Κίσινγκερ κατά Γερμανίας – Την κατηγορεί για «λανθασμένη» μεταναστευτική πολιτική κι όχι ξεκάθαρη στήριξη στο Ισραήλ

Ως συνέπεια της «λανθασμένης» μεταναστευτικής πολιτικής της Γερμανίας περιέγραψε ο άλλοτε υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Χένρι Κίσινγκερ τις εικόνες υποστηρικτών της Χαμάς να πανηγυρίζουν στους δρόμους των γερμανικών πόλεων και ζήτησε την τιμωρία της οργάνωσης, προκειμένου να μην μπορέσει να επαναλάβει ενέργειες όπως η πρόσφατη επίθεση εναντίον του Ισραήλ.

«Βρίσκω επώδυνους τους πανηγυρισμούς για αυτό που συνέβη, το οποίο τυπικά αποτελεί και εγκληματική πράξη.

»Ήταν μεγάλο λάθος να μπουν στη χώρα τόσοι πολλοί άνθρωποι με εντελώς διαφορετικό πολιτιστικό και θρησκευτικό υπόβαθρο, διότι έτσι δημιουργούνται ομάδες (διαφορετικών) συμφερόντων», δήλωσε ο κ. Κίσινγκερ σε συνέντευξή του στην τηλεοπτική υπηρεσία της Welt.

Ο βετεράνος πολιτικός, κάτοχος του Νόμπελ Ειρήνης, δεν απέκλεισε περαιτέρω κλιμάκωση του πολέμου, ούτε επίθεση του Ισραήλ εναντίον του Ιράν, το οποίο, όπως είπε, υποστηρίζει τη Χαμάς.

«Είναι αδιανόητο για τους Ισραηλινούς η διεθνής κοινότητα να συζητήσει με εκείνους που ξεκίνησαν την σύγκρουση, που σκότωσαν τόσους ανθρώπους και πήραν τόσους ομήρους.

»Πρέπει να υπάρξει κάποιου είδους τιμωρία.

»Πρέπει να υπάρξει σοβαρός περιορισμός των δυνατοτήτων (της Χαμάς) προκειμένου να μην επαναλάβει τέτοιες πράξεις», πρόσθεσε και υπογράμμισε ότι η Χαμάς θα πρέπει να αποκλειστεί από οποιονδήποτε πολιτικό ρόλο και το Ισραήλ να «επανεδραιώσει την εθνική κυριαρχία του» στην περιοχή.

Ερωτώμενος σχετικά με το ποια θα πρέπει να είναι η στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο κ. Κίσινγκερ τόνισε ότι θα πρέπει «να καταστήσει σαφές στις χώρες που σχεδιάζουν να εμπλακούν στη σύγκρουση ότι θα πληρώσουν το τίμημα για αυτό», καθώς ο πόλεμος θα επηρεάσει και την Ευρώπη, ενώ, ειδικά για τη Γερμανία, ανέφερε ότι «θα πρέπει να δώσει την άνευ όρων πολιτική στήριξή της στο Ισραήλ – εν ανάγκη και στρατιωτική».

Ο Κίσινγκερ συμβουλεύει τα ίδια με τους Έλληνες φιλοσόφους

Τόσο ο Πλάτων όσο και ο Πλούταρχος διαφωνούν με το μοντέλο των πολυπολιτισμικών πόλεων, το θεωρούν καταδικασμένο εξαρχής και αδιέξοδο για όποιον επιχειρήσει να το εφαρμόσει.

Οι μαρτυρίες των δύο φιλοσόφων είναι σημαντικότατες διότι ενώ απέχουν μεταξύ τους περίπου πέντε αιώνες βλέπουμε να υποστηρίζουν –κατ’ αναλογία- τα ίδια τα οποία έχουν απήχηση και στην εποχή μας, πράγμα που σημαίνει ότι η ανθρώπινη φύση και οι κοινωνίες έχουν παραμείνει αμετάβλητες στις βασικές τους δομές ανεξάρτητα από τις εποχές.

Ο Πλάτων, αναφερόμενος στις προϋποθέσεις και τις διαδικασίες που προηγούνται της ίδρυσης μίας πόλης, γράφει χαρακτηριστικά για το αρνητικό ενδεχόμενο οι υποψήφιοι πολίτες να προέρχονται από διαφορετικές φυλές, ακόμα και αν είναι όλοι Έλληνες.

