Ανάπτυξη δίχως «πιράνχας» και «καρχαρίες

Η διασπάθιση των αναπτυξιακών και κοινωνικών -ή «κοινωνικών» κατά περίπτωση- πόρων είναι ένα ενδημικό φαινόμενο που μαρτυρά την ανεπάρκεια του πολιτικού συστήματος και των κρατικών υπηρεσιών.

Το πολιτικό σύστημα νομοθετώντας «στο γόνατο» -αν όχι καθ’ υπαγόρευση- εξασφαλίζει τις αναγκαίες «πόρτες» δια των οποίων διολισθαίνουν οι «επιδέξιοι» υπό το φως των φανών που κρατούν οι κρατικές υπηρεσίες.

Η περίπτωση Φουρθιώτη που απασχόλησε πριν από μερικούς μήνες την κοινωνία ούτε μεμονωμένη είναι ούτε τυχαία.

Αντίθετα αναδεικνύει την διπλή ανεπάρκεια. Του πολιτικού συστήματος και των υπηρεσιών.

Να θυμίσουμε ότι, σύμφωνα με τα δημοσιεύματα (iefimerida.gr), ο κύριος αυτός ενθυλάκωσε «περί τα… 200.000» εκμεταλλευόμενος τα κενά του προγράμματος «Συνεργασία».

Για να το πετύχει «από 1000 ευρώ τον μήνα μισθό όπως δήλωνε, εμφανίσθηκε να παίρνει …80.000 ευρώ με το που ψηφίσθηκε ο νόμος».

Δεν θα ήταν παράλογο να υποθέσει κάποιος ότι και πριν από τον νόμο δεν ήταν ειλικρινής απέναντι στις φορολογικές και τις ασφαλιστικές Αρχές.

Το περίεργο είναι πως κανένας από τους «φωστήρες» του Υπουργείου δεν σκέφθηκε να κάνει αυτόν τον συσχετισμό.

Δηλαδή ποιες ήταν οι φορολογητέες απολαβές κάποιου τα προηγούμενα χρόνια και να τις συσχετίσει με αυτές που δηλώνονταν μετά.

Φυσικά οι 200.000€ αποτελούν απλώς σταγόνα στον ωκεανό αφού ποτέ δεν θα μάθουμε πόσα δισ. ενθυλάκωσαν οι διάφοροι επιτήδειοι εκμεταλλευόμενοι «Γέφυρες» και «Συνεργασίες», τα προγράμματα «προστασίας» από την πανδημία.

Γνωρίζουμε φυσικά με βεβαιότητα ότι θα είμαστε οι τελικοί αποδέκτες του λογαριασμού.

Το πρόβλημα όμως, όπως ήδη αναφέρθηκε, είναι διαχρονικό και πολύπλευρο.

Αρκεί να προσέξει κάποιος την πρωτοσέλιδη, αν και δευτερεύουσα, είδηση της Καθημερινής (5/11) για να κατανοήσει το πρόβλημα.

Σύμφωνα με αυτήν «Διατέθηκαν συνολικά κρατικές ενισχύσεις ύψους 12,5 δισ. ευρώ» με τους αναπτυξιακούς νόμους 1998, 2004 και 2011 και δημιουργήθηκαν μόνο «75.078 θέσεις εργασίας».

Δηλαδή κάθε θέση εργασίας κόστισε στο κοινωνικό σύνολο 166.494€.

Μάλιστα, όπως επισημαίνει η εφημερίδα, «Ειδικά με τον αναπτυξιακό νόμο του 2011, επειδή χρηματοδοτήθηκαν κυρίως επενδύσεις σε φωτοβολταϊκά πάρκα, η ενίσχυση ανά θέση εργασίας ξεπέρασε τις 322.000 ευρώ…».

Είναι ξεκάθαρο ποιοί επωφελήθηκαν. Πάντως όχι οι άνεργοι ή έστω οι λίγες χιλιάδες τυχεροί που βρήκαν απασχόληση.

Εκείνο που δεν είναι ξεκάθαρο είναι πόσα, πέραν των επιδοτήσεων, ενθυλάκωσαν και ενθυλακώνουν οι «επενδυτές» μέσω των υψηλών εγγυημένων τιμών ρεύματος.

Θα γίνει κατανοητό το πόσο εξοργιστικό είναι το γεγονός ότι: «η ενίσχυση ανά θέση εργασίας ξεπέρασε τις 322.000 ευρώ» αν, για να υπάρξει μέτρο σύγκρισης, αναφερθεί ότι απόφοιτος του ΕΜΠ, ενεργειακός με μεταπτυχιακό, που επέστρεψε στην χώρα μετά από πολυετή απασχόληση στο CERN (Ελβετία) έχει μεικτές απολαβές 2.000€.

Δηλαδή η «ενίσχυση» των 322.000 αντιστοιχεί 161 μηνιαίους μισθούς ή 13,5 χρόνια εργασίας του!!!

Όμως, ακόμα και αν υποτεθεί ότι αυτές οι ενισχύσεις υπηρετούν την ανάπτυξη, το κρίσιμο ερώτημα παραμένει. Ανάπτυξη ερήμην, αν όχι σε βάρος, της κοινωνίας;

Προς όφελος ποιών συμφερόντων, με ποια και υπέρ ποίων ανταλλάγματα; Ερήμην της ιδεολογίας μας που ορίζει ότι:

«Η οικονομική ανάπτυξη δεν αποτελεί αυτοσκοπό» αλλά «προϋπόθεση και μέσο της κοινωνικής προόδου»;

Επειδή δεν είμαστε στον Μεσαίωνα απαιτείται, απομυθοποιώντας τα πρόσωπα, να αναβαπτιστούμε στις ιδεολογικές αρχές της Ν.Δ. Δεν παρασιτούν, σε βάρος της κοινωνίας, μόνο οι καιροσκόποι-πιράνχας αλλά και οι καρχαρίες του συστήματος.