαχία (Ηλιού) 2,72% και το ΚΝ (Μητσοτάκης, Βαρδινογιάννης) 1,08%.

Είναι προφανές ότι το αίσθημα ασφάλειας που είχε δημιουργηθεί στην τριετία που μεσολάβησε αλλά και οι δυσαρέσκειες τόσο σε ατομικό όσο και σε ιδεολογικό επίπεδο (βασιλικοί, ακροδεξιοί) είχαν επιτρέψει την χαλαρότητα της ψήφου.

Η σημαντικότερη όμως διαφοροποίηση ήταν η επικράτηση του Αντρέα στον χώρο της κεντροαριστεράς.

Παρ’ όλα αυτά τίποτα δεν προδίκαζε το μέλλον αφού αθροιστικά ο χώρος της κεντροδεξιάς (41,84%+6,82%+1,08%=49,74% ) ήταν κυρίαρχος ενώ η κεντροαριστερά (25.34%+ 11,95%=37,29%) δεν ήταν ιδιαίτερα ενισχυμένη σε σύγκριση με το ’74 (η άνοδος του ΠΑΣΟΚ (+11,76%) οφειλόταν κυρίως στις απώλειες της ΕΔΗΚ (-8,64%)).

Ο Καραμανλής παρέμενε, όπως πάντα, προσηλωμένος στους μεγάλους στόχους του. Δημοκρατία, Δύση, ΕΟΚ, ανάπτυξη, κοινωνική ευημερία.

Η προεδρεία ήταν εκτός των κεντρικών του στόχων. Οι μικροπρεπείς και ιδιοτελείς στοχεύσεις είναι για τους «ανώδυνους».

Δυστυχώς οι τελευταίοι, μέσα στην μικρότητά τους αλλά και λόγω αυτής, αποδεικνύονται συχνά επικίνδυνα επώδυνοι αφού προτάσσουν το ιδιωτικό έναντι του εθνικού και του κοινωνικού συμφέροντος.

Αν όμως ο Καραμανλής, πέντε μήνες μετά τις εκλογές, δεν κάλεσε τον Μητσοτάκη στην ΝΔ «για να τον κάνει πρόεδρο» αφού «αλλιώς δεν θα γινόταν ποτέ πρόεδρος» τότε γιατί τον κάλεσε;

Μια πιθανότητα είναι να τον θεωρούσε χρήσιμο.

Εκτός αν πιστέψουμε αυτούς που υποστηρίζουν ότι η ένταξη του στην ΝΔ αποτελούσε απαίτηση του τότε υπουργού εξωτερικών την Γερμανίας (Γκένσερ) με το επιχείρημα ότι ενισχυόταν έτσι η στήριξη στο αίτημα ένταξης στην ΕΟΚ.

Σε αυτήν την περίπτωση, αν και το επιχείρημα –με δεδομένο ότι όλα τα κόμματα πλην ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ υποστήριζαν την ένταξη- δεν ήταν σοβαρό, ο Καραμανλής θα υποχωρούσε αφού η ΕΟΚ ήταν στόχος ζωής. Ανεξάρτητα λοιπόν από τα όποια «αφηγήματα» ο Καραμανλής τον Μάιο του ’80 εκλέχτηκε πρόεδρος.

Δύο χρόνια μετά την διεύρυνση με τους Μητσοτάκη-Βαρδινογιάννη και άλλους βουλευτές της ΕΔΗΚ και της ΕΠ.

Αντιστρέφοντας τώρα το φαιδρό «αφήγημα», ότι ο Καραμανλής «δεν θα γινόταν ποτέ πρόεδρος» χωρίς τον Μητσοτάκη, ας σκεφτούμε τι θα γινόταν ο τελευταίος αν ο Καραμανλής δεν τον είχε δεχθεί στην ΝΔ.

Φυσικά στερούνται σοβαρότητας οι ισχυρισμοί του: «η βάση της Δεξιάς με αγκάλιασε, πολύ περισσότερο από οιονδήποτε άλλον, και από τον Καραμανλή ακόμη» και ότι «ουσιαστικά κόντρα στον Καραμανλή βγήκα αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας».

