Ποιοι βάλανε «φωτιά» στη Μέση Ανατολή – Το τέλος της Γάζας

Του Μενέλαου Τασιόπουλου

Ο πόλεμος που ξεκίνησε η Χαμάς το πρωί του προηγούμενου Σαββάτου, δεν είναι ένας αποκλειστικά δικό της πόλεμος με το Ισραήλ.

Είναι ήδη φανερό ότι αποτελεί έναν νέο κύκλο αίματος και τρόμου του χαλιφάτου του Ισλαμικού Κράτους (ISIS) σε βάρος της ανθρωπότητας και όχι μόνον των Εβραίων, πολιτών του Ισραήλ.

Μετά την ύφεση των εχθροπραξιών στη Συρία που κράτησαν περίπου μια δεκαετία και σώριασαν σε ερείπια την Μεσοποταμία, τώρα η βία και ο θάνατος επεκτείνεται και πολιορκεί το Ισραήλ από τρείς πλευρές.

Από την Γάζα σε «ευθεία γραμμή» και από την Συρία και τον Λιβάνου, ως παράπλευρα μέτωπα.

Τρεις είναι οι εξτρεμιστικές οργανώσεις του ισλαμικού φονταμενταλισμού που εμπλέκονται με παραστρατιωτικές και τρομοκρατικές δυνάμεις.

Δυο σουνιτικές, η Χαμάς και η Ισλαμική Τζιχάντ που έχουν έδρα την Λωρίδα της Γάζας στον στρατιωτικό – ένοπλο τομέα τους και η σιίτικη Χεζμπολάχ που δεσπόζει στον Λίβανο, που επίσης παραμένει σωρευμένος σε ερείπια μετά από σειρά εμφύλιων συγκρούσεων και πολέμων.

Ο «άξονας της τρομοκρατίας και του αίματος» αυτός, έχει ως εμβληματικό όραμα την ανακατάληψη της Ιερουσαλήμ από τους μουσουλμάνους στο όνομα του προφήτη και βλέπει τις δυνάμεις του ως συνέχεια του σουλτάνου της Συρίας, της Αιγύπτου και της Υεμένης, Σαλαντίν.

Τρεις χώρες αποτελούν τον «κλειστό πυρήνα» των υποστηρικτών του «άξονα του τρόμου» το Ιράν από την πλευρά των Σιιτών, η Τουρκία από την πλευρά των Σουνιτών και το Εμιράτο του Κατάρ, που θεωρεί η δυναστεία του ότι αποτελεί μια «κάστα» των Αράβων και του μουσουλμανικού κόσμου, με βάση το όλον της Μεσοποταμίας και διατηρεί την δεσπόζουσα θέση του στον εν γένει συνασπισμό, μέσω της ισχύος του χρήματος, έχοντας ειδικές σχέσεις τόσο με το Ιράν μέσω ενός κοινού κοιτάσματος φυσικού αερίου και την Τουρκία του Ερντογάν και του «πολιτικού Ισλάμ» που αποτελεί στενό σύμμαχο.

Ο εχθρός του «άξονα της αντίστασης», όπως τον χαρακτηρίζουν οι «φρουροί της Επανάστασης» από την Τεχεράνη, που σημειωτέον διαχειρίζονται επισήμως σχεδόν τις μυστικές υπηρεσίες ασφαλείας του Κατάρ, είναι οι Εβραίοι, το Ισραήλ και οι «Σταυροφόροι» της Δύσης, στους οποίους λογίζονται πέραν των Ευρωπαίων χριστιανών και οι πολυπολιτισμικές ΗΠΑ.

Η Χαμάς δεν έχει την τυπική δυνατότητα να εξελίξει πολεμικού τύπου αιματοχυσία και εισβολή στο έδαφος του Ισραήλ στην έκταση και το βάθος αυτής του Σαββάτου.

Ακόμη και αν συνυπολογισθούν οι δυνάμεις της Ισλαμικής Τζιχάντ με την στήριξη του Ιράν, δεν αρκούν.

Την εισβολή και το «μακελειό» του Σαββάτου στο Ισραήλ οργάνωσε το «Χαλιφάτο του ISIS», ξεκινώντας ένα νέο πόλεμο.

Και αυτό σημαίνει ότι η «Μουσουλμανική Αδελφότητα», που έχει βάση στην Τουρκία μετά την αναγκαστική αποχώρηση της ηγεσία της από την Αίγυπτο, που είναι η ιστορική της βάση, αφού υπήρξε επικράτηση του Αλ Σίσι και ήττα του Μόρσι, έχει αναλάβει και πάλι δράση.

Ο πολιτικο-διπλωματικός στόχος ορατός.

