«Όρκος του Έθνους»: Το αυτοκρατορικό σχέδιο του Ερντογάν με εκείνον χαλίφη για πάντα

Όσοι νομίζουν ότι ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν θα «κατευναστεί» μέσω της διπλωματίας ή της υποχωρητικότητας και θα ειρηνεύσει εάν του δώσουμε γενναιόδωρο μερίδιο -που δεν δικαιούται- από τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων της Ανατολικής Μεσογείου, πλανώνται πλάνην οικτράν.

Ο Τούρκος πρόεδρος δεν ενδιαφέρεται για συνύπαρξη, συνανάπτυξη, συνεργασία.

Δεν θα σταματήσει ό,τι κι εάν του παραχωρήσουμε.

Θα εννοήσει κάθε συμβιβασμό παραχώρησης ως υποχώρηση, δηλαδή ως αδυναμία και θα ζητήσει ακόμα περισσότερα, επειδή μόνο μία έγνοια έχει: Την κατάκτηση.

Ή αλλιώς το «Κόκκινο Μήλο», όπως αποκαλούν και συμβολίζουν αλληγορικά οι Τούρκοι τον υπέρτατο στόχο της κατάκτησης, δηλαδή την πλήρη αναβίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και την επέκτασή της σε μια αχανή επικράτεια από τα δυτικά σύνορα της Κίνας έως το Γιβραλτάρ.

Αυτοί οι επεκτατισμοί δεν είναι κρυφοί, τους έχει διατρανώσει επανειλημμένα ο Τούρκος πρόεδρος.

Δεν έχει καμία απολύτως σημασία εάν οι προαναφερθέντες μαξιμαλισμοί είναι εφικτοί. Εάν η λογική μας τους απορρίπτει. Να μη κρίνουμε εξ ιδίων τα αλλότρια.

Το τουρκικό καθεστώς δεν «περιορίζεται» από καμία λογική σαν τη δική μας ή ακόμα πιο δυτική.

Ως μια φονταμενταλιστική ηγεσία της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, ως μέλη σε ένα τάγμα μυημένων αποκρυφιστών μουσουλμάνων, ο Ερντογάν και η αυλή του είναι απόλυτα πεπεισμένοι ότι εκπροσωπούν τον Θεό (Αλλάχ) επί της Γης και ότι αποστολή τους είναι να οικοδομήσουν ένα επίγειο θεϊκό βασίλειο (χαλιφάτο) που θα κυβερνιέται σύμφωνα με τους θεϊκούς νόμους (Σαρία).

Σε αυτή τη νέα τάξη πραγμάτων οι Τούρκοι θέλουν να είναι η ελίτ, ο εκλεκτός λαός του Θεού.

Ωστόσο, είναι σφάλμα να θεωρήσουμε -εξίσου απλοϊκά- ότι ο Ερντογάν, η αυλή του και οι οπαδοί του είναι κάποιοι «τρελοί» κι εάν με κάποιο τρόπο απαλλαγούμε από την ενοχλητική τους παρουσία θα καταφέρουμε κάποια εξομάλυνση σχέσεων με κάποιους άλλους στην ηγεσία της Τουρκίας.

Το σχέδιο που υλοποιεί ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, με περιτύλιγμα εθνοϊσλαμιστικό, είναι ακριβώς το ίδιο που προηγουμένως υλοποιούσαν οι «κοσμικοί» κεμαλιστές με περιτύλιγμα τον παντουρκισμό.

Χάρτης του Παντουρκισμού, δηλαδή των εδαφών που κατοικούνται από τουρκικούς λαούς. Ωστόσο, πρέπει να σημειωθεί, οι γειτονικοί της Ελλάδας Τούρκοι είναι κυρίως εξισλαμισμένοι και εκτουρκισμένοι ντόπιοι πληθυσμοί, κυρίως Έλληνες και Αρμένιοι αλλά και Πέρσες, Tουρκομογγόλοι σίγουρα δεν είναι κι αυτό μαρτυρείται στα πρόσωπά τους. Οι γνήσιοι Τούρκοι έχουν μογγολικά χαρακτηριστικά, όπως εκείνοι που ζούνε στην κεντρική Ασία, όχι ευρωπαϊκά ή αραβικά όπως οι «Τούρκοι» της Τουρκικής Δημοκρατίας.

