Ο ιερός πόλεμος του Κύριλλου στην Ουκρανία – Oι Ρώσοι «περιούσιος λαός» και «μάρτυρες»

Σχόλιο περί ιερότητας του πολέμου…

What passing bells for these who die as cattle?
Only the monstrous anger of the guns.
Only the stuttering rifles’ rapid rattle
Can patter out their hasty orisons

Benjamin Britten, War Requiem, Op. 66

Στις 22 Νοεμβρίου κατετέθη προς συζήτηση στο Ουκρανικό Κοινοβούλιο σχέδιο νόμου, το οποίο προβλέπει την πλήρη απαγόρευση της εκκλησιαστικής οργανώσεως του Πατριαρχείου Μόσχας στην Ουκρανία.

Ο γράφων σε παλαιότερα και πρόσφατα σχόλιά του έχει παρουσιάσει επαναλαμβανόμενες απόψεις «ακραιφνών» Ουκρανών κοινωνικών παραγόντων, οι οποίοι προειδοποιούν τους πολιτικούς ότι, το μοναδικό αποτέλεσμα μιας απαγορεύσεως της εκκλησιαστικής δομής του Πατριαρχείου Μόσχας στην Ουκρανία θα είναι η πλήρης διασάλευση της τόσο αναγκαίας σήμερα στη χώρα κοινωνικής ειρήνης, έτι δε περισσότερο που οι «φιλορωσικές τάσεις» σε αυτή δεν υπερβαίνουν το 1%.

Θα μπορούσε να σχολιάσει ο επιμελής αναγνώστης της ΚΑΘΕΔΡΑΣ ότι, μα καλά, αυτοί δεν ήταν που το περασμένο Οκτώβριο διατυμπάνιζαν δεξιά και αριστερά ότι πάει, τελειώσαμε με τη Μόσχα, ούτε καν Μύρο δεν θα πάρουμε από αυτούς και τώρα ακολουθούμε τη δική μας, ανεξάρτητη πορεία, επομένως τη λειτουργία ποιας Εκκλησίας σκοπεύει να απαγορεύσει ο νόμος;

Ο νόμος, πιστέ αναγνώστη της ΤΡΙΜΠΟΥΝΑΣ, θέλει να απαγορεύσει αυτή ακριβώς την εκκλησιαστική δομή που ενώ, από τη μια πλευρά, επιμένει ότι «είμαστε ανεξάρτητοι», από την άλλη ο κοσμικός και ο εκκλησιαστικός βραχίονας της «γ΄ Ρώμης» έχουν γράψει αυτή την, ούτως ειπείν, «ανεξαρτησία» εις τα παλαιότερα των υποδημάτων τους, συνεχίζοντας αφελώς να την θεωρούν κάτι σαν «πέμπτη φάλαγγα».

Όλοι οι σχολιαστές της «αγίας Ρωσίας», τους οποίους ο γράφων παρακολουθεί με ιδιαίτερη «ευλάβεια», όχι μόνο δεν αναγνωρίζουν τα φαιδρά σκιρτήματα αυτονομίας του Ονούφριου, αλλά και τα δικαιολογούν υπογραμμίζοντας ότι επρόκειτο για έναν αναγκαίο συμβιβασμό για την αντιμετώπιση των ισχυρών πιέσεων που δέχεται από εθνικιστικούς κύκλους και, φυσικά, από το απολύτως ελεγχόμενο από την Αμερική Οικουμενικό Πατριαρχείο!

Και ενώ ο Ονούφριος αρνείται πεισματικά να αποδεχθεί την πραγματικότητα, ότι δηλαδή εκτός από την εκκλησιαστική του οργάνωση υπάρχει στην Ουκρανία και η κανονική Ορθόδοξη Εκκλησία Ουκρανίας, και απορρίπτει μετά βδελυγμίας κάθε ενωτική πρόταση, ο πασών (;) των Ρωσιών προϊστάμενός του στο κήρυγμά του στις 6 Νοεμβρίου στα πλαίσια των εγκαινίων ενός νέου στρατιωτικού ναού, αυτού της ρωσικής εθνοφρουράς, διατύπωσε μια νέα θεολογική προσέγγιση σχετικά με την «αγιότητα» του ρωσικού λαού.

Συγκεκριμένα ο Πατριάρχης Κύριλλος τόνισε τα εξής:

«Μια ιδιαίτερη ευθύνη πέφτει σε εκείνους που είναι επιφορτισμένοι με το καθήκον να προστατεύσουν τα σύνορα της πατρίδας μας, επειδή μπορούν να στοχεύσουν οπουδήποτε, αλλά θα χτυπήσουν τη Ρωσία.

«Σήμερα η Ρωσία είναι ένας “στῦλος καὶ ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας” (βλέπε Α ́ Τιμ. 3:15).

