Τα εφτά και τα εννέα όγδοα… (για τον Μίκη)

Ο διαφωτισμός έκανε κακό στην Ελλάδα. Μπήκαν και βγήκαν βάνδαλοι που με φορεσιές πολύχρωμες κάλυπταν τα μαύρα τους ράσα.

Οι καμπάνες της εκκλησιάς αντηχούσαν στα πέρατα της οικουμένης και η βροχή εκείνο το ύστατο πρωινό που η Ανθρωπότητα χάρασε την πλάκα της έπεφτε καταρρακτωδώς πάνω στο ψηλότερο βουνό της Κρήτης που κι εκείνο αποχαιρετούσε τον μοναδικό της Έλληνα.

Ο κάτοικος της Ρώμης, του Λονδίνου και της Ίδης είχε κόψει το τελευταίο του εισιτήριο πριν φύγει για την Άνω Ιερουσαλήμ – για καινούριους τόπους και μουσικές.

Σείστηκε η γη και μόνο το Άξιον Εστί ακούστηκε από τον ψάλτη της εκκλησίας.

Εκείνος ο Έλλην, είχε γράψει με κόκκινα γράμματα τους αγώνες της χώρας και τα συνθήματα για ενότητα και ομόνοια.

Ο διαφωτισμός όμως είχε ήδη επηρεάσει τα σημεία των καιρών. Οι Αμερικάνοι θυμόντουσαν την επανάσταση του ’21; Οι Γάλλοι τη Συνθήκη των Σεβρών και οι Άγγλοι τους δανεισμούς.

Μόνος αυτός καθόταν πάνω στα πλήκτρα του πιάνου προσπαθώντας να γράψει έναν ακόμη ύμνο.

Θαρρώ ξαναγράφοντας τον ύμνο της Ελευθερίας λεγόταν.

Κι όταν η νύχτα έπεσε και η τελευταία νότα είχε γραφτεί… τον βρήκε το ξημέρωμα ξαπλωμένο επάνω στα μαύρα κόκκαλα του κλειδοκύμβαλού του.

Ένας αέρας θρυμάτισε το τζάμι του παραθύρου που ήταν μισάνοιχτο και δυο σταγόνες βροχής μπόρεσαν να βρέξουν το λευκό του πρόσωπο.

Μόνο τότε ήταν… με την αεικίνητη ψυχή του να αιωρείται πάνω από το γυρμένο του σώμα· που κατάλαβαν οι κάτοικοι του χωριού εκείνο τον συνθέτη με τη βραχνή φωνή και τα μεγάλα χέρια που αγκάλιαζαν όλη την Ελλάδα.

Μια Ελλάδα του Διαφωτισμού, μια ανελεύθερη Ελλάδα.

Όπως του έπαιρνε ο αέρας τα σγουρά μαλλιά που πιάνονταν στα μελίρρυτα χείλη του, έτσι θα έπαιρνε και από τη χώρα την παντοτινή ελπίδα για Ελευθερία.

Μαριάννα Χαρουντάκη
09.09.21