Κόντρα στον Καραμανλή θα είχε καταχωνιαστεί στα χρονοντούλαπα της ιστορίας.

Όντας απόβλητος, μετά το 1965, από τον πολιτικό του χώρο αναζητούσε «ξενιστή» για να αναγεννηθεί πολιτικά.

Η εκλογή στις χαλαρές εκλογές του 1977, με το ισχνό ποσοστό του 1,08%, θα ήταν τελευταία πολιτική αναπνοή του.

Ο Καραμανλής, τα στελέχη της ΝΔ αλλά και οι ψηφοφόροι τον δέχτηκαν και τον στήριξαν

-Ο ίδιος τονίζει ότι «Ιδίως με αγκάλιασε εκείνο που ονομάστηκε στη συνέχεια ή και ονομαζόταν τότε Ακροδεξιά»!- γιατί πάνω από τα πρόσωπα τοποθετούν το εθνικό συμφέρον.

Ο ίδιος δεν σεβάστηκε ιστορία και πρόσωπα.

Στις εκλογές του 1985 που έγιναν με λίστα έκοψε, μεταξύ άλλων, τους Π. Κανελλόπουλο και Κ. Παπακωνσταντίνου γιατί: «αυτοί στους οποίους είχα αναλάβει υποχρέωση, όπως ήταν π.χ. οι αδελφοί Μπουλούκοι, έπρεπε να βγουν»!

Τι υποχρέωση είχε αναλάβει απέναντι στους πρωταγωνιστές της υπόθεσης «Ασπίδα»;

Τα στελέχη της ΝΔ και οι ψηφοφόροι -στο κλίμα της ακραίας πόλωσης που είχε καλλιεργήσει το ΠΑΣΟΚ και ο Ανδρέας- τον στήριξαν όπως θα στήριζαν όποιον και να είχαν εκλέξει οι βουλευτές αρχηγό.

Με την στήριξη των στελεχών και της βάσης –παρά τα προβλήματα που δημιουργούσε η ανάληψη εκ μέρους του ανομολόγητων «υποχρεώσεων» σε διαφόρους- η ΝΔ έγινε κυβέρνηση και ο Μητσοτάκης πρωθυπουργός.

Όχι με το «Κέντρο» όπως ονειρευόταν κάποτε αλλά με την «Δεξιά» που λιθοβολούσε.

Η Ντόρα έγινε βουλευτής, Υπουργός, Δήμαρχος Αθηναίων.

Ο Κώστας Μπακογιάννης, γιός της Ντόρας, περιφερειάρχης και Δήμαρχος Αθηναίων.

Ο Κυριάκος έγινε βουλευτής, υπουργός, Πρωθυπουργός.

Η Αλεξάνδρα πρόεδρος της Action Aid Hellas.

Η Κατερίνα πρόεδρος του Ιδρύματος «Κωνσταντίνος Μητσοτάκης».

Ο γιός της Κατερίνας, Γρηγόρης Δημητριάδης, διευθυντής του πρωθυπουργικού γραφείου.

Αυτά, μέχρι τώρα, από τους κατιόντες του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Αξίζει να αναφερθεί επίσης ο ανιψιός του Κυριάκος Βιρβιδάκης, βουλευτής, πρώην Υφυπουργός, δήμαρχος Χανιών και η ανεψιά του Αντιγόνη Λυμπεράκη βουλευτής.

Η οικονομία της γραφής είναι περιοριστική απαγορεύοντας την διεύρυνση του κύκλου.

Ένα «αφήγημα» ως επιμύθιο: «Ο σκορπιός, παρακαλεί τον βάτραχο να τον περάσει στην απέναντι όχθη του ποταμού. “Θα με τσιμπήσεις!” λέει ο βάτραχος. “Αν σε τσιμπήσω, θα πνιγώ!” απαντάει ο σκορπιός. Πριν φτάσουν στη μέση της κοίτης, ο σκορπιός τσίμπησε τον βάτραχο. Ενώ ο βάτραχος ξεψυχάει και αρχίζουν και οι δυο να βουλιάζουν, ρωτάει τον σκορπιό: “γιατί;”. Και ο σκορπιός αποκρίνεται: “δεν μπορούσα αλλιώς! είναι στην φύση μου…”»