Συγκροτημένος σοσιαλιστικός χώρος, για την επόμενη ημέρα

1. Τι παίχθηκε, τι χάθηκε και που βρισκόμαστε τώρα (από τις ευρωεκλογές μέχρι σήμερα)

Στον πολιτικό χώρο που εξακολουθεί να φέρει τον τίτλο ΠΑΣΟΚ, χωρίς καμία πραγματική σχέση με ό,τι ιστορικά και ουσιαστικά ήταν το ΠΑΣΟΚ, -γιαυτό και χρησιμοποιώ τον αληθινό τίτλο του “το κόμμα Βενιζέλου”-, αλλά και στο ευρύτερο σοσιαλιστικό χώρο που δημιουργήθηκε μέσα από την φυγοκέντριση της κρίσης του, χάθηκε το τελευταίο καίριο momentum σημαντικών πρωτοβουλιών την περίοδο των ευρωεκλογών.

Είτε πριν, με αυτόνομη κάθοδο συγκροτημένης δύναμης τους, είτε, ιδιαίτερα, μετά απ΄αυτές, μετά την τραγική τέταρτη εν συνεχεία ήττα του.

Ιδιαίτερα, μετά την ήττα στις ευρωεκλογές, η συντονισμένη κινητικότητα που αναπτύχθηκε διαμόρφωνε όχι μόνο πολιτική αλλά και κοινωνική δυναμική συσπείρωσης και σύγκλισης δυνάμεων στην αναγκαιότητα ανάληψης και δημόσιας εκδήλωσης μίας μεγάλης, οργανωμένης, ενωτικής πρωτοβουλίας με κεντρικό στόχο: ιδρυτική διαδικασία συγκρότησης του ελληνικού σοσιαλιστικού χώρου, με κορύφωση της ιδρυτικό συνέδριο.

Η μετεκλογική περίοδος είχε, μάλιστα, προσδιορισθεί απ΄όλες τις δυνάμεις στο χώρο του ΠΑΣΟΚ, και από τον Ευάγγελο Βενιζέλο, αλλά, με έμφαση κι από τις “αντιβενιζελικές” συσπειρώσεις, ως περίοδος αποφάσεων και σοβαρών πρωτοβουλιών.

Δημιουργώντας προσδοκίες αλλαγής μείζονος χαρακτήρα σ΄όλη την κλίμακα των διακυβευμάτων (ηγεσία, ασκούμενη πολιτική, σχέσεις με την κυβέρνηση).

Εντόπιζαν, δηλαδή, άπαντες ότι μετά τις ευρωεκλογές η αναμέτρηση θα ήταν καθοριστική. Μία απλή σύγκριση – αντιπαραβολή, στον χώρο των “ανιβενιζελικών συσπειρώσεων”, των στάσεων των ίδιων στελεχών (τότε, Ιούνιο 2014 και τώρα, Σεπτέμβριο 2014) μπορεί αβίαστα να οδηγήσει τον καθένα στο συμπέρασμα για το μέγεθος των ανακολουθιών, των σκοπιμοτήτων και των καιροσκοπισμών.

Καθώς, και να αντιληφθεί ότι οι εκτονώσεις τύπου Γ. Παπανδρέου (με την εκδήλωση της 1ης Σεπτεμβρίου), ενώ σχετίζονται με προσωπικές στοχεύσεις επιβίωσης του Γ.Παπανδρέου, απ΄τη μία, πουθενά δεν επηρεάζουν τις πραγματικές εξελίξεις και, από την άλλη, δεν έχουν καμία σχέση με τις το κεντρικό διακύβευμα, της (επαν)ίδρυσης του ελληνικού σοσιαλιστικού χώρου.