Το παιχνίδι με τις λέξεις και με τις ιδεολογίες δεν πρέπει να μας αποσπά από την ουσία, που είναι κοινή ιδεολογία στην τουρκική ελίτ και έχει στόχο την παλινόρθωση του αυτοκρατορικού τους παρελθόντος.

Ό,τι ζούμε σήμερα είναι η τελευταία πράξη ενός σχεδίου που οι Τούρκοι διακήρυξαν την επομένη της ήττας τους στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά μπόρεσαν να το θέσουν σε εφαρμογή μόνο μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή.

Εάν δεν είχαμε ηττηθεί στη Μικρά Ασία κι εάν παρέμενε σε ισχύ η Συνθήκη των Σεβρών (1920), η τουρκική απειλή -όχι μόνο για τους Έλληνες, αλλά για όλους τους λαούς και έθνη της περιοχής μας- θα είχε εκλείψει.

Δυστυχώς, η ελληνική ήττα του 1922 και η Συνθήκη της Λωζάνης (1923) έσπειρε το νέο ανατολικό (τουρκικό) πρόβλημα το οποίο σήμερα απειλεί να μας «καταπιεί» εκ νέου.

Ο «Όρκος του Έθνους»

Στις 28 Ιανουαρίου 1920 το τελευταίο οθωμανικό κοινοβούλιο, της ηττημένης στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ψήφισε έξι αποφάσεις που όρισαν τις κόκκινες γραμμές των συνόρων του νέου τουρκικού έθνους-κράτους.

Το ψήφισμα αυτό, που ονομάστηκε «Όρκος του Έθνους» («Misak-ı Millî»), δημοσιεύτηκε στις 12 Φεβρουαρίου 1920 και όριζε ως τουρκικά εδάφη ολόκληρη τη Θράκη, δηλαδή, εκτός από την ανατολική, τη δυτική που σήμερα ανήκει στην Ελλάδα και τη βόρεια που ανήκει στη Βουλγαρία, τα Δωδεκάνησα, την Κύπρο, την περιοχή της Αντιόχειας (σημερινό Χατάι της Τουρκίας), τα βόρεια εδάφη των σημερινών συριακών επαρχιών Χαλεπιού, Ράκκα και Χασάκα, δηλαδή το συριακό Κουρδιστάν, ολόκληρο το βόρειο Ιράκ, δηλαδή το ιρακινό Κουρδιστάν, τις επαρχίες της Μοσούλης και του Κιρκούκ, μέρος από την ιρανική επαρχία του Δυτικού Αζερμπαϊτζάν, τον σημερινό αζέρικο θύλακα του Νακχιβάν στα νότια της Αρμενίας και την Αζαρία (Κολχίδα) της σημερινής Γεωργίας.

Ο τουρκικός Όρκος του Έθνους στον χάρτη.

Ο «Όρκος του Έθνους» προκάλεσε τότε την άμεση αντίδραση των δυτικών συμμάχων, οι οποίοι στις 16 Μαρτίου 1920 κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη. Αφοσιωμένοι στον «Όρκο του Έθνους» Οθωμανοί βουλευτές διέφυγαν στην Άγκυρα και εκεί ίδρυσαν τη «Μεγάλη Τουρκική Εθνοσυνέλευση», υπό τον Κεμάλ Ατατούρκ, κηρύσσοντας τον λεγόμενο «Πόλεμο της Ανεξαρτησίας» που έληξε με τη δική μας Μικρασιατική Καταστροφή.

Το 1923 η τουρκική διπλωματία στη Λωζάνη διαπραγματεύτηκε έχοντας στον νου της τον χάρτη του «Όρκου του Έθνους». Τελικά συμβιβάστηκαν πρόσκαιρα με λιγότερα και υπέγραψαν τη Συνθήκη της Λωζάνης.

