Τα σύνορά μας όρισαν η ιστορία και ο πολιτισμός – Εθνικός μονόδρομος η ευτυχία και το μεγαλείο

Που βρίσκονται οι εθνικές κόκκινες γραμμές; Είναι κάπου στο Αιγαίο, στο Νότιο Κρητικό Πέλαγος, στην Ανατολική Μεσόγειο και την Κύπρο;

Οι φιλοπάτριδες θα πουν καταφατικά «ναι» και αναμφίβολα αυτή είναι μια πατριωτική θέση απέναντι στους πεμπτοφαλαγγίτες φιλογερμανούς (και φιλότουρκους) «εκσυγχρονιστές» κήρυκες της συγκυριαρχίας ή διχοτόμησης του Αιγαίου, της παραχώρησης της θαλάσσιας περιοχής του Καστελλόριζου (ανατολικό Νότιο Κρητικό Πέλαγος – Λύκιο Πέλαγος) στην Τουρκία και της συνεκμετάλλευσης, δηλαδή του ερντογανικού «καζάν-καζάν», που πολύ λάθος «μεταφράζεται» σχέση «win-win» διότι στην πραγματικότητα εννοεί να μοιραστούμε τα δικά μας μαζί του.

Που είναι οι εθνικές κόκκινες γραμμές;

Ας αποσαφηνίσουμε το εξής: Όταν μιλάμε για «κόκκινες γραμμές» αναφερόμαστε σε γραμμές άμυνας.

Και τις λέμε «κόκκινες» εννοώντας ότι από αυτές δεν θα κάνουμε άλλο πίσω σε μία (συντελεσθείσα;) υποχώρηση.

Αυτό ίσως να σημαίνει ότι δεν είναι καθόλου αυτονόητο ότι τα σύνορά μας -ή τα δυνητικά σύνορά μας- και τα όρια υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ μας είναι και οι «κόκκινες γραμμές».

Θυμίζω το «παιχνιδάκι» με τα έξι ή δώδεκα μίλια στο Καστελλόριζο.

Ή τώρα πρόσφατα που κάποιοι -δήθεν πατριώτες- σκίζουν τα ιμάτιά τους να μην περάσουν οι Τούρκοι τον 25ο παράλληλο στο Αιγαίο.

Μα τα σύνορά μας δεν είναι στον 25ο παράλληλο. Τα σύνορά μας είναι στις ακτές της Ιωνίας.

Εάν τραβήξουμε την «κόκκινη γραμμή» στον 25ο παράλληλο αυτό σημαίνει ότι διχοτομήσαμε το Αιγαίο, ότι παραχωρήσαμε αμαχητί το μισό.

Δεν είναι καθόλου πατριωτική θέση ο 25ος παράλληλος, είναι εθνική προδοσία.

Που είναι οι εθνικές κόκκινες γραμμές;

Η άποψή μου είναι ότι αυτές πρέπει να είναι τα σύνορά μας και όπου διεκδικούμε κυριαρχικά δικαιώματα. Ούτε μέτρο πίσω.

Αλλά δεν πρέπει να μείνουμε εκεί.

Διότι πέρα από τα σύνορα στους χάρτες έχουμε και τα άλλα σύνορα που χάραξαν η ιστορία και ο πολιτισμός.

Τα ελληνικά «σύνορα της ιστορίας και του πολιτισμού» είναι η απάντησή μας στα «σύνορα της καρδιάς» του Ερντογάν.

Όπως έχω γράψει επανειλημμένως ορίζονται από τον Δούναβη στον βορρά και τον Ευφράτη στην ανατολή.

Σε όλη αυτή την περιοχή οφείλουμε να είμαστε ηγέτιδα δύναμη.

Μια ηγέτιδα δύναμη όχι ιμπεριαλιστική, αλλά πολιτισμού, συνανάπτυξης, ευημερίας και ειρήνης, μια συγκολλητική ουσία μεταξύ των λαών, φάρος και σημείο αναφοράς.

Αυτά δεν είναι τωρινά, όσοι με διαβάζουν χρόνια ξέρουν ότι τα λέω τουλάχιστον από το 2012.

Αισθάνομαι την ανάγκη σήμερα να τα ξαναπώ.

Διότι αντί να ασχολούμαστε με το «Τσεσμέ» στο Αιγαίο και την τουρκική επιθετικότητα που για μια ακόμη φορά κλιμακώνεται, περισσότερο μας απασχολεί ο αχρείος Λιγνάδης, ο «μοντελοπνίχτης» που ανέλαβε την υπεράσπισή του αλλά και ο κορωνοϊός που θεριεύει παρά ότι μας έχουν περιορισμένους από τις αρχές Νοεμβρίου.