Είναι χαρακτηριστικό, ότι ενώ μία εβδομάδα πριν τη συγκεκριμένη εκδήλωση είχαν πυκνώσει οι αναφορές για ίδρυση νέου κόμματος από τον Γ. Παπανδρέου με ονομασία, μάλιστα, “3η Σεπτεμβρίου” και είχε ονοματισθεί κι ο γραμματέας του, τίποτα απ΄αυτά δεν ακούσθηκε, αντίθετα μάλιστα, διαψεύσθηκαν κι επίσημα, και όλα ξαναοδηγήθηκαν μέσα στο “κόμμα Βενιζέλου”, ο οποίος παρά τις αποδοκιμασίες που οι οργανωτές αποδοκίμασαν,μετά, στα μέσα, ένιωθε κυρίαρχος στο παιχνίδι, όπου κανείς δεν του αρνούνταν την επικυριαρχία με πραγματικούς όρους.

Επανερχόμενοι, στην μετεκλογική περίοδο των ευρωεκλογών, υπογραμμίζουμε ότι: η μετεκλογική εκείνη δυναμική υπέστη και συσχετίσθηκε με δύο πολιτικές, ενώ ενεργητικά υποστηρίχθηκε και κατευθύνθηκε κι από μία τρίτη που, τελικά, δεν κατόρθωσε το επιδιωκόμενο.

Η πρώτη, εκπροσωπήθηκε από ηγετικά στελέχη, κυρίως κοινωνικών χώρων, που διακηρυκτικά αναγνώριζαν την ανάγκη και τη σημασία της (επαν)ιδρυτικής πρωτοβουλίας, αλλά στην πράξη είτε υποκειμενικά αδυνατούσαν να αντιστοιχηθούν σ΄αυτό το ρόλο, είτε υπαρκτές σχέσεις διαχείρισης και ενσωμάτωσης στο πλέγμα εξουσίας ανάσχεσαν την πρωταγωνιστική τους συμμετοχή, μεταπίπτοντας, τελικά, στην πράξη, σ΄έναν΄ “ρεαλισμό” των δεδομένων ισορροπιών.

Η δεύτερη, εκπροσωπήθηκε από ηγετικά στελέχη, σε μεγάλο ποσοστό τους με κυβερνητικό παρελθόν, που αναζητούσαν την (επαν)ιδρυτική διαδικασία, κυρίως, μέσα από το “κόμμα Βενιζέλου” και με τη συμμετοχή του, θέτοντας όρους και προϋποθέσεις που στην ουσία αναγνώριζαν την υφιστάμενη κομματική κυριαρχία, παρά τους όποιους απορριπτικούς, λεκτικούς λεονταρισμούς, εκχωρώντας, τελικά, αυτό που είναι το ζωτικό στις ιδρυτικές διαδικασίες, δηλαδή την οδηγητική πρωτοβουλία.

Η αποδοχή της ονομαζόμενης ιδρυτικής πράξης της “Δημοκρατικής Παράταξης”, όπως αυτή προδιαγράφεται – προσδιορίζεται από τον Ε. Βενιζέλο είναι η μοιραία απόληξη/κατάληξη αυτών των δύο πολιτικών. Η “συμμετοχή με αστερίσκους (ενστάσεων)”, είναι συνυπογραφή, και θα αποτελέσει και το αναγκαίο πρόσχημα μιας διαδικασίας που έχοντας και “ενστάσεις” “διαφορές”) θα είναι …δημοκρατική (!).

Δεν θα λείψουν, οπωσδήποτε, στα πλαίσια και των συνολικότερων εξελίξεων και οι εκ πλαγίων υπολογισμένες εντάξεις σκοπιμότητας στον αυριανό, κυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αυτό μάλλον, επιβεβαιώνει την αδυναμία εκπλήρωσης ενός ηγετικού ρόλου (επαν)ίδρυσης στο σοσιαλιστικό χώρο, παρά την ορθότητα επιλογής τους.

Οι δύο, λοιπόν, παραπάνω πολιτικές μέσα στη δίμηνη, μετά τις ευρωεκλογές, διαπάλη και προσπάθεια συνδιαλλάχθηκαν, αλληλοϋποστηρίχθηκαν και επικράτησαν σαν λογική και σαν στάση, κυρίως στο αστικό κέντρο, αποδυναμώνοντας την εκδηλωθείσα δυναμική, μπλοκάροντας την κλιμάκωση υλοποίησης αποφασισμένων ενεργειών, απονευρώνοντας την όλη έκβαση.

