Τούρκος αναλυτής: Οι Έλληνες μας βλέπουν αδύναμους και αποφάσισαν να αδράξουν την ευκαιρία

Ο αρθρογράφος της Yeni Safak, Σουλεϊμάν Σεϋφί Ογκούν, σε άρθρο του υπό τον τίτλο «Η αλήθεια για τη σχέση αγάπης-μίσους μεταξύ Τούρκων και Ελλήνων», υποστηρίζει ότι η Ελλάδα σήμερα είναι πιο αποφασισμένη από ποτέ να «αδράξει την ευκαιρία» επειδή «η Τουρκία βρίσκεται στην πιο αδύναμη κατάστασή της».

Καταλήγει ότι ο Μητσοτάκης προκαλεί τον Ερντογάν όπως ο Ζελένσκι τον Πούτιν, αφήνοντας να εννοηθεί ότι η «ελληνική προκλητικότητα» εξυπηρετεί κάποιο δυτικό σχέδιο εις βάρος της Τουρκίας.

Διαβάστε το άρθρο:

Η ομιλία του Έλληνα Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στο Κογκρέσο των ΗΠΑ και η υποστήριξή της από σχεδόν όλους τους παρευρισκόμενους σηματοδοτεί ένα ιστορικό σημείο καμπής.

Η τεταμένη πορεία των γεγονότων που ακολούθησαν αυτή την ομιλία θα πρέπει να θεωρείται μόνο φυσική.

Η τουρκοελληνική συμμαχία που ξεκίνησε το 1922, με άλλα λόγια, μετά την ελληνική ήττα στην Ανατολία, και συνεχίστηκε για δεκαετίες, πήρε κάπως αντίθετη τροπή από τη δεκαετία του 1950, οδηγώντας τις δύο χώρες στα πρόθυρα του πολέμου ξανά και ξανά.

Γνωρίζουμε καλά ότι έχουμε μια σειρά ζητημάτων για πάνω από μισό αιώνα τώρα—σχετικά με θέματα όπως η Κύπρος, τα στρατιωτικοποιημένα νησιά, η ηπειρωτική λεκάνη, ο εναέριος χώρος κ.λπ.

Γίναμε μάρτυρες επικίνδυνων κλιμακώσεων και αυτή την περίοδο.

Αλλά οι τελευταίες εξελίξεις θεωρούνται απλώς ένας ακόμη από τους κρίκους αυτής της αλυσίδας κλιμάκωσης, ωστόσο, θα ήταν τρομερό λάθος να πιστεύουμε ότι αυτή τη φορά οι σπίθες θα σβήσουν όπως στο παρελθόν.

Η Ελλάδα δεν ήταν ποτέ τόσο ενεργητική ή προκλητική όσο σήμερα.

Όταν έκανε μερικά βήματα προς τα εμπρός, θα έκανε αμέσως πίσω.

Πρέπει να δούμε μια φορά ότι ενεργούν πιο προκλητικά, πιο αποφασιστικά από ποτέ για να πετύχουν τα σχέδια τους.

Ενώ η Τουρκία αποκλείεται από την ΕΕ και οι ΗΠΑ από το ΝΑΤΟ, υποφέρει επίσης από οικονομική κρίση.

Νομίζουν ότι η Τουρκία βρίσκεται στην πιο αδύναμη κατάστασή της.

Ως εκ τούτου, το σχέδιό τους είναι, με την πλήρη υποστήριξη της ΕΕ και των ΗΠΑ, να «αδράξουν την ευκαιρία».

Πάντοτε λέγεται ότι το θέμα είναι εντελώς πολιτικό και ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα μεταξύ των πολιτών.

Υπάρχουν πολλές ιστορίες που βασίζονται σε πολιτισμικές ομοιότητες που επιβεβαιώνουν αυτή τη θεωρία.

Υπάρχουν συγκεκριμένα γεγονότα που επίσης το επιβεβαιώνουν.

Θυμάμαι πώς οι Έλληνες παρατάχθηκαν κατά τη διάρκεια του σεισμού του 1999 στην Τουρκία για να δώσουν αίμα, λέγοντας από την άλλη πλευρά του Αιγαίου, «Κρατήσου εκεί Μεχμέτ, είμαστε εδώ».

Μετά, στον σεισμό που έπληξε την Ελλάδα λίγο μετά, το ίδιο έκαναν και οι Τούρκοι.

Είπαμε, «Περίμενε εκεί Γιώργο, εδώ είμαστε».

Θυμόμαστε επίσης τη φιλία μεταξύ του Γιώργου Παπανδρέου και του Ισμαήλ Τζεμ και πώς χόρεψαν μαζί το Συρτάκι.

Οι πολιτιστικές ανταλλαγές χρησιμοποιήθηκαν σε πολλές περιπτώσεις ως γέφυρα μεταξύ της διανόησης και του λαού των δύο χωρών.