Η «Λωζάνη» δεν τηρήθηκε

Τη Συνθήκη της Λωζάνης η Τουρκία σε σχέση με την Ελλάδα δεν την τήρησε ποτέ.

Το 1941 και ενώ η Ελλάδα τελούσε υπό γερμανική κατοχή, όλοι οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης ηλικίας από 25 έως 45 ετών στρατολογήθηκαν και στάλθηκαν σε τάγματα εργασίας (amele taburlarι) στα βάθη της χώρας.

Ακολούθησε ο διωγμός των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης σε δύο φάσεις.

Με τα Σεπτεμβριανά του 1955 και με τις απελάσεις των ετών 1964-65.

Την ίδια περίοδο, από το 1963, άρχισε να υποδαυλίζει τις ταραχές στην Κύπρο, που κατέληξαν στην παράνομη εισβολή και κατοχή του βόρειου νησιού το 1974.

Η Συνθήκη της Λωζάνης δεν τηρήθηκε ούτε στην αυτονομία που προβλεπόταν για τα νησιά Ίμβρος και Τένεδος, των οποίων ο ελληνικός πληθυσμός στη συντριπτική του πλειονότητα τα εγκατέλειψε τη δεκαετία του 1960.

Αφού «τακτοποίησε» αυτά τα ζητήματα, ο τουρκικός αναθεωρητισμός στράφηκε στο Αιγαίο, αρχικά επιχειρώντας το «γκριζάρισμα» νησιών και νησίδων, αρχής γενομένης από στα Ίμια (1996).

Η Τουρκία σήμερα δεν αρκείται στις «γκρίζες ζώνες».

Διεκδικεί μερίδιο από την κυπριακή και ελληνική ΑΟΖ (Καστελόριζο), το μισό Αιγαίο και διεκδικεί 18 ή και περισσότερα ελληνικά νησιά ως «κατεχόμενο τουρκικό έδαφος».

Ο «Όρκος του Έθνους» και του Ερντογάν

Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν από το 2016 με δημόσιες δηλώσεις του ξεκίνησε να αμφισβητεί τη Συνθήκη της Λωζάνης αναφερόμενος και στον «Όρκο του Έθνους». Το 2017 το «Κέντρο Στρατηγικών Ερευνών “Νέα Τουρκία”», εξέδωσε έναν ογκώδη τόμο 1450 σελίδων αφιερωμένο στο «Misak-ı Millî».

Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν προλόγισε την έκδοση με ένα κείμενο που χαρακτηρίστηκε ως το «μανιφέστο» του. Σε αυτό γράφει:

«Η Βουλή των Οθωμανών κήρυξε το Misak-ı Millî, δηλαδή τη διεκδίκηση των ελάχιστων εδαφών που θα μπορούσαμε να αποδεχθούμε.

»Η Εθνοσυνέλευση που συγκλήθηκε μετά την ίδρυση της Δημοκρατίας αποδέχθηκε πλήρως το εθνικό σύμφωνο που πρόσθετε στα σύνορα μας τη Μοσούλη, το Κιρκούκ, το Χαλέπι, τη Δυτική Θράκη, το Μπατούμ, την Κύπρο και μερικά Νησιά. (…)

»Αρνούμαστε να φυλακίσουμε το έθνος μας με το ένδοξο παρελθόν, στην στείρα ιστορική περίοδο που δεν συμπληρώνει ούτε εκατό χρόνια.

»Μπορείτε να αντιληφθείτε το ενδιαφέρον και την ανάμειξη μας στα τεκταινόμενα στη Συρία, την Αίγυπτο, το Ιράκ, τη Λιβύη, τα Βαλκάνια και τον Καύκασο, ατενίζοντας το ιστορικό παρελθόν μας.

»Η Ιστορία θα δώσει την καλύτερη απάντηση σε αυτούς που λένε “τι δουλειά έχει η Τουρκία σε αυτά τα μέρη;”.