Δεν είμαι οπαδός του πολέμου. «Η επίτευξη της ειρήνης είναι έργο ελληνικότατο» διδάσκει ο αρχιερέας των Δελφών και φιλόσοφος Πλούταρχος. Κι από όλους τους Έλληνες εγώ περισσότερο τον Πλούταρχο εμπιστεύομαι.

Αλλά, όπως ο ίδιος ο Πλούταρχος διδάσκει, ποτέ η συνθηκολόγηση δεν μπορεί να εννοηθεί ως ειρήνη, ακόμα κι εάν την παρουσιάσουν ως τέτοια.

Και τα «σύνορα της ιστορίας και του πολιτισμού», που επικαλούμαι, δεν είναι κουβέντα κάποιου αλλοπρόσαλλου μωροεθνικισμού, είναι του Ανδρέα Παπανδρέου.

«Ο Ελληνισμός έχει τη δική του ταυτότητα και έχει ηλικία δεκάδων αιώνων». (…) Η Ελλάδα «έχει τα σύνορα που δημιούργησε η ιστορία και ο πολιτισμός. Η Ελλάδα είναι αδιαπραγμάτευτη», είχε πει στην ιστορική ομιλία της 3ης Οκτωβρίου 1993.

Αυτή την εποχή, 200 χρόνια από το 1821, πορευόμαστε είτε προς την οδό του μεγαλείου ή προς την ατίμωση και τη συρρίκνωση εδαφική και πληθυσμιακή.

Σε όλα τα κόμματα υπάρχουν πατριώτες και τους γνωρίζω. Είναι φίλοι μου. Σε όλα τα κόμματα υπάρχουν πεμπτοφαλαγγίτες. Είναι όλοι τους εχθροί μου.

Γνωρίζω απόλυτα τις εθνικές γραμμές και τους εθνικούς σχεδιασμούς προς το μεγαλείο και πάντα αυτούς θα υπηρετώ και προτιμώ τον Οδυσσέα από τον Αχιλλέα, διότι η Τροία δεν νικήθηκε με τις παλικαριές του Αχιλλέα αλλά χάρη στην ευφυΐα του Οδυσσέα. Και ξέρω επίσης πως στην πορεία για το μεγαλείο ίσως να υπάρχουν και φαινόμενα που να απατούν. Έτσι πολιτεύομαι στα εθνικά θέματα.

Η μιζέρια, η φοβικότητα, η απόγνωση και η δειλία των αλλοτριομορφοδίαιτων χαρτογιακάδων και φλώρων δεν πρέπει να μας απογοητεύει από τον σκοπό που δεν είναι άλλος από το μεγαλείο της πατρίδας και η ευτυχία του λαού, όχι εις βάρος άλλων λαών, εξάλλου εμείς απελευθερωτές πάντα ήμασταν.

Από το 2010 υφιστάμεθα κεκαλυμμένη γενοκτονία, εθνοκτονία και εθνοκάθαρση. Έτσι «βλέπω» τη μετανάστευση Ελλήνων και την υπογεννητικότητα. Βλέπω επίσης προσπάθεια δημογραφικής αλλοίωσης. Όλα αυτά, σύμφωνα με τον ΟΗΕ, χαρακτηρίζονται εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και εγκλήματα πολέμου.

Και βλέπω, το έχω μπροστά μου, ότι σε λίγο καιρό ο λαός μας θα βιώσει ξανά μεγάλο ταλανισμό.

Τότε πολύ πιθανό να επιχειρηθεί, καθώς θα βυθιζόμαστε στην καταραμένη εσωστρέφεια, η συνθηκολόγησή μας.

Μέσα στην απελπισία και στην εμφύλια φαγωμάρα να εμφανιστεί ως σωτήρια μια ατιμωτική ειρήνη.

Να δώσουμε γη και ύδωρ, ενώ χυδαίοι πατριδοκάπηλοι -όπως οι ημιπαράφρονες Χρυσαυγίτες- θα εξευτελίζουν και θα γελοιοποιούν τις πατριωτικές θέσεις για να φαίνονται απέναντί τους οι ενδοτικοί ως δήθεν «λογικοί». Για να πλασαριστεί η προδοσία ως «λογική» όπως πλασαρίστηκαν και τα μνημόνια ως «λογικοί μονόδρομοι». Δεν πρέπει να το επιτρέψουμε.

«Ο Ελληνισμός έχει τη δική του ταυτότητα» είχε πει ο Ανδρέας και με αυτή την ταυτότητα θα πορευτούμε.

Με αυτή θα πορευτούμε προς την ευτυχία και το μεγαλείο.

Δεν πρέπει από εδώ και πέρα να αποδεχόμαστε τίποτα λιγότερο από ευτυχία και μεγαλείο.

Η μιζέρια και η φοβικότητα χαρακτηρίζουν τους δούλους και όχι τους ελεύθερους.