»Αυτά τα λόγια έχουν ειπωθεί σε σχέση με την Εκκλησία, αλλά ο πιστός λαός μας, έχοντας αποδεχθεί τον λόγο του Θεού με το μυαλό και την καρδιά του, απορρίπτοντας σε όλη την ιστορία πολλούς πειρασμούς – πολιτικούς, πολιτιστικούς, οικονομικούς και παραμένοντας ελεύθερος από αυτούς τους πειρασμούς, είναι από μόνος του ένας πυλώνας της αλήθειας». (Βλ. εδώ στα ρωσικά)

Με άλλα λόγια, ο Πατριάρχης Κύριλλος μας λέγει ότι, δεν είναι η οικουμενική χριστιανοσύνη, η οποία πρεσβεύει την αλήθεια, αλλά ο ρωσικός λαός, ο οποίος σήμερα αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα.

Ο προκαθήμενος της «γ΄ Ρώμης» πιστεύει ότι, «ο λαός αντιμετωπίζει κινδύνους που αμφισβητούν την ίδια την ύπαρξη της χώρας μας».

Ο πατριάρχης καλεί τους πιστούς να προσεύχονται «υπέρ των αρχόντων και του στρατού, δηλαδή υπέρ εκείνων που φέρουν ιδιαίτερη ευθύνη για την τύχη της χώρας».

Ερμηνεύει αυτό που συμβαίνει στην Ουκρανία ως «εσωτερική σύγκρουση», την οποία ενθαρρύνουν «ισχυρές δυνάμεις που βρίσκονται εκτός Ρωσίας».

Ως συνήθως ο πατριάρχης Κύριλλος, αναφέρεται σε πολιτικά κέντρα ή και δυτικά κράτη που σύμφωνα με την «μεγαλοϊδεάτικη» άποψή του βρίσκονται πίσω από τη σύγκρουση στην Ουκρανία.

Πρόσεξε τώρα υπομονετική αναγνώστη της ΤΡΙΜΠΟΥΝΑΣ την παρακάτω θέση του πασών (;) των Ρωσιών:

«Και αυτό δεν είναι μόνο η πρόκληση στρατιωτικών συγκρούσεων, αλλά ένας διαβολικός πειρασμός που στοχεύει να ωθήσει τον αδελφικό λαό σε εμφύλιες προστριβές».

Και εφόσον αυτός ο «διαβολικός πειρασμός» προέρχεται από κέντρα και χώρες που βρίσκονται δυτικά της «τρίτης Ρώμης», μπορούμε να συμπεράνουμε ότι οι λαοί της Δύσεως, σε αντίθεση με τον ευλαβέστατο ρωσικό λαό του 3% των εκκλησιαζόμενων, αποκόπηκαν από την εν Χριστώ αλήθεια!

Από την έναρξη της «ειδικής στρατιωτικής επιχειρήσεως» της Ρωσίας στην Ουκρανία, ο Πατριάρχης Κύριλλος είχε αναφερθεί στον «ιερό χαρακτήρα» αυτής και ευθυγραμμιζόμενος απολύτως με την ρωσική πολιτική ηγεσία, την χαρακτήρισε ως μια σαφή αντιπαράθεση μεταξύ της «αγίας Ρωσίας» και του «άθεου» δυτικού πολιτισμού.

Όμως ο Ρώσος προκαθήμενος προχώρησε ακόμα παραπέρα, χαρακτηρίζοντας την Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες ως… «αντιχριστιανικό έδαφος».

Στις 25 Οκτωβρίου, στην εναρκτήρια ομιλία του στα πλαίσια της 24ης συνάξεως της Παγκόσμιας Ρωσικής Λαϊκής Συνόδου, ο Πατριάρχης τα έβαλε με την παγκοσμιοποίηση λέγοντας χαρακτηριστικά ότι:

«Η παγκοσμιοποίηση είναι ένα σχέδιο παγκόσμιας οικουμενικότητας, χωρίς όμως να λαμβάνεται υπόψη η πραγματική πρόθεση του Δημιουργού για τον άνθρωπο.

»Και από την άποψη της χριστιανικής εσχατολογίας, γνωρίζουμε τι σημαίνει παγκόσμιος οικουμενισμός και γνωρίζουμε επίσης ότι χωρίς αυτόν τον παγκόσμιο οικουμενισμό δεν θα εμφανισθεί κάποιος, ο οποίος θα διεκδικήσει παγκόσμια εξουσία και του οποίου το όνομα θα συνδεθεί με το τέλος του κόσμου». (Βλ. εδώ στα ρωσικά)

Σε αυτό το σημείο είναι εμφανής μια έμμεση αναφορά στον Αντίχριστο, στο δρόμο του οποίου στάθηκε εμπόδιο η Ρωσία.

Όμως στα εγκαίνια του ναού της Ρωσικής Εθνοφρουράς ο πατριάρχης δεν δίστασε να χαρακτηρίσει ανοικτά τη Δύση «διαβολική», εφόσον εκείνοι που υποστηρίζουν το σχέδιο «αντί-Ρωσία» έχουν ευθέως αμφισβητήσει τον Θεό!

Δηλαδή η Ρωσία παρουσιάζεται ως ο «περιούσιος λαός», ο «εκλεκτός» του Θεού στη γη.

