Γιατί οι “φιλοπαλαιστίνιοι” σνομπάρουν τον κουρδικό αγώνα;

Το Kurdistan Tribune δημοσιεύει ένα άρθρο που προσπαθεί να εξηγήσει γιατί εκείνοι που ένθερμα εκδηλώνουν την αλληλεγγύη τους στους Παλαιστινίους δεν κάνουν το ίδιο και για τους Κούρδους. Τι είναι αλήθεια αυτό που εμποδίζει τους φιλοπαλαιστίνιους να πουν μια καλή κουβέντα (έστω) και για τον κουρδικό λαό;

Το κείμενο που υπογράφει ένας φοιτητής στο Λονδίνο, ο Zwan Mahmod, αναφέρει εισαγωγικά ότι ο παλαιστινιακός αγώνας είναι γνωστός σε όλο τον κόσμο και απολαμβάνει μεγάλης αλληλεγγύης από δυτικούς. Είναι ο αγώνας ενός λαού που επί 70 σχεδόν χρόνια διεκδικεί μια πατρίδα.

Συγκρινόμενος αυτός ο αγώνας με τον κουρδικό, για ανεξαρτησία και δημιουργία κράτος, η αλληλεγγύη εδώ είναι ανύπαρκτη. Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι οι Κούρδοι είναι το μεγαλύτερο έθνος στον κόσμο (κοντά 40.000.000 άνθρωποι) δίχως δικό τους κράτος, όχι κάτι γνωστό σε πολλούς. Ο αγώνας τους για ανεξαρτησία κρατά εδώ και έναν αιώνα, από τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Και όμως, ο αγώνας του κουρδικού λαού παραμελείται από εκείνους που δηλώνουν αλληλέγγυοι στους Παλαιστίνιους.

Τον παλαιστινιακό αγώνα στηρίζουν δύο ομάδες. Πρώτον, οι ίδιοι οι Παλαιστίνιοι και, στον κόσμο, οι μουσουλμάνοι που ζουν στις δυτικές χώρες. Η αίσθηση της “Ummah”, της αραβικού λέξης που χρησιμοποιείται από τους μουσουλμάνους για να περιγράψει το κοινό “έθνος”, την “κοινότητα”, την “αδελφότητα”, των μουσουλμάνων είναι η βασική αιτία που ο παλαιστινιακός αγώνας δεν είναι μόνο αραβική υπόθεση αλλά τον “σηκώνουν” όλοι οι μουσουλμάνοι παγκοσμίως.

Εδώ προστίθενται και οι δυτικοί που στέκουν αλληλέγγυοι με τους Παλαιστίνιους και διαφωνούν με την πολιτική του Ισραήλ την οποία θεωρούν λάθος ή παράνομη. Αυτή η θέση είναι διαδεδομένη ανάμεσα στους αριστερούς και τους φιλελεύθερους στις δυτικές κοινωνίες. Το ερώτημα εδώ είναι γιατί όλοι αυτοί σιωπούν σε ό,τι αφορά τον κουρδικό αγώνα;

Την προηγούμενη εβδομάδα το πανεπιστήμιο του LSE είχε γεμίσει με αφίσες που έγραφαν “Μπορεί η Παλαιστίνη να είναι ελεύθερη;”. Το SWP (Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα – Βρετανία) μοίραζε επίσης φυλλάδια στους φοιτητές για να παραβρεθούν σε μια συνάντηση για το Παλαιστινιακό. Αντίστοιχες δράσεις για λογαριασμό των Κούρδων έχουν αναλάβει ποτέ οι αριστεριστές;

Υπάρχει βεβαίως εξήγηση σε αυτό. Πολλοί μπορούν να ισχυριστούν άγνοια, καθώς τα Μέσα και οι δημοσιογράφοι αναδεικνύουν το παλαιστινιακό και αγνοούν το Κουρδικό, αλλά και πάλι είναι ευθύνη όλων αυτών, των αλληλέγγυων, να εξοικειωθούν με τον κουρδικό αγώνα. Οι μουσουλμάνοι που αποκλειστικά υποστηρίζουν την Παλαιστίνη, από την άλλη, πρέπει να απαντήσουν και σε ένα άλλο ερώτημα. Οι Κούρδοι, που είναι στη μεγάλη πλειονότητά τους μουσουλμάνοι, δεν ανήκουν στην Ummah; Τι είναι αυτό αξίζει να έχουν οι Παλαιστίνιοι αποκλειστικά την προσοχή μας, την ώρα που οι Κούρδοι μάχονται ενάντια στη θεοκρατία του Ισλαμικού Κράτους;

Δυστυχώς η απάντηση δεν έχει να κάνει με ποιος είναι το θύμα, αλλά με το ποιος είναι ο θύτης. Για πολλούς είναι πιο έντιμο να υποστηρίζουν τους Παλαιστίνιους ενάντια σε εκείνους που θεωρούν κοινούς εχθρούς τους, δηλαδή τους Ισραηλινούς. Ο διάχυτος αντισημιτισμός ενισχύει την αλληλεγγύη στους Παλαιστίνιους.

Οι Κούρδοι πολεμάνε για ανεξαρτησία ενάντια στην Τουρκία, τη Συρία, το Ιράν και τώρα ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος. Αλλά επειδή δεν έχουν αντιπαλότητα με το Ισραήλ, το φιλοπαλαιστινιακό λόμπι δεν έχει καμία διάθεση να εκφράσει την αλληλεγγύη του στους Κούρδους, καταλήγει ο νεαρός φοιτητής.