Πώς η πολιτική πρακτική “εκπίπτει” σε μαγγανεία

Πώς μπορεί αλήθεια η πολιτική πρακτική να “εκπίπτει” σε μαγγανεία, που προσπαθεί να δικαιολογεί με τρόπο “μαγικό” τις εκάστοτε επιλογές των όποιων κομματικών σκοπιμοτήτων ή των ορνιθόμυαλων εξουσιολάγνων;

Είναι δυνατόν το θράσος και η βλακεία των ιθυνόντων να αθροίζονται, ενώ η σοβαρότητα και η ειλικρίνεια να αφαιρούνται;

Και βέβαια δεν ζούμε σε μια αταξική κοινωνία, όπου η ανθρώπινη φύση δεν έχει πάθη και αδυναμίες, έτσι ώστε η συλλογική έκφραση, το κράτος, να υπάρχει ως σκιά. Όμως, απ’ αυτό το σημείο, μέχρι να υποτιμάται η νοημοσύνη, να φυλλορροείται η αξιοπρέπεια των πολιτών και να υποθηκεύεται το μέλλον τους, η απόσταση είναι τεράστια.

Είναι ντροπή αυτή η εμμονή των ανθρώπων με το… μετέωρο βήμα στην εξουσία ή των άλλων που προσπαθούν ασμένως να δρασκελίσουν το κατώφλι τους, να κοιτάζουν μακριά τη “γραμμή των οριζόντων” και να χάνουν αυτά που μπορούν να βλέπουν τα μάτια τους. Μια “ηδονική” εμμονή, που καταντά πρόκληση για τους δυσπραγούντες πολίτες. Και είναι επίσης η εμμονή στη διαστρέβλωση της πραγματικότητας, που δημιουργεί τελικά τις πεισιθανάτιες πολιτικές φιγούρες.

Με τη “μαγγανεία” τα δύο τελευταία χρόνια η εκτρωματική κυβέρνηση, με μια αξιωματική αντιπολίτευση να μην μπορεί να αρθρώσει πειστικό αντιπολιτευτικό λόγο, αμφινταλευομένη σ’ ένα πλέγμα πολιτικής ανοησίας και απειρίας, προσπαθεί να μας παραπείσει ότι όλα πάνε ή θα πάνε καλά.

Και να οι λεκτικές κορώνες περί “σκληρών” διαπραγματεύσεων με τους δανειστές, να οι πομφολυγώδεις πρωθυπουργικές δηλώσεις για “έξοδο” από τα μνημόνια και “επέλαση” αγορές, να και οι κυβερνητικές υποσχέσεις, για τη δημιουργία πρόσκαιρων εντυπώσεων. Να όμως και η ασφαγίαστη αλήθεια! Η αδυσώπητη πραγματικότητα…

Με την Ελλάδα να βρίσκεται απαξιωμένη διεθνώς, εξαιτίας των μικροπολιτικών πρακτικών των εγχώριων βλακών της πολιτικής και των επιφορτισμένων να υπηρετούν απαρέγκλιτα τις επιταγές “ξένων αφεντάδων”.

Με την Ελλάδα να μην έχει αποφύγει το φάσμα της χρεοκοπίας. Και οι μέρες που διατρέχουμε, με το συνωστισμό των γεγονότων, δεν επιτρέπουν καμία πλέον αμφιβολία ότι οδεύουμε στο “Πουθενά” με πυξίδα το “Τίποτα”. Και σ’ αυτή τη μοιραία κατηφορική πορεία μας δεν παρεμβάλλεται δυστυχώς κάποιο “ξέφωτο” ελπίδας ότι “κάτι” μπορεί να συμβεί και να σταματήσει η κατρακύλα μας…

Κατά τα άλλα, οι Έλληνες παραμένουν “στριμωγμένοι” ανάμεσα στις Συμπληγάδες των αναγκών της καθημερινότητας και της ανασφάλειας. Και όλα σε τούτη τη χώρα των λεβέντικών απλώς συνθημάτων, εντάσσονται στο χώρο της “μισής αλήθειας” ή και του ασύστολου ψεύδους. Αυτή η “μισή αλήθεια” και το ψέμα λειτουργούν ως παραμορφωτικός καθρέπτης της δημόσιας ζωής. Όλοι μας βρισκόμαστε σε μια αίθουσα παραμορφωτικών κατόπτρων. Και χάνουμε τον προσανατολισμό μας.

Και τελικά, αυτό που θεωρούμε, από εθιστική αντίδραση ή παραποίηση της πραγματικότητας ως “ακατανόητο” σ’ άλλες προηγμένες κοινωνίες θεωρείται “αυτονόητο”. Με την κάθε ενδιαφερόμενη πολιτική ομάδα να τρέφει με προσδοκίες τον λαό. Κι αυτός θρεμμένος με προσδοκίες, υπό το βάρος των αναγκών, εκμηδενίζει λογική θεώρηση και κρίση.

Ελάχιστοι στο πολιτικό πεδίο οι αναζητητές του εφικτού, οι διαθέτοντες έρμα ευθύνης, για να μην το θέσω πιο πεζοδρομιακά. Ελάχιστοι οι πολέμιοι της μισής αλήθειας και οι διερευνητές λύσεων, που να συνδυάζουν βατότητα με ρεαλιστική προσδοκία.

Έτσι, γινόμαστε αυθόρμητοι θεατές της φαντασμαγορίας γκροτέσκο παραστάσεων της πολιτικής, με τον πρωθυπουργό της χώρας να “καμαρώνει” που υποδέχεται την μέχρι πριν μερικές μέρες άγνωστη παντελώς Αμάλ Αλαμουντίν, με σύσσωμη της “υψηλή κοινωνία” της ελληνικής αρχοντοχωριατιάς να επιδιώκει μια συνάντηση μαζί της… Και το “ξεφτισμένο” ελληνικό κράτος να πληρώνει αδρά τα επικοινωνιακά παιχνίδια της κυβέρνησης!..

Και μη χειρότερα! Δεν θα διαφωνήσω ωστόσο με την άποψη ότι υπάρχουν και “χειρότερα”. Και τα χειρότερα είναι στο διάβα μας προς το “Πουθενά”. Και αν κάποιος δύσπιστος αναγνώστης θεωρεί ότι τούτη η γραφίδα κινδυνολογεί, δεν έχει παρά να ενημερωθεί από τα διεθνή Μέσα ενημέρωσης, ηλεκτρονικά και έντυπα. Χωρίς να περιορίζεται σε ό,τι του “σερβίρουν” αδιάντροπα οι ντόπιες “πατσαβούρες” της δημοσιογραφικής αθλιότητας.

Κι αν είχε τη δυνατότητα να ταξιδεύει στο εξωτερικό και να έχει σοβαρούς συνομιλητές, θα ένιωθε ντροπή για όσα συμβαίνουν στη χώρα του και μάλιστα ερήμην του!…