Η Τρίτη πολιτική, έχοντας πίσω της μια σημαντική πολιτική παρακαταθήκη και αγωνιστική διαδρομή, διακρίνονταν για τη συνέπεια της σ΄ένα πλαίσιο προοδευτικών αρχών και τη σταθερότητά της στην εκ βάθρων ιδρυτική συγκρότηση του ελληνικού σοσιαλιστικού χώρου, με σταθμισμένη στρατηγική αυτόνομης, πλουραλιστικής και ενωτικής προοπτικής.

Η πολιτική αυτή, σημαντική σε δυνάμεις γεωγραφικά και στη βάση, με μεστό πολιτικό περιεχόμενο και με οργανωτική διάρθρωση παρά την μη επικράτησή της, για τους παραπάνω αναφερθέντες λόγους, διατηρεί τη δυνατότητα επανόδου και της καταλυτικής δράσης της.

Η ιστορική στιγμή, αυτή περί τις ευρωεκλογές, ιδιαίτερα αυτή μετά τις ευρωεκλογές, ήταν η τρίτη σημαντική, το τρίτο momentum, από το 2010 μέχρι σήμερα.

Mε πρώτο, εκείνο του 9ου Συνέδριου, όπου η ηγετική ομάδα Βενιζέλου, παρά τη σκληρή προσπάθεια και τον πολύμορφο αγώνα της προοδευτικής πτέρυγας του ΠΑΣΟΚ, με την συνένοχη αποχή η/και καιροσκοπική ουδετερότητα ιστορικών στελεχών του ΠΑΣΟΚ, μεταλλάσσει το ΠΑΣΟΚ σε “κόμμα του ΔΝΤ”.

Με δεύτερο, εκείνο των εκλογών του Ιουνίου 2012, όπου η εντολή του Λαού καταστρατηγείται διπλά: αντί για κόμμα της αντιπολίτευσης γίνεται κόμμα – κυβερνητικός σύμμαχος της “Ν.Δ.” και αντί για αλλαγή της πολιτικής του εξακολουθεί να εφαρμόζει την προηγούμενη καταδικασθείσα, σε συγκυβέρνηση με τη “Ν.Δ”, και με ακόμα πιο αρνητικό τρόπο.

2. Και, τι μπορεί να γίνει;

Οι δυνάμεις του ευρύτερου χώρου του πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ (κοινωνικές και πολιτικές), όπως έχουμε και άλλη φορά επισημάνει, βίωσαν πολιτικά, διήλθαν, μετά το 2010, μέσα από τρείς μεγάλους κύκλους κρίσης.

Ο πρώτος κατά την αποδιάρθρωση, αποσύνθεση του πλειοψηφικού συμμαχικού συνασπισμού, τη διάλυση – τον διασκορπισμό του συμμαχικού κοινωνικού κορμού όπου επάνω του είχε πραγματωθεί σχεδόν όλη η μεταπολιτευτική ιστορική περίοδος, με την καθοριστική πρώτη ήττα (πτώση κατά 32,5% !).

Ο δεύτερος αφορά τις αποσχίσεις, τις διασπάσεις, τις αποχωρήσεις και τον επαναπροσδιορισμό πολιτικών δυνάμεων του και στελεχιακών συσπειρώσεων του από το 9ο Συνέδριο μέχρι τις ευρωεκλογές.

Ο τρίτος έχει δύο ορατές πλευρές: από την μία, την ένταξη δυνάμεων του σε αντίπαλα σχήματα της Τοπ. Αυτοδιοίκησης και των Περιφερειών, την κατ’ αυτό τον τρόπο παραπέρα απίσχνανση και με την τέταρτη ήττα καίρια αποδυνάμωση του εναπομείναντος “κόμματος Βενιζέλου” (η νέα απελευθέρωση δυνάμεων αποτελεί το θετικό σύμπτωμα, στον αντίποδα), κι από την άλλη πλευρά, την απόπειρα (επαν)ίδρυσης του ελληνικού σοσιαλιστικού χώρου που διατηρεί συνδετήριες σχέσεις με τον ιστό όλων αυτών των στελεχών που εντάχθηκαν κατά τις διπλές εκλογές της Αυτοδιοίκησης, καθώς και με το δυναμικό των προηγούμενων αποσχίσεων, όπως και το δυναμικό της ζωντανής κοινωνικής και ενδοκομματικής αμφισβήτησης.

