Η «φούσκα» του Πατριαρχείου Μόσχας και το αφρικανικό «Βατερλό»

Mme SMITH
Nous avons bien mangé, ce soir. C’est parce que nous habitons dans les environs de Londres et que notre nom est Smith.

Eugène Ionesco, La Cantantrice chauve, Scène I.

Είναι γνωστός ο σεβασμός που τρέφει ο μεταφυσικός βραχίονας της «αγίας Ρωσίας» για τους αριθμούς: τόσες χιλιάδες ενορίες, τόσες εκατοντάδες μονές, δεκάδες αν όχι εκατοντάδες μητροπόλεις κλπ., κλπ.

Μοναδικός σκοπός αυτής της λατρείας, μιας εκ των πολλών παρενεργειών της διαλύσεως της αλήστου μνήμης πατρίδας του υπαρκτού σοσιαλισμού, δεν είναι άλλος από το να δημιουργήσει την εντύπωση μιας «εκκλησιαστικής υπερδυνάμεως», την οποία οφείλει να αντιμετωπίζει με τον δέοντα σεβασμό, αν όχι δέος, όλος ο ορθόδοξος κόσμος.

Βεβαίως εκτός από τους αριθμούς του τμήματος δημοσίων σχέσεων, γνωστού και ως Τμήμα Εξωτερικών Εκκλησιαστικών Σχέσεων, υπάρχουν και οι άλλοι, αυτοί που απεικονίζουν την πραγματική εικόνα της «υπερδυνάμεως» και συνθέτουν μια άλλη εικόνα, την εικόνα ενός γίγαντα με πήλινα πόδια.

Σύμφωνα λοιπόν με τις επίσημες πληροφορίες, το 2019 στις χριστουγεννιάτικες λειτουργίες συμμετείχαν 2,6 εκατομμύρια πολίτες, πέρυσι ήταν 1,4, ενώ φέτος 1,3 εκατομμύρια.

Ας σημειώσουμε δε ότι, αυτή η πτωτική τάση παρατηρείται σε μια περίοδο που, από τη μια πλευρά, βρίσκεται σε εξέλιξη η στρατιωτική επιχείρηση της Ρωσίας στην Ουκρανία γεγονός που λογικά θα έπρεπε να οδηγήσει στην αύξηση των θρησκευτικών συναισθημάτων, και, από την άλλη, η πολιτική ελίτ αποδίδει ιδιαίτερη σημασία στην διαφήμιση των άρτιων σχέσεών της με την Εκκλησία.

Όμως τα τελευταία δυο χρόνια, εκτός από τη μείωση των «ιερών αριθμών», παρατηρήθηκε και ένα άλλο παράδοξο φαινόμενο: από την έναρξη της «ειδικής στρατιωτικής επιχειρήσεως» στην Ουκρανία σχεδόν δεκαπλασιάστηκε η ζήτηση για αστρολόγους, μάγους και χαρτορίχτρες.

Τίθεται λοιπόν το ερώτημα: πού είναι η Εκκλησία; Ο υπογράφων το παρόν πόνημα πιστεύει ότι ο εκκλησιαστικός βραχίονας της «αγίας Ρωσίας», έχοντας πλήρως αφομοιωθεί από τον κοσμικό βραχίονα του «ρωσικού κόσμου», μετατράπηκε σε μια «καταναλωτική εκκλησία», δηλαδή σε έναν θεσμό, τον οποίο φαίνεται ότι ικανοποιεί απολύτως η μετάλλαξη των ενταχθέντων στην επίσημη κρατική ιδεολογία αρχών του.

Έτσι, η απομάκρυνση από τις πραγματικές αξίες τοποθετεί την Εκκλησία στο ίδιο ράφι με τις «μάγισσες και τις χαρτορίχτρες», ενώ οι στατιστικές των Χριστουγέννων καταδεικνύουν με απόλυτη σαφήνεια ότι κανείς (λιγότερο από 1%!) δεν χρειάζεται μια τέτοια Εκκλησία.

Είναι προφανές, τουλάχιστον για τον συντάκτη του παρόντος σημειώματος, ότι η ανάπτυξη της Εκκλησίας στη Ρωσία στη βάση των πραγματικών της αξιών τελείωσε με την εκλογή του πατριάρχη Κυρίλλου πριν 15 χρόνια.