Μερικά παραδείγματα ήταν οι συναυλίες Zülfü Livaneli-Μαρία Φαρουντόρη Θεοδωράκη, και οι σχέσεις που είχαν σφυρηλατήσει οι Κωνσταντίνος Καβάφης, Γιάννης Ρίτσος, Ναζίμ Χικμέτς και Γιασάρ Κεμάλ των δύο κρατών.

Έγιναν πολλές συναυλίες και παραστάσεις και μεταφράστηκαν βιβλία.

Ωστόσο, ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Ένα μεγάλο τίποτα.

Ειλικρινά, ποτέ δεν επένδυσα μεγάλη σημασία στη θεωρία της αδελφότητας των λαών.

Φυσικά, τα συναισθήματα είναι πολύπλοκα στον κόσμο του καθημερινού ανθρώπου.

Οι Τούρκοι και αγαπούν και μισούν τους Έλληνες. Το ίδιο ισχύει και για τους Έλληνες.

Υπάρχουν πολλοί λόγοι στη συλλογική μνήμη που δικαιολογούν τόσο την αγάπη όσο και το μίσος.

Η πολιτική συγκυρία υπαγορεύει ποια από αυτά τα συναισθήματα θα καταπιεστούν και ποια θα κυριαρχήσουν. Αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα.

Μια άλλη ερώτηση στο μυαλό μου είναι, εάν ο λαός αγαπάει αληθινά ο ένας τον άλλον, τότε γιατί δεν αμφισβητεί την πολιτική τάξη ή τους ηγέτες για την τουρκοελληνική συμμαχία κατά τη διάρκεια των εκλογών;

Το ακροδεξιό και αντιτουρκικό Κόμμα της Χρυσής Αυγής, το οποίο βρίσκεται εκτός του πολιτικού πεδίου, έλαβε το 7% των ψήφων σε κάποια φάση

Το κόμμα της Ελληνικής Λύσης που ιδρύθηκε από τον Κυριάκο Βελόπουλο, από την άλλη, συγκέντρωσε το 4% των ψήφων μέσω ενός πιο μετριοπαθούς λόγου και κέρδισε έδρες στο κοινοβούλιο.

Το ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ, με επικεφαλής τον Νίκο Ανδρουλάκη, που κέρδισε τον Γιώργο Παπανδρέου, του οποίου η πολιτική δύναμη μαράζωσε μετά τον Σύριζα, παρέμεινε στο 8%.

Μην ξεχνάτε ότι αυτό το κόμμα είναι υπέρμαχος του «πανελληνίου» σοσιαλισμού.

Ο πανελληνισμός περιλαμβάνει μια δόση αντιτουρκικού αισθήματος.

Εν τω μεταξύ, το Κίνημα της Νέας Δημοκρατίας του Μητσοτάκη έλαβε το 40% των ψήφων.

Οι επεμβάσεις του είναι προφανείς. Αντίστοιχα, σχεδόν το 60% των Ελλήνων ψηφοφόρων ψήφισαν υπέρ κομμάτων που είναι κατά της ειρήνης μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας.

Ο Σύριζα και το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας είναι μειοψηφία.

Όταν ψηφίζουν, οι άνθρωποι στην Τουρκία και την Ελλάδα σκέφτονται πρώτα τα προς το ζην, όχι την «αδελφότητα των λαών».

Ανεξάρτητα από το ποιος θα έρθει στην εξουσία, χρησιμοποιούν το κοινό, που έχει αντίθετα συναισθήματα, προς την κατεύθυνση που απαιτεί η συγκυρία, την οποία πρέπει να λάβουμε υπόψη μας.

Η σημερινή συγκυρία δεν μπορεί να περιοριστεί αυστηρά στις τουρκοελληνικές σχέσεις.

Είναι πιο σοβαρό από αυτό αυτή τη φορά.

Το πλαίσιο είναι η αναμέτρηση Δύσης και Ευρασίας.

Η Ευρασία, κυρίως η Τουρκία και η Ρωσία, απωθούνται από τη Δύση.

Ενώ η Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν βρίσκεται σε τέλμα μέσω της Ουκρανίας, η Τουρκία του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν αντιμετωπίζεται παρόμοια μέσω της Ελλάδας.

Δείτε τον Πρόεδρο της Ουκρανίας Βολοντίμιρ Ζελένσκι και θα δείτε την ομοιότητα με τον Μητσοτάκη.

Ο Ζελένσκι προκάλεσε τη Ρωσία του Πούτιν με τις πιέσεις της Δύσης και τώρα ο Μητσοτάκης προκαλεί παρόμοια την Τουρκία του Ερντογάν.

Ας ελπίσουμε ότι το αποτέλεσμα δεν θα είναι παρόμοιο με αυτό που συμβαίνει στην Ουκρανία.