Η μη ολοκλήρωση της (επαν)ιδρυτικής διαδικασίας του σοσιαλιστικού χώρου αποτελεί σπατάλη κρίσιμου πολιτικού χρόνου συνοδευόμενη από αρνητική αξιοποίηση ή/και περιθωριοποίηση ενός ικανού στελεχιακού δυναμικού.

Στερεί από το προοδευτικό τόξο μία συμμαχία βάθους, με ορατό το ενδεχόμενο για μια βιώσιμη, στέρεα, ποιοτική εναλλακτική κυβερνητική λύση, παρέχοντας, μάλιστα, λόγω του κενού ύπαρξής της, περιθώρια σε δήθεν προοδευτικά κακέκτυπα (μέσα από το “κόμμα Βενιζέλου”) να μιλούν για μετεκλογική συνεργασία με το ΣΥΡΙΖΑ (!), ως μόνιμοι καλαμοκαβαλάρηδες και εφαψίες της εξουσίας που είναι (“όπου φυσάει ο άνεμος…”).

Η μη αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ που τον στρέφει σε καθοδηγούμενες λύσεις κυβερνητικής σύμπραξης με το “Ποτάμι”, ή ακόμα χειρότερα σε άκρως προβληματικές, μετεωριζόμενες με τους “ΑΝ.ΕΛ.”, -αν κατορθώσουν να περάσουν στην επόμενη Βουλή, κι αν, ακόμα, φτάσουν μέχρι τις εκλογές, μετά από την πιθανή τους λεηλασία εν όψει της Προεδρικής εκλογής-, δείχνει ολοκάθαρα την αναγκαιότητα μιας ριζοσπαστικής, στέρεας, αξιόπιστης συμμαχίας με δυνάμεις που έχουν κοινωνική ρίζα και διαδρομή, που έχουν ποιοτική και πολιτική συγκρότηση, ταυτότητα, σκέψη και ικανότητες, που διακρίνονται για την συνέπεια και τις αρχές τους.

Ο συγκροτημένος ελληνικός σοσιαλιστικός χώρος, κι όχι κακέκτυπα ή συμφύρματα, είναι η αξιόπιστη πρόταση, η πραγματική λύση.

Ένας προοδευτικός πόλος για ένα προοδευτικό συμμαχικό τόξο.

Παρά, λοιπόν, την φυγοκέντρηση και τις αδυναμίες αυτού του χώρου, όπως παραπάνω αναλύθηκε, παρά τις λαθροχειρίες που εκτυλίσσονται γύρω του σε κλίμα νεποτίστικων νοοτροπιών (σκόπιμα λησμονώνοντας τη ρήση του ιδρυτού πατρός ότι “δεν κληρονομείται”), μαζί και με τα άλλα αβαθή και θνησιγενή των “58” και της “Ελιάς”, και παρά τις ανεπάρκειες κατανόησης από δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ της σημασίας αυτόνομης ύπαρξης ενός συγκροτημένου σοσιαλιστικού χώρου, -κι όχι μιας ακόμα εσωτερικής αδύναμης συνιστώσας του-, ίσως, είναι η τελευταία στιγμή να αναληφθεί σε νέα βάση και με τις συνειδητοποιημένες πανελλαδικά δυνάμεις, να προχωρήσει και να ολοκληρωθεί αυτό το σχέδιο ίδρυσης εκ βάθρων του ελληνικού σοσιαλιστικού χώρου, αναγεννητικό για την ελληνική κοινωνία και ευοδωτικό για την εναλλακτική, προοδευτική διέξοδο της χώρας.