»Είναι ολοφάνερο: Δεν έληξε ακόμα ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Εμείς θα συνεχίσουμε τον αγώνα και τις προσπάθειες μας. (…) Πρωταρχικός όρος του αγώνα μας είναι να μην ξεχαστεί το Misak-ı Millî”».

Σε ομιλία του στη Σαμψούντα του Πόντου, στις 24 Μαρτίου 2018, ο Τούρκος Πρόεδρος επιβεβαίωσε τις προθέσεις του:

«Τη Μεγάλη Τουρκία οπωσδήποτε θα την οικοδομήσουμε.

»Αν χρειαστεί θα δώσουμε τις ζωές μας.

»Αν χρειαστεί θα πάρουμε ζωές (…) Δεν θα ξεχάσουμε τις πληγές που άνοιξαν στην καρδιά μας τα τεχνητά σύνορα που χάραξαν (σ.σ. στη Συνθήκη της Λωζάνης το 1923).

»Μετά την Αφρίν ξεκινά η ανάσταση.

»Αυτοί που πιστεύουν πως οι παρατηρήσεις μου είναι μπλόφες ή άδεια ρητορική θα δουν πως το λάθος τους είναι θανάσιμο.

»Οι δηλώσεις μου αντικατοπτρίζουν την αποφασιστικότητα της Τουρκίας, τις πολιτικές του κράτους και τα αισθήματα του λαού.

»Θα τα καταφέρουμε ή θα σκοτωθούμε» και πρόσθεσε:

«Αν κάποιοι, κάτω από τη μύτη μας επιμένουν, βάζουν το μαχαίρι στο λαιμό μας και προσπαθούν να κάνουν τις δικές τους δουλειές, τότε να ξέρουν ότι δεν υπολογίζουμε κανέναν».

Είναι σαφές ότι μας προειδοποιούσε καιρό, ανεξάρτητα εάν λαμβάναμε σοβαρά τα λόγια του, εκείνος όμως ειλικρινής τόνιζε: «Δεν μπλοφάρω».

Η αναθεωρητική πολιτική της Άγκυρας, όπως ανοιχτά εκφράζεται με αμφισβήτηση των συνόρων σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο, η συνεχιζόμενη παράνομη κατοχή της βόρειας Κύπρου, οι πολεμικές επιχειρήσεις-εισβολές που διεξάγει σε Λιβύη, βόρεια Συρία και βόρειο Ιράκ, η ανάμιξή της στα εσωτερικά Ελλάδας και Βουλγαρίας στη Θράκη, οι βλέψεις της στον Καύκασο, η αποσταθεροποιητική της εμπλοκή στα δυτικά Βαλκάνια με εργαλεία της το εξτρεμιστικό Ισλάμ και πρόθυμους συνεργάτες ορισμένους σλαβόφωνους νοσταλγούς της τουρκοκρατίας, δεν είναι τίποτα άλλο από η υλοποίηση του περιβόητου τουρκικού «Όρκου του Έθνους», του «Misak-ı Millî».

Οι προκλητικές ενέργειες της Τουρκίας στο Αιγαίο, στο Λύκιο και στο Νότιο Κρητικό Πέλαγος, στην κυπριακή ΑΟΖ, παράλληλα με τους πολέμους σε Μέση Ανατολή και Λιβύη, είναι η επιβεβαίωση ότι η Άγκυρα δεν επιθυμεί την ειρήνη αλλά τη ρεβάνς για τον διαμελισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας πριν έναν αιώνα.

Μόνο που ανοίγοντας όλα μαζί τα μέτωπα ολόγυρά του, αποσταθεροποιώντας ολόκληρη την περιοχή, ο Τούρκος Πρόεδρος δείχνει σαν να βιάζεται να υλοποιήσει το σχεδιασμό του έχοντας κατά νου κάποιο χρονικό όριο.

Ίσως γιατί, όπως ευρέως ακούγεται, η υγεία του έχει θέσει συγκεκριμένη «διορία» που πρέπει να προλάβει εάν θέλει να μείνει στην ιστορία ως μεγάλος ηγέτης και να γλιτώσει την οικογένειά του από τις συνέπειες των πράξεων του.

