Αλέξη Τσίπρα We’ll Meet Again

Ο Τσίπρας τη Δευτέρα (25/9), μλώντας με τους δημοσιογράφους μετά τη συνάντησή του με τον Στέφανο Κασσελάκη, χρησιμοποίησε μια φράση του Χάρολντ Μακμίλαν αποδίδοντάς την λανθασμένα στον Τσώρτσιλ.

Λίγα λεπτά μετά, στο γνωστό ΘΕΜΑ, ανέβηκε ολόκληρο «άρθρο» που άρχιζε ως εξής:

«Θάλασσα τα έκανε -για ακόμα μια φορά- ο Αλέξης Τσίπρας στην προσπάθειά του να δείξει το βάθος των ιστορικών και πολιτικών του γνώσεων».

Κι αυτό το «ύφος», αυτή η ειρωνεία, συνοψίζει με τον καλύτερο τρόπο μια δεκαετία και βάλε που την χαρακτηρίζει μία μόνο λέξη: μίσος.

Έχουν κάθε «δίκιο» να μισούν τον Τσίπρα.

Εμφανίστηκε από το «πουθενά» και μετέτρεψε τη θλίψη, την απογοήτευση και την οργή σε ελπίδα και ανάταση.

Πρότεινε την αξιοπρέπεια όταν όλοι οι μέχρι τότε «κυβερνώντες» ορκίζονταν πίστη στη δουλοπρέπεια.

Διέσωσε την εθνική ενότητα όταν οι μισοί την υπονόμευαν και οι άλλοι μισοί είχαν πάει εκδρομή σε φανταστικούς πλανήτες.

Παρέλαβε μια χώρα στην εντατική και την παρέδωσε όρθια.

Άσκησε την εξουσία και παρέδωσε την εξουσία χωρίς να αποκτήσει «ούτε μια άσπρη τρίχα στην ψυχή», όπως λέει ο Μαγιακόφσκι.

Την ψυχή του την κράτησε καθαρή.

Κι αυτό είναι πολύ μεγάλη υπόθεση στην Πολιτική.

Ο Τσίπρας σήμερα παρέδωσε και την ηγεσία του κόμματος που ο ίδιος δημιούργησε.

Από σήμερα γράφεται μια καινούργια σελίδα.

Θα την δούμε.

Το βέβαιο είναι ότι σήμερα για πολλούς, για πάρα πολλούς από εμάς, η μέρα έχει μια ιδιαίτερη φόρτιση.

Γι’ αυτό δεν θα γράψω τίποτα για λάθη.

Άλλωστε όλα τα πήρε στους ώμους του ο Τσίπρας-και τα δικά του και των άλλων.

Ακόμα κι αυτό δείχνει πόσο σπουδαίος είναι όχι μόνο για τον «δικό μας» κόσμο αλλά και για ολόκληρη τον τόπο.

Κι αφού ξεκίνησα με τον Τσώρτσιλ και τον Μακμίλαν, ας τελειώσω με την Αγγλία εκείνης της εποχής, με ένα από τα ελάχιστα που με κάνουν να συμπαθώ αυτή τη χώρα που σε γενικές γραμμές την αντιπαθώ- αλλά αυτή είναι άλλη συζήτηση.

Το 1939 λοιπόν, ο Ρος Πάρκερ και ο Χιού Τσαρλς έγραψαν ένα πολύ όμορφο ερωτικό τραγούδι και το εμπιστεύθηκαν στη φωνή της μεγάλης Βέρα Λυν.

Ο τίτλος είναι «Θα συναντηθούμε ξανά».

Λίγους μήνες μετά, η Αγγλία βομβαρδιζόταν από τη Λουφτβάφφε, τα παιδιά της έφευγαν να πολεμήσουν τους ναζί και το ερωτικό τραγούδι απέκτησε για τους Άγγλους την ίδια σημασία που απέκτησε για τους παππούδες μας η «Ζεχρά» που έγινε «Παιδιά της Ελλάδος παιδιά».

Το τραγούδι…

We’ll meet again
Don’t know where
Don’t know when
But I know we’ll meet again some sunny day

Keep smiling through
Just like you always do
‘Til the blue skies chase those dark clouds far away

And I will just say hello
To the folks that you know
Tell them you won’t be long
They’ll be happy to know
That as I saw you go
You were singing this song

We’ll meet again
Don’t know where
Don’t know when
But I know we’ll meet again some sunny day

And I will just say hello
To the folks that you know
Tell them you won’t be long
They’ll be happy to know
That as I saw you go
You were singing this song

We’ll meet again
Don’t know where
Don’t know when
But I know we’ll meet again some sunny day