Ας μην λησμονούμε, ότι κατά την εποχή του Πλάτωνα, αλλά και σήμερα ακόμα, οι κατά τόπους Έλληνες πέρα από την κοινή εθνική συνείδηση και τις πανελλήνιες συνήθειες που τους συνδέουν, έχουν και τα ιδιαίτερα τοπικά τους έθιμα και αντιλήψεις που πολλές φορές δεν συμβαδίζουν με τα έθιμα και τις συνήθειες άλλων περιοχών της πατρίδας μας:

«Τότε δεν θα είναι εύκολο για τις Κρητικές πόλεις να ιδρύσουν την αποικία τους.

»Γιατί οι άποικοι δεν έχουν την ενότητα ενός σμήνους μελισσών δεν είναι λαός από μία συγκεκριμένη περιοχή με αμοιβαίες καλές διαθέσεις ανάμεσα σ’ αυτούς που μένουν πίσω και σ’ εκείνους που φεύγουν αναγκασμένοι από τη στενότητα του χώρου ή από άλλες παρόμοιες δυσκολίες.

»Μερικές φορές ένα μέρος της πόλης, διωγμένο από εμφύλιους σπαραγμούς, αναγκάζεται να φύγει και να πάει σε άλλο τόπο.

»Σε κάποια περίπτωση μετανάστευσε ολόκληρη η πόλη, όταν νικήθηκε από ισχυρότερους αντιπάλους.

»Μ’ αυτές τις συνθήκες, άλλοτε είναι σχετικά εύκολο και άλλοτε μάλλον δύσκολο να ιδρυθεί μία πόλη και να θεσπιστούν οι νόμοι της.

»Όταν ένας λαός μιλάει την ίδια γλώσσα και υπακούει στους ίδιους νόμους, δημιουργείται ένα συναίσθημα αδελφοσύνης, αφού όλοι κάνουν τις ίδιες θρησκευτικές και άλλες τελετές. (…) Απ’ το άλλο μέρος, τα άτομα που έχουν συγκεντρωθεί από διάφορες περιοχές ίσως να φανούν περισσότερο πρόθυμα να υπακούσουν σε ένα νομικό κώδικα αλλά θα χρειαστεί πολύς καιρός, για να αποκτήσουν σύμπνοια όπως τα άλογα που είναι ζεμένα μαζί» («Νόμοι», 708b-d).

Σημειώνουμε, ότι ο Πλάτων αναγνωρίζει τις παραπάνω δυσκολίες για τη σωστή λειτουργία μίας πόλης έχοντας στο νου του σύνθεση πληθυσμού από διαφορετικά μέρη της Ελλάδας, δηλαδή με διαφορετικές ελληνικές φυλές.

Τι συμβαίνει, όμως, όταν σε μία πόλη αρχίζουν και έρχονται να κατοικήσουν επί ίσοις όροις αλλοεθνείς;

Ο Πλάτων δεν μπορούσε να δώσει απάντηση σε αυτό, διότι του ήταν άγνωστο και αδιανόητο.

Εξάλλου, οι ξένοι που κατοικούσαν στην κλασσική Αθήνα ήταν οι Έλληνες μέτοικοι, οι δούλοι όπου οι περισσότεροι ήταν ελληνικής καταγωγής και οι Σκύθες τοξότες οι οποίοι δεν υπερέβαιναν τις 4.000, ήταν δούλοι, ασκούσαν αστυνομικά καθήκοντα και δεν είχαν καμία παραπέρα ανάμειξη στα πολιτικά ζητήματα ή στην ίδια την κοινωνία.

Όμως ο Πλούταρχος, που έζησε κατά τα ρωμαϊκά χρόνια, και είχε γνωρίσει τις πόλεις του ρωμαϊκού «ιμπέριουμ» εντός των οποίων ζούσαν άνθρωποι απ’ όλα τα μέρη και τα έθνη της αυτοκρατορίας, είχε άποψη την οποία και καταθέτει στο παρακάτω απόσπασμα:

«Οι πολλές και ποικίλες ποιότητες, που περικλείουν αντιθέσεις και είναι δύσκολο να τις δαμάσεις, καταστρέφονται προτού βρεθούν μαζί, εφόσον, όπως σε πόλη με ανθρώπους μιγάδες που έχουν συγκεντρωθεί από παντού, δεν είναι εύκολο να φτάσουν σε κατάσταση ενότητας και ομοιοπάθειας, αλλά κάθε μία τραβάει προς αυτό που της είναι οικείο και είναι δύσκολο να συνδυαστεί με το αλλόφυλο» («Συμποσιακά», Δ΄, Πρόβλημα Α΄, 661C).