Και οι ορέξεις του δεν περιορίζονται μόνο στα σύνορα της παλιάς Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Όπως γράψαμε παραπάνω, εκτείνονται από τα δυτικά σύνορα της Κίνας έως το Γιβραλτάρ.

Την Παρασκευή 10 Ιουλίου 2020, όταν ανακοίνωσε με διάγγελμά του στον τουρκικό λαό τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί, αφού δεσμεύθηκε να κατακτήσει την Ιερουσαλήμ για να «απελευθερώσει το τζαμί Αλ Ακσά» από το Ισραήλ, είπε:

«Η ανάσταση της Αγίας Σοφίας είναι τα βήματα της βούλησης των Μουσουλμάνων σε ολόκληρο τον κόσμο…

»Η ανάσταση της Αγίας Σοφίας είναι η αναβίωση της φωτιάς της ελπίδας των Μουσουλμάνων και όλων των καταπιεσμένων», με την αναβίωση του Ισλάμ από το Ουζμπεκιστάν έως την Ανδαλουσία της Ισπανίας.

Θα ανακηρυχτεί χαλίφης;

Να ανακηρυχθεί χαλίφης με αυτοκρατορική μεγαλοπρέπεια μέσα στο τζαμί Αγία Σοφία της Κωνσταντινούπολης, ίσως το 2023, είναι ο επόμενος και απώτατος στόχος του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

Εάν το καταφέρει θα καθιερωθεί ως ο ισόβιος παγκόσμιος ανώτατος θρησκευτικός ηγέτης όλου του σουνιτικού Ισλάμ.

Ο Ερντογάν ήδη επιχειρεί, από το αξίωμα του Τούρκου προέδρου, να εμφανίζεται ως τέτοιος, προλειαίνοντας το έδαφος για το χαλιφάτο, αλλά συσπειρώνει απέναντί του ισχυρές αντιδράσεις πολλών αραβικών καθεστώτων, με αποτέλεσμα προς το παρόν να μην είναι τίποτα περισσότερο από ένας εθνικός διεκδικητής – σφετεριστής.

Αυτό αλλάζει άρδην εάν γίνει χαλίφης.

Θα έχει αδιαμφισβήτητη νομιμοποίηση και το σημαντικότερο ισόβια θητεία, δηλαδή δεν θα χρειαστεί ποτέ ξανά να κριθεί σε εκλογές και δίχως να αλλάξει το προεδρικό σύστημα της χώρας του, που ο ίδιος δημιούργησε (16 Απριλίου 2017), θα μετατρέψει αναίμακτα την Τουρκία σε θεοκρατία, στεκόμενος πλέον πάνω από τον πρόεδρο, με την εξουσία του να μην περιορίζεται από εθνικά σύνορα και να απλώνεται παγκοσμίως.

Ουσιαστικά αντιγράφει το μοντέλο της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν, η οποία έχει πρόεδρο, κοινοβούλιο (Ισλαμική Συμβουλευτική Συνέλευση) αλλά και έναν ισόβιο Ανώτατο Ηγέτη, τον Αγιατολάχ, που εκτός από ανώτατος ηγέτης του Ιράν είναι και η παγκόσμια θρησκευτική κεφαλή των σιιτών.

Έτσι ο Ερντογάν θα μετατρέψει την Τουρκία σε ένα δεύτερο Ιράν και ο ίδιος θα βασιλεύσει μέχρι τον θάνατό του, ενώ η οικογένειά του θα αποκτήσει «αγιότητα», «ασυλία» και -το σημαντικότερο- δικαίωμα κληρονομικής διαδοχής. Θα είναι δηλαδή μια «αγία οικογένεια».

Ο τίτλος του χαλίφη

Ο χαλίφης είναι ηγεμονικός μουσουλμανικός κληρονομικός τίτλος.

Όταν πέθανε ο Μωάμεθ (8 Ιουνίου 632) τον διαδέχθηκε στις πολιτικές και διοικητικές εξουσίες ο Αμπού Μπακρ ας–Σιντίκ με τον τίτλο «Χαλίφα ρασούλ Αλλά(χ)» που σημαίνει «Διάδοχος αγγέλου (αγγελιαφόρου) Θεού».

