Ο George Floyd και η παγκόσμια κυριαρχία

Ο θάνατος του George Floyd (25-5-2020, Μινεάπολις) πυροδότησε εκτεταμένα επεισόδια σε 100 πόλεις και στις 50 πολιτείες των ΗΠΑ.

Η βιαιότητα με την οποία αντιμετωπίστηκε από τους αστυνομικούς και η αγνόηση εκ μέρους τους των εκκλήσεων του –όπως καταγράφονταν σε ένα βίντεο που δείχνει τον Floyd να επαναλαμβάνει «Παρακαλώ, δεν μπορώ να αναπνεύσω», «Μαμά» και «Μην με σκοτώσετε»- έδωσε νέα δυναμική στο κίνημα Black Lives Matter.

Το slogan «I can’t breathe» ήρθε δυναμικά στο προσκήνιο αποκτώντας παγκόσμιο συμβολισμό και δυναμική.

Ο θάνατος του Floyd έφερε στην επικαιρότητα αντίστοιχα περιστατικά μεταξύ των οποίων και ο θάνατος το 2014 του Eric Garner -επίσης άοπλος αφροαμερικανός- που είχε επαναλάβει έντεκα φορές την φράση «I can’t breathe» μετά την σύλληψή του στο Στέιτεν Άιλαντ από την αστυνομία της Νέας Υόρκης.

Ο δήμος της Μινεάπολις θα καταβάλλει 27 εκ. δολάρια αποζημίωση στην οικογένεια του Floyd ενώ η 17χρονη Darnella Frazier που κατέγραψε το βίντεο της ανθρωποκτονίας τιμήθηκε με ειδική αναφορά (special citation) από τον οργανισμό Pulitzer.

Η βράβευση είναι απολύτως δικαιολογημένη. Αν δεν υπήρχε το βίντεο η ανθρωποκτονία του Floyd θα έμενε ατιμώρητη.

Το ίδιο πιθανόν θα συνέβαινε και αν δεν υπήρχε το διαδίκτυο.

Ακόμα και αν υπήρχε το βίντεο είναι αμφίβολο αν θα μεταδιδόταν από τα ΜΜΕ ή μέσα από πόσα και ποια «φίλτρα» σκοπιμοτήτων και συμφερόντων –στην περίπτωση που μεταδιδόταν- θα διαστρεβλωνόταν.

Όμως το πιο μεγάλο ερώτημα έχει σχέση με την δυνατότητα δικαίωσης των αδύναμων έναντι της δύναμης.

Πόσο και με ποιες προϋποθέσεις διασφαλίζονται η ισότητα και τα δικαιώματα;

Πώς διασφαλίζεται το δικαίωμα της αυτοάμυνας όταν «δεν μπορείς να αναπνεύσεις»;

Πόσες πιθανότητες είχε ο Floyd να δικαιωθεί αν όπως ήταν καθηλωμένος και πέθαινε κατάφερνε να σκοτώσει τον μετέπειτα φονιά του;

Μέσα στην δίνη της εισβολής στην Ουκρανία ξεχάσαμε τα γεγονότα του Σεπτεμβρίου που οδήγησαν την Γαλλία να αποσύρει «για διαβουλεύσεις» τους πρέσβεις της στην Αυστραλία και τις ΗΠΑ.

Η υπογραφή της συμφωνίας AUCUS εμφανώς στοχεύει την Κίνα.

Είναι επίσης προφανές ότι η στόχευση αυτή δεν έχει ως πρόταγμα την προστασία της Ταϊβάν αλλά την αναχαίτιση της οικονομικής «προέλασης» της Κίνας.

«Η Κίνα αν δούμε το χάρτη πνίγεται.

»Έχουμε αμερικανικά στρατεύματα στην Κορέα, αμερικανικά στρατεύματα στην Ιαπωνία, την Οκινάουα, έχουμε την αμυντική συμφωνία με την Ταϊβάν.

»Αυτό το σύστημα η Κίνα θεωρεί ότι την πνίγει».

Αυτό υποστηρίζει σε συνέντευξή του (kathimerini.gr, 20/9/22) ο Κ. Τσιμώνης, λέκτορας Κινεζικών σπουδών στο King’s College.

Αλλά ο πραγματικός στόχος της νέας συμμαχίας είναι να «πνίξει» οικονομικά την Κίνα όχι η προστασία της Ταϊβάν.

Γιατί οι ΗΠΑ γνωρίζουν ότι η οικονομική κυριαρχία της Κίνας θα σημάνει, νομοτελειακά και αναπότρεπτα, ανατροπή των συσχετισμών παγκόσμιας κυριαρχίας.

Προκύπτει, κατ’ ακολουθία, και το επόμενο ερώτημα.

Είναι δίκαιο μια χώρα να οδηγηθεί σε αυτήν την κατάσταση;

Να μην την αφήνουν να ανασάνει;

Να μην της αναγνωρίζουν το δικαίωμα να βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο των πολιτών της;

Δεν είναι, η βελτίωση του βιοτικού επιπέδου, αποτέλεσμα, μεταξύ των άλλων, και της πρόσβασης στις διεθνείς αγορές;

Η «παγκοσμιοποίηση» από ποιους επεβλήθη και ποιους ωφέλησε;

Είναι δυνατόν οι κυρίως ωφελημένοι να επιχειρούν να αποκλείσουν όσους θεωρούν επικίνδυνους ανταγωνιστές τους;

Ποιος είναι ο «διεθνής ρέφερι» όταν μια χώρα ασφυκτιά, και αν «δεν μπορεί να ανασάνει» που μπορεί να οδηγηθεί;

Περιττά ερωτήματα, η δύναμη επιβάλλει και «καθαγιάζει» το «δίκαιο».