Παρ΄ όλη την εντυπωσιακή ανάπτυξη των υποδομών, την κρατική χρηματοδότηση και τις σταθερές σχέσεις με ολόκληρο το φάσμα της ρωσικής πολιτικής ελίτ, φαίνεται ότι η Εκκλησία απώλεσε το κοινωνικό της αισθητήριο, ότι δεν είναι ικανή να συσπειρώσει τη βάση για την από κοινού αντιμετώπιση των σοβαρών τοπικών προβλημάτων όπως π.χ. η εγκληματικότητα, η κοινωνική ανισότητα κλπ. και περιορίστηκε στην εμμονική απαίτηση για την ανέγερση φαραωνικών διαστάσεων ναών για την «διαποίμανση» του 1%.

Η Εκκλησία οφείλει να αποδείξει στο κοινωνικό σύνολο ότι δεν αποτελεί έναν αφηρημένο κοινωνικό θεσμό, αλλά μια «ήρεμη δύναμη» που δεν αρκείται μόνο στη συμμετοχή του 1% στις μεγάλες εορτές, αλλά έχει την ικανότητα να προσελκύσει μεγαλύτερα ποσοστά ώστε να είναι σε θέση να συνομιλεί με το Κράτος με ίσους όρους.

Εντούτοις το ερώτημα που προκύπτει από την πορεία της Εκκλησίας στη Ρωσία τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια είναι σε ποιο βαθμό αυτή η περιβόητη «συμφωνία με την εξουσία» έχει διαβρώσει το εκκλησιαστικό οικοδόμημα;

Οι περιπτώσεις του δημοφιλέστατου μητροπολίτη Τύχωνα, τον οποίο ο ηγέτης του «εσχατολογικού βραχίονα» του «ρωσικού κόσμου» εξόρισε στην Κριμαία, του εξάρχου στην Αφρική μητροπολίτη Λεωνίδα, ο οποίος απομακρύνθηκε πριν ακόμα στεριώσει στην «μαύρη ήπειρο», οι καθαιρέσεις ιερέων που τόλμησαν να προσευχηθούν «υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου» (συμπεριλαμβανομένης και της Ουκρανίας) είναι ενδεικτικές για τον τρόπο διοικήσεως του πατριαρχείου Μόσχας – τίποτα και κανείς δεν πρέπει να διαταράξει τον ήρεμο ρυθμό αυτής της «συμφωνίας» με την κοσμική εξουσία.

Ως κατακλείδα του παρόντος πονήματος, ο συντάκτης θα ήθελε να προσθέσει ότι, η περίπτωση του μητροπολίτου Λεωνίδα, πρώην εξάρχου στην Αφρική του ζηλωτή της ορθοδόξου κανονικότητας πατριάρχου Κυρίλλου, τον οποίο όχι μόνο «συνταξιοδότησαν» στα 55, αλλά και σέρνουν στο εκκλησιαστικό δικαστήριο με την κατηγορία της υπεξαιρέσεως χρημάτων του ναού στον οποίο προΐστατο, προέκυψε όχι μόνο γιατί δεν τα πήγαινε καλά με την εξουσία, αλλά κυρίως, όπως λένε οι «κακές γλώσσες», λόγω της δραστηριότητάς του στην Αφρική.

Αναλαμβάνοντας από το μηδέν το άχαρο έργο της οικοδομήσεως μιας ακόμα αντικανονικής δομής του πατριαρχείου Μόσχας, κατάφερε να δημιουργήσει μια εκκλησιαστική δομή, η οποία, όπως λένε και πάλι οι «κακές γλώσσες», θα μπορούσε στο μέλλον να ξεπεράσει την «μητέρα Εκκλησία».

Όπως αναφέρει ο ίδιος ο μητροπολίτης Λεωνίδας στο Telegram, μια άλλη αιτία για την οποία «θυσιάστηκε» ήταν ότι η αποπομπή του αποτελεί μια κίνηση «καλής θελήσεως» στα πλαίσια μιας ευρύτερης προσπάθειας εκ μέρους του πατριαρχείου Μόσχας για την αποκατάσταση της πανορθοδόξου ενότητος.

Σχετικά με το παραπάνω, ας επιτρέψει ο έκπληκτος αναγνώστης της ΤΡΙΜΠΟΥΝΑΣ στον γράφοντα να εκφράσει σοβαρές αμφιβολίες για το κατά πόσο ο εκκλησιαστικός βραχίονας του «ρωσικού κόσμου» κόπτεται για την ορθόδοξη ενότητα.

Στο μεταξύ ο Ρώσος πρόεδρος δώρισε μια μεγάλη ανθοδέσμη από άσπρα τριαντάφυλλα στον εκκλησιαστικό ταγό του «ρωσικού κόσμου» με αφορμή την επέτειο των δεκαπέντε ετών από την εκλογή του ως πατριάρχου Μόσχας.