Ο φίλος μου Νεοδημοκράτης που έμεινε 12 ώρες στην Αττική Οδό

Φίλος μου έμεινε εγκλωβισμένος χθες 12 ώρες στην Αττική Οδό. Ευτυχώς είχε γεμάτο ντεπόζιτο και δεν ξύλιασε.

Γύρω στις 2 το βράδυ πέρασε από δίπλα του φορτηγάκι που πήγαινε -με αλυσίδες- να ξεκολλήσει ασθενοφόρο με καρδιοπαθή.

Το ακολούθησε, μπήκαν ανάποδα στην Αττική Οδό, βρήκαν δυο λωρίδες λίγο πιο καθαρές και μετά από μια οδύσσεια, στη διάρκεια της οποίας είναι θαύμα ότι δεν έφυγε το αυτοκίνητο πουθενά, έφτασε σπίτι του στις 4 τα ξημερώματα.

Αρχικά το είχε πάρει λίγο στην πλάκα, μετά βαρέθηκε, στο τέλος ήταν απελπισμένος, κουρασμένος και έξαλλος.

Όλες αυτές τις ώρες δεν πέρασε ένας αστυνομικός, πυροσβέστης, στρατιώτης, υπάλληλος, επιτελικός, θεσμικός ένας οποιοσδήποτε τέλοσπάντων να τους πάει ένα μπουκάλι νερό, να ρωτήσει αν έχουν καύσιμο, να τους δώσει κάτι να φάνε.

Από εκχιονιστικά μου είπε ότι πέρασε μία φορά κάτι σαν γκρέιντερ αλλά πολύ μικρό που δεν έλυσε καθόλου κανένα πρόβλημα.

Ούτε αλάτια, ούτε μηχανήματα, ούτε τίποτα.

Άκουγε από το ραδιόφωνο για στρατό, για απεγκλωβισμούς, για μεταφορά σε ξενοδοχεία: τίποτα, τίποτα, τίποτα.

Στο σπίτι που επέστρεψε, (αφού παράτησε στη μέση κάποιου δρόμου το αυτοκίνητο γιατί ήταν αδύνατον να προχωρήσει) δεν είχε ρεύμα. Δεν ξέρει για πόσες ώρες, αλλά έφτασε σε σημείο να σκεφτεί μήπως ήταν καλύτερα στο αυτοκίνητο που είχε καλοριφέρ.

Η ιδιωτική Αττική Οδός, η ημι-ιδιωτική ΔΕΔΔΗΕ, η ανύπαρκτη περιφέρεια εξίσου απροετοίμαστες και ανίκανες απέδειξαν χθες ότι στην Ελλάδα ο δημόσιος τομέας δε λειτουργεί γιατί δεν μπορεί και ο ιδιωτικός λειτουργεί σαν δημόσιος, αλλά με κέρδος του διαπλεκόμενου, -συνήθως-, ιδιώτη. 201 χρόνια από την ελληνική επανάσταση και ακόμα οι λέξεις κοτζαμπάσης, δοβλέτι, μπαξίσι, φατρία, (μπουρλότο), κάνουν κουμάντο κρυμμένες πίσω από φαντασιακές κατασκευές όπως επιτελικό κράτος, ιδιωτικοποιήσεις, εκσυγχρονισμός, δημόσιος διαγωνισμός, απόδοση/ ανάληψη ευθύνης.

**Ο φίλος μου ανήκει (περηφανώς) στη «μεσαία τάξη», με τάσεις εξάρτησης από τον μισθό του και πολύ φιλικά συναισθήματα προς το κυβερνόν κόμμα.

Πήγε στη δουλειά του γιατί έπρεπε, τους έδιωξαν, μπήκε αττική οδό χωρίς αλυσίδες γιατί τους άφησαν και κόλλησε 12 ώρες σε 20 πόντους χιόνι.

Στην αρχή μου έστελνε μηνύματα τύπου «η ελπίδα έρχεται» κάνοντας πλακίτσα με το παλιό σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ.

Στο 9ωρο που παραπονιόταν ότι πεινάει, του είπα ότι δεν πειράζει, αφού παρήγγειλε πίτσα με την ψήφο του, όπου να ναι θα ‘ρθει και θα ναι ντόμινος.

Τσαντίστηκε λίγο, ωστόσο, το τελευταίο μήνυμα που μου έστειλε τα ξημερώματα από το παγωμένο σπίτι του, ήταν τετράστιχο με ρίμα και τη γνωστή κατάληξη.

Πριν λίγο του έστειλα την ενημέρωση για το διχίλιαρο της αποζημίωσης στους εγκλωβισμένους οδηγούς με τη σημείωση «θα ‘ρθει σαν άνοιξη να διώξει τα χιόνια/ να τραγουδούν στα δέντρα πάλι τα αηδόνια».

Με έχει αφήσει στο διαβάστηκε.