Αυτός όμως ο όρος μάλλον καθιερώθηκε ως ηγεμονικός (θρησκευτικός και πολιτικός) επί ηγεμονίας του 2ου Χαλίφη Ουμάρ Α΄ λαμβάνοντάς το από το Κοράνι που έτσι αποδίδεται στον Αδάμ και τον Δαβίδ ως αντιβασιλείς του Θεού.

Ο Αμπού Μπακρ και οι τρεις άμεσοι διάδοχοί του θεωρήθηκαν μόνοι «τέλειοι» ή «ορθά καθοδηγούμενοι» (αλ-κουλάφα, αρ-ρασίντουμ).

Μετά από αυτούς τον τίτλο του Χαλίφη έλαβαν 14 μουσουλμάνοι ηγεμόνες της Δυναστείας των Ομεϋαδών της Δαμασκού, στη συνέχεια 38 της Δυναστείας των Αββασιδών της Βαγδάτης (που κατέρρευσε το 1258 από τους Σελτζούκους Τούρκους), πέρασε στους απογόνους των Αββασιδών στο Κάιρο (1258-1517) παρότι η εξουσία ασκούταν από τους Μαμελούκους και από το 1517 πέρασε στους Οθωμανούς και στον Σουλτάνο Σελίμ Α΄ «ως επικυριαρχίας αξίωμα διαδοχής».

Μετά τον Σελίμ Α΄ ο τίτλος του χαλίφη πέρασε σε όλους τους σουλτάνους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μέχρι τις 3 Μαρτίου 1924 που καταργήθηκε από την Τουρκική Δημοκρατία. Τελευταίος χαλίφης ήταν ο Αμπντούλ Μετζίτ Β΄.

Το 1924 εκδιώχθηκε από τον Μουσταφά Κεμάλ και πέθανε στις 23 Αυγούστου 1944 στο Παρίσι.

Ο Ερντογάν δεν μπορεί να γίνει σουλτάνος

Η Οθωμανική Αυτοκρατορία πήρε το όνομά της από τη βασιλική της οικογένεια, τους Οσμανλήδες (Οθωμανούς) και τον πρώτο της δυναστείας, τον Οσμάν Α΄. Άρα, μόνο μέλη της βασιλικής οικογένειας μπορούν να ανακηρυχθούν «πατισάχ», όπως είναι ο ορθός τίτλος του Οθωμανού μονάρχη και όχι «σουλτάνος» όπως έχει επικρατήσει να λέμε.

Η οικογένεια των Οσμανλήδων δεν έχει εξαφανιστεί, υφίσταται, με διάδοχο του θρόνου από το 2017 τον Ντουντάρ Αλιοσμάν, 45ος επικεφαλής του Οίκου των Οσμάν, απόγονος του Οθωμανού σουλτάνου Αμπντούλ Χαμίτ Β΄.

Οι Οσμανλήδες επίσης διεκδικούν καταγωγή από την ρωμαϊκή (βυζαντινή) αυτοκρατορική οικογένεια των Κομνηνών.

Ο Σουλεϊμάν Σαχ (1178 – 1227), παππούς του Οσμάν Α΄, όπως αναφέρει ο Βυζαντινός ιστορικός Γεώργιος Σφραντζής ήταν από την Δυναστεία των Κομνηνών, γιος του Ιωάννη Κομνηνού Τζελέπη που έγινε μουσουλμάνος.

O Ιωάννης Κομνηνός ή Τζελέπης ήταν ο μεγαλύτερος γιος του σεβαστοκράτορα Ισαάκιου Κομνηνού και της Ειρήνης των Βαγρατιδών, εγγονός του Βυζαντινού αυτοκράτορα Αλέξιου Α΄ Κομνηνού.

Αποστάτησε, εξισλαμίστηκε και παντρεύτηκε μία από τις κόρες του Σελτζούκου σουλτάνου Μεσούντ Α΄.