Το Ισραήλ μπαίνοντας σε ένα πόλεμο που δεν επέλεξε είναι αναγκασμένο εκ των συνθηκών να επέμβει αρχικά στη Γάζα.

Και να την ισοπεδώσει. Δεν έχει καμία λογική πλέον να υπάρχει η Γάζα ως οικιστική περιοχή, η περίφημη «μεγαλύτερη ανοιχτή φυλακή στον κόσμο», γατί πολύ απλά θα συμβούν τα ίδια και πάλι, όταν σταματήσουν οι στρατιωτικές επιχειρήσεις είτε με μεθοδολογία «Ιντιφάντα» είτε με «μακελειό».

Η αρχικά προβεβλημένη από την ίδια την Χαμάς μέσω διαδικτύου φρίκη θα συνδεθεί με την φρίκη των πολεμικών επιχειρήσεων σε μια πολύ στενή πυκνοκατοικημένη ζώνη όπως η Γάζα.

Αυτό θα έχει ως συνεπεία -το πλέον ουσιαστικό για τους «Αδελφούς Μουσουλμάνους»- να «παγώσουν» μια σειρά διπλωματικών συγκλίσεων όπως αυτή μεταξύ Ισραήλ και Σαουδικής Αραβίας.

Οι συνομιλίες για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν μεταξύ Τεχεράνης και Ουάσιγκτον.

Το κλίμα κατευνασμού μεταξύ Ιερουσαλήμ και Χαμάς, με τη μεσολάβηση της Αιγύπτου, για την αξιοποίηση των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στην θαλάσσια περιοχή ανοιχτά της Γάζας.

Το κυριότερο, ως πλέον στρατηγικά δομικό, η ματαίωση των «συμφωνιών του Αβραάμ» που περιλαμβάνει το αρχικό «κουαρτέτο» της Ανατολικής Μεσογείου (Ισραήλ, Αίγυπτος, Ελλάδα-Κύπρος), με την άμεση εμπλοκή των ΗΠΑ, το οποίο έχει διευρυνθεί με τη συμμετοχή των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων και τον τελευταίο χρόνο της Σαουδικής Αραβίας και θα αποκτήσει «καθεστωτικά» χαρακτηριστικά με την συμμετοχή των Αραβικών χωρών του Κόλπου, δεσπόζει το Μπαχρέιν, επιτυγχάνοντας το «πέρασμα» προς και από την Ινδία.

Ποιοι χάνουν από μια τέτοια εξέλιξη ειρήνης και συνύπαρξης;

Η Κίνα, που έχει χαράξει άλλη διαδρομή προς την Δύση.

Η Τουρκία που μένει έξω από το «παιχνίδι», αφού μάλιστα μέχρι τώρα ο «δρόμος του μεταξιού» από την Κίνα στην Γερμανία περνούσε από τα τουρκικά εδάφη.

Ο ισλαμικός εξτρεμισμός σιίτικος και σουνίτικος, που είτε οι «συμφωνίες του Αβραάμ» εξελιχθούν σε «ανατολικό ΝΑΤΟ», είτε όχι, η παρέμβαση του θα μειωθεί και θα απαξιωθεί με τις εκσυγχρονιστικές λογικές του Μπιν Σαλμάν στην Σαουδική Αραβία ή των Εμιράτων (Άμπου Ντάμπι και Ντουμπάι) και το καθεστώς Σίσι στην Αίγυπτο, αφού το μέλλον του μουσουλμανικού κόσμου θα ακολουθήσει μια σύγκλιση με την παγκόσμια Δύση καθορίζοντας εξελίξεις στην Ασία.

Έτσι παίζει τα «βαριά χαρτιά» του αίματος, επιδιώκοντας να ανακτήσει τον έλεγχο στη ροή της ιστορίας.

Η εικόνα συμπληρώνεται αν υπολογίσουμε ότι υπάρχουν: εκλογές στην Αίγυπτο τον Δεκέμβριο (βασικός στόχος της Αδελφότητας).

Ότι αυξάνει την επιρροή της συνεχώς στην Ευρώπη η νέα δεξιά, που θα δει τα ποσοστά της να εκτινάσσονται αν έχουμε νέα μεταναστευτικά κύματα σε συνδυασμό με νέο κύκλο μαζικής τρομοκρατίας τύπου Μπατακλάν.

Ότι συνεχίζεται ο πόλεμος στην Ουκρανία απέναντι στη Ρωσία, με τη Μόσχα.

Ότι τον Ιούνιο του 2024 έχουμε ευρωπαϊκές εκλογές, ενώ τον Νοέμβριο εκλογή Πρόεδρου στις βαθιά διχασμένες πολιτικά και κοινωνικά ΗΠΑ.