«Ασυναρτησίες», θα σπεύσει να αναφωνήσει ο δικαίως εκνευρισμένος αναγνώστης της ΚΑΘΕΔΡΑΣ, αλλά θα έχει άδικο.

Η ιδέα του «εκλεκτού λαού», έτσι όπως εκφράζεται από τον πατριάρχη Κύριλλο, ιδιαιτέρως στα πλαίσια της πολυεθνικής, και πολυπολιτισμικής Ρωσίας, δεν είναι τίποτε άλλο από μια ακόμα έκφραση του εθνοφυλετικού δόγματος του «ρωσικού κόσμου», το οποίο, όπως θα δούμε παρακάτω αποκτά και μια μεταφυσική διάσταση.

Σχεδόν από την έναρξη της «ειδικής στρατιωτικής επιχειρήσεως» στην Ουκρανία, ο Πατριάρχης Κύριλλος προωθεί την ιδέα της «ιερότητας» της αποστολής των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων, υπογραμμίζοντας ότι οι αμαρτίες των στρατευμένων που έπεσαν κατά την εκτέλεση του «ιερού» τους καθήκοντος έχουν «καθαρισθεί».

Με άλλα λόγια ο ηγέτης του εκκλησιαστικού βραχίονα του «ρωσικού κόσμου» προσπαθεί να μας πείσει ότι, ούτε λίγο ούτε πολύ, όσοι έχασαν τη ζωή τους στις επιχειρήσεις της ρωσικής επεμβάσεως στην Ουκρανία πρέπει να θεωρούνται… εθνομάρτυρες, εφόσον πολέμησαν εναντίον των δυνάμεων του… «εξαποδώ».

Νέο δόγμα; Ίσως, όμως στην ίδια ομιλία του στο Παγκόσμιο Ρωσικό Λαϊκό Συμβούλιο, ο Πατριάρχης πρότεινε να ενσωματωθεί η έννοια της «θυσίας» στη Στρατηγική της εθνικής Ασφάλειας της Ρωσικής Ομοσπονδίας.

Υπό αυτή την έννοια, κάθε περίπτωση αυτοθυσίας ενός στρατευμένου θα πρέπει να εντάσσεται στην αντίληψη μιας συλλογικής εθνικής θυσίας στο όνομα της θρησκευτικής αλήθειας, με τη διαφορά ότι σε αυτή την περίπτωση ο φορέας της αυτής της «συλλογικής θυσίας» δεν είναι πλέον η εκκλησιαστική κοινότητα, αλλά μια πολιτική – η Ρωσική Ομοσπονδία.

«Μένει να καταλάβουμε», διερωτάται ο Andrei Melnikov της NEZAVISIMAYA GAZETA «αν ο πατριάρχης εννοεί τον λαό ως πολιτική ένωση ή αν εξακολουθεί να αποτελεί μια υπερεθνική κοινότητα, πρόσκαιρα διηρημένης και όχι επισημοποιημένης σε ένα ενιαίο πολιτικό σύνορο.

»Εδώ, ο προκαθήμενος της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας δεν μας δίνει την ευκαιρία για ορισμένες ερμηνείες.

»Στο κήρυγμα των εγκαινίων, μιλάει για τη Ρωσία ως χώρα.

»Ταυτόχρονα όμως θυμίζει την πνευματική και ιστορική κοινότητα της αγίας Ρωσίας, στην οποία ανήκουν και η Ουκρανία και η Λευκορωσία.

»Μόνο που εδώ ο ουκρανικός λαός υπέκυψε στον “πειρασμό του διαβόλου” από τη Δύση».

Η άποψη του εκκλησιαστικού ταγού της «αγίας Ρωσίας» ότι οι Ουκρανοί υπέκυψαν στον πειρασμό της «σατανικής Δύσεως» και αντιμετωπίζουν εχθρικά οτιδήποτε έχει σχέση με τη Ρωσία, δεν είναι καινούργια, διαμορφώθηκε όταν οι ουκρανικές Αρχές του απαγόρευσαν την είσοδο στη χώρα εξ αιτίας ακριβώς αυτών των εθνοφυλετικών κηρυγμάτων.

Εντούτοις, φίλτατε αναγνώστη της ΚΑΘΕΔΡΑΣ, η άποψη ότι η Ρωσία και ο ρωσικός λαός είναι φορείς της αληθείας και ενός «συλλογικού αλάθητου» (τρέμε Ποντίφικα!), προσδίδει στις δογματικές ασάφειες του «πάπα» Κυρίλλου μια νέα και άκρως αντιεκκλησιαστική διάσταση, εφόσον παρ’ όλες τις κάποιες, συγκυριακές ομοιότητες η εκτός εκκλησίας αλήθεια κάθε άλλο παρά αλήθεια είναι.

Αλλά όπως μου είπε και ο καλός Έλληνας φίλος: με τί κάθεσαι και ασχολείσαι χρονιάρες μέρες;!