Οι μετέπειτα παραδόσεις με βασικό εκπρόσωπο τον ιστορικό Γεώργιο Σφραντζή που έζησε τον 15ο αιώνα λένε ότι ο γιος του Ιωάννη και της Καμερώ, της πριγκίπισσας των Σελτζούκων, ήταν ο Σουλεϊμάν Σαχ, πατέρας του Ερτογρούλ και παππούς του Οσμάν Α΄ ιδρυτής της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Ο Μωάμεθ Β΄ ο Πορθητής όταν κατέκτησε την Κωνσταντινούπολη ισχυρίστηκε ότι είναι ο νόμιμος διάδοχος της αυτοκρατορίας σαν απ΄ ευθείας απόγονος των Κομνηνών.

Είναι λοιπόν κατανοητό ότι ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δεν μπορεί να ανέβει στον οθωμανικό θρόνο, δεν είναι «γαλαζοαίματος».

Εάν όμως δεν μπορεί να γίνει βασιλιάς αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να γίνει και χαλίφης, δηλαδή θρησκευτικός ηγέτης του σουνιτικού Ισλάμ. Εκεί όμως χρειάζεται την Αγία Σοφία.

Το Ομφάλιον

Το Ομφάλιον (Ομφαλός της Γης) είναι ένα πολυποίκιλτο τετράγωνο σύνολο κυρίως κυκλικών πολύχρωμων μαρμάρινων διακοσμήσεων, υψηλής τέχνης, σε συγκεκριμένο σημείο του δαπέδου των βυζαντινών ναών.

Το Ομφάλιο της Αγίας Σοφίας βρίσκεται κεντρικά και ελαφρώς δεξιά στο δάπεδο της Μεγάλης Εκκλησίας και εμπρός από τη μετέπειτα οθωμανική προσθήκη για τη παρουσία του μουεζίνη.

Αποτελείται από μία μεγάλη κεντρική μαρμάρινη ροζέτα, όπου εκεί ήταν η θέση της Στέψης του εκάστοτε Ρωμαίου (Βυζαντινού) Βασιλέα ή Αυτοκράτορα.

Το Ομφάλιον στην Αγία Σοφία.

Στο σημείο αυτό παρέμενε ο Αυτοκράτορας κατά τη διάρκεια των περισσοτέρων επίσημων τελετών της εκκλησίας (περιγραφές του Πορφυρογέννητου).

Η χρήση του ομφάλιου ήταν συνεπώς λειτουργική, αλλά και τελετουργική.

Εάν ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν θέλει να ανακηρυχθεί χαλίφης πρέπει να σταθεί στο Ομφάλιον, δηλαδή στον Ομφαλό της Γης, μέσα στην Αγία Σοφία, διεκδικώντας έτσι όχι μόνο την παγκόσμια ανώτατη θρησκευτική ηγεσία του σουνιτικού μουσουλμανικού κόσμου αλλά και την παράδοση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Να σημειωθεί ότι, ενώ με τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί καλύφθηκε όλο το δάπεδο με τιρκουάζ χαλί, εξαιρέθηκε το Ομφάλιον, το οποίο έμεινε ακάλυπτο σε κοινή θέα, περιτριγυρισμένο με διαχωριστικά κολωνάκια οριοθέτησης με κόκκινο σκοινί για να μην μπορέσει να πατήσει κανείς σε αυτό.

Το 2023 χαλίφης

Δεν είναι ευρέως γνωστό, αλλά ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν θεωρείται εδώ και πολύ καιρό ηγέτης μια θρησκευτικής απόκλισης, αίρεσης, που ελάχιστη σχέση έχει με το ορθόδοξο σουνιτικό Ισλάμ.

Στις αρχές του 2017 παρατηρήθηκαν έντονες εκφράσεις μιας θρησκευτικής λατρείας στον Ερντογάν μεταξύ υψηλόβαθμων στελεχών, βουλευτών και υπουργών του κόμματός του, οι οποίοι στο πρόσωπό του βλέπουν ένα δεύτερο «προφήτη», ακόμα και ενσάρκωση του ίδιου του Θεού.

Για παράδειγμα, πριν τρία χρόνια ο Σουάτ Ουνάλ, υψηλόβαθμο στέλεχος του ισλαμιστικού κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP) της Τουρκίας, δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τη χαρά του για τη συνταγματική μεταρρύθμιση στην Τουρκία και έγραψε στο Facebook ότι το 2023 ο Ερντογάν θα είναι χαλίφης και ο Θεός θα εκπληρώσει το Θείο Φως.

Αναφερόμενος σε ένα σχόλιο του φιλοερντογανικού αρθρογράφου Αμπντουραχμάν Ντιλιπάκ, ότι «ο Ερντογάν θα είναι χαλίφης μετά τη νέα του προεδρική ιδιότητα.

»Ακόμα και τα δωμάτια του Ακσαράι [Προεδρικού Παλατιού] είναι έτοιμα.

»Η Ισλαμική Ένωση θα εγκαθιδρυθεί», ο Ουνάλ έγραψε: «2023. Ο Θεός θα εκπληρώσει το Θείο Φως».

«Το χαλιφάτο έφτασε στο τουρκικό κοινοβούλιο. Η κυβέρνηση έκανε ότι ήταν αναγκαίο.

»Εάν ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν περάσει σε ένα προεδρικό σύστημα, το πιθανότερο είναι να διορίσει συμβούλους στις μουσουλμανικές επικράτειες, στις επικράτειες που είναι πιστές στον χαλίφη.

»Επίσης θα δημιουργήσει γραφεία αντιπροσώπων της Ισλαμικής Ένωσης στο Μπεστεπέ [στο Προεδρικό Παλάτι στην Άγκυρα]», είχε δηλώσει ο Ντιλιπάκ σε συνέδριο στο Τορόντο το 2015.

Ο Φατίχ Νουρουλά Εφέντι, ηγέτης της σέχτας των Ουσάκι, μιλώντας τον Οκτώβριο του 2016 από τον τηλεοπτικό σταθμό Nurani TV, είχε πει ότι η Δημοκρατία της Τουρκίας, που ιδρύθηκε το 1920, έχει τελειώσει και η δεύτερη Οθωμανική Αυτοκρατορία είναι μια πραγματικότητα.

«Ο ηγέτης της δεύτερης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας είναι ο Ταγίπ Μπέης [Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν].

»Είναι ο πρώτος μας σουλτάνος», ήταν τα λόγια του Νουρουλά Εφέντι.

Ο ίδιος ισχυρίστηκε ότι το νέο κράτος που ορθώνεται μετά από 100 χρόνια «κενού» (αναφερόμενος στη Δημοκρατία της Τουρκίας ως «κενό») θα είναι συνέχεια του κράτους που ίδρυσε στη Μεδίνα ο Προφήτης Μωάμεθ.

Ο αντιπρόεδρος του κυβερνώντος ισλαμιστικού κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP), Μουσταφά Ατάς, είχε δηλώσει στις 28 Μαρτίου 2016 ότι ο Πρόεδρος Ερντογάν είναι ευλογία του Θεού στην ούμα, δηλαδή στο παγκόσμιο ισλαμικό έθνος.

Υπάρχουν όμως και πιο ακραίες τοποθετήσεις, όπως του Ισμαήλ Χακί Εσέρ, τοπικός πρόεδρος του AKP στο Αϊδίνιο (Τράλλεις) της Λυδίας, ο οποίος έχει πει ότι ο ίδιος και οι οπαδοί του κόμματος αγαπάνε τόσο πολύ τον Ερντογάν που τον βλέπουν σαν να είναι ένας δεύτερος προφήτης.

Ο βουλευτής του AKP στην Προύσσα, Χουσεΐν Σαχίν, έχει δηλώσει ότι ακουμπώντας τον Ερντογάν είναι ένα είδος προσευχής, ενώ ο βουλευτής του AKP από την Ντούτζε της Βιθυνίας δήλωσε ότι ο Ερντογάν «έχει όλα τα χαρακτηριστικά του